Kodeks karny.pdf

Kodeks karny

Rozdział I

Zasady odpowiedzialno ś ci karnej

Art. 1. § 1. Odpowiedzialności karnej podlega ten tylko, kto popełnia czyn zabroniony pod

groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia.

§ 2. Nie stanowi przestępstwa czyn zabroniony, którego społeczna szkodliwość jest znikoma.

§ 3. Nie popełnia przestępstwa sprawca czynu zabronionego, jeŜeli nie moŜna mu przypisać

winy w czasie czynu.

Art. 2. Odpowiedzialności karnej za przestępstwo skutkowe popełnione przez zaniechanie

podlega ten tylko, na kim ciąŜył prawny, szczególny obowiązek zapobiegnięcia skutkowi.

Art. 3. Kary oraz inne środki przewidziane w tym kodeksie stosuje się z uwzględnieniem

zasad humanitaryzmu, w szczególności z poszanowaniem godności człowieka.

Art. 4. § 1. JeŜeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niŜ w czasie popełnienia

przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakŜe naleŜy stosować ustawę obowiązującą

poprzednio, jeŜeli jest względniejsza dla sprawcy.

§ 2. JeŜeli według nowej ustawy czyn objęty wyrokiem zagroŜony jest karą, której górna

granica jest niŜsza od kary orzeczonej, wymierzoną karę obniŜa się do górnej granicy

ustawowego zagroŜenia przewidzianego za taki czyn w nowej ustawie.

§ 3. JeŜeli według nowej ustawy czyn objęty wyrokiem nie jest juŜ zagroŜony karą

pozbawienia wolności, wymierzoną karę pozbawienia wolności podlegającą wykonaniu

zamienia się na grzywnę albo karę ograniczenia wolności, przyjmując Ŝe jeden miesiąc

pozbawienia wolności równa się 60 stawkom dziennym grzywny albo 2 miesiącom

ograniczenia wolności.

§ 4. JeŜeli według nowej ustawy czyn objęty wyrokiem nie jest juŜ zabroniony pod groźbą

kary, skazanie ulega zatarciu z mocy prawa.

Art. 5. Ustawę karną polską stosuje się do sprawcy, który popełnił czyn zabroniony na

terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak równieŜ na polskim statku wodnym lub

powietrznym, chyba Ŝe umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną,

stanowi inaczej.

Art. 6. § 1. Czyn zabroniony uwaŜa się za popełniony w czasie, w którym sprawca działał lub

zaniechał działania, do którego był obowiązany.

§ 2. Czyn zabroniony uwaŜa się za popełniony w miejscu, w którym sprawca działał lub

zaniechał działania, do którego był obowiązany, albo gdzie skutek stanowiący znamię czynu

zabronionego nastąpił lub według zamiaru sprawcy miał nastąpić.

Art. 7. § 1. Przestępstwo jest zbrodnią albo występkiem.

§ 2. Zbrodnią jest czyn zabroniony zagroŜony karą pozbawienia wolności na czas nie krótszy

od lat 3 albo karą surowszą.

§ 3. Występkiem jest czyn zabroniony zagroŜony grzywną powyŜej 30 stawek dziennych,

karą ograniczenia wolności albo karą pozbawienia wolności przekraczającą miesiąc.

Art. 8. Zbrodnię moŜna popełnić tylko umyślnie; występek moŜna popełnić takŜe

nieumyślnie, jeŜeli ustawa tak stanowi.

Art. 9. § 1. Czyn zabroniony popełniony jest umyślnie, jeŜeli sprawca ma zamiar jego

popełnienia, to jest chce go popełnić albo przewidując moŜliwość jego popełnienia, na to się

godzi.

§ 2. Czyn zabroniony popełniony jest nieumyślnie, jeŜeli sprawca nie mając zamiaru jego

popełnienia, popełnia go jednak na skutek niezachowania ostroŜności wymaganej w danych

okolicznościach, mimo Ŝe moŜliwość popełnienia tego czynu przewidywał albo mógł

przewidzieć.

§ 3. Sprawca ponosi surowszą odpowiedzialność, którą ustawa uzaleŜnia od określonego

następstwa czynu zabronionego, jeŜeli następstwo to przewidywał albo mógł przewidzieć.

Art. 10. § 1. Na zasadach określonych w tym kodeksie odpowiada ten, kto popełnia czyn

zabroniony po ukończeniu 17 lat.

§ 2. Nieletni, który po ukończeniu 15 lat dopuszcza się czynu zabronionego określonego w

art. 134, art. 148 § 1, 2 lub 3, art. 156 § 1 lub 3, art. 163 § 1 lub 3, art. 166, art. 173 § 1 lub 3,

art. 197 § 3, art. 252 § 1 lub 2 oraz w art. 280, moŜe odpowiadać na zasadach określonych w

tym kodeksie, jeŜeli okoliczności sprawy oraz stopień rozwoju sprawcy, jego właściwości i

warunki osobiste za tym przemawiają, a w szczególności, jeŜeli poprzednio stosowane środki

wychowawcze lub poprawcze okazały się bezskuteczne.

§ 3. W wypadku określonym w § 2 orzeczona kara nie moŜe przekroczyć dwóch trzecich

górnej granicy ustawowego zagroŜenia przewidzianego za przypisane sprawcy przestępstwo;

sąd moŜe zastosować takŜe nadzwyczajne złagodzenie kary.

§ 4. W stosunku do sprawcy, który popełnił występek po ukończeniu lat 17, lecz przed

ukończeniem lat 18, sąd zamiast kary stosuje środki wychowawcze, lecznicze albo poprawcze

przewidziane dla nieletnich, jeŜeli okoliczności sprawy oraz stopień rozwoju sprawcy, jego

właściwości i warunki osobiste za tym przemawiają.

Art. 11. § 1. Ten sam czyn moŜe stanowić tylko jedno przestępstwo.

§ 2. JeŜeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy

karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się

przepisów.

§ 3. W wypadku określonym w § 2 sąd wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego

karę najsurowszą, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych środków przewidzianych w

ustawie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.

Art. 12. Dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z

góry powziętego zamiaru, uwaŜa się za jeden czyn zabroniony; jeŜeli przedmiotem zamachu

jest dobro osobiste, warunkiem uznania wielości zachowań za jeden czyn zabroniony jest

toŜsamość pokrzywdzonego.

Rozdział II

Formy popełnienia przest ę pstwa

Art. 13. § 1. Odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego

swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje.

§ 2. Usiłowanie zachodzi takŜe wtedy, gdy sprawca nie uświadamia sobie, Ŝe dokonanie jest

niemoŜliwe ze względu na brak przedmiotu nadającego się do popełnienia na nim czynu

zabronionego lub ze względu na uŜycie środka nie nadającego się do popełnienia czynu

zabronionego.

Art. 14. § 1. Sąd wymierza karę za usiłowanie w granicach zagroŜenia przewidzianego dla

danego przestępstwa.

§ 2. W wypadku określonym w art. 13 § 2 sąd moŜe zastosować nadzwyczajne złagodzenie

kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.

Art. 15. § 1. Nie podlega karze za usiłowanie, kto dobrowolnie odstąpił od dokonania lub

zapobiegł skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego.

§ 2. Sąd moŜe zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary w stosunku do sprawcy, który

dobrowolnie starał się zapobiec skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego.

Art. 16. § 1. Przygotowanie zachodzi tylko wtedy, gdy sprawca w celu popełnienia czynu

zabronionego podejmuje czynności mające stworzyć warunki do przedsięwzięcia czynu

zmierzającego bezpośrednio do jego dokonania, w szczególności w tymŜe celu wchodzi w

porozumienie z inną osobą, uzyskuje lub przysposabia środki, zbiera informacje lub

sporządza plan działania.

§ 2. Przygotowanie jest karalne tylko wtedy, gdy ustawa tak stanowi.

Art. 17. § 1. Nie podlega karze za przygotowanie, kto dobrowolnie od niego odstąpił, w

szczególności zniszczył przygotowane środki lub zapobiegł skorzystaniu z nich w

przyszłości; w razie wejścia w porozumienie z inną osobą w celu popełnienia czynu

zabronionego, nie podlega karze ten, kto nadto podjął istotne starania zmierzające do

zapobieŜenia dokonaniu.

§ 2. Nie podlega karze za przygotowanie osoba, do której stosuje się art. 15 § 1.

Art. 18. § 1. Odpowiada za sprawstwo nie tylko ten, kto wykonuje czyn zabroniony sam albo

wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, ale takŜe ten, kto kieruje wykonaniem czynu

zabronionego przez inną osobę lub wykorzystując uzaleŜnienie innej osoby od siebie, poleca

jej wykonanie takiego czynu.

§ 2. Odpowiada za podŜeganie, kto chcąc, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego,

nakłania ją do tego.

§ 3. Odpowiada za pomocnictwo, kto w zamiarze, aby inna osoba dokonała czynu

zabronionego, swoim zachowaniem ułatwia jego popełnienie, w szczególności dostarczając

narzędzie, środek przewozu, udzielając rady lub informacji; odpowiada za pomocnictwo takŜe

ten, kto wbrew prawnemu, szczególnemu obowiązkowi niedopuszczenia do popełnienia

czynu zabronionego swoim zaniechaniem ułatwia innej osobie jego popełnienie.

Art. 19. § 1. Sąd wymierza karę za podŜeganie lub pomocnictwo w granicach zagroŜenia

przewidzianego za sprawstwo.

§ 2. Wymierzając karę za pomocnictwo sąd moŜe zastosować nadzwyczajne złagodzenie

kary.

Art. 20. KaŜdy ze współdziałających w popełnieniu czynu zabronionego odpowiada w

granicach swojej umyślności lub nieumyślności niezaleŜnie od odpowiedzialności

pozostałych współdziałających.

Art. 21. § 1. Okoliczności osobiste, wyłączające lub łagodzące albo zaostrzające

odpowiedzialność karną, uwzględnia się tylko co do osoby, której dotyczą.

§ 2. JeŜeli okoliczność osobista dotycząca sprawcy, wpływająca chociaŜby tylko na wyŜszą

karalność, stanowi znamię czynu zabronionego, współdziałający podlega odpowiedzialności

karnej przewidzianej za ten czyn zabroniony, gdy o tej okoliczności wiedział, chociaŜby go

nie dotyczyła.

§ 3. Wobec współdziałającego, którego nie dotyczy okoliczność określona w § 2, sąd moŜe

zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.

Art. 22. § 1. JeŜeli czynu zabronionego tylko usiłowano dokonać, podmiot określony w art.

18 § 2 i 3 odpowiada jak za usiłowanie.

§ 2. JeŜeli czynu zabronionego nie usiłowano dokonać, sąd moŜe zastosować nadzwyczajne

złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.

Art. 23. § 1. Nie podlega karze współdziałający, który dobrowolnie zapobiegł dokonaniu

czynu zabronionego.

§ 2. Sąd moŜe zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary w stosunku do współdziałającego,

który dobrowolnie starał się zapobiec dokonaniu czynu zabronionego.

Art. 24. Odpowiada jak za podŜeganie, kto w celu skierowania przeciwko innej osobie

postępowania karnego nakłania ją do popełnienia czynu zabronionego; w tym wypadku nie

stosuje się art. 22 i 23.

Rozdział III

Wył ą czenie odpowiedzialno ś ci karnej

Art. 25. § 1. Nie popełnia przestępstwa, kto w obronie koniecznej odpiera bezpośredni,

bezprawny zamach na jakiekolwiek dobro chronione prawem.

§ 2. W razie przekroczenia granic obrony koniecznej, w szczególności gdy sprawca

zastosował sposób obrony niewspółmierny do niebezpieczeństwa zamachu, sąd moŜe

zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.

§ 3. Sąd odstępuje od wymierzenia kary, jeŜeli przekroczenie granic obrony koniecznej było

wynikiem strachu lub wzburzenia usprawiedliwionych okolicznościami zamachu.

Art. 26. § 1. Nie popełnia przestępstwa, kto działa w celu uchylenia bezpośredniego

niebezpieczeństwa groŜącego jakiemukolwiek dobru chronionemu prawem, jeŜeli

niebezpieczeństwa nie moŜna inaczej uniknąć, a dobro poświęcone przedstawia wartość

niŜszą od dobra ratowanego.

§ 2. Nie popełnia przestępstwa takŜe ten, kto, ratując dobro chronione prawem w warunkach

określonych w § 1, poświęca dobro, które nie przedstawia wartości oczywiście wyŜszej od

dobra ratowanego.

§ 3. W razie przekroczenia granic stanu wyŜszej konieczności, sąd moŜe zastosować

nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.

§ 4. Przepisu § 2 nie stosuje się, jeŜeli sprawca poświęca dobro, które ma szczególny

obowiązek chronić nawet z naraŜeniem się na niebezpieczeństwo osobiste.

§ 5. Przepisy § 1-3 stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy z ciąŜących na sprawcy

obowiązków tylko jeden moŜe być spełniony.

Art. 27. § 1. Nie popełnia przestępstwa, kto działa w celu przeprowadzenia eksperymentu

poznawczego, medycznego, technicznego lub ekonomicznego, jeŜeli spodziewana korzyść ma

istotne znaczenie poznawcze, medyczne lub gospodarcze, a oczekiwanie jej osiągnięcia,

celowość oraz sposób przeprowadzenia eksperymentu są zasadne w świetle aktualnego stanu

wiedzy.

§ 2. Eksperyment jest niedopuszczalny bez zgody uczestnika, na którym jest przeprowadzany,

naleŜycie poinformowanego o spodziewanych korzyściach i groŜących mu ujemnych

skutkach oraz prawdopodobieństwie ich powstania, jak równieŜ o moŜliwości odstąpienia od

udziału w eksperymencie na kaŜdym jego etapie.

§ 3. Zasady i warunki dopuszczalności eksperymentu medycznego określa ustawa.

Art. 28. § 1. Nie popełnia umyślnie czynu zabronionego, kto pozostaje w błędzie co do

okoliczności stanowiącej jego znamię.

§ 2. Odpowiada na podstawie przepisu przewidującego łagodniejszą odpowiedzialność

sprawca, który dopuszcza się czynu w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, Ŝe zachodzi

okoliczność stanowiąca znamię czynu zabronionego, od której taka łagodniejsza

odpowiedzialność zaleŜy.

Art. 29. Nie popełnia przestępstwa, kto dopuszcza się czynu zabronionego w

usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, Ŝe zachodzi okoliczność wyłączająca bezprawność

albo winę; jeŜeli błąd sprawcy jest nieusprawiedliwiony, sąd moŜe zastosować nadzwyczajne

złagodzenie kary.

Art. 30. Nie popełnia przestępstwa, kto dopuszcza się czynu zabronionego w

usprawiedliwionej nieświadomości jego bezprawności; jeŜeli błąd sprawcy jest

nieusprawiedliwiony, sąd moŜe zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.

Art. 31. § 1. Nie popełnia przestępstwa, kto, z powodu choroby psychicznej, upośledzenia

umysłowego lub innego zakłócenia czynności psychicznych, nie mógł w czasie czynu

rozpoznać jego znaczenia lub pokierować swoim postępowaniem.

§ 2. JeŜeli w czasie popełnienia przestępstwa zdolność rozpoznania znaczenia czynu lub

kierowania postępowaniem była w znacznym stopniu ograniczona, sąd moŜe zastosować

nadzwyczajne złagodzenie kary.

§ 3. Przepisów § 1 i 2 nie stosuje się, gdy sprawca wprawił się w stan nietrzeźwości lub

odurzenia powodujący wyłączenie lub ograniczenie poczytalności, które przewidywał albo

mógł przewidzieć.

Rozdział IV

Kary

Art. 32. Karami są:

1) grzywna,

2) ograniczenie wolności,

3) pozbawienie wolności,

4) 25 lat pozbawienia wolności,

5) doŜywotnie pozbawienie wolności.

Art. 33. § 1. Grzywnę wymierza się w stawkach dziennych, określając liczbę stawek oraz

wysokość jednej stawki; jeŜeli ustawa nie stanowi inaczej, najniŜsza liczba stawek wynosi 10,

zaś najwyŜsza 360.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: