43.Leigh_Victoria_Tajemnica.pdf

- Jakiś problem, Carlson? - spytała Mallory, nie odrywając oczu od swego odbicia w lustrze, i ciesząc się

w skrytości ducha z tego, że lustro jest małe i widać w nim tylko głowę i ramiona. Twarz, która

z niego wyglądała, była równie czujna, jak jej własna i Mallory musiała przyznać, że, z jakichś powodów,

całość wyglądała cokolwiek niedbale.

Gęste, złotobrązowe włosy spadały bezładnie na jej ramiona. Jeśli ktoś je rano układał, to skrzętnie

ukrywały ten fakt. Gdy usiłowała je poprawić, zauważyła brudną smugę na policzku. Wytarła ją

chusteczką, próbując przypisać ten niedbały, niestety, wygląd, piekielnemu pośpiechowi Carlsona.

Poprawiła jeszcze szminką kontur swych pełnych ust i odwróciła się od lustra.

- Carlson? - odezwała się znowu, resztkami sił próbując zachować cierpliwość, wyczerpującą się wobec

smakowitych zapachów dolatujących z kuchni. Za bardzo burczało jej w brzuchu, żeby mogła dłużej tak

stać i wykłócać się z kierownikiem sali, gdzie mają usiąść. Przeszła przez hol i wepchnęła się między

Vincenta i Carlsona, tworząc wraz z innymi trójkę bardzo głodnych i zdesperowanych klientów przeciwko

jednemu, lekko speszonemu szefowi sali.

- Wygląda na to, że nie mają dla nas stolika - powiedział łagodnie Carlson. Na jego twarzy pojawił się

nieznaczny wyraz rozbawienia, kiedy, ponad ramieniem kelnera, zobaczył niemal zupełnie pustą salę.

- Nie ma stolika? - Mallory popatrzyła na coraz bardziej speszonego faceta zwężonymi oczyma,

porównując siłę jego odmowy ze swoim rosnącym apetytem. Nie miał szans.

Wyczuwając, że na niej spoczywa załatwienie tej sprawy, Mallory zrobiła krok naprzód, nie mówiąc nic,

dopóki nie znalazła się oko w oko z przeciwnikiem.

- Sądząc po pozorach, macie tu kilka wolnych stolików - powiedziała cicho, starając się panować nad

sobą. - Może nawet większość. Gdybym nie była tak głodna, ten fakt kazałby mi zastanowić się, czy w

ogóle warto tu jeść. Puste stoliki znaczą zwykle, że jedzenie jest mocno przeciętne... albo jeszcze

gorzej.

- Mówiłaś, że mają tu dobrą kuchnię - mruknął Vincent z boku.

Mallory wzruszyła ramionami. W końcu to nie było teraz ważne. Uniosła brwi wobec niezmiennego

milczenia kierownika sali i tupnęła nogą w pokrytą dywanem podłogę.

Szef lokalu przełknął głośno ślinę i wyprostował ramiona, ponawiając beznadziejną próbę odzyskania

kontroli nad sytuacją.

- Mamy pewne wymagania co do... hmm... stroju - powiedział.

- Wydaje się panu, że mój kolega nie dorasta do tych wymagań? - spytała Mallory spokojnie i cicho,

wskazując ruchem głowy starszego z dwóch mężczyzn, stojących na polu bitwy. Sądziła, że chodzi o

Vincenta, wyglądającego faktycznie trochę niechlujnie w wytartej, flanelowej koszuli, zestawionej z

fartuchem w stylu farmerskim i w myśli kopnęła się w kostkę, zła, że stawia go w niezręcznej sytuacji.

Nie chciał pójść na tę całą kolację, twierdząc, że jest zbyt brudny, żeby iść do knajpy, ale Mallory

wyciągnęła go, nie zważając na protesty. Teraz zaczęła powoli kipieć ze złości, z jednej strony żałując,

że nie wybrali innego miejsca na oblewanie jej nowej galerii, prawie przygotowanej do otwarcia, z

drugiej - decydując się walczyć do końca. Gdyby to był jakiś elegancki klub w San Francisco, rozumiałaby

narzucanie wymagań co do stroju.

Ale to nie było San Francisco. To było Mili Valley, małe miasto na północ od S.F., w powiecie Marin.

Wobec faktu, że ludzie z okolicy tworzyli mocno zwartą grupę, w restauracjach obsługiwano wszystkich i

wszystko, co się nawinęło. Ta „Mili Grill" była notowana w górnych rejestrach, jeśli chodziło o ceny i

atmosferę. Nakryte białymi obrusami stoliki były rozrzucone po sali. Wysoki sufit podparty słupami z

grubo ciosanego drewna, wytworzonymi w jednym z okolicznych tartaków na początku wieku, był równie

stary, jak stylowy bar wykonany z polerowanego mahoniu. Teraz sprzedawano przy nim częściej wodę i

wino niż mocne alkohole.

„Mili Grill" stał się modną knajpką długo przed wprowadzeniem się Mallory do Bay. Teraz oczywiście

trochę zbrzydł, ale i tak wyglądał mniej więcej, jak kiedyś.

„Zresztą - nie o to chodzi" - pomyślała, koncentrując się na poprzednio rozstrzyganym problemie.

Przypomniała sobie moment, gdy była tu ostatni raz, wczesną wiosną, kiedy to klientela składała się

przeważnie ze zmęczonych zakupami i sobotnim joggingiem ludzi, mających na sobie sportowe bluzy,

szorty i koszulki i siedzących w tym wszystkim tuż przy oknach.

Mimo to musiała przyznać, że ich trio wyglądało cokolwiek dziwacznie.

Krzyżując ręce na piersi, Vincent posłał jej swoje najlepsze spojrzenie pt. „A nie mówiłem?". Zauważyła,

że choć nie wyczesał dokładnie trocin z czupryny, nie było ich widać zbyt wyraźnie - dzięki kolorowi jego

włosów. Jednodniowy zarost nadawał szarawy odcień zwykle rumianej cerze i sprawiał, że Vincent

wyglądał na głodnego - nawet na bardzo głodnego. „Łaska boska - pomyślała - że ta cała potyczka

bardziej go bawi, niż krępuje".

Carlson, rzecz jasna, wyglądał jak zawsze - niedbale i elegancko w swoich wełnianych spodniach i

kaszmirowym swetrze. Ubranie nie ukrywało siły jego potężnego ciała, choć nadawało mu pozory

ucywilizowania, które to wrażenie pryskało natychmiast, jeśli wymagała tego sytuacja. Wąsy, które

kiedyś wyhodował, były schludnie przycięte, Carlson zadbał poza tym o to, by dokładnie zmyć z włosów

farbę. Nigdy nigdzie nie wychodził nieprzygotowany. Teraz zaś, stojąc tuż za nią z rękami w kieszeniach,

przybrał pozę obserwatora lekko zainteresowanego sprawą.

Jeśli chodziło o nią samą, to, z ręką na sercu, Mallory mogła powiedzieć jedynie to, że nie ma

rozmazanej szminki. Reszta nie zniosłaby pewnie bliższej obserwacji, choć Mallory była przekonana, że

jej sweter i dżinsy są odpowiednim strojem na większość okazji. Zwróciła się znów do kelnera.

- Nie rozumiem, naprawdę, czemu strój mego przyjaciela jest nieodpowiedni.

- Spiesznie dochodzimy do wniosków, prawda? - powiedział nagle ktoś za jej plecami.

Mallory przysięgała później, że czuła, jak ziemia zadrżała na dźwięk tego ciepłego męskiego głosu i jak

dreszcz przebiegł po jej plecach, gdy przybysz, przeciągając lekko słowa, wtrącił swoją uwagę.

Powstrzymała westchnienie, kuląc się mimowolnie. Odwróciła się bardzo powoli obawiając się, że to, co

zobaczy, zniszczy ów magiczny erotyzm, który się w niej obudził. Ale rozczarowała się jeszcze

przyjemniej.

Stał kilka kroków od niej i opierał się niedbale o framugę drzwi, poddając się jej spojrzeniu. Mallory

zauważyła jego drogi garnitur o europejskim kroju i pomyślała, że on pewnie nie wie, jak szerokie i silne

wydają się jego ramiona w tej marynarce. Instynktownie wiedziała, że tego wrażenia nie zawdzięcza

tylko krawcowi. Miał ciemną skórę, częściowo dzięki słońcu, częściowo dzięki swemu pochodzeniu, czego

Mallory domyśliła się, patrząc na gęste, czarne włosy.

Był wysoki, trochę wyższy niż Carlson, który mierzył sto osiemdziesiąt centymetrów wzrostu. Był za to

chyba w wieku Carlsona, musiał mieć około trzydziestu ośmiu lat.

Oczy jego były szare, w kolorze dymu, który zdawał się przyciągać ją do siebie, by sprawdziła to

dokładniej. Poczuła, jak niemal wbrew woli, posuwa się do przodu i poddałaby się pokusie, gdyby nie

zauważyła nagle lekko złośliwych iskierek w jego spojrzeniu.

- Słucham? - powiedziała. Jej głos był trochę niepewny, ale i tak to było najlepsze, co zdołała z siebie

wykrztusić.

- Powiedziałem, że pani zbyt się spieszy z wyciąganiem wniosków. Pani przyjaciele są w porządku, obaj.

Oderwawszy muskularne ramiona od framugi drzwi, przeszedł wielkimi krokami przez hol i stanął obok

zdenerwowanego szefa restauracji.

- A pan kim jest? - zapytała bezczelnie, czując, że się czerwieni, gdy spojrzenie jego zwężonych oczu

skoncentrowało się na niej. Spokojnie wytrzymała ten badający wzrok, bo dało jej to szansę dokładnej

obserwacji. Upłynęła nie kończąca się chwila, choć było to pewnie kilka sekund, zanim odpowiedział na

jej pytanie.

- Nazywam się Jake Gallegher. Jestem właścicielem tej restauracji.

- Jake Gallegher - powtórzyła, a każdy jej nerw drżał, gdy znowu usłyszała jego ciepły, niski głos.

Zastanowiło ją też jego irlandzkie nazwisko przy śródziemnomorskim wyglądzie.

Jake mówił dalej, jak gdyby mu nie przerwano.

- Perkins chce powiedzieć, że to pani wygląda... hmm... nieodpowiednio.

Jego spojrzenie ogarnęło ją od stóp do głów, zatrzymując się na jej spodniach poniżej kolan.

- Co takiego? - fuknęła Mallory. „Bezczelny" - pomyślała, nie wierząc, że to wszystko dzieje się

naprawdę. Nigdy dotąd nie odmówiono jej obsługi, a już na pewno nie dlatego, że ma na sobie dżinsy!

- Proszę spojrzeć na siebie - zaproponował, uśmiechając się lekko. - Czy pani wpuściłaby do jadalni kogoś

w zabłoconym ubraniu?

- Coś w tym jest, Mallory - powiedział Carlson - Wyglądasz dziś może trochę niechlujnie.

Mallory była zbyt pochłonięta oglądaniem swoich nóg, by odpowiedzieć na jego drwinę. „Nic nie szkodzi"

- pomyślała, blednąc na widok czarnego błocka, przylepionego do jej spodni. Wyrówna rachunek z

Carlsonem przy okazji.

- Wpadłam w dziurę po drodze - powiedziała wściekła, że nie zauważyła wcześniej tego błota. Złościło ją

też i krępowało, że źle zrozumiała wahanie kelnera. Wzdychając na myśl o swojej głupocie, przyjrzała

się sytuacji i sobie. Dżinsy były co prawda beznadziejnie brudne, ale jej długi do kolan, cytrynowożółty

sweter z paskiem był nietknięty.

- Nie zdawałam sobie sprawy, że jestem wytarzana w błocie-rzekła.

- Tak by się nie stało, gdybyś pozwoliła mi zaparkować samochód - odezwał się Carlson wyraźnie

ubawiony.

- Po moim trupie - mruknęła wystarczająco głośno, by wszyscy usłyszeli. - Wiesz, jak mnie złości, gdy

ktoś prowadzi mój samochód.

- Mimo to, należało pozwolić sobie pomóc - ciągnął Carlson, a rytm tej sprzeczki wydawał mu się dziwnie

znajomy. - Wiesz, że w nocy bez okularów jesteś ślepa jak nietoperz.

- Doskonale widzę - odparowała zimno, a jej oczy rzucały wrogie błyski.

- Jasne - zgodził się Carlson - Tylko nie wtedy, kiedy prowadzisz, i nie w nocy. Robisz się niebezpieczna

dla otoczenia, jak tylko zajdzie słońce, i wiesz o tym.

Mallory uśmiechnęła się i przypomniała mu, że od tego właśnie są okulary.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: