List zza grobu.pdf

List zza grobu

Poniższa lektura nie jest dostępna w żadnej księgarni (to tylko kilkanaście stron

tekstu). Aczkolwiek można sobie ją wydrukować i podawać innym. Po raz

pierwszy natknęłam się na nią w innych językach, parę lat temu, a dziś

dowiedziałam się, że została przetłumaczona na język polski, co mnie wiele

ucieszyło.

Nie jest to bajeczka dla niegrzecznych dzieci, by postraszyć je "piekiełkiem".

Tekst traktuje o faktycznym zdarzeniu, o osobach, które faktycznie istniały. I co

najważniejsze, broszura posiada zezwolenie władz kościelnych na

rozpowszechnianie.

LIST ZZA GROBU

Z uwagami O. Bernhardina Krempel CP, doktora Teologii

Tłumaczenie na język polski: Sławomir Olejniczak

Niniejsza praca jest tłumaczeniem broszury zatytułowanej "List zza grobu"

wydanej poprzednio przez Graficas Armando Basilio (rua Julia Lopes, 16 - Rio

de Janeiro), która posiada na pierwszej okładce następujące adnotacje:

Imprimatur dla oryginału w języku niemieckim: Brief aus dem Jenseits:Treves,

9.11.1953. N.4/54. Kościelna aprobata, dla tej broszury: Taubate- Est. de Sao

Paulo- 2.11.1955

Zamiast wstępu

Bóg komunikuje się z człowiekiem na wiele sposobów. Pismo św., poza tym, że

jest Wielkim Listem Boga do ludzi napisanym i przekazanym przez osoby z

autorytetem, opisuje wiele boskich sposobów komunikowania się za pomocą

wizji, nie wyłączając snów. Bóg nadal ostrzega za pośrednictwem snów. Dzieje

się to w ten sposób, że sny nie zawsze są zwyczajnymi snami.

"List zza grobu" ukazał się najpierw w książce zawierającej objawienia i

proroctwa, razem z innymi relacjami. Dopiero Ojciec Bernhardin Krempel CP,

Doktor Teologii opublikował go oddzielnie i użyczył mu więcej autorytetu

udowadniając, w przypisach, absolutną zgodność listu z Nauką Katolicką.

W "Dodatku" zawarte są uzupełniające wyjaśnienia dotyczące piekła. Pierwszy

punkt prezentuje dwie prace, które w różny sposób dochodzą do tego samego

wniosku, że piekło powinno istnieć i rzeczywiście istnieje. W następnych

punktach jest pokazane w skrócie, jakiego rodzaju ludzie podążają w kierunku

piekła oraz jakie są sposoby, które mamy do dyspozycji, aby uchronić się przed

największym niebezpieczeństwem w życiu, strąceniem do piekła.

W taki sposób kończy się ta praca, mniej alarmująco a bardziej uspokajająco.

Tłumacz i wydawca.

Informacja wstępna

Wśród zapisków pozostawionych przez młodą kobietę, która zmarła w pewnym

klasztorze jako zakonnica, znaleziono następujące zeznanie:

"Miałam przyjaciółkę. To znaczy, byłyśmy sobie wzajemnie bliskie jako

przyjaciółki i koleżanki w biurze M.

Później, kiedy Ani wyszła za mąż, nigdy jej już nie widziałam. Od czasu kiedy

się poznałyśmy, wytworzyła się między nami więź, będąca w gruncie rzeczy,

raczej życzliwością niż przyjaźnią.

Z tego powodu za bardzo nie tęskniłam za nią, kiedy po zawarciu małżeństwa

przeprowadziła się do eleganckiej dzielnicy willowej, daleko od mojego domu.

Kiedy jesienią 1937 roku spędzałam wakacje nad Jeziorem Garda, moja matka

napisała do mnie w połowie września, "Wyobraź sobie, że Ani N. zmarła.

Straciła życie w wypadku samochodowym. Wczoraj pochowano ją na

cmentarzu w W."

Ta wiadomość mną wstrząsnęła. Wiedziałam, że Ani nigdy nie była należycie

religijna. Czy była przygotowana, gdy Bóg ją nagle wezwał? Następnego ranka,

uczestniczyłam we Mszy św., która była za nią odprawiana w kaplicy

pensjonatu, gdzie mieszkałam. Modliłam się żarliwie o jej wieczny spoczynek i

w tej samej intencji ofiarowałam Komunię św.

Lecz cały dzień czułam się chora i to uczucie choroby coraz bardziej narastało w

ciągu dnia.

Tamtej nocy spałam niespokojnie. Obudziłam się nagle słysząc coś, co brzmiało

jakby trzaśnięcie drzwiami mojej sypialni. Zapaliłam światło. Zegar obok łóżka

wskazywał dziesięć minut po północy; jednak nic nie zauważyłam. Nie było

żadnego hałasu z wyjątkiem szumu fal Jeziora Garda rozbijających się

monotonnie o mur ogrodu w pobliżu pensjonatu. Nie słyszałam wcale wiatru.

Budząc się odniosłam jednak wrażenie, że oprócz trzaśnięcia drzwiami dał się

słyszeć jakby jakiś dźwięk. Brzmiał on jak wiatr, który zwykle słyszałam w

moim dawnym biurze, gdzie mój kierownik, kiedy miał zły humor, rzucał mi na

biurko listy od natrętów.

Sprawdziłam czy jest już czas, że powinnam wstać. Ach! to nic oprócz wybryku

mojej wyobraźni wywołanego wiadomością o jej śmierci.

Odwróciłam się, odmówiłam kilka "Ojcze Nasz" za dusze zmarłych i zasnęłam

znowu.

Śniłam wtedy, że obudziłam się o 6.00 rano, aby pójść do kaplicy w

pensjonacie. Kiedy otworzyłam drzwi sypialni, nadepnęłam na pakunek, który

zawierał kartki jakiegoś listu. Podniosłam je i rozpoznałam pismo Ani, a okrzyk

był moją pierwszą reakcją.

Drżąc, trzymałam kartki w dłoniach. Przyznaję, że byłam tak wstrząśnięta, iż nie

mogłam nawet odmówić "Ojcze Nasz". Prawie się dusiłam. Nie mogłam nic

lepszego zrobić niż wyjść na zewnątrz. Spięłam więc pospiesznie włosy,

włożyłam list do kieszeni i szybko wyszłam z budynku.

Gdy byłam już na zewnątrz, wspięłam się na wzgórza idąc bardzo krętą ścieżką i

mijając oliwki, drzewa laurowe oraz posiadłości willowe, z dala od powszechnie

znanej drogi "Gardesana".

Ranek wstał promieniście. W inne dni miałam zwyczaj zatrzymywać się po

każdych stu krokach, oczarowana wspaniałym widokiem, który mi oferowały

jezioro i dostojnie piękna Wyspa Garda. Delikatny błękit wody orzeźwiał mnie;

i jak dziecko patrzy podziwiając swojego dziadka, tak ja patrzyłam z podziwem

młodego człowieka na tamtą szarą Górę Baldo, która wyrastała po drugiej

stronie jeziora, wznosząc się od 64 m nad poziomem morza do wysokości 2200

metrów.

Dzisiaj, nie miałam oczu dla tego wszystkiego. Idąc przez kwadrans,

pozwoliłam sobie machinalnie usiąść nad brzegiem opierając się o dwa cyprysy,

gdzie dzień wcześniej czytałam z wielką przyjemnością "PannęTeresę". Po raz

pierwszy widziałam w cyprysach symbol śmierci, rzecz, na którą nigdy nie

zwracałam większej uwagi na południu, gdzie tak często się je spotyka.

Wyciągnęłam list. Brakowało podpisu. Jednak bez najmniejszej wątpliwości

było to pismo Ani. Bez spiralnego dużego "S" i tego francuskiego "T", które

zwykle irytowały pana G.

Styl nie był jej. Nie był taki jak było to w jej zwyczaju. Ona dobrze wiedziała

jak rozmawiać i śmiać się z tymi niebieskimi oczami i wdzięcznym nosem.

Tylko kiedy rozmawialiśmy o sprawach religijnych stawała się zgryźliwa i

wpadała w ten nieuprzejmy ton jak w tym liście. (Teraz sama weszłam w ten

sam podekscytowany ton).

Oto on - list zza grobu od Ani V., słowo w słowo, tak jak go czytałam we śnie:

"Klaro! Nie módl się za mnie! Jestem potępiona. Jeśli Ci to mówię i jeżeli

podaję Ci szczegółowe informacje dotyczące pewnych okoliczności mojego

potępienia, nie myśl, że czynię to z przyjaźni. Tutaj nikogo już więcej nie

kochamy. Wykonuję to jako "część tej Siły, która zawsze chce zła, a zawsze

czyni dobro".

Prawdę mówiąc, chciałabym również Ciebie widzieć tu, gdzie pozostanę na

zawsze. (1)

Nie bądź zaskoczona moją intencją. Tutaj wszyscy myślimy w ten sam sposób.

Nasza wola skamieniała w złu * w tym, co wy nazywacie złem. Nawet jeżeli

czynimy coś "dobrego", jak ja teraz otwierając Ci oczy na temat piekła, nie

robimy tego z dobrą intencją. (2)

Pamiętasz jeszcze: Minęły 4 lata od czasu jak się poznałyśmy w M. Miałaś 23

lata i już pół roku pracowałaś w biurze kiedy tam przyszłam. Wiele razy

wybawiałaś mnie z kłopotów; często dawałaś mi dobrą radę. Ale czym jest to,

co nazywa się "dobrem"! Chwaliłam wtedy twoją "dobroczynność". To

śmieszne... Twoja pomoc wypływała z czystej ostentacji, jak ja już wcześniej

podejrzewałam. Tutaj nie rozpoznajemy dobra w nikim! Znałaś moją młodość.

Teraz wypełnię pewne luki.

Według planów moich rodziców nie miałam nigdy istnieć. Byli oni beztroscy

przyczyniając się do mojego nieszczęsnego poczęcia.

Moje dwie siostry miały już 15 i 14 lat, kiedy przyszłam na świat. Chciałabym

się nigdy nie narodzić! Chciałabym móc się unicestwić i uciec od tych mąk!

Byłoby to nieporównywalną przyjemnością, gdybym mogła przestać istnieć tak,

jak ubranie spalone na popiół przestaje istnieć. (3) Lecz konieczne jest, abym

istniała; jest konieczne, żebym była taką jaką siebie uczyniłam, z całym złem,

jakie tkwiło we mnie na końcu mojego życia.

Kiedy moi rodzice, jeszcze samotni, przeprowadzili się ze wsi do miasta, utracili

kontakt z Kościołem. Tak było lepiej. Utrzymywali oni przyjacielskie stosunki z

osobami, które porzuciły Religię. Spotykali się na tańcach i skończyło się na

tym, że "musieli" się pół roku później pobrać. Podczas ślubu tylko kilka kropel

wody święconej spadło na nich, właściwie tylko po to, aby przyciągnąć moją

matkę na niedzielną Mszę kilka razy w roku. Ona nigdy nie nauczyła mnie

prawidłowo się modlić. Wyczerpywała wszystkie swoje siły w troskach dnia

codziennego, nawet wtedy, gdy sytuacja nie była zła.

Słowa takie jak modlitwa, Msza, woda święcona, kościół, piszę jedynie z

głębokim wstrętem i nieporównywalną odrazą. Głęboko nienawidzę tych, którzy

uczęszczają do kościoła, zarówno ludzi jak i w ogóle rzeczy z nim związanych.

Wszystko powraca, aby nas dręczyć. Każde zrozumienie otrzymane w chwili

śmierci, każde wspomnienie z życia, które znamy, przemienia się w palący

płomień. (4)

I wszystkie te wspomnienia ukazują nam smutną stronę tych łask, które

odrzuciliśmy. Jak nas to dręczy! Nie jemy, nie śpimy, ani nie chodzimy na

własnych nogach. Duchowo przykuci, my potępieńcy przyglądamy się

przerażeni naszemu niedoskonałemu życiu, wyjąc i zgrzytając zębami, dręczeni

i wypełnieni nienawiścią. Czy mnie słyszysz? Tutaj pijemy nienawiść jak wodę.

Nienawidzimy siebie nawzajem. (5)

Chcę, abyś zrozumiała, że bardziej niż cokolwiek nienawidzimy Boga.

Tamci błogosławieni w niebie powinni Go kochać, ponieważ stale Go widzą w

Jego najbardziej majestatycznym pięknie. To czyni ich szczęśliwymi nie do

opisania. My to wiemy, a ta wiedza nas rozwściecza. (6)

Ludzie na ziemi, którzy poznają Boga poprzez Jego stworzenia i Jego

Objawienie, mogą Go kochać, ale nie są zmuszeni, aby tak czynić.

Wierzący * mówię to z wściekłością * który kontempluje i rozmyśla o

Ukrzyżowanym Chrystusie będzie Go kochał.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: