Praca pochodzi z serwisu www.e-sciagi.pl <<<>>> Zacznij zarabiać http://partner.e-sciagi.pl
DEFINICJE I MODELE KOMUNIKOWANIA
1. Komunikowanie – jest symboliczną interakcją pomiędzy ludźmi, którzy są świadomi swojej obustronnej obecności.
2. Komunikowanie wg Gładowskiego – to dynamiczny proces, polegający na wymianie tzn. wysyłaniu i odbieraniu przekazów w ramach określonej sytuacji lub kontekstu.
3. Komunikowanie wg Cooley’a – to mechanizm powstający i funkcjonujący dzięki kontaktom międzyludzkim. Obejmuje wszystkie symbole: rozum, wyraz twarzy, postawę, gesty, brzmienie głosu, słowo, pismo, druk, kolej, telegraf, telefon, i wszystko to, co służy zdobywaniu przestrzeni czasu.
Modele komunikowania:
1. Lasswella
2. Shannona i Vearera
3. Berlo
CHARAKTERYSTYKA ELEMENTÓW SYNTETYCZNEGO MODELU KOMUNIKOWANIA INTERPERSONALNEGO.
1. Kodowanie – dekodowanie
2. Kompetencja komunikacyjna
3. Przekazy
4. Kanał
5. Szum informacyjny
Rodzaje szumów informacyjnych:
I Szum fizyczny (zewnętrzny lub mechaniczny):
- hałas, dym papierosowy
- nieodpowiednia temperatura, miejsce, pora dnia
- problemy techniczne
- zbyt duża ilość uczestników
- presja czasu
- ciemne okulary
- kleksy i plamy w tekście
II Szum psychiczny
- nastawienie od negatywnego (uprzedzenie i nieprzychylność) po skrajnie pozytywne (całkowity brak krytycyzmu i uwielbienie)
- poczucie wyższości lub kompleksu niższości
- lekceważenie słuchaczy
- brak przygotowania merytorycznego
- monotonna wypowiedź
- zmęczenie
- brak umiejętności słuchania
III Szum semantyczny
- posługiwanie się specjalistyczną terminologią naukową, techniczną lub żargonem
- skrajny przypadek to mówienie różnymi językami
6. Sprzężenie zwrotne (informacja, meldunek zwrotny)
7. Kontekst komunikacyjny (sytuacyjny)
8. Obszar doświadczeń
9. Efekt
Podstawowe tezy w procesie komunikowania:
1. Nie można nie komunikować się
2. Nie można opisać wszystkiego autentycznie
3. Nie wywołuje reakcji, które można przewidzieć do końca
4. Jest zawsze zwrotne
5. Posiada wymiar merytoryczny i osobowościowy
6. Kształtuje nowy system społeczny
GŁÓWNE CELE KOMUNIKOWANIA INTERPERSONALNEGO
Cechy procesu komunikowania:
- odnosi się co najmniej do dwóch osób
- zachodzi w środowisku społecznym
- zdeterminowany jest przez liczbę i charakter uczestników
- posiada charakter: interpersonalny, publiczny, masowy lub międzykulturowy
- posługuje się znakami i symbolami
- istnieje wspólnota semiotyczna między uczestnikami, która warunkuje operowanie tym samym zespołem symboli i znaków
- posiada charakter:
a) symetryczny (jeśli reakcje zachodzące między uczestnikami procesu są równorzędne)
b) niesymetryczny, komplementarny (w przypadku, gdy zachodzi dominacja jednego z uczestników oraz podporządkowanie pozostałych członków procesu)
- jest nieodwracalny (nie można go powtórzyć, cofnąć lub zmienić jego biegu)
Rodzaje sytuacji komunikacyjnych wg Balanda:
1. Komunikowanie intrapersonalne
2. Komunikowanie interpersonalne
· Bezpośrednie – pośrednie
· Dwustronne – jednostronne
· Prywatne - publiczne
3. Komunikowanie człowiek-maszyna
4. Komunikowanie maszyna-maszyna
Rodzaje sytuacji komunikacyjnych wg. Głodowskiego:
1. Intrapersonalne
2. Interpersonalne
· Formalne
· nieformalne
3. Interpersonalno-medialna – łączy elementy komunikowania interpersonalnego i masowego . Uczestnicy pozbawieni kontaktu bezpośredniego. Porozumiewają się przy użyciu środków technicznych.
4. Publiczne – obecnośc indywidualnego mówcy, przy obecności audytorium.
5. Masowe – po przez programy telewizyjne itp. Nie mamy kontaktu bezpośredniego z audytorem.
Ma charakter pośredni, za pośrednictwem różnych środków technicznych: TV, radio, Internet. Jest opóźniona reakcja.
Podsumowanie:
1. Pięć omówionych sytuacji komunikacji wzajemnie się przenika
2. Sytuacje intrapersonalne są bardziej osobiste, prywatne i bezpośrednie, choć te cechy mają w znacznej mierze sytuacje interpersonalne
3. Sytuacje interpersonalno-medialne są mniej osobiste i raczej pośrednie
4. Sytuacje masowe są ogólnie bezosobowe, mogą być formalne lub nieformalne i zwykle mają charakter przekazu pośredniego
5. W obrębie wszystkich sytuacji komunikacyjnych interakcje mogą być werbalne, niewerbalne lub mieszane
SŁUCHANIE JAKO CZYNNIK ZAPEWNIAJĄCY SKUTECZNOŚĆ KOMUNIKOWANIA.
70% tzw. aktywnego dnia poświęcamy na komunikowanie
Struktura czasu w procesie komunikowania:
42% słuchanie
32% mówienie
15% czytanie
11% pisanie
Słuchanie obejmuje:
1. Słyszenie
2. Uważanie
3. Zrozumienie
4. Zapamiętywanie
Z zagadnieniem selektywnej uwagi wiąże się:
· tzw. prawo najmniejszego wysiłku w słuchaniu (najlepsze są programy telewizyjne)
· problem coctail party (rozmowa w grupie osób)
· progiem słyszalności
· poziom pobudzenia i zainteresowania danej osoby (stan pobudzenia sprzyja pobudzeniu bodźców)
Rodzaje słuchania:
1. Słuchanie dla przyjemności
2. Uważne, wnikliwe słuchanie
3. Słuchanie krytyczne
4. Słuchanie empatyczne (gdy słuchacz stara się wczuć w sytuację mówiącego)
Przyczyny nieskutecznego słuchania:
1. Problemy ze słuchem
2. Przeciążenie
3. Dekoncentracja
4. Szum informacyjny
5. Osądzanie
6. Zaabsorbowanie sobą
7. Gadatliwość
8. Obawa
Sposoby słuchania:
1. Słuchanie refleksyjne – rodzaj uczestnictwa w procesie komunikowania się za pomocą słów, w których słuchacz odzywa się do mówcy w sposób pozbawiony osądów. Robi to tylko po to aby sprawdzić czy właściwie zrozumiał to co zostało powiedziane.
· Wyjaśnianie
· Parafrazowanie
· Odzwierciedlanie emocji i uczuć
· Podsumowywanie
2. Słuchanie nierefleksyjne – najprostsza forma słuchania towarzyszy mu reakcja typu „mhm” i zachowanie „uważnej ciszy”.
Kiedy należy słuchać nierefleksyjnie?
1. Gdy mówca jest skłonny opowiedzieć o swoich zamiarach, poglądach czy propozycjach.
2. Gdy mówca czuje nieodpartą potrzebę wyrzucenia z siebie intensywnych emocji.
3. Gdy mówca ma kłopoty z przedstawieniem swoich problemów osobistych.
4. Gdy mówca nie czuje się swobodnie rozmawiając z osobą posiadającą wiedzę, będącą zwierzchnikiem, wykładowcą czy nauczycielem.
Kiedy słuchanie nierefleksyjne staje się niewystarczające?
1. Gdy mówca nie jest dostatecznie skłonny do mówienia
2. Gdy mówca może odebrać omyłkowo słuchanie nierefleksyjne jako dowód że się z nim nie zgadzamy
3. Gdy mówca oczekuje aktywnej formy wsparcia i w takiej sytuacji słuchanie nierefleksyjne odebrane będzie jako lekceważenie
4. gdy mówca ma zwyczaj nie dopuszczać innych do głosu, jest egoistą, próbuje manipulować innymi
Dlaczego należy słuchać refleksyjnie?
1. Wiele słów ma kilka a nawet kilkanaście znaczeń.
2. Informacje muszą być „odkodowane”.
3. Ludzie mają kłopoty z jasnym formułowaniem swoich myśli, szczególnie osoby nieśmiałe, które nie chcą nikogo urazić.
4. Istnieją czynniki subiektywne utrudniające porozumiewanie się.
Jak polepszyć słuchanie (praktyczne wskazówki)?
1. Uzbroić się w cierpliwość i pozwolić mówcy skończyć.
2. Zrobić przerwę, jeśli nie mamy czasu na słuchanie.
3. Skoncentrować uwagę na temacie i mówcy, a nie na własnych przemyśleniach.
4. Okazać gotowość do uczenia się oraz otwartość na opinie innych.
5. Likwidować bariery komunikacyjne.
6. Nie prezentować pseudosłuchania.
KOMUNIKOWANIE NIEWERBALNE
Komunikowanie interpersonalne ma charakter:
- niewerbalny 65%
- werbalny 35%
Komunikowanie niewerbalne
- obejmuje sygnały pozbawione słów lub uzupełniające słowa.
- przekazami niewerbalnymi są wszystkie sygnały występujące w międzyosobowej interakcji, które nie mają ani formy mówiącego słowa, ani pisanego wyrazu, które wywierają pewien wpływ na jej uczestników
Klasyfikacja komunikowania niewerbalnego: (wg. Głodowskiego):
1. Aparycja (ubranie, uczesanie, makijaż, przybranie i ozdoby, cechy takie jak: fizjonomia, waga, tusza, wzrost)
2. Kinezyka (ruchy ciała: gestykulacja, mimika twarzy, ruchy tułowia i kończyn, pozy, wzrok, spojrzenia)
3. Prostemika (dystans interpersonalny)
4. Haptyka
5. Parajęzyk (wysokość, głośność języka, modulacja)
6. Chronemika (czas oczekiwania, czas trwania, ilość spędzonego z kimś czasu)
Kategorie i funkcje dotyku:
a) dotyk funkcjonalno-profesjonalny
b) dotyk grzecznościowo-rytualny
c) dotyk przyjacielsko-koleżeński
d) dotyk miłosno-intymny
e) dotyk seksualno-podniecający
Style uściskania dłoni:
a) rękawica
b) „martwa ryba”
c) „łamacz kości”
Układy dłoni:
a) wzniesiona wieża
b) opuszczona wieża
Proksemika:
a) dystans interpersonalny (0¸45cm)
b) dystans prywatny (45¸120cm)
c) dystans społeczny (120¸350cm)
d) dystans publiczny (10¸25m)
Zachowania wzrokowe:
- za pośrednictwem oczu odbieramy 80% informacji o świecie
- uwaga koncentruje się na oczach przez 43,4% interakcyjnego czasu, drugim z kolei obszarem wizualnej uwagi są usta, których obserwowanie zajmuje 12,6% czasu
Podstawowe formy kontaktu wzrokowego:
1. spoglądanie i przyglądanie się
2. wzajemne spoglądanie
3. bezpośredni kontakt wzrokowy
Podstawowe emocje wyrażane mimiką: radość, smutek, zaskoczenie, gniew, wstręt, strach
Rodzaje gestów:
a) emblematory
b) ilustratory
c) regulatory
d) afektatory
e) adaptatory (manipulatory)
Techniki kierowania mimiką:
a) intensyfikowanie emocji
b) minimalizowanie emocji
c) neutralizowanie emocji
d) maskowanie emocji
Elementy charakteryzujące komunikowanie parafrazowane:
- czas trwania rozmowy
- emocjonalna intonacja
- błędy wymowy
- rytm języka
- melodia języka (właściwe akcentowanie głosek)
- szybkość wypowiedzi
- przerwa (pauza, mogą być związane z błędami wymowy, które można wyeliminować)
WYSTĄPIENIA PUBLICZNE
Wystąpienia dzielą się na:
1. Przemówienia
a) homilie
b) kazania
c) orędzia
d) wezwania
e) odezwy
f) przesłania
g) mowy informacyjne, informacyjno-perswazyjne
h) wystąpienia w sytuacji kryzysowej
i) mowy inauguracyjne, pogrzebowe i gratulacyjne, toasty
...
stary_hipis