1960--Towarzysze broni.pdf

Sven Hassel

Towarzysze

broni

Tłumaczył z francuskiego

Juliusz Wilczur-Garztecki

Tytuł oryginału

FRONT KAMERADEN

Najlżejszy ból małego palca sprawia ci więcej niewygody i niepokoju,

niż zniszczenie i śmierć milionów ludzi.

Tę książkę dedykuję wszystkim zwykłym żołnierzom urodzonym w

roku 1927, którzy cierpieli najbardziej podczas ostatniej Wielkiej

Wojny.

Przekazano nas do głównego punktu opatrunkowego. Lekarz

wrzeszczał na nas, ponieważ byliśmy tak niewiarygodnie brudni i

zawszeni.

Powiedział nam, że nigdy dotychczas nie przyjmował takich

świń.

Ten lekarz był bardzo młody i bardzo niewiele widział.

Dotychczas ledwie liznął medycyny w „fabryce lekarzy” w Grazu.

Mały kazał mu spadać. Obdarzył go wszelkiego rodzaju

epitetami, które powinien był zachować dla siebie - wśród nich nie

było ani jednego przyzwoitego słowa. Lekarz wściekł się. Skrupulatnie

zanotował wszystko, co Mały powiedział, jak również jego nazwisko i

jednostkę wojskową. Przysięgając na swój nowo nabyty honor

wojskowy przyobiecał, że Mały na długo zapamięta karę, jakiej

zostanie poddany, chyba że będzie miał tyle szczęścia, by umrzeć

podczas transportu - na co miał szczerą nadzieję.

Młody lekarz wymownie okazywał przyjemność, gdy Mały

wrzeszczał podczas operacji, gdy odłamki pocisku usuwano z jego

mięsistego ciała.

W trzy tygodnie później lekarz został przywiązany do wierzby i

zastrzelony. Miał nieszczęście operować generała ugryzionego przez

odyńca. Generał zmarł pod nożem, bo główny lekarz był pijany i

niezdolny do operowania. Ktoś z Korpusu Armijnego zażądał

meldunku, a główny lekarz nie wahał się przed zrzuceniem

odpowiedzialności na młodego doktora. Sąd polowy orzekł:

niekompetencja i zaniedbanie służby.

Jego wrzaski, gdy ciągnięto go pod wierzbę, były nieprzyzwoicie

głośne. Nie można było go zmusić, by sam szedł wobec czego musiało

go nieść czterech ludzi. Jeden z nich trzymał głowę młodego doktora

pod pachą jak w imadle. Dwóch innych nogi. Czwarty unieruchomił

jego ręce na piersi. Czuł bicie serca młodego doktora. Łomotało.

Powiedzieli mu, że powinien temu stawić czoło jak mężczyzna, że

mężczyzna powinien wstydzić się płaczu.

Ale człowiekowi, gdy ma dwadzieścia trzy lata, trudno być

mężczyzną, gdy wierzy, że jest wyższą istotą, ponieważ został

wojskowym chirurgiem rezerwy i ma dwie gwiazdki.

Jak powiedzieli ci, co go rozstrzelali - starzy piechurzy z 9.

Pułku, to była paskudna egzekucja. Znali się na tym, rozstrzelali już

wielu. Byli sprawnymi facetami, ci ludzie z dziewiątego.

Rozdział I

Pomocniczy, Polowy Pociąg Szpitalny

„877 Wschód”

Mróz wbijał rozpalone do czerwoności noże we

wszystko, co żywe i martwe i przemiatał puszczę z

trzeszczącym odgłosem.

Parowóz, ciągnący nie kończący się pociąg z

symbolem Czerwonego Krzyża, wygwizdał długą

skargę. Biała para odlotowa wyglądała na tle zimowego,

rosyjskiego nieba, na zimną. Saperzy mieli futrzane

czapki i watowane kurtki.

W długim sznurze wagonów towarowych z

namalowanymi na dachach czerwonymi krzyżami

leżały setki okaleczonych żołnierzy. Gdy pociąg mknął

przed siebie, śnieg na nasypie wirując unosił się w górę

i przenikał przez zmrożone ściany wagonów.

Leżałem w wagonie nr 48 wraz z Małym i

Legionistą. Mały leżał na brzuchu. Wybuchający pocisk

trafił go z tyłu. Połowę tyłka miał oderwaną przez

granat moździerzowy. Drobny Legionista musiał wiele

razy dziennie trzymać dla niego lustro, by Mały mógł

kontemplować swe straty wojenne.

- Jak myślisz, czy mogę wykukać sobie orzeczenie

o zdolności wyłącznie do służby garnizonowej za ten

kawał mięsa, który Iwan mi odstrzelił?

Legionista cicho się roześmiał.

- Jesteś równie naiwny, jak wielki i gruby.

Naprawdę w to wierzysz? Non, mon cheri, ktoś, kto

należy do batallion disciplinaire nie dostaje

przeniesienia do garnizonu, jeśli nie odstrzelą mu całej

głowy. Otrzymasz śliczną pieczątkę „Zdolny do służby

czynnej” w dokumencie stanu służby, a po tym pogonią

cię z powrotem, prościutko na front, by ci odcięło drugą

połowę dupy.

- Dam ci zaraz w jadaczkę, ty ponury defetysto -

zawył wściekle Mały. Próbował wstać, ale ze zjadliwym

przekleństwem na ustach padł z powrotem w słomę.

Legionista zachichotał i po przyjacielsku poklepał

Małego w ramię.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: