Pedersen Bente - Raija ze śnieżnej krainy 39 - Chłodny blask.pdf - Pedersen Bente - SiwyMonia

BENTE PEDERSEN

CHŁODNY BLASK

- Witaj w domu, Raiju Kesaniemi! Reijo u Ļ miechn Ģ ł si ħ łagodnie, obj Ģ ł Ň on ħ mocniej i

na moment przytulił si ħ czołem do jej czoła.

Tego grudniowego dnia 1751 roku rankiem wzi ħ li Ļ lub. W obecno Ļ ci pastora zło Ň yli

uroczyst Ģ przysi ħ g ħ mał Ň e ı sk Ģ . Z rodziny towarzyszyli im jedynie Ida i Matti, bo Raija, która

nigdy nie przejmowała si ħ tym, co powiedz Ģ ludzie, nie zgodziła si ħ , by zabiera ę z sob Ģ

dzieci. O tej porze roku wyprawa na drug Ģ stron ħ fiordu nie nale Ň ała do przyjemno Ļ ci.

- A wi ħ c znów powrócili Ļ my do punktu wyj Ļ cia - powiedziała Raija, kiedy łód Ņ

przybiła do wschodniego brzegu fiordu Lyngen. Na niewielkim pagórku na cyplu stała

drewniana chata, która od teraz miała sta ę si ħ tak Ň e jej domem, tak jak była ju Ň kiedy Ļ , dawno

temu, w innym Ň yciu, zanim po raz pierwszy została pani Ģ Kesaniemi.

Miała nadziej ħ , Ň e tym razem ich zwi Ģ zek przetrwa po grób, cho ę niczego ju Ň nie była

pewna. Z południowego wschodu wiał silny, kłuj Ģ cy w policzki wiatr od l Ģ du. Lodowaty

oddech Finlandii. Taki wiatr sprowadza siarczysty mróz i przywołuje zorz ħ polarn Ģ , barwi Ģ c Ģ

pastelami pogodne niebo. Mieni Ģ ca si ħ kolorami przejrzysta po Ļ wiata rozbłyska na

granatowym aksamicie nieba jakby w odpowiedzi na błagania ciemnej nocy.

Raija ockn ħ ła si ħ z chwilowego zamy Ļ lenia. Przepełniona oczekiwaniem podała

m ħŇ owi otulon Ģ r ħ kawic Ģ dło ı i odciskaj Ģ c w Ļ niegu gł ħ bokie Ļ lady, razem ruszyli pod górk ħ

w stron ħ zabudowa ı .

Tego pierwszego wieczoru nie zamierzali urz Ģ dza ę hucznego przyj ħ cia. Ale gdy zeszli

si ħ najbli Ň si, niewielka chata o Ň ywiła si ħ gwarem. Przy starym, wysłu Ň onym stole zasiadła

rodzina, do Ļę liczna, by wypełni ę chat ħ na cyplu.

- Weselisko mo Ň ecie urz Ģ dzi ę na Bo Ň e Narodzenie - stwierdził Sedolf i mrugn Ģ ł do

Idy. - Na Ļ wi ħ ta i tak przyrz Ģ dza si ħ du Ň o jedzenia, wi ħ c si ħ nie wykosztujecie...

Wszyscy wybuchn ħ li Ļ miechem. Ogólna wesoło Ļę i pogodny nastrój zdawały si ħ

rozja Ļ nia ę wn ħ trze starej chaty.

- Ale za to noc po Ļ lubn Ģ sp ħ dzicie tu tylko we dwoje - u Ļ miechn ħ ła si ħ Ida, a w jej

oczach pojawiły si ħ błyski. Dla niej ten dzie ı był wyj Ģ tkowy. Przecie Ň pobrali si ħ jej rodzice!

Co prawda formalnie po Ļ lubieni byli ju Ň wcze Ļ niej, ale po tak długich latach rozł Ģ ki

postanowili uczyni ę to na nowo. Raija wyst Ģ piła w ko Ļ ciele w Lyngen jako Raisa Bykowa,

Rosjanka. Odbyło si ħ to niezupełnie zgodnie z prawem, by ę mo Ň e dopu Ļ cili si ħ grzechu, w

którym i ona miała swój udział, ale ta Ļ wiadomo Ļę nie rzucała cienia na jej rado Ļę . Nic nie

przesłaniało jej uczucia spełnienia, uczucia, Ň e oto w jej domu wszystko znalazło si ħ wreszcie

na swoim miejscu.

- Niepotrzebnie postanowili Ļ cie uciec st Ģ d na noc - u Ļ miechn Ģ ł si ħ łagodnie Reijo, a

jego dło ı przykrywaj Ģ ca ufnie dło ı Raiji najlepiej uzewn ħ trzniała ł Ģ cz Ģ c Ģ ich wspólnot ħ .

Przyja Ņı . Przynale Ň no Ļę do siebie, której nie były w stanie zniszczy ę nawet długie lata

rozł Ģ ki.

- Nie b Ģ d Ņ tego taki pewien! - odparł Sedolf znany z poczucia humoru. Zawsze był

dusz Ģ towarzystwa. Słowa płyn ħ ły z jego ust niczym na wiosn ħ lawiny w górach. - Kto wie?

Mo Ň e Ň enisz si ħ ju Ň po raz ostatni? Postaraj si ħ , by Ļ miał co wspomina ę na stare lata, kiedy

pokr ħ ci ci ħ reumatyzm i nie b ħ dziesz mógł pozwoli ę sobie na te sprawy.

- Ju Ň ja zadbam o to, by Ň elazo nie zardzewiało - zapewniła Raija, podchwytuj Ģ c

Ň artobliwy ton. - A co do reumatyzmu, to podejrzewam, Ň e niejednego młodzika pokr ħ ci

wcze Ļ niej ni Ň mojego Reijo.

ĺ miali si ħ z tego, kiedy ju Ň zostali we dwoje, Raija i Reijo. Siedzieli przytuleni przy

ogniu, wpatruj Ģ c si ħ w czerwonozłote płomienie i grzej Ģ c si ħ w ich cieple.

- Nie powinni Ļ my si ħ byli zgodzi ę , by zabrali Ivara - rzekła Raija. - Tak tu cicho bez

niego! Nie chciałabym, Ň eby mały odniósł wra Ň enie, Ň e go wyp ħ dziłam z domu.

- Ale Ň on jest szcz ħĻ liwy! Dla niego to prawdziwe Ļ wi ħ to, Ň e mo Ň e przenocowa ę u

Idy.

Reijo Ļ cisn Ģ ł rami ħ Raiji. Nie było takie kr Ģ głe, jak zapami ħ tał.

- Trzeba ci ħ troch ħ podtuczy ę . Obiecuj ħ , Ň e jak tylko znów b ħ dziemy mieli mleko od

krowy, codziennie na Ļ niadanie dostaniesz Ļ mietank ħ . Co ty na to, mamu Ļ ka?

- Mo Ň e jeszcze tran? - dodała z błyskiem w oku. Nie chciała, by w ich wzajemne

relacje wkraczała zbytnia powaga. - Wiesz co, Reijo - odezwała si ħ po chwili, chwytaj Ģ c

my Ļ l, która j Ģ nagle naszła, pewna, Ň e Reijo zrozumie, o co jej chodzi. - Spo Ļ ród wszystkich

m ħŇ czyzn, z którymi przyszło mi Ň y ę , najpogodniejsze wspomnienia zachowałam o tobie. To

prawda, cho ę nie raz prze Ň ywali Ļ my ci ħŇ kie chwile. Te wspomnienia mnie uskrzydlaj Ģ . A

teraz po latach znów roz Ļ wietliłe Ļ moje Ň ycie i uczyniłe Ļ mnie szcz ħĻ liw Ģ .

- Naprawd ħ ? - Reijo obj Ģ ł j Ģ , nie zamykaj Ģ c jej jednak w u Ļ cisku. K Ģ ciki jego ust

zrazu uniosły si ħ lekko, a potem wargi rozchyliły si ħ w szerokim u Ļ miechu.

Ten m ħŇ czyzna miał takie szczere serce. Było w nim tyle ciepła.

- Jak my Ļ lisz, czy czeka nas pogodna staro Ļę , Raiju? - zapytał. - Tyle ju Ň ró Ň nych pór

roku prze Ň yli Ļ my! Zawsze marzyłem o tym, Ň eby u schyłku mojego Ň ycia zapanowała

łagodna wiosna, nadzieja na sło ı ce i ciepło. Nie jesie ı , z któr Ģ cz ħ sto kojarzy si ħ staro Ļę . Jak

my Ļ lisz, czy uda nam si ħ uczyni ę z naszej staro Ļ ci wiosn ħ , Raiju Kesaniemi?

- Podoba mi si ħ ta my Ļ l - odpowiedziała cicho, dojrzalsza ni Ň za czasów ich pierwszej

wiosny Ň ycia.

Ten nowy pocz Ģ tek jest inny. Oboje s Ģ bowiem bogatsi o do Ļ wiadczenia, które

ofiarowało im Ň ycie. Ubo Ň si za Ļ o marzenia, którymi wypełnione s Ģ głowy młodych ludzi.

Odarci z tylu złudze ı . Raija za wszystko zapłaciła wysok Ģ cen ħ . Pogodziła si ħ z tym, Ň e u

Wielkiego Kupca nie mo Ň na mie ę kredytu. Walczyła o przetrwanie jak kwiat wyrosły w Ļ ród

skał, nawet z cierpienia czerpi Ģ c po Ň ywienie. Powstawała za ka Ň dym razem, gdy spadały na

ni Ģ nieszcz ħĻ cia. Odpowiedzi Ģ na ciosy były nowe p Ģ ki. Kwitła na przekór wszystkiemu

nawet podczas ciemnej polarnej nocy. Podnosiła głow ħ do gwiazd, zadowalaj Ģ c si ħ nikłym

blaskiem, jaki od nich bił, i zawsze dodawało jej to sił.

Ale teraz potrzebuje sło ı ca! B ħ dzie nadal wypuszcza ę p Ģ ki i rozkwita ę . Jednak swe

kwiaty pragnie przekaza ę wio Ļ nie.

- Nie b ħ dziemy, Reijo, przez cały czas ogl Ģ da ę si ħ za siebie! Byłoby co wspomina ę ,

ale to przecie Ň ju Ň przeszło Ļę . Nie wiem, czy chciałabym do tego si ħ ga ę ...

Od czasu gdy Raija wróciła nad fiord, musieli o Ň ywi ę wiele upiorów i spojrze ę im

prosto w oczy. Dobrze by było wi ħ c w ciemno Ļ ciach polarnej nocy zapali ę Ļ wiec ħ , skupi ę si ħ

na tym, co jest teraz, i popatrze ę przed siebie.

Trudno jednak całkiem przesta ę ogl Ģ da ę si ħ wstecz, gdy wokół tylu ludzi, którzy

wi Ģ zali ich z przeszło Ļ ci Ģ , ludzi wprost z ich wspólnych wspomnie ı , i przebłyski Ň ycia, jakie

dzielili.

- Tyle jest ró Ň nych odmian miło Ļ ci - u Ļ miechn Ģ ł si ħ Reijo, wtulaj Ģ c twarz we włosy

Ň ony, Ļ wiadom, Ň e u Ň ywa jej własnych słów. Mo Ň e wyrzekł je do otaczaj Ģ cych ich cieni,

pragn Ģ c, by zblakły pod wpływem owej magicznej formuły? - Potem nastanie wiosna i

pójdziemy w stron ħ Ļ wiatła, Raiju. Jak my Ļ lisz, zd ĢŇ ymy ze wszystkim, co powinni Ļ my

zrobi ę ?

- Ty tak Ň e czujesz, Ň e nie pozostało nam du Ň o czasu? - Pytanie padło znienacka,

dotykaj Ģ c tego, czego Reijo nie chciał wiedzie ę .

- Do Ļę dawno ju Ň mieli Ļ my po pi ħ tna Ļ cie i siedemna Ļ cie lat, kochanie! Wprawdzie z

tob Ģ czas obszedł si ħ łaskawie, ale nie ma co si ħ oszukiwa ę .

Nie pomy Ļ lała o tym. Min ħ ły czasy kłamstw, przemilcze ı , zdrady. To był nowy

pocz Ģ tek, otwarcie ku Ļ wiatłu, ku harmonii.

- Mało komu dane jest spróbowa ę tylu odmian Ň ycia - rzekła Raija, u Ļ miechaj Ģ c si ħ

lekko. I chocia Ň nie chciała ogl Ģ da ę si ħ wstecz, to przecie Ň miała w pami ħ ci wszystkie swoje

pocz Ģ tki, a tak Ň e schyłki ka Ň dej z tych rzeczywisto Ļ ci.

Rany.

Nie piel ħ gnowała ich, a jednak udało jej si ħ unikn Ģę zaka Ň enia i bólu.

Zrastały si ħ i zabli Ņ niały za ka Ň dym razem, gdy postanawiała o nich zapomnie ę i

zacz Ģę wszystko od nowa.

ņ yła, istniała, oddychała - na przekór wszystkiemu.

Zachrz ħĻ cił Ļ nieg, rozległy si ħ kroki na schodach, a potem usłyszeli pukanie.

Raija nie ruszyła si ħ z miejsca, Reijo niech ħ tnie skierował si ħ do drzwi. Nocny chłód

uderzył go w twarz. Naoliwione Ļ wie Ň o zawiasy nie sprzeciwiły si ħ gło Ļ nym j ħ kiem.

Na progu stali zakłopotani dwaj m ħŇ czy Ņ ni, Nikołaj i Henrik. Dotkn ħ li czapek, ale nie

zdj ħ li ich, bo na dworze panował siarczysty mróz. Obaj m ħŇ czy Ņ ni byli dostatecznie leciwi,

by pami ħ ta ę zdarzenia sprzed wielu lat. Na ich oczach Reijo wyrósł na m ħŇ czyzn ħ . Dobrze

znali Anttiego Kesaniemi. Nale Ň eli do załogi Kristiana Elvejorda. Pami ħ tali nieszcz ħĻ cie,

jakie dotkn ħ ło jego syna. Pami ħ tali te Ň dziewczyn ħ , któr Ģ wzi ħ ło na wychowanie stare

bezdzietne mał Ň e ı stwo z wioski. Dziewczyna Ň yła we wspomnieniach miejscowych ludzi

przez minione lata.

Nikołaj i Henrik rozpoznali j Ģ . I nie oni jedyni.

- Przyszli Ļ my tutaj, Ň eby Ň yczy ę wam szcz ħĻ cia - odezwał si ħ Henrik, odchrz Ģ kn Ģ wszy

kilkakrotnie. Zwykle był bardzo rozmowny, ale trudno mu było dobra ę wła Ļ ciwe słowa w tak

podniosłej chwili. Mimo przejmuj Ģ cego mrozu czuł, jak ogarnia go uroczysty nastrój.

Reijo stał nieporuszony i wpuszczał do Ļ rodka mro Ņ n Ģ noc. Zima pie Ļ ciła Ļ ciany z

drewnianych bali. Do otwartych drzwi powoli podeszła Raija. Na schodach zobaczyła dwóch

m ħŇ czyzn w podeszłym wieku. Z nimi zwi Ģ zane były jej pierwsze wspomnienia ze Skibotn.

- Post Ģ piłe Ļ , Reijo, odwa Ň nie i pi ħ knie! Twój ojciec byłby z ciebie dumny - rzekł

Nikołaj bardziej z podziwem ni Ň z przekonaniem.

- Chcieli Ļ my wam powiedzie ę , Ň e wie Ļ stoi po waszej stronie - dodał Henrik. - Nikt z

zewn Ģ trz nie dowie si ħ o niczym.

- Potrafimy troszczy ę si ħ o swoich - wtr Ģ cił Nikołaj. Zwykle niezbyt rozmowny, teraz

w ciemno Ļ ci wyra Ņ nie rozgadał si ħ .

Reijo u Ļ cisn Ģ ł mocno dło ı Raiji. Poczuła ciepło płyn Ģ ce od niego, a tak Ň e od tych

dwóch staruszków, którzy pomimo skr ħ powania przybyli z tak Ģ wie Ļ ci Ģ .

Pedersen Bente - Raija ze śnieżnej krainy 39 - Chłodny blask.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: