Richard Wwbster - Odczytywanie aury.pdf - Ezoteryka - ravxvx

Richard Wwbster - Odczytywanie aury

Wprowadzenie

W dzieciństwie chodziłem do szkoły prowadzonej przez księŜy. W kaŜdy czwartek rano przed

lekcjami szliśmy do kaplicy na mszę. Lubiłem muzykę, zawsze więc stawałem tak, by móc

obserwować pana Cardera, organistę, który uczył równieŜ muzyki i był najlepszym nauczycielem,

jakiego kiedykolwiek miałem.

Pewnego ranka przyglądałem się, jak pan Carder gra Bacha, i ze zdumieniem zauwaŜyłem piękne

barwy, które z niego emanowały, unosząc się ku wysoko sklepionemu sufitowi. Widok ten mnie

zachwycił, szturchnąłem więc siedzącego obok chłopca.

Popatrz, jakie piękne kolory powiedziałem.

Chłopiec spojrzał, jednak niczego nie zobaczył. Nie pamiętam, co powiedział, ale powstrzymało

mnie to przed opowiadaniem o kolorach komukolwiek innemu.

Od tamtej chwili widywałem kolory wokół pana Cardera niemal zawsze, gdy grał. Po prostu

nabrałem pewności, Ŝe się pojawią, i nie dziwił mnie ich brak wokół innych ludzi, nawet wokół

szkolnego księdza.

Wiele lat później po którymś z moich wykładów jeden ze słuchaczy podszedł do mnie i

zasugerował, Ŝe kolory mogły pochodzić z witraŜy w kaplicy. Wydawało mi się to nieprawdopodobne,

poniewaŜ dobrze znałem piękne wzory, które światło padające przez okna w słoneczne poranki

rzucało na zgromadzonych uczniów. Niemniej jednak wróciłem do kaplicy i sprawdziłem organy

ustawione były w taki sposób, Ŝe promienie przenikające przez witraŜe nie mogły padać na organistę.

To właśnie wtedy zobaczyłem aurę po raz pierwszy. Miałem szczęście, Ŝe od razu dostrzegłem

kolory. Większość ludzi najpierw zauwaŜa niemal bezbarwną "otoczkę", a barwy pojawiają się

stopniowo. PoniewaŜ byłem dzieckiem, przyjąłem aurę jako coś naturalnego. Nie analizowałem tego

zjawiska, nawet nie myślałem o nim zbyt często. Czasami widywałem aurę wokół nauczyciela muzyki,

gdy grał na pianinie, natomiast nigdy, gdy prowadził lekcje.

Rok czy dwa lata później pan Carder został moim wychowawcą. Jego metoda utrzymywania

dyscypliny w klasie polegała na nagradzaniu dobrego zachowania czytaniem ksiąŜki w kaŜde

piątkowe popołudnie. Była to jego ulubiona lektura z dzieciństwa. Trzymał te stare zniszczone kartki w

rękach z czcią i miłością. Opowieść nas fascynowała i nasze zachowanie w klasie poprawiało się z

tygodnia na tydzień, poniewaŜ duŜo więcej frajdy nam sprawiało śledzenie najnowszych przygód

bohaterów ksiąŜki niŜ nauka matematyki. Gdy pan Carder czytał, jego aura poszerzała się i otaczała

go jaskrawymi kolorami.

Jako nastolatek czasami dostrzegałem aurę wokół innych ludzi, na ogół wtedy, gdy entuzjastycznie

opowiadali o czymś, co ich interesuje. Zdarzało się to jednak przypadkiem, nigdy nie starałem się jej

zobaczyć, ale teŜ nie dziwiło mnie, Ŝe ją widzę.

Mając siedemnaście lat, wysłuchałem kilku wykładów w Towarzystwie Teozoficznym i

dowiedziałem się, Ŝe temat jest duŜo głębszy, niŜ mi się wydawało. Zdziwiło mnie, Ŝe większość

słuchaczy bardzo cięŜko pracuje, by zobaczyć coś, co ja widziałem przez połowę swojego Ŝycia,

uwaŜając ten fakt za rzecz całkowicie naturalną. Chciałem im powiedzieć, Ŝe za bardzo się starają, Ŝe

lepiej by zrobili, rozluźniając się i pozwalając, aby się zdarzyło to, co się ma zdarzyć, ale byłem zbyt

nieśmiały i zamknięty w sobie.

Nadal uwaŜam, Ŝe widzenia aury najlepiej się uczyć w nastroju pogodnym. Jeśli się zabierzesz do

roboty z ponurą determinacją, zniknie element zabawy, a osiągnięcie sukcesu stanie się prawie

niemoŜliwe.

Miałem tego niezbity dowód wiele lat temu, gdy zaczynałem prowadzić zajęcia z rozwoju zdolności

parapsychicznych. Jedna z pań uczestniczących w spotkaniach rozpaczliwie chciała zobaczyć aurę.

ChociaŜ upominałem ją, by czerpała radość z naszych ćwiczeń, traktowała kaŜde z nich jak sprawę

Ŝycia i śmierci. Jej frustracja rosła, w miarę jak kolejni uczestnicy warsztatów stwierdzali, Ŝe im się

udało, a ona ciągle nic nie widziała. Zabrała robione w klasie notatki do domu i zostawiła w salonie.

Pewnego wieczoru przeczytał je jej mąŜ. Był po dwóch kieliszkach i stwierdził, Ŝe mogłoby być

zabawnie zrobić kilka ćwiczeń. Z początku jego Ŝona nie chciała, poniewaŜ zawsze podkreślał swoją

niewiarę w widzenie aury. Zgodziła się jednak, nie chcąc mu się sprzeciwiać. Ku swemu zdumieniu

odkryła, Ŝe widzenie aury nie sprawia jej Ŝadnej trudności. Zdziwiła się jeszcze bardziej, gdy się

okazało, Ŝe jej mąŜ takŜe nie ma z tym problemu. MęŜa to przeŜycie tak przeraziło, Ŝe musiało minąć

kilka miesięcy, zanim dał się namówić na ponowne próby. Interesujący w tej historii jest fakt, Ŝe pani ta

nie widziała aury podczas zajęć, gdy bardzo się o to starała, natomiast w domu, chcąc sprawić

męŜowi przyjemność, z łatwością osiągnęła cel.

W ksiąŜce tej zawarłem wszystkie ćwiczenia z moich zajęć rozwoju zdolności parapsychicznych.

Jeśli będziesz je wykonywać jako element zabawy, na pewno uda ci się zobaczyć i zinterpretować

aurę.

Ludzie dostrzegali aurę od zarania dziejów. Wiele pradawnych rycin i rysunków na skałach

przedstawia postacie z dziwnym nakryciem głowy. Szczególnie wyraźnie widać to na malowidłach z

Val Camonica w północnych Włoszech. Niektórzy badacze twierdzą, Ŝe w dawnych czasach ziemię

odwiedzili goście z kosmosu. To moŜliwe, oczywiście, ale wydaje się bardziej prawdopodobne, Ŝe są

to prymitywne przedstawienia aury, szczególnie iŜ głowy niektórych postaci otoczone są rysunkami

płomieni. Pióropusze noszone przez wodzów Indian mogłyby przedstawiać aurę. RównieŜ kapłani

Majów nosili nakrycia głowy zrobione z piór.

Długo przed nadejściem Chrystusa głowy świętych na portretach

otaczały świetliste lub złote aureole (rys. A). MoŜna je zobaczyć na

malowidłach pochodzących z Egiptu, Indii, Grecji i Włoch. Bez

wątpienia przedstawiają one aurę.

RównieŜ w świętych księgach wszystkich cywilizacji pojawiają się

informacje o aurze. Być moŜe głowę MojŜesza schodzącego z góry

Synaj otaczała aureola "Gdy MojŜesz zstępował z góry Synaj z

dwiema tablicami Świadectwa w ręku, nie wiedział, Ŝe skóra na jego twarzy promieniała na skutek

rozmowy z Panem. Gdy Aaron i Izraelici zobaczyli MojŜesza z dala i ujrzeli, Ŝe skóra na jego twarzy

promienieje, bali się zbliŜyć do niego". (Wj 34, 29). Homer opisuje aurę jako "świetlistą chmurę mającą

swe źródło w boskiej istocie, a więc symbolizującą moc". Opis tego zjawiska po raz pierwszy pojawił

się w zachodnich pismach około 2600 lat temu, gdy pitagorejczycy zaczęli je włączać do swoich nauk.

Ludzie zawsze uwaŜali, Ŝe aura jest rzeczywistą siedzibą siły Ŝycia. Hindusi nazwali tę energię

prana, w Polinezji kahuni określali ją mianem mana , natomiast Paracelsus munis . Mesmer uŜywał

nazwy magnetyzm zwierzęcy, Baron von Reichenbach od , a dzisiaj ludzie obdarzeni zdolnościami

parapsychicznymi nazywają ją siłą eteryczną.

Średniowieczni święci i mistycy potrafili dostrzec cztery róŜne typy aury: nimb, halo, aureolę oraz

glorię. Nimb i halo otaczają głowę, aureola całe ciało, a gloria łączy trzy pozostałe rodzaje w całość.

Święci mają tak bardzo rozwinięty nimb i halo, Ŝe artyści bez trudu dostrzegali je i malowali.

Paracelsus (1493-1541), sławny szwajcarski filozof i lekarz, jako jeden z pierwszych pisał o aurze.

Po ukończeniu studiów podróŜował po Europie, spędzając duŜo czasu z Cyganami i alchemikami.

Studiował równieŜ ziołolecznictwo, dentystykę i teozofię. Zdobytą wiedzę przekazał w swoich pismach.

Paracelsus wierzył w istnienie siły Ŝyciowej, "która jaśnieje wewnątrz i wokół Ŝywych istot jak świetlista

kula". UwaŜał, Ŝe ma ona magiczny wpływ, który moŜna wykorzystać w leczeniu pacjentów. W 1541

roku został zmuszony do rezygnacji z funkcji profesora medycyny i chirurgii, poniewaŜ jego nauki

uznano za zbyt daleko odbiegające od ogólnie przyjętych zasad. Paracelsus zmarł w tym samym roku

w wyniku obraŜeń, jakie odniósł, gdy słuŜący pewnego lekarza nie zgadzającego się z jego poglądami

wypchnął go z duŜej wysokości.

Sir Isaac Newton (1642-1727), fizyk i matematyk, jest najbardziej znany z obserwacji jabłka

spadającego na ziemię. Rozmyślanie nad tym zjawiskiem pozwoliło mu stworzyć trzy podstawowe

prawa mechaniki, które z kolei doprowadziły do odkrycia i zdefiniowania prawa ciąŜenia. Newton był

bardzo utalentowanym człowiekiem zajmującym się wieloma dziedzinami nauki. Jako matematyk

wynalazł rachunek infinitezymalny. W fizyce odkrył skład białego światła. Pracował jako urzędnik

państwowy był dyrektorem mennicy. W 1666 roku opracował pojęcie pola siły lub "fal siły"

otaczających wszystko, co Ŝyje. Był pierwszym człowiekiem, który przepuścił białe światło przez dwa

pryzmaty, w wyniku czego sformułował prawa o załamaniu się promieni i o odbiciu. Jego "fale siły"

oraz zainteresowanie kolorami i światłem czynią zeń pioniera badań nad aurą.

Franz Mesmer (1734-1815) był wiedeńskim lekarzem, którego zafascynował magnetyzm i który

uŜywał magnesu w leczeniu pacjentów. Wierzył, Ŝe moc podobna do magnetyzmu istnieje w ludzkim

organizmie. W 1775 roku opublikował swoją ksiąŜkę Dissertation on the Discovery of Animal

Magnetism, a następnie zaczął podróŜować, by móc wszędzie demonstrować swoje odkrycia.

Niestety, teatralne skłonności i ekscentryczność Mesmera zraziły do niego cały świat lekarski i w 1784

roku komisja, na której czele stanął Benjamin Franklin, okrzyknęła go znachorem i szarlatanem.

Kolejna znacząca postać w historii badań nad aurą to baron Karl von Reichenbach (1788-1869),

odkrywca kreozotu. Był to niemiecki metalurg i przemysłowiec, który rozczarowany tym, Ŝe jego idee

nie znajdują zainteresowania u innych, postanowił bezpośrednio przedstawić swoje poglądy szerokiej

publiczności za pomocą serii listów na temat od i magnetyzmu. Od to nazwa, jakiej Reichenbach

uŜywał do określenia uniwersalnej energii, z którą pozostają w kontakcie wraŜliwi ludzie, zwłaszcza

obdarzeni zdolnościami parapsychicznymi. Wierzył, Ŝe tę "odyczną siłę" (nazwa pochodzi od Odyna,

jednego z głównych bogów norweskiej mitologii) wytwarzają magnesy, kryształy oraz istoty ludzkie.

WraŜliwe osoby nie tylko mogą ją odczuwać, ale w pewnych sytuacjach równieŜ widzieć. Stwierdził na

przykład, Ŝe on sam odczuwa miły chłód emanujący z czubka kryształu, podczas gdy jego podstawa

wywołuje nieprzyjemne wraŜenie ciepła.

W maju 1844 roku Reichenbach przeprowadził badania na Angelice Sturman, młodej, uzdolnionej

dziewczynie. Umieścił ją w ciemnym pokoju wraz z kryształem, z którego czubka według jej

oświadczenia wydobywało się jasne, niebieskie światło. Poświata była w ciągłym ruchu, a od czasu do

czasu pojawiały się iskry. Gdy Reichenbach odwrócił kryształ, Angelika dostrzegła gęsty

czerwonoŜółty dym wydobywający się z jego podstawy. Badacz był zachwycony wynikami testów,

szczególnie gdy się okazało, Ŝe oprócz Angeliki tysiące osób widzi kolory wydobywające się z jego

kryształów. Odkrył równieŜ, ze ludzkie ciało wytwarza podobną biegunowość jak kryształy: lewą stronę

ciała uwaŜał za biegun negatywny, prawą zaś za pozytywny.

Baron von Reichenbach w swoich licznych artykułach opisywał doświadczenia, które mogli

przeprowadzić jego czytelnicy. Wywołał sensację w całej Europie, setki tysięcy ludzi starało się

zobaczyć jego odyczną siłę. "Módl się i sam spróbuj" powtarzał w swoich artykułach.

Dr Walter J. Kilner (1847-1920) uczynił krok naprzód, gdy w 1908 roku odkrył sposób, który

kaŜdemu umoŜliwiał widzenie aury. W ksiąŜce The Human Aura wyprzedził swoją epokę, twierdząc,

Ŝe w przyszłości będzie moŜna aurę sfotografować. Sposób Kilnera polegał na uŜyciu ekranu

składającego się z dwóch szyb umieszczonych o 3 mm jedna od drugiej. Przestrzeń między nimi

wypełniał błękitnofioletowy barwnik. Ekran ten umoŜliwiał widzenie pasma ultrafioletowego, w wyniku

czego kaŜdy, kto przez niego patrzył, mógł zobaczyć aurę. Pierwszą osobą, na którą Kilner spojrzał,

stosując swój wynalazek, była dwudziestotrzyletnia kobieta cała otoczona szaroniebieską aurą z

wyraźnymi promieniami. Dr Kilner martwił się reakcją kolegów lekarzy wyśmiewających jego odkrycia.

W istocie, w 1912 roku "British Medical Journal" porównał je do "wizjonerskich zabójczych spojrzeń"

Makbeta. Tymczasem Kilner uwaŜał, Ŝe kaŜdy lekarz powinien postrzegać jego ekran jako narzędzie

diagnostyczne, poniewaŜ aura otaczająca chore części ciała człowieka ma ciemniejszą barwę. Mimo

nieprzychylnych opinii, Kilner nadal prowadził doświadczenia, a w 1921 roku wydał ksiąŜkę

podsumowującą jego prace The Human Atmosphere.

Następne powaŜne opracowanie na temat aury pojawiło się dopiero w 1937 roku, gdy

opublikowano ksiąŜkę Oscara Bagnalla Origin and Properties of the Human Aura. Autor nawiązał do

prac dr. Kilnera i wyprodukował ekran zawierający pinacynol. MoŜna go było nosić jak okulary, co

stanowiło jego wielką zaletę. Takie "gogle do odczytywania aury" czasami moŜna nabyć jeszcze

dzisiaj.

Pod koniec lat trzydziestych rosyjski naukowiec, Siemion Kirlian, odkrył przypadkiem, jak

fotografować aurę. Podczas leczenia metodą elektrowstrząsów w szpitalu psychiatrycznym zauwaŜył

maleńki błysk światła między skórą pacjenta i elektrodą. Naukowiec oparzył się podczas pierwszej

próby sfotografowania tego światła, ale na płycie fotograficznej widoczna była aura, szybko więc

zapomniał o bólu.

Kirlian wraz z Ŝoną Walentyną przez ponad dwadzieścia lat pracowali w swoim maleńkim

dwupokojowym mieszkanku nad udoskonaleniem sposobu fotografowania aury. Poświęcali temu cały

swój wolny czas. Wiadomość o ich odkryciu rozeszła się po kraju i w końcu, w 1940 roku, Ministerstwo

Zdrowia Publicznego przyznało im stypendium. MałŜonkowie przeprowadzili wiele eksperymentów,

sfotografowali między innymi dwa na pozór identycznie wyglądające liście.

Jeden z nich miał jasną, migotliwą aurę, natomiast aura drugiego była ledwo widoczna. Pierwszy

liść był zdrowy, drugi chory.

Zdjęcia Kirliana były zdumiewająco piękne, a gdy wieść o nich dotarła na Zachód, wzbudziła

niezwykłe zainteresowanie w środowisku ludzi zajmujących się parapsychologią. Jednak podniecenie

stopniowo opadło, gdy naukowcy wykazali, Ŝe zdjęcia po prostu pokazują ognie św. Elma. Dotąd nie

wiadomo, czy jest tak rzeczywiście. Kirlian nie uŜywał aparatu fotograficznego do swoich

eksperymentów. Fotografowany obiekt umieszczał między dwiema metalowymi płytami, drgającymi aŜ

200000 cykli na sekundę. Zdjęcia palców i dłoni robiono, kładąc je na filmie leŜącym na naładowanej

metalowej płycie.

W 1953 roku dr Michaił Kuźmicz Gajkin, leningradzki chirurg, przeczytał artykuł o Kirlianach.

Zafascynowało go, Ŝe fotografie małŜonków przypominały praktyki chińskich lekarzy stosujących

akupunkturę, których miał okazję obserwować w czasie drugiej wojny światowej. Ludzie ci powiedzieli

mu o 700 punktach na skórze, w których moŜna wyczuć Ŝyciową energię. Gajkin widział, jak chińscy

lekarze zmieniają przepływ energii pacjenta w tych punktach i jakie to miało skutki. Przyglądając się

zdjęciom w maleńkiej pracowni Kirlianów, zdał sobie sprawę, Ŝe miejsca, w których aura ma

największe natęŜenie, odpowiadają punktom akupunkturowym, znanym chińskim lekarzom od tysięcy

lat. Odkrycie to pomogło znaleźć drobne punkty akupunkturowe. Dr Gajkin wraz z Władysławem

Michalewskim, leningradzkim inŜynierem, wykonali elektroniczne urządzenie, za pomocą którego

moŜna określić punkt akupunkturowy z dokładnością do jednej dziesiątej milimetra.

Kirlianowie nie byli pierwszymi, którzy sfotografowali aurę. Dziewiętnastowieczne urządzenie

słuŜące do wykrywania skaz w szkle równieŜ pokazuje coś, co moŜe być aurą, chociaŜ naukowcy

twierdzą, Ŝe aparat ten fotografuje jedynie prądy konwekcyjne. Cokolwiek powiemy na ten temat,

dzisiaj zarówno naukowcy, jak i wszyscy zajmujący się parapsychologią twierdzą, Ŝe otacza nas

energia niewidzialna dla większości ludzi. Współcześni naukowcy potrafią zobaczyć aurę na kasetach

wideo, a wtedy piszą o "cienkim, pulsującym polu wokół ludzkiego ciała".

Dzisiaj na targach ezoterycznych moŜna spotkać osoby oferujące sfotografowanie aury. Niestety,

ich aparaty nie fotografują autentycznego zjawiska, lecz wytwarzają je elektronicznie. Ludzie ci na

ogół podłączają czujniki do skóry osoby fotografowanej. Wynik pomiaru oporu elektrycznego zostaje

przekazany do elektronicznego procesora, który wytwarza poświatę wokół ciała człowieka. Takie

zdjęcie moŜe być zabawne, ale nie przedstawia prawdziwej aury.

DuŜo czasu upłynęło od chwili, gdy prymitywne ludy malowały aurę na ścianach grot. Dzisiaj

moŜemy zastosować róŜne urządzenia, by ją zobaczyć i dowieść jej istnienia. Mimo to bardzo niewielu

ludzi chce poświęcić czas i energię, by rozwinąć w sobie świadomość aury i nauczyć się ją widzieć.

Gratuluję ci, Ŝe wyruszyłeś w ekscytującą podróŜ, która da ci duŜo zadowolenia.

Richard Wwbster - Odczytywanie aury.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: