Choroby 2.pdf

(112 KB) Pobierz
FORMULARZ DANYCH EWIDENCYJNYCH ZLECENIOBIORCY
Wścieklizna
śmiertelność 100%
dotyczy wielu gatunków zwierząt i człowieka
człowiek jest najbardziej odporny na zakażenie
tylko 20 – 30% choruje po ugryzieniu
pierwsze przypadki zostały stwierdzone i opisane w XIII wieku
jest problemem globalnym
wirus wykazuje zmienność
są kraje wolne od wścieklizny – Skandynawia, Wielka Brytania, Japonia, Oceania
rezerwuarem są psy w Afryce
Objawy:
na początku skryte
później dochodzi porażenie mięśni żuchwy
ślinotok
spaczone łaknienie (jedzą kamienie)
dzikie spojrzenie
światłowstręt
śpiączka
śmierć
Etiologia:
wywołuje ją wirus Lyssavirus z rodziny Rhabdoviridae
znanych jest 7 genotypów wirusa:
klasyczny wirus wścieklizny
Logos
Mokola
Duvenhage
EBL – 1
EBL – 2
wirus nietoperzy australijskich
w większości krajów nosicielem jest pies (Afryka) lub lis (Europa)
może się przenosić z:
psa na psa
psa na kota lub bydło
lisa na bydło
człowiek zaraża się od wszystkich
w Polsce znajdują się wściekłe nietoperze
w USA 5% nietoperzy jest zarażonych
nietoperze zarażają nie tylko przez ugryzienie, ale także przez zadrapanie
w Polsce obowiązują szczepienia od 1948 r. przynajmniej raz w roku
od 1992 r. w Polsce stosuje się doustne szczepienia lisów
Drogi zakażenia:
przez pokąsanie przez wściekłe zwierzę
Projekt „Dobry zawód – lepsza przyszłość” współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego
Funduszu Społecznego w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki 2007-2013, Priorytet IX, Działanie 9.3
725374673.003.png 725374673.004.png
drogi możliwe – przez obślinienie skaleczonej skóry
wirus jest bardzo nietrwały, każda dezynfekcja go niszczy, nawet woda z mydłem
droga powietrzna – jaskinie nietoperzy
przez kanibalizm
Patogeneza:
po ugryzieniu następuje zakażenie mięśni przy ranie
drogą wstępującą – nerwami wirus rozprzestrzenia się do rdzenia kręgowego i do
mózgu
również do ślinianek
droga od chwili ugryzienia do chwili zachorowania trwa od kilku dni do kilku
miesięcy
rzadko występuje zakażenie bezobjawowe
drogi wydalania:
ślina
mocz
kał
krew
wydzieliny i wydaliny
Diagnostyka laboratoryjna:
podstawowe badanie – immunofluorescencja
potrzebny jest mózg – rogi Ammona
jeśli nie mamy mózgu – próba biologiczna na myszach
możliwe do zbadania jest też miano przeciwciał na hodowli komórek (badanie
serologiczne) i badanie metodami biologii molekularnej
Możliwości zwalczania wścieklizny:
szczepienia lisów, psów, kotów po ugryzieniu, bydła, koni i innych, a szczególnie
zwierząt wypasanych przy lesie, gdzie istnieje niebezpieczeństwo pogryzienia
Szczepienia:
używa się osłabionego wirusa
odporność na 2 – 3 lata
skuteczne są szczepionki postinfekcyjne (po ugryzieniu)
Zwalczanie wścieklizny u lisów:
kiedyś – gazowanie nor, trutka w lesie
sanitarne polowania
szczepienie doustne
monitoring – tetracyklina barwi na żółto kości padłych zwierząt
inkubacja: pies, kot – 4 – 6 tygodni
Projekt „Dobry zawód – lepsza przyszłość” współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego
Funduszu Społecznego w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki 2007-2013, Priorytet IX, Działanie 9.3
725374673.005.png
Parwowiroza u psów
choroba dosyć młoda – zaczęła się w latach 70-tych, nikt nie widział skąd ani co to
jest
wywołana jest przez CPV – 2 (Canine Parvowirus)
można ja podzielić na CPV – 2A i CPV – 2B
obecnie CPV – 2B jest najbardziej zjadliwa
odporna na środki chemiczne
wytrzymuje 30 min. w temperaturze 70 ˚ C
w kale w temperaturze pokojowej przetrwa do 6m-cy
zimą dłużej
dezynfekcja:
VIRKON 1%
domowe sposoby – Domestos przez 1 godz.
Wrażliwość:
psy i psowate niezależnie od wieku, rasy, płci
koty
najbardziej chorują młode do 6 m-cy
na ludzi nie jest wrażliwy
rasy predylekcyjne:
rottweiler
owczarek niemiecki
doberman
Źródła zakażenia:
kał
wymiociny
w obu przypadkach zarazek wydalany jest 7 – 10 dni
1 gram kału może zarazić 1 mln psów
u zaszczepionych lub uodpornionych mogą być infekcje bezobjawowe – zarażają,
ale same nie chorują
Drogi zakażenia:
bezpośrednie – droga pokarmowa
pośrednie – przyniesione na butach, ubraniu, dłoniach
Patogeneza:
replikacja wirusa w gardle, migdałkach i węzłach chłonnych śródpiersiowych
wiremia do wszystkich tkanek organizmu, a szczególnie do:
nabłonek jelita cienkiego , gdzie możemy mieć:
infekcję bezobjawową z wydalaniem wirusa przez 2 – 3 tygodnie lub
infekcję przebiegające z zapaleniem jelit – może być:
lekka biegunka z infekcją 2 – 3 tygodnie lub
gwałtowne wymioty, silna biegunka, odwodnienie, utrata
elektrolitów, hipoglikemia, kwasica, śmierć
Projekt „Dobry zawód – lepsza przyszłość” współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego
Funduszu Społecznego w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki 2007-2013, Priorytet IX, Działanie 9.3
725374673.006.png 725374673.001.png
szpik i tkanka limfatyczna
dochodzi do szybkiej leukopenii (spadku liczby krwinek białych) i
daleko idącej immunosupresji – obniżenie odporności
mięsień sercowy – powodując jego zapalenie
śmiertelność jest powyżej 50% i wzrasta, jeśli zwierzaki są zarobaczone lub dołączą
się inne infekcje
Odporność:
jelitowa – po przebytej biegunce
ogólna – przeciwciała w surowicy przez minimum 2 lata lub całe życie
Szczepienia – mogą być z:
wirusem żywym
podskórnie (s.c.), domięśniowo (i.m.) lub na błony śluzowe
rozwój odporności jest szybki
odporność – długa
wystarczy jedna iniekcja na całe życie
szczepionki mają krótszy termin przydatności do użycia
istnieje groźba uzjadliwienia
stosowanie w ciąży dość ryzykowne
wirusem nieżywym
podaje się podskórnie (s.c.)
rozwój odporności – wolny
czas trwania odporności – krótszy, potrzeba kilka iniekcji
szczepionka w lodówce może stać latami
nie ma groźby uzjadliwienia
można stosować u ciężarnych
Projekt „Dobry zawód – lepsza przyszłość” współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego
Funduszu Społecznego w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki 2007-2013, Priorytet IX, Działanie 9.3
725374673.002.png
Zgłoś jeśli naruszono regulamin