Deaver Jeffery - Spirale strachu.pdf - Jeffery Deaver - mofek

Jeffery Deaver

Spirale strachu

Przełożył Łukasz Praski

Tytuł oryginału TWISTED

Ilustracja na okładce Jacek Kopalski

Redakcja

Wiesława Karaczewska

Magdalena Koziej

Redakcja techniczna Elżbieta Urbańska

Korekta Grażyna Nawrocka

Łamanie Ewa Wójcik

ISBN 978-83-7469-617-3

Wydawca

Prószyński i S-ka SA

02-651 Warszawa, ul. Garażowa 7

www.proszynski.pl

Druk i oprawa

Drukarnia Wydawnicza im. W. L. Anczyca S.A.

30-011 Kraków, ul. Wrocławska 53

Mojej siostrze Julie Reece Deaver,

tak jak ja piszącej książki

Wstęp

Moje doświadczenia z formą opowiadania sięgają odległej przeszłości. Byłem

niezdarnym, pucołowatym, niezbyt obytym towarzysko chłopakiem, bez krzty talentu do

sportu, i jak przystało na kogoś takiego, interesowało mnie czytanie i pisanie. Szczególnie

fascynowały mnie opowiadania takich twórców jak Edgar Allan Poe, O. Henry, Arthur

Conan Doyle i Ray Bradbury, nie wspominając o jednej z najwspanialszych scen

minionego półwiecza, na której rozgrywały się dramaty o zaskakującym finale: "The

Twilight Zonę". (Niech żaden z fanów serialu nie próbuje mi wmawiać, że nie przeszywa

go dreszcz grozy na wspomnienie słynnego podręcznika "pomocy społecznej" pod tytułem

"To Serve Man").

Ilekroć w szkole średniej zadawano nam pracę pisemną, zawsze próbowałem swoich

sił w opowiadaniu. Nie pisałem jednak opowiadań kryminalnych ani

fantastycznonaukowych, lecz z młodzieńczą pychą stworzyłem własny podgatunek prozy:

bohaterami moich historii byli zwykle niezdarni, pucołowaci, niezbyt obyci towarzysko

chłopcy, ratujący urodziwe cheerleaderki z katastrof, równie widowiskowych, co

niemożliwych, podobnie jak śmiałe wyczyny moich bohaterów podczas niebezpiecznych

wspinaczek (z zażenowaniem przyznaję, że ich przygody rozgrywały się w najbliższej

okolicy Chicago, gdzie wówczas mieszkałem i gdzie w oczy rzucał się brak jakichkolwiek

gór).

Opowiadania spotykały się ze zrozumiałą irytacją nauczycieli, którzy przez długie

godziny stawiali nam za wzór największe gwiazdy panteonu literatury. ("Spróbujmy się

bardziej postarać, Jeffery" - mawiali, co w latach sześćdziesiątych oznaczało dzisiejsze

"Spręż się, chłopie"). Na szczęście dla ich równowagi psychicznej, a także dla mojej

przyszłej pracy w charakterze skryby, dość szybko porzuciłem spisywanie wynurzeń na

temat własnych lęków egzystencjalnych i zacząłem wkładać coraz więcej wysiłku w

opanowanie warsztatu pisarskiego, by wkroczyć na drogę, która zaprowadziła mnie do

poezji, piosenek, dziennikarstwa i wreszcie powieści.

Mimo że wciąż z przyjemnością czytywałem opowiadania - w czasopismach takich

jak "Ellery Queen", "Alfred Hitchcock", "Playboy" (podobno publikowano tam także

fotografie), "The New Yorker" oraz w antologiach - nie znajdowałem czasu na pisanie

własnych. Jednakże kilka lat po tym, gdy zrezygnowałem z pracy, postanawiając

całkowicie poświęcić się powieściopisarstwu, kolega po piórze, który przygotowywał

antologię opowiadań, spytał mnie, czy nie umieściłbym w jego tomie swojego dzieła.

Czemu nie? pomyślałem i zabrałem się do roboty.

Ku własnemu zaskoczeniu odkryłem, że to naprawdę wspaniałe doświadczenie - i to z

powodu, którego w ogóle nie podejrzewałem. W powieściach ściśle trzymam się

konwencji; choć uwielbiam nadawać złu pozory dobra (i vice versa), a także trzymać

czytelników w napięciu, rysując przed nimi perspektywę nieuchronnej tragedii, ostatecznie

jednak dobro pozostaje dobrem, zło złem, a dobro na ogół zwycięża. Pisarze zawierają z

odbiorcami literatury kontrakt, a ja zbyt szanuję swoich czytelników, aby wymagając od

nich zainwestowania czasu, pieniędzy i emocji w grubą powieść, rozczarować ich

ponurym, cynicznym zakończeniem.

W trzydziestostronicowym opowiadaniu wszystko się jednak może zdarzyć.

Czytelnicy nie angażują się emocjonalnie w takim stopniu jak przy lekturze powieści.

Autor opowiadania nie odpłaca się im fabułą pełną efektownych zwrotów akcji,

rozgrywającą się w konkretnych, sugestywnie opisanych miejscach, z udziałem bohaterów,

których długo poznawali, których zdążyli pokochać lub znienawidzić. Opowiadanie

przypomina pocisk wystrzelony przez snajpera. Szybki i porażający. W opowiadaniu mogę

uczynić zło z dobra, ze zła jeszcze większe zło, a największą przyjemność sprawia mi

sytuacja, gdy coś naprawdę dobrego okazuje się naprawdę złe.

Odkryłem również, że jako rzemieślnikowi podoba mi się dyscyplina narzucona przez

formę opowiadania. Jak powtarzam swoim studentom, o wiele łatwiej pisać rzeczy dłuższe

niż krótsze, lecz oczywiście w tej sztuce nie chodzi o to, co jest łatwiejsze dla autora;

chodzi o to, co jest najlepsze dla czytelnika, a krótka forma nie pozwala autorowi na żadne

niedbalstwo.

Na koniec pragnę wyrazić słowa podziękowania osobom, które zachęcały mnie do

napisania tych opowiadań, zwłaszcza Janet Hutchings i jej nieocenionemu "Ellery Queen

Mystery Magazine", siostrzanemu czasopismu "Alfred Hitchcock Mystery Magazine",

Marty'emu Green-bergowi i zespołowi Teknobooks oraz Otto Penzlerowi i Evanowi

Hunterowi.

Na kartach tego tomu znalazły się różne opowiadania, których bohaterami są tak

rozmaite postaci jak William Shakespeare, znakomici prawnicy, cwaniacy z półświatka,

podli mordercy oraz rodziny, które naj-oględniej można nazwać dysfunkcyjnymi.

Specjalnie do tego zbioru powstało oryginalne opowiadanie o Lincolnie Rhymie i Amelii

Sachs pod tytułem "Prezent na Boże Narodzenie"; poszukajcie także opowieści o zemście

mola książkowego - przypuszczam, że odezwały się tu patologiczne echa mojej pisarskiej

młodości.

Niestety, jak w wypadku większości moich książek, nie mogę ujawniać zbyt wiele w

obawie, że za bardzo uchylę rąbka tajemnicy, zdradzając zakończenie. Może więc najlepiej

będzie życzyć wam miłej lektury: czytajcie.. . i pamiętajcie, że nie wszystko jest takie,

jakie się nam wydaje.

Deaver Jeffery - Spirale strachu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: