Metody usprawniania po udarze.pdf

Udar Mózgu

2002, tom 4, nr 1, 33–38

ISSN 1505–6740

PRACA POGLĄDOWA

Aktualne metody usprawniania ruchowego chorych po udarze mózgu

Current methods of kinesitherapy after stroke

Józef Opara

„Repty” — Górnośląskie Centrum Rehabilitacji w Tarnowskich Górach

Streszczenie ________________________________________________________________________

W pracy omówiono najczęściej obecnie stosowane metody usprawniania ruchowego chorych po udarze mózgu: propriocep-

tywnego torowania Kabata (PNF), metodę Bobathów (NDT), a także metodę wymuszenia ruchu (CIT). Bardziej szczegółowo

opisano tę ostatnią. Jest ona stosunkowo nową metodą rehabilitacji, opierającą się na wymuszeniu posługiwania się

kończyną niedowładną poprzez unieruchomienie kończyny zdrowej u chorych z niedowładem połowiczym. Metoda ta,

zapoczątkowana w drugiej połowie lat 90. przez prof. Tauba i wsp., jest rodzajem terapii behawioralnej. Najczęściej stosuje

się ją w rehabilitacji osób po udarze mózgu, zwłaszcza u starszych chorych, unieruchamiając kończynę zdrową przez kilka

godzin dziennie w ciągu 2–3 tygodni. Opracowano specjalne zestawy ćwiczeń. Aktualnie prowadzi się badania w 2 ośrod-

kach niemieckich: w Jenie i w Berlinie, oraz w 7 ośrodkach amerykańskich nad zastosowaniem CIT u chorych po upływie

3–6 miesięcy od wystąpienia udaru. Liczba doniesień na ten temat wzrasta.

Słowa kluczowe: czynności życia codziennego, metoda wymuszenia ruchu (CIT), kinezyterapia, rehabilitacja, udar mózgu

Abstract ____________________________________________________________________________

In this overview report current methods of kinesitherapy after stroke has been presented.

The Proprioceptive Neuromuscular Facilitation (PNF) (following Kabat), NeuroDevelopmental Treatment (NDT-Bobath) and

Constraint-Induced Movement Therapy (CIT according to Taub) has been discribed. To this last one the special attention has

been paid.

CIT is a relatively new method of rehabilitation in which using affected limb is constraint by immobilisation of healthy

extremity. This method is a kind of the behavioral therapy. Mainly that method is used in rehabilitation after stroke aspecialy

in the older patients. The healthy upper limb uses to be immobilised for couple of hours per day during two or three weeks.

Some special exercises has been worked out. Currently in two german centers (Jena and Berlin) and in seven american

centers the scientific evaluation on using CIT in stroke patients from three to six month after onset are being performing. The

amount of scientific reports on this subject is still growing up.

Key words: activities of daily living, Constraint-Induced Movement Therapy (CIT), kinesitherapy, rehabilitation, stroke

Wstęp

się z teorii neurorozwojowej [5, 6]. Stosuje się tak-

że wiele innych metod opisanych m.in. przez Si-

gne Brunnström, Margaret Rood i Edmunda Jacob-

sona, jednak dwie wcześniej wymienione stały się

najbardziej popularne. Nadrzędnym celem jest

uzyskanie możliwie jak największej samodzielno-

ści w wykonywaniu czynności życia codziennego.

Podstawowe metody kinezyterapii uzupełnia się

innymi metodami, takimi jak metoda biologiczne-

go sprzężenia zwrotnego ( bio-feedback ), umożli-

wiająca samokontrolę podczas wykonywania zada-

nia i przyznająca nagrodę za jego wykonanie („mar-

chewka”), czy też funkcjonalna elektrostymulacja

(FES, functional electrical stimulation ).

Głównymi wskazaniami do rehabilitacji u cho-

rych po udarze mózgu są niedowład połowiczy

i afazja. W nowoczesnej rehabilitacji wykorzystu-

je się najnowsze doniesienia dotyczące plastycz-

ności mózgu [1–3]. Podstawą rehabilitacji jest ki-

nezyterapia — u chorych z niedowładem połowi-

czym najczęściej stosuje się metodę Kabata — pro-

prioceptywnego torowania (PNF, Proprioceptive

Neuromuscular Facilitation ) [4], i metodę Bobathów

(NDT, NeuroDevelopmental Treatment ) wywodzącą

Adres do korespondencji:

Prof. nadzw. dr hab. med. Józef Opara

„Repty” Górnośląskie Centrum Rehabilitacji

ul. Śniadeckiego 1, 42–604 Tarnowskie Góry

tel.: +48 (0 32) 285 30 71 w. 280, 384 62 87; faks: +48 (0 32) 285 30 71

w. 289, 285 41 23

e-mail: jozefopara@wp.pl

Praca wpłynęła do Redakcji: 17 czerwca 2002 r.

Zaakceptowano do druku: 07 lutego 2003 r.

Metoda proprioceptywnego torowania (PNF)

Metoda proprioceptywnego torowania (uła-

twiania) znana obecnie powszechnie jako PNF

( Proprioceptive Neuromuscular Facilitation ) zosta-

www.um.viamedica.pl

Udar Mózgu 2002, tom 4, nr 1

ła opracowana w 1946 roku w kalifornijskim Cen-

trum Rehabilitacji Fundacji Kaisera przez czeskie-

go neurofizjologa Hermana Kabata i fizjoterapeut-

kę Voss. W późniejszych latach dość duży wkład

w jej rozwój wnieśli m.in. Knott i Viela [6]. Używa

się także nazwy „metoda wzorców” ( pattern me-

thod ). Wywodzi się ona ze spostrzeżenia, że ruchy

stosowane w kinezyterapii najczęściej nie pokry-

wają się z naturalną codzienną pracą mięśni. Za-

uważono, że ruchy wykonywane w pracy i życiu

codziennym mają charakter diagonalny i spiralny,

nie odbywają się tylko w jednej płaszczyźnie. Pod-

stawą metody są złożone wzorce ruchowe. Opra-

cowano wzorce dla kończyny górnej, kończyny

dolnej, szyi i głowy. Istotnymi elementami ćwiczeń

są: pozycja wyjściowa, kierunek ruchu, rozciągnię-

cie mięśni, ciąg, nacisk, wzmocnienie aktywności

mięśni z wykorzystaniem mechanizmów odrucho-

wych, opór, chwyt oraz kolejność pracy mięśni.

Jako techniki PNF stosuje się opór bezpośredni,

powtarzane skurcze, zwroty (zmiana kierunku ru-

chu na przeciwny) i rytmiczną stabilizację. Kolej-

nym elementem metody Kabata są techniki rozluź-

niające.

pozycji ciała w łóżku, przygotowanie do siadania,

stania i chodzenia, usprawnianie kończyny górnej,

pracę nad kontrolą kończyny dolnej, ćwiczenia

równowagi. W drugim etapie usprawniania chore-

go po udarze, kiedy zaczyna się już pojawiać spa-

styczność, zmierza się do wykonywania ćwiczeń

przez pacjenta znajdującego się w pozycji siedzą-

cej i pionowej, przechodząc stopniowo do ćwiczeń

chodu.

W etapie trzecim uwaga koncentruje się na

lokomocji i funkcji kończyny górnej. Etap czwarty

polega na dalszym doskonaleniu funkcji ręki.

Metoda wymuszenia ruchu (CIT)

Metoda wymuszenia ruchu (CIT, Constraint-

-Induced Movement Therapy ) jest stosunkowo

nową metodą rehabilitacji, opierającą się na wy-

muszeniu posługiwania się kończyną niedowładną

poprzez okresowe unieruchomienie kończyny

zdrowej u chorych z niedowładem połowiczym.

Przetłumaczenie tego określenia na język polski

jest dość trudne — w języku polskim słowo „tera-

pia” nie ma tak szerokiego znaczenia jak w języku

angielskim, najczęściej używają go psycholodzy.

W angielskiej nazwie tej metody użyto słowa „te-

rapia”, ponieważ zarówno jej twórca, jak i niektó-

rzy jego współpracownicy z Uniwersytetu Alaba-

ma w Birmingham i stosujący tę metodę w Niem-

czech są psychologami. Constraint oznacza w ję-

zyku angielskim „przymus” lub „ograniczenie”,

zatem w języku polskim najlepszym odpowiedni-

kiem nazwy tej metody byłoby określenie: metoda

wymuszania ruchu (lub metoda ruchu wymuszo-

nego). Innym pojęciem stosowanym do nazwania

tej metody jest Forced Use Therapy (FUT), co ozna-

cza wymuszone użycie. Metodę CIT zaczęli stoso-

wać w połowie lat 90. prof. Taub i jego współpra-

cownicy. Już pod koniec lat 70. przeprowadzili oni

eksperyment, który polegał na denerwacji pola re-

prezentacji kończyny górnej w korze ruchowej. Za-

obserwowali, że można zmusić małpę do wykony-

wania ruchów kończyną poddaną odnerwieniu afe-

rentnemu, jeżeli ograniczy się lub całkowicie unie-

możliwi ruchy kończyną zdrową [8, 9].

Metoda ta jest rodzajem terapii behawioralnej.

Ma ona na celu zwalczenie niekorzystnego zjawi-

ska obserwowanego po odnerwieniu kończyny,

zwanego wyuczonym nieużywaniem. Początkowo

metodę zastosowano w przypadku niedowładu

kończyny górnej u osób po udarze. W okresie póź-

niejszym opracowano modyfikację w odniesieniu

do kończyny dolnej. W następnych latach rozsze-

rzono wskazania do stosowania metody CIT u cho-

rych po urazie czaszkowo-mózgowym, u dzieci

Koncepcja neurorozwojowa Bobath

Twórcami tej metody byli Berta i Karel Bobath,

nazwali ją usprawnianiem neurorozwojowym

(NDT, NeuroDevelopmental Treatment ). Wykorzy-

stuje ona ocenę stopnia dojrzałości ośrodkowego

układu nerwowego (OUN) do wczesnego wykrywa-

nia zaburzeń ruchowych [7]. Podstawą tej metody

jest zgodność ćwiczeń z naturalnym rozwojem ru-

chowym człowieka. Autorzy wyszli z założenia, że

istotą deficytów ruchowych powstałych w wyni-

ku uszkodzenia OUN jest zaburzenie odruchów

postawy służących do koordynacji ruchów w prze-

strzeni i ich kontroli w stosunku do otoczenia. Po-

przez zmianę patologicznych wzorców postawy

(hamowanie) można więc wpływać na przywróce-

nie prawidłowego napięcia mięśni i uzyskiwać

zróżnicowane ruchy czynne (torowanie, ułatwia-

nie). Hamowanie oparte jest na zmianie ułożenia

punktów kluczowych głównych (głowa, szyja, ob-

ręcz barkowa, obręcz biodrowa) i punktów kluczo-

wych pomocniczych (nadgarstek, stopa, palce) [6].

W zależności od stanu pacjenta wyróżnia się 4 eta-

py ćwiczeń. W okresie pierwszym — wczesnym —

bezpośrednio po zachorowaniu, kiedy niedowła-

dy i porażenia mają jeszcze charakter wiotki, szcze-

gólną uwagę zwraca się na właściwe ułożenie pa-

cjenta w łóżku i układ ciała w różnych pozycjach.

Pozycję ciała zmienia się co 2 godziny. Kinezyte-

rapia w tym okresie obejmuje ćwiczenia zmian

www.um.viamedica.pl

Józef Opara, Metody usprawniania ruchowego po udarze mózgu

z porażeniem mózgowym, u pacjentów z częścio-

wym uszkodzeniem rdzenia kręgowego, po złama-

niu szyjki kości udowej, a w ostatnio także u cho-

rych z dystonią ogniskową i z bólami fantomowy-

mi [10]. Najczęściej jednak stosuje się ją w rehabi-

litacji osób po udarze mózgu, zwłaszcza u star-

szych chorych, unieruchamiając kończynę zdrową

na 4–9 godzin dziennie przez 2–3 tygodnie. Zwy-

kle używa się do tego specjalnej łuski wykonanej

z tworzyw termoutwardzalnych, unieruchamiają-

cej nadgarstek i palce. Można też przymocować

kończynę do tułowia za pomocą opaski elastycz-

nej lub zastosować temblak albo chustę trójkątną.

Można również nałożyć na rękę grubą rękawicę jed-

nopalcową. Ten ostatni sposób jest najbardziej bez-

pieczny, gdyż nie zaburza funkcji utrzymania rów-

nowagi i nie zagraża w takim stopniu jak poprzed-

nie obrażeniami podczas upadków. W pierwszych

latach stosowania CIT wykorzystywano wolonta-

riuszy do kontrolowania używania przez chorych

kończyny niedowładnej w wykonywaniu czyn-

ności życia codziennego. Później doniesiono

o udziale fizjoterapeutów i opracowaniu specjal-

nych ćwiczeń, zawierających elementy torowania

proprioceptywnego i modelowania ruchów (remo-

deling i shaping ) [5, 10]. Obejmują one głównie ele-

menty podstawowych czynności życia codzienne-

go, rozszerzonych czynności życia codziennego

i terapii zajęciowej, np. gra w szachy, ćwiczenia

z włącznikiem, ćwiczenia z kłębkami wełny, ćwi-

czenia z tablicą z pinezkami, spożywanie posiłków,

otwieranie i zamykanie szafki.

W niektórych pracach dowiedziono za pomocą

badań neuroobrazowych (rezonansu magnetyczne-

go — MRI, magnetic resonance imaging ), przez-

czaszkowej stymulacji magnetycznej i badania po-

tencjałów wywołanych przyrost objętości kory

mózgowej ruchowej w obszarze reprezentacji sty-

mulowanej kończyny [11–13]. Dotychczas nie ma

doniesień o badaniach spełniających wymogi Evi-

dence Based Medicine, przeprowadzonych wśród

dużych grup pacjentów. Aktualnie trwają badania

w 2 ośrodkach niemieckich: w Jenie (prof. Miltner)

i w Berlinie, oraz w 7 ośrodkach amerykańskich

nad zastosowaniem CIT u chorych po upływie

3–6 miesięcy od wystąpienia udaru. Liczba donie-

sień na ten temat wzrasta [14–16]. Ukazały się także

2 doniesienia w języku polskim (Krawczyk,

Orzech) [17, 18].

Podstawowym problemem metodycznym ba-

dań jest przeprowadzenie ich jako ślepej próby —

stało się to przedmiotem ożywionej dyskusji na

łamach miesięcznika „Stroke” [19]. Doniesiono tak-

że o zastosowaniu CIT w terapii afazji — metoda

ta polega na zmuszaniu pacjenta do wymawiania

sprawiających mu problemy słów przez 4 godziny

dziennie [20].

Dyskusja

Metoda CIT — nowa metoda zapoczątkowana

przez psychologów — wydaje się jeszcze być na

etapie eksperymentalnym. Należy wyjaśnić wiele

problemów nie tylko natury medycznej, metodo-

logicznej i psychologicznej, ale także natury praw-

nej i etycznej. Przede wszystkim należy skrupulat-

nie rozważyć wskazania i przeciwwskazania do

zastosowania tej metody. Wydaje się, że w głów-

nym przeciwwskazaniem do zastosowania CIT

będzie całkowite porażenie kończyny i brak zgody

pacjenta. Rodzi się wiele watpliwości, np. jak uzys-

kać zgodę pacjenta cierpiącego na afazję? Czy wy-

starczy wówczas zgoda opiekunów prawnych? Co

z pacjentami wykazującymi objawy otępienia? —

czy ich zgoda będzie ważna z punktu widzenia

prawnego? Czy konieczna jest zgoda pisemna?

Metoda zawiera pewien element przymusu — zgo-

da pacjenta musi być tutaj w pełni świadoma. Sy-

tuacja staje się jeszcze bardziej zawiła, gdy u pa-

cjenta podejrzewa się lub występuje zespół poło-

wiczego zaniedbywania ( hemi-neglect syndrome )

[21].

Page i wsp. z Centrum Kesslera w West Oran-

ge w stanie New Jersey opublikowali wyniki badań

ankietowych na temat CIT przeprowadzonych

wśród pacjentów, fizjoterapeutów i terapeutów

zajęciowych z północno-wschodnich stanów USA.

Odpowiedzi udzieliło 208 chorych i 85 terapeutów.

Aż 68% pacjentów nie zaakceptowało tej metody,

zarzucając jej zbyt restrykcyjny charakter. Terapeu-

ci wskazywali na zagrożenia dla bezpieczeństwa

chorego i obawiali się braku zgody płatnika na za-

stosowanie CIT. Autorzy uznali, że wśród pacjen-

tów i terapeutów utrzymuje się sceptycyzm co do

skuteczności opisanej metody i że zachęcające wy-

niki badań eksperymentalnych mogą wykazać nie-

wielkie praktyczne odzwierciedlenie u ludzi w nie-

których środowiskach [22].

W procesie kompleksowej rehabilitacji chorych

po udarze mózgu obowiązują uniwersalne priory-

tety: dążenie do uzyskania możliwie maksymalnej

niezależności chorego w wykonywaniu czynności

życia codziennego i w lokomocji [23–25]. Wśród

czynności życia codziennego najważniejsza jest sa-

moobsługa, a zwłaszcza spożywanie posiłków, my-

cie się i ubieranie. Ustalanie celów i planowanie

rehabilitacji powinno się odbywać z udziałem pa-

cjenta i jego rodziny. Regularnie należy oceniać stan

funkcjonalny chorego [23, 26]. Badacze z Birming-

ham w celu weryfikacji wyników rehabilitacji me-

www.um.viamedica.pl

Udar Mózgu 2002, tom 4, nr 1

todą CIT używają zmodyfikowanych przez siebie

testów: czynnościowego testu motorycznego Wolfa

( Wolf Motor Function Test ), testu zdolności rucho-

wej ręki ( Arm Motor Ability Test ) i tzw. kwestiona-

riusza oceny funkcji motorycznej ( Motor Activity

Log ), który ocenia 30 czynności wchodzących w za-

kres tzw. instrumentalnych (rozszerzonych) czyn-

ności życia codziennego [27–29]. Modyfikacja ta

sprawia, że uzyskane wyniki stają się niepowtarzal-

ne i nieporównywalne z wynikami badań przepro-

wadzonych przez innych badaczy. Zdaniem autora

niniejszego opracowania najlepiej korzystać z te-

stów powszechnie znanych i stosowanych. Ocenę

motoryczną najlepiej przeprowadzić z zastosowa-

niem Zmodyfikowanej Skali Motoryczności River-

mead (RMI, Rivermead Mobility Index ) [30, 31]. Sa-

modzielność w wykonywaniu czynności życia co-

dziennego najlepiej ocenić za pomocą Indeksu Bar-

thel (BI, Barthel Index ) i Pomiaru Niezależności

Funkcjonalnej (FIM, Functional Independence Me-

asure ) [32, 33]. Rozszerzonej oceny czynności życia

codziennego i pewnych elementów jakości życia

najlepiej dokonać przy użyciu Wskaźnika Aktyw-

ności Franchay (FAI, Frenchay Activities Index ) [34].

Do oceny funkcji ręki najlepiej użyć powszechnie

znanego Testu Ręki Franchay (FAT, Franchay Arm

Test ) [35]. Wyniki rehabilitacji zależą od wielu czyn-

ników, m.in. od jej intensywności [36–39]. Warto

w tym miejscu przytoczyć jeden z zapisów Dekla-

racji Helsingborgskiej, który mówi, że żadna meto-

da (rehabilitacji) nie może być rekomendowana jako

jedyna [40]. Należy podkreślić, że metoda CIT nie

jest metodą konkurencyjną ani alternatywną w sto-

sunku do metod PNF i NDT, stanowi jedynie ich

uzupełnienie. Pozwala ona na skuteczniejszą reali-

zację głównego celu rehabilitacji, jakim jest jak naj-

większa samodzielność chorego.

9. Taub E., Uswatte G., Pidikiti R.: Constraint-Induced Movement

Therapy: a new family of techniques with broad application to

physical rehabilitation — a clinical review. J. Rehabil. Res. Dev.

1999, 3, 237–251.

10. Taub E., Morris D.M.: Constraint-induced movement therapy

to enhance recovery after stroke. Curr. Atheroscler. Rep. 2001,

4, 279–286.

11. Levy C.E., Nichols D.S., Schmalbrock P.M., Keller P., Chakeres

D.W.: Functional MRI evidence of cortical reorganization in

upper limb stroke hemiplegia treated with constraint-induced

movement therapy. Am. J. Phys. Med. Rehabil. 2001, 2, 4–12.

12. Liepert J., Bauder H., Wolfgang H.R., Miltner W.H., Taub E.,

Weiller C.: Treatment — induced cortical reorganization after

stroke in humans. Stroke 2000, 6, 1210–1216.

13. Liepert J., Miltner W.H., Bauder H., Dettmers C., Taub E.,

Weiller C.: Motor cortex plasticity during constraint-induced

movement therapy in stroke patients. Neurosci. Lett. 1998, 1,

5–8.

14. Kunkel A., Kopp B., Muller G., Villringer K., Villringer A., Taub

E., Flor H.: Constraint-induced movement therapy for motor

recovery in chronic stroke patients. Arch. Phys. Med. Rehabil.

1999, 6, 624–628.

15. Miltner W.H., Bauder H., Sommer M., Dettmers C., Taub E.:

Effects of constraint-induced movement therapy on patients

with chronic motor deficits after stroke: a replication. Stroke

1999, 3, 586–592.

16. van der Lee J.H., Beckerman H., Lankhorst G.J., Bouter L.M.:

Constraint-induced movement therapy. Phys. Ther. 2000, 7,

711–713.

17. Krawczyk M., Sidaway M.: Kliniczne efekty intensywnego

leczenia ruchem pacjentów po przebytym udarze mózgu. Neu-

rol. Neurochir. Pol. 2002, supl. 1, 41–60.

18. Orzech J.: Metoda ograniczania i wymuszania ruchu według

Tauba. Rehabilitacja Medyczna 2002, 6, 2, 56–63.

19. Taub E., Uswatte G., van der Lee J.H., Lankhorst G.J., Bouter

L.M., Wagenaar R.C.: Constraint-Induced Movement Therapy

and Massed Practice. Response. Stroke 2000, 31, 983–991.

20. Pulvermuller F., Neininger B., Elbert T., Mohr B., Rockstroh B.,

Koebbel P., Taub E.: Constraint-induced therapy of chronic

aphasia after stroke. Stroke 2001, 7, 1621–1626.

21. Seniów J. Członkowska A.: Zespół połowiczego zaniedbywa-

nia. Charakterystyka kliniczna i postępowanie reedukacyjne.

Neurol. Neurochir. Pol. 1997, 1, 145–153.

22. Page S.J., Levine P., Sisto S., Bond Q., Johnston M.V.: Stroke

patients’ and therapists’ opinions of constraint-induced move-

ment therapy. Clin. Rehab. 2002, 16, 55–60.

23. Gresham G.E., Duncan P.W., Stason W.B. i wsp.: Rehabilitacja

po udarze mózgu: ocena stanu pacjenta, wskazania do rehabili-

tacji i sposób postępowania. Rehab. Med. 1997, 1 (2), 13–25

(tłum. z Clin. Practice Guidline, Topics in Stroke Rehabil. 1996,

2, 1–25).

24. Kalra L., Eade J., Wittink M.: Stroke rehabilitation units: Ran-

domized trials and mainstream practice. Cerebrovasc. Dis.

1996, 6, 266–271.

25. Lennon S., Hastings M.: Główne fizjoterapeutyczne wskaźniki ja-

kości opieki nad chorymi po udarach mózgu. Rehab. Med. (Kraków)

1997, 1 (2), 27–37 (tłum. z Physiother. 1996, 12, 655–664).

26. Opara J.: Możliwości obiektywnej oceny wyników leczenia

i rehabilitacji chorych po udarze mózgowym. Pol. Merk. Lek.

1999, 36 (6), 336–339.

27. Wolf S.L.: An application of upper-extremity Constraint-

-Induced Movement Therapy in a patient with subacute stroke.

Physical Ther. 1999, 9, 243–262.

28. Dromerick A.W., Edwards D.F., Hahn M.: Does the application

of Constraint-Induced Movement Therapy during acute reha-

bilitation reduce arm impairment after ischemic stroke? Stroke

2000, 31, 2984–2988.

29. Wolf S.L., Catlin P.A., Ellis M. i wsp.: Asessing Wolf motor

function test as outcome measure for research in patients after

stroke. Stroke 2001, 32 (7), 1635–1639.

30. Collen F.M., Wade D.T., Robb G.F., Bradshaw C.M.: The River-

mead Mobility Index: a further development of the Rivermead

Motor Assessment. International Disability Studies 1991, 13,

50–54.

31. Wade D.T.: Measurement in Neurological Rehabilitation. Ox-

ford University Press, Oxford 1992, 218–223.

32. Mahoney F.I., Barthel D.W.: Functional evaluation: Barthel In-

dex. Maryland State Med. J. 1965, 24, 61–65.

Piśmiennictwo

1. Dimitrijević M.R.: Plastyczność układu nerwowego w procesie

przywracania funkcji ruchowych u ludzi. Neurol. Neurochir.

Pol. 1996, 30 (supl. 1), 9–16.

2. Mauritz K.H., Hesse S., Platz T.: Late recovery of motor func-

tions. Brain Plasticity, Advances in Neurology 1997, 73, 395–

–408.

3. Johansson B.B.: Brain plasticity and stroke rehabilitation.

Stroke 2000, 31, 223–230.

4. Grochmal S., Zielińska-Charszewska S. red.: Rehabilitacja

w chorobach układu nerwowego. PZWL, Warszawa 1986.

5. Lennon S., Ashburn A.: The Bobath concept in stroke rehabili-

tation: a focus group study of the experienced physiotherapists’

perspective. Disabil. Rehabil. 2000, 15, 665–674.

6. Nowotny J.: Podstawy Fizjoterapii. Tom II. AWF Katowice 2000.

7. Bobath B.: Adult hemiplegia: evaluation and treatment. Heine-

mann Medical Books, London 1990.

8. Taub E.: Somatosensory deafferentation research with mon-

keys: implications for rehabilitation medicine. W: Ince L.P. red.:

Behavioral Psychology in Rehabilitation Medicine: Clinical Ap-

plications. Williams & Wilkins, New York 1980, 371–401.

www.um.viamedica.pl

Józef Opara, Metody usprawniania ruchowego po udarze mózgu

33. Hamilton B.B., Laughlin J.A.: Interrater agreement of the seven

level Functional Independence Measure (FIM). Scand. J. Re-

hab. Med. 1994, 26 (3), 115–119.

34. Holbrook M., Skilbeck C.E.: An activities index for use with

stroke patients. Age Ageing 1983, 12, 166–170.

35. Wade D.T., Langton-Hewer R., Wood V.A. i wsp.: The hemiple-

gic arm after stroke: measurement and recovery. J. Neurol. Neu-

rosurg. Psych. 1983, 46, 521–524.

36. Kwakkel G., Wagemaar R.C.: Effect of duration of upper- and

lower-extremity rehabilitation sessions and walking speed on

recovery of interlimb coordination in hemiplegic gait. Phys

Ther. 2002, 5, 432–448.

37. Kwakkel G., Wagenaar R.C., Koelman T.W., Lankhorst G.J., Ko-

etsier J.C.: Effects of intensity of rehabilitation after stroke:

a research synthesis. Stroke 1997, 28 (8), 1550–1556.

38. Kwolek A., Grochulska W., Małek A.: Ocena stanu chorych

z niedowładem połowiczym poudarowym i postępu w rehabili-

tacji. Neurol. Neurochir. Pol. 1986, 2, 246–251.

39. Laidler P.: Rehabilitacja po udarze mózgu. PZWL, Warszawa

1996.

40. Europejskie Spotkanie w sprawie ustalenia wspólnego stano-

wiska dotyczącego postępowania w udarze mózgu, Helsing-

borg, Szwecja, 8–10 listopada 1995. Neurol. Neurochir. Pol.

1997, supl. 1.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: