DAKTYLOSKOPIA
Początki zainteresowania odciskami palców sięgają czasów starożytnych. W Babilonii wykorzystywano je aby potwierdzać transakcje handlowe. Także w starożytnych Chinach pieczętowano się odciskiem palca.
Prekursorem metody tak naprawdę okazała się biurokracja. Otóż niejaki William Herschel, obywatel brytyjski został w roku 1877 mianowany sędzią w małym miasteczku nieopodal Kalkuty. Jednym z jego obowiązków było wypłacanie rent państwowych. Nagminnie zdarzające się wypadki podszywania się pod zmarłych rencistów, skłoniły młodego sędziego do pobierania i porównywania odciska kciuka i palca wskazującego na dokumentach.
W roku 1686, Marcello Malpighi, profesor anatomii na uniwersytecie Bolońskim opisał istnienie na opuszkach palców spiral, linii i kropek. Warstwę skóry zawierająca te informację nazywamy na cześć uczonego "warstwą Malpighi". Wysokość listewek w odniesieniu do tzw. bruzd - wacha się od 0.1 do 0.4 mm. Szerokość - 0.2 - 0.7 mm.
Jednak najczęściej kojarzone jest z daktyloskopia nazwisko Sir Francisa Galtona. Sklasyfikował on zasady daktyloskopii w wydanej w 1892 roku pozycji "Fingerprints", którą uważa się za pierwsza pełną monografię dotycząca daktyloskopii. Zawiera ona pierwszy całkowity system klasyfikacji linii papilarnych.
Dawniej przeszukiwaniem ogromnych kartotek z kartami daktyloskopijnymi zajmowały się rzesze pracowników. Obecnie dzięki informatyzacji czas szukania skrócił się niewiarygodnie szybko.
<< Rys. - Strona tytułowa książki F. Galtona - "Fingerprints"
dlaczego akurat odciski palców?
Odciski palców nadają się do identyfikacji ponieważ są:
· uniwersalne, tzn. każdy człowiek posiada określoną cechę w stopniu pozwalającym na identyfikację (no może oprócz mojej znajomej fryzjerki, której opuszki zniszczyły żrące płyny do tzw. „trwałej”);
· unikatowe, tzn. dwie osoby nie mają identycznej charakterystyki odciska palca;
· trwałe, tzn. nie zmieniają się w czasie w stopniu uniemożliwiającym identyfikację;
· określone, tzn. dają się opisać w sposób ilościowy.
Do celów identyfikacyjnych wykorzystuje się:
· ogólny wzór linii papilarnych;
· nieregularny kształt ich krawędzi;
· kształt i rozmieszczenie porów;
· tzw. minuncje - czyli charakterystyczne cechy budowy w postaci początków linii, oczek, rozwidleń kropek itp.
Większość systemów techniki daktyloskopijnej polega na klasyfikacji grzbietów i bruzd wzoru odcisku linii papilarnych wg specyficznych drobnych szczegółów. Linie papilarne tworzą układy które możemy poklasyfikować według części centralnej i występowania tzw. delty, czyli elementu wzoru papilarnego przypominającego deltę rzeki.
Podstawowe typy linii papilarnych to wzory:
W kolejności: łukowy, pętlicowy i wirowy. Wzory pętlicowe możemy podzielić jeszcze na pętlicowy lewy i pętlicowy prawy. Centrum wzoru linii nazywamy terminem wewnętrznym, deltę - terminem zewnętrznym, zaś linię łączącą je - linią Galtona.
Nie tylko ludzie posiadają odciski palców. Poniżej możemy zobaczyć porównanie odciska ludzkiego i szympansa.
- powiększenie
niach_niach1