Kroniki Amberu [07] Krew Amberu.pdf

Roger Zelazny

Krew Amberu

Kronik Merlina tom II

Refleksje w kryształowej grocie

Klinga pękła, więc odrzuciłem rękojeść. Broń nie pomagała wobec błękitnego morza

ściany, nawet w miejscu, które uznałem za najcieńsze. U moich stóp leżało kilka drobnych,

kamiennych odprysków. Podniosłem je i potarłem. To nie było wyjście. Jedynym wyjściem

jest chyba droga, którą tu wszedłem, a ta została zamknięta.

Wróciłem do swojej kwatery, to znaczy tej części jaskiń, gdzie rzuciłem swój gruby,

brązowy śpiwór. Usiadłem na nim, odkorkowałem butelkę wina i napiłem się. Byłem spocony

po kuciu tej ściany.

Frakir poruszyła mi się na przedramieniu, częściowo rozwinęła i wpełzła na dłoń.

Skręciła się wokół dwóch niebieskich kamyków, które wciąż trzymałem, związała je sobą i

opadła, kołysząc się jak wahadło. Odstawiłem butelkę i patrzyłem. Płaszczyzna ruchu była

równoległa do tunelu, który teraz nazywałem domem. Frakir huśtała się chyba przez całą

minutę. Potem podciągnęła kamiemie i znieruchomiała na mojej dłoni. Ułożyła je u podstawy

serdecznego palca i wróciła na swą zwykłą, ukrytą pozycję.

Przyglądałem się. Uniosłem migotliwą lampę naftową i obserwowałem kamienie. Ich

kolor...

Tak.

Na tle skóry były całkiem podobne do kamienia w pierścieniu Luke'a, który kiedyś

odebrałem z New Line Motel. Przypadek? A może istnieje jakiś związek? Co chciał mi

powiedzieć mój dusicielski powróz? I gdzie jeszcze widziałem taki kamień?

Przy wisiorku na klucze Luke'a. Miał tam niebieski kamień w metalowej oprawie... A

gdzie mogłem spotkać jeszcze jeden?

Groty, w których byłem uwięziony, blokowały działanie Atutów i moją magię

Logrusu. Jeśli Luke nosił przy sobie kamienie z tych ścian, to musiał mieć jakiś szczególny

powód. Jakie jeszcze własności mogą mieć?

Przez godzinę próbowałem rozszyfrować ich naturę, lecz były odporne na moje

logrusowe sondy. Wreszcie, zniechęcony, wrzuciłem je do kieszeni, zjadłem trochę chleba z

serem i popiłem winem. Potem wstałem i zrobiłem obchód. Sprawdzałem swoje pułapki.

Tkwiłem tu uwięziony już chyba przez miesiąc. Szukając drogi na wolność, zbadałem

wszystkie tunele, korytarze i sale. Nigdzie nie znalazłem wyjścia. Czasami biegałem jak

wariat i rozkrwawiałem sobie kostki o zimne ściany. Kiedy indziej szedłem powoli,

rozglądając się za pęknięciami i szczelinami. Kilka razy próbowałem poruszyć głaz,

blokujący otwór wejściowy. Bezskutecznie.

Był zaklinowany i nie umiałem go podważyć. Wszystko wskazywało na to, że posiedzę

tu dłużej.

Moje pułapki...

Nie zmieniły się od ostatniej kontroli. Spadające głazy, które natura z właściwą sobie

niedbałością porozrzucała wokół. Teraz czekały podparte i gotowe, by stoczyć się w dół, gdy

tylko ktoś zaczepi o ukryty w mroku sznur, jakim były obwiązane paki w magazynie.

Ktoś?

Luke, oczywiście. Któż by inny? To on mnie tu uwięził. A jeśli wróci... nie jeśli. Kiedy

wróci, pułapki będą czekały. Przyjdzie uzbrojony. W wysoko położonym otworze wejścia

miałby sporą przewagę, gdybym zwyczajnie czekał na niego w dole. Nic z tego. Nie będzie

mnie tam.

Zmuszę go, by po mnie przyszedł... a wtedy...

Lekko zaniepokojony, wróciłem do swojej kwatery. Leżałem z rękami pod głową i

rozmyślałem nad swoim planem. Głazy mogą zabić, a ja nie chciałem zabijać Luke'a. Nie z

powodu sentymentu, choć do niedawna uważałem go za przyjaciela - to znaczy do chwili,

kiedy się dowiedziałem, że zabił wujka Caine'a i najwyraźniej zamierzał wykończyć moich

pozostałych krewnych w Amberze. A to dlatego, że Caine zabił ojca Luke'a, wuja Branda -

człowieka, którego pozostali też chętnie by zatłukli. Owszem, Luke - albo Rinaldo, jak mi się

przedstawił - był moim kuzynem i miał powody, by ogłosić rodzinną wendetę. Mimo to

polowanie na wszystkich wydało mi się odrobinę przesadzone.

Ale nie dla pokrewieństwa czy sentymentu powinienem zdemontować pułapki.

Chciałem go dostać żywego, ponieważ zbyt wiele było spraw, których nie rozumiałem. A

mogłem nigdy już ich nie zrozumieć, gdyby Luke zginął niczego nie tłumacząc.

Jasra... Atuty Zguby... metoda. dzięki której tak łatwo wytropił mnie w Cieniu... cała

historia jego kontaktów z tym szalonym okultystą Melmanem... wszystko, co wiedział o Julii i

jej śmierci...

Zacząłem od początku. Zlikwidowałem pułapki. Nowy plan był prosty i opierał się na

czymś, o czym Luke nie miał chyba pojęcia. Przeniosłem śpiwór na nowe miejsce, do tunelu

tuż obok komory, w której stropie zablokowany był otwór wejścia. Zabrałem też część

zapasów. Postanowiłem siedzieć tam możliwie bez przerwy.

Nowa pułapka była całkiem prymitywna: prosta i praktycznie nie do ominięcia. Kiedy

ją założyłem, pozostało mi już tylko czekać. Czekać i wspominać. I planować. Musiałem

ostrzec pozostałych. Musiałem postanowić coś w sprawie Ghostwheela. Powinienem

sprawdzić, co wie Meg Devlin. Powinienem... jeszcze wiele rzeczy.

Czekałem. Myślałem o sztormach Clenia, snach, niezwykłych Atutach i Pani z Jeziora.

Po długim okresie spokoju, w ciągu kilku dni moje życie nagle stało się pełne wydarzeń. A

potem znowu miesiąc, kiedy nic się nie działo. Na pocieszenie miałem tylko tyle, że ta linia

czasu prawdopodobnie wyprzedzała wszystkie inne, jakie były dla mnie ważne. Miesiąc tutaj

może być tylko dobą w Amberze. Albo jeszcze mniej. Jeśli w miarę szybko zdołam się stąd

uwolnić, ślady, jakimi chciałem podążać, nie zdążą jeszcze wystygnąć.

Później zgasiłem lampę i poszedłem spać. Przez kryształowe soczewki mojego

więzienia przenikało dość światła, jaśniejszego i ciemniejącego na przemian, by odróżnić

dzień od nocy. Dopasowałem swój skromny rozkład dnia do tego rytmu.

Przez kolejne trzy dni po raz drugi przeczytałem dziennik Melmana. Wskaźnik aluzji

miał dość wysoki, ale użytecznych informacji raczy niski. Pod koniec prawie zdołałem siebie

przekonać, że Zakapturzony, jak określał swego gościa i nauczyciela, to prawdopodobnie

Luke. Pozostało tylko kilka dziwnych odwołań do obojnactwa. Pod koniec natrafiłem na

uwagi o złożeniu w ofierze Syna Chaosu. Odnosiły się zapewne do mnie, skoro ktoś wystawił

Melmana, żeby mnie zabił. Lecz jeśli zrobił to Luke - jak wytłumaczyć jego dwuznaczne

zachowanie w górach Nowego Meksyku? Kazał mi zniszczyć Atuty Zguby i przepędził mnie

tak, jakby chciał mnie przed czymś uchronić. Poza tym przyznał się do wcześniejszych

zamacbów na moje życie, ale wyparł się tych późniejszych. Po co miałby to robić, gdyby też

był za nie odpowiedzialny? Co jeszcze wiąże się z tą sprawą? I kto? I jak? W łamigłówce

brakowało niektórych klocków, miałem jednak wrażenie, że nie są istotne.

Wystarczy najdrobniejsza informacja, najlżejsze poruszenie wzorca, a wszystko

wskoczy na miejsce. Pojawi się obraz czegoś, co powinienem odgadnąć już dawno.

Mogłem się domyślić, że wizyta nastąpi nocą. Mogłem, ale się nie domyśliłem.

Gdybym na to wpadł, zmieniłbym cykl snu czuwania i byłbym rozbudzony i czujny. Choć

byłem prawie pewien swojej pułapki, w naprawdę poważnych sprawach liczy się każda

drobna przewaga.

Spałem głęboko, a zgrzyt kamieni wydawał się bardzo odległy. Poruszyłem się lekko,

gdy dżwięk trwał ciągle, ale dopiero po kilku sekundach zaskoczyły właściwe obwody i

zrozumiałem, co to znaczy. Usiadłem, wciąż jeszcze zaspany, potem przykucnąłem pod

najbliższą wejścia ścianą komory. Rozcierałem oczy, przygładzałem włosy i na

odpływającym brzegu snu szukałem zagubionej czujności.

Pierwsze odgłosy towarzyszyły zapewne usuwaniu klinów, co najwyraźniej wymagało

przechylania czy podważania głazu. Dźwięki trwały nadal, stłumione, pozbawione echa...

zewnętrzne.

Zaryzykowałem rzut oka do komory. Nie zauważyłem otwartego przejścia,

ukazującego gwiazdy. Odgłosy kołysania ustąpiły przeciągłemu chrzęstowi i zgrzytaniu.

Przez półprzejrzysty strop jaskini widziałem kulę światła w rozmytej aureoli. Pewnie latarnia.

Jak na pochodnię świeciła zbyt równo. W tych okolicznościach pochodnia byłaby

niepraktyczna.

Pojawił się sierp nieba z dwoma gwiazdami w pobliżu dolnego rogu. Poszerzał się.

Usłyszałem głośne sapanie i stękanie chyba dwóch ludzi.

Poczułem mrowienie palców, gdy dodatkowa porcja adrenaliny wykonała swoją

biologiczną sztuczkę z organizmem. Nie sądziłem, że Luks kogoś przyprowadzi.

Mój głupoodporny plan mógł nie być odporny na taki fakt - co oznaczało, że to ja

jestem głupi.

Głaz odsuwał się coraz szybciej. Nie miałcm nawet czasu na przekleństwo. Myśli

pędziły szalcńczo, szukając wyjścia z sytuacji, aż wreszcie zajęły właściwe pozycje.

Przywołałem obraz Logrusu, a on uformował się przede mną. Powstałem, nadal

opierając się o ścianę, i zacząłem poruszać ramionami w zgodzie z pozornie chaotycznymi

ruchami dwóch widmowych gałęzi. Dźwięki na górze ucichły, nim uzyskałem właściwe

dostrojenie.

Wejście było odsłonięte. Po chwili ktoś podniósł światło i przysunął je do otworu.

Wkroczyłem do komory i wyciągnąłem ręce. Kiedy pojawili się dwaj mężczyźni, niscy

i ciemni, całkowicie zrezygnowałem z dawnego planu. Obaj trzymali w prawych dłoniach

nagie sztylety. Żaden nie był Lukiem.

Sięgnąłem logrusowymi rękawicami i złapałem ich za gardła. Scisnąłem, aź zawiśli w

moim uchwycie. Przycisnąłem jeszcze trochę i puściłem.

Upadli, znikając z pola widzenia, a ja zaczepiłem lśniące linie mocy o krawędź otworu

i podciągnąlem się do góry. Tuż przed wyjściem przystanąłem jeszcze, by zabrać Frakir,

owiniętą dookoła po wewnętrznej stronie. To była moja pułapka. Luke, czy ktokolwiek inny,

wchodząc musiałby przejść przez pętlę - pętlę gotową do zaciśnięcia, gdyby cokolwiek się w

niej Poruszyło.

Teraz jednak...

Ogniowa ścieżka biegła zboczem po prawej stronie.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: