Pedersen Bente - Raija ze śnieżnej krainy 29 - Droga do domu.pdf - Pedersen Bente - SiwyMonia

BENTE PEDERSEN

DROGA DO DOMU

Min Ģ ł cały rok. Rok w oderwaniu od rzeczywisto Ļ ci. Antonia nie zauwa Ň yła nawet, Ň e

zacz Ģ ł si ħ nowy, 1743, chocia Ň lato było ju Ň w pełni.

Jesie ı i spor Ģ cz ħĻę zimy sp ħ dzili z Anastasem w Jekaterynburgu, potem w Moskwie.

Niezwykły czas.

Nierzeczywisty.

M ħŇ czy Ņ ni w mundurach traktowali j Ģ i Anastasa z pewnego rodzaju respektem.

Wiele razy miała ochot ħ roze Ļ mia ę si ħ im w twarz. Miała ochot ħ wsta ę i spyta ę , czy

wiedz Ģ , z kim maj Ģ do czynienia, kto przed nimi stoi.

Zawsze jednak potrafiła si ħ opanowa ę . Wiedziała, Ň e tak b ħ dzie lepiej. W ci Ģ gu zimy

zdała sobie spraw ħ , Ň e chce Ň y ę , Ň e by ę mo Ň e jeszcze co Ļ na tym Ļ wiecie czeka Antoni ħ

Jurkowa.

Szcz ħĻ cie.

Chocia Ň ... nigdy nie wymawiała tego słowa. Nawet gdy rozmawiała z Anastasem.

Zbli Ň ał si ħ wyjazd. Mieli ruszy ę na północ. Decyzj ħ podj ħ li ju Ň pierwszego dnia, kiedy

doprowadzono ich przed oblicze komendanta w Jekaterynburgu. W pierwszych sekundach,

gdy podczas przesłuchania musieli my Ļ le ę szybko i stara ę si ħ , by ich opowie Ļę brzmiała

przekonuj Ģ co.

Wtedy Antonia powiedziała, Ň e chce jecha ę do domu, do Archangielska.

Zrelacjonowali prawie cał Ģ histori ħ , w znacznej cz ħĻ ci trzymaj Ģ c si ħ prawdy.

Jednak równie Ň wiele skłamali.

I ju Ň pierwszego dnia wpadli w sie ę kłamstw, któr Ģ byli zmuszeni utka ę , Ň eby im

uwierzono, Ň eby mogli uj Ļę cało.

Teraz nie mieli wyboru.

Sie ę owin ħ ła si ħ ciasno wokół nich.

Musieli jecha ę do Archangielska.

Wszystko zostało przygotowane.

Antonia czuła pustk ħ . Nie bala si ħ , to zbyt łagodne okre Ļ lenie. Nadal odnosiła

wra Ň enie, jakby od tych, których zdradziła, dzieliła j Ģ cała niesko ı czono Ļę . Jednak to, co

wydawało si ħ tak odległe, wkrótce zacznie si ħ zbli Ň a ę .

Miała wróci ę do domu.

Usłyszała, Ň e otwieraj Ģ si ħ drzwi. Nawet si ħ nie odwróciła, nie musiała. Nie mógł to

by ę nikt inny jak tylko Anastas.

- Ładnie wygl Ģ dasz - rzekł z u Ļ miechem, obchodz Ģ c j Ģ dookoła z r ħ kami w

kieszeniach.

To niepoj ħ te, sk Ģ d on czerpie tyle dobrego humoru, pomy Ļ lała. J Ģ przepełniał

wewn ħ trzny chłód, a on si ħ Ļ miał.

Skuliła si ħ . Nawet komplementy nie poprawiły jej nastroju.

- Nie wiem, czy chc ħ wróci ę do domu - odezwała si ħ cienkim głosem.

- Mo Ň esz si ħ jeszcze rozmy Ļ li ę - odparł Anastas. - Id Ņ do komendanta i powiedz, Ň e

mimo wszystko nie mo Ň esz jecha ę do swojego m ħŇ a. Uro ı par ħ łez. Stary ma do ciebie

słabo Ļę . Wyja Ļ nij, Ň e Oleg ci ħ zabije. A wtedy mo Ň emy razem włóczy ę si ħ po Ļ wiecie i uje Ň -

d Ň a ę konie. To chyba niegłupie rozwi Ģ zanie.

Mieszkali przez rok pod jednym dachem. Pierwszego dnia, kiedy wpadli w r ħ ce

Ň ołnierzy, Antonia skłamała, Ň e uciekła z domu z Anastasem. Na pytanie, kim s Ģ , oboje podali

swoje prawdziwe imiona.

Imienia Anastasa nigdy nie wymieniano razem z imieniem Grigorija. A teraz nikt ju Ň

nie znajdzie Grigorija, by mógł potwierdzi ę lub zaprzeczy ę ich słowom.

Ka Ň dy, kto słuchał opowie Ļ ci obojga, unosił brwi ze zdumienia, zwłaszcza w

Moskwie. Niektórzy z tamtejszych Ň ołnierzy pami ħ tali ojca Anastasa. A Anastas, wzruszaj Ģ c

ramionami, wyja Ļ nił oboj ħ tnie, Ň e jego rodzina zubo Ň ała. On, wtedy bardzo młody i uparty,

nie chciał si ħ rozsta ę ze swoim koniem i uciekł. Potem nie było ju Ň do czego wraca ę , dodał.

Antonia powiedziała, Ň e opu Ļ ciła m ħŇ a i dziecko dla Anastasa. Zarówno ona, jak i

Anastas kłamali bez mrugni ħ cia okiem, cho ę opowie Ļę Antonii nie odbiegała daleko od

prawdy. Grigorij nie Ň yje...

- Takie kobiety jak ty wtr Ģ camy do wi ħ zienia - rzekł oficer, wpatruj Ģ c si ħ w ni Ģ i

niemal oblizuj Ģ c. Zazdro Ļ cił Anastasowi.

- Nie wszystkie takie kobiety jak ja trzymały w r ħ kach złot Ģ bogini ħ . Wierz ħ , Ň e mnie

chroni - odparła Antonia.

Dostali mieszkanie oficerskie. Najpierw w Jekaterynburgu, potem w Moskwie. Mieli

wszystko, czego potrzebowali - jedzenie i ubrania, ale mimo to czuli si ħ wi ħŅ niami. Gdyby

zima nie stała za drzwiami, wcze Ļ niej odesłano by ich do Archangielska, a tak ostatnie

miesi Ģ ce sp ħ dzili razem. Przedtem wyduszono z nich wszystko, co wiedzieli o ludzie Konda,

o Jumali, o kulcie złotej bogini i rytuałach.

Pytano ich o Ļ lub, który odbywał si ħ w chwili, gdy Ň ołnierze zaatakowali obóz.

Anastas znalazł si ħ w prawdziwym kłopocie.

Wyja Ļ nił, Ň e pojechał na południe z przyjacielem zakochanym w dziewczynie

nale ŇĢ cej do ludu Konda. Nie mieli poj ħ cia, Ň e jest córk Ģ człowieka, który sam siebie zwał

szamanem. Nie mieli poj ħ cia o Jumali.

Opowiedział o Ļ lubie tamtych dwojga i o ucieczce. O kryjówce. Rozło Ň ono przed nim

map ħ . Musiał dokładnie wskaza ę miejsca, o których opowiadał.

ņ ołnierze przeszukali cały teren. Znale Ņ li Ļ lady po obozie i skarbcu, ale nawet jednego

ciała zmarłego czy zabitego.

Lud bogini Jumali kolejny raz zdołał j Ģ ukry ę przed Ļ wiatem, podobnie jak ukrył

swych przywódców.

Glikeria Judina jakby zapadła si ħ pod ziemi ħ , nikt jej nie widział. Pewnie cała rodzina

przeniosła si ħ gdzie Ļ daleko. W całej okolicy kr ĢŇ yły opowie Ļ ci o obcych przybyszach i

szamanie, który zgin Ģ ł.

Oficer przyznał, Ň e Antonia i Anastas dostarczyli wielu wa Ň nych informacji im,

Ň ołnierzom, a tym samym ko Ļ ciołowi i tronowi Rosji.

- To powinno ucieszy ę nasz Ģ caryc ħ El Ň biet ħ Piotrown ħ - dodał i wyja Ļ nił, Ň e wła Ļ nie

ona obecnie zasiada na tronie, córka Piotra Wielkiego i Katarzyny I.

Udało jej si ħ wywie Ļę w pole ludzi sprawuj Ģ cych rz Ģ dy w imieniu nieletniego cara

Iwana VI, a chłopca wtr Ģ ci ę do wi ħ zienia razem z wi ħ kszo Ļ ci Ģ członków starego rz Ģ du. W

dynastii Romanowów tron okazał si ħ wa Ň niejszy ni Ň wi ħ zy krwi i miło Ļę do rodziny.

Tak wi ħ c Toni Ģ i Anastas przysłu Ň yli si ħ carycy i ko Ļ ciołowi. Grigorij przewróciłby

si ħ w grobie, gdzie Ļ w bagnach na wschód od Uralu, gdyby to usłyszał.

Władze postanowiły, Ň e gubernator w Archangielsku wkrótce dostanie nowych

Ň ołnierzy oraz zapasy Ň ywno Ļ ci i odzie Ň y.

Razem z tym transportem, z cał Ģ kolumn Ģ wozów jad Ģ cych na północ, mieli wyruszy ę

tak Ň e Antonia i Anastas.

Antonia nie była pewna, czy chce wraca ę do domu.

Spojrzała na Anastasa. Zmienił si ħ , odk Ģ d zobaczyła go po raz pierwszy tej nocy, gdy

pojawił si ħ w jej domu w Archangielsku z wiadomo Ļ ci Ģ od Grigorija.

Stał si ħ m ħŇ czyzn Ģ . W ostatnim roku pojawiły si ħ w jego charakterze cechy, które jej

si ħ nie podobały. Surowo Ļę , której si ħ u niego nie spodziewała. Pewien rodzaj oboj ħ tno Ļ ci.

Bez wahania wydał bliskich Kati, podczas gdy ona sama miała skrupuły.

Przed oczami stan ħ li jej niewinni ludzie, którzy na własnej skórze odczuj Ģ , Ň e

Ň ołnierze cara szukaj Ģ złotej bogini.

Anastas uwa Ň ał, Ň e dopóki Jumala istnieje, z jej powodu ucierpi wielu jej wyznawców,

wielu, jak Kati, b ħ dzie zaledwie cieniami ludzi, którymi mogliby si ħ kiedy Ļ sta ę .

ĺ mier ę Kati to ich wina, mówił, czcicieli Jumali.

- Nie zamierzam znowu ucieka ę - rzekła wreszcie Antonia. - Uwa Ň am, Ň e do Ļę ju Ň

uciekałam. Poza tym nie Ň ycz ħ ci Ņ le i nie chc ħ by ę dla ciebie ci ħŇ arem przez reszt ħ Ň ycia.

Nadejdzie dzie ı , kiedy znajdziesz inn Ģ kobiet ħ , która b ħ dzie mogła zapełni ę miejsce po Kati.

Nie chc ħ sta ę ci wtedy na drodze, Anastas.

- Zawsze wiedziałem, Ň e jeste Ļ odwa Ň na - u Ļ miechn Ģ ł si ħ do niej. - Nie pytaj mnie, jak

to odgadłem, Toniu. Wiedziałem, Ň e i tym razem nie podkulisz ogona pod siebie.

- Konie s Ģ moje! - rzuciła Antonia i zamy Ļ liła si ħ nieoczekiwanie. Na jej twarzy

pojawiło si ħ napi ħ cie.

Anastas wiedział, nad czym si ħ zastanawia. Du Ň o ze sob Ģ rozmawiali w ci Ģ gu

minionego roku, bardzo si ħ do siebie zbli Ň yli.

Stali si ħ jak brat i siostra.

- Konie pewnie uda mi si ħ odzyska ę - podj ħ ła po chwili Antonia. - A ty mógłby Ļ u

mnie pracowa ę jako stajenny. Lepszej pracy nie dostaniesz tam na północy nad Morzem

Białym.

Anastas u Ļ miechn Ģ ł si ħ , słysz Ģ c, jak Toni Ģ wyobra Ň a sobie przyszło Ļę . Nic nie

powiedział. Pozwolił, by zachowała te marzenia. By ę mo Ň e wierzyła w ich spełnienie. A

mo Ň e nie. To nie takie wa Ň ne. W ka Ň dym razie pomagały jej utrzyma ę równowag ħ ducha po

Ļ mierci Grigorija.

- Jedyne, czego jestem całkiem pewna - dodała z westchnieniem - to to, Ň e Raija

ucieszy si ħ , kiedy mnie znowu zobaczy. Nie wiem, czy wybaczy mi, ale potrafi zrozumie ę .

Anastas usiadł.

Pokój, który zajmowali, ci Ģ gle wydawał im si ħ obcy. Umeblowany cudzymi r ħ kami.

Niczego sami tu nie wstawili. Dostali wiele ubra ı , ale poza tym w dniu ich wyjazdu dom

wygl Ģ dał tak samo jak wtedy, kiedy tu przybyli.

Nic si ħ w nim nie zmieniło, chocia Ň mieszkali tu przez rok.

W drog ħ zamierzali zabra ę tylko niewielki baga Ň .

- Czy my Ļ lisz czasem, Ň eby do niego wróci ę ? Do m ħŇ a?

Antonia skrzy Ň owała r ħ ce, jakby si ħ chciała przed czym Ļ obroni ę . Obj ħ ła dło ı mi

ramiona.

Pedersen Bente - Raija ze śnieżnej krainy 29 - Droga do domu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: