Clark Higgins Mary - Milczacy swiadek.pdf - Higgins Clark Mary - ssaaggaa

Mary Higgins CLARK

MILCZĄCY ŚWIADEK

Pat Myrer, mojej agentce,

i Michaelowi V. Kordzie, mojemu wydawcy,

Za Ich bezcenne rady, ocenę, poparcie, pomoc i zachętę

ofiarowuję ten maty dowód wdzięczności.

Rozdział 1

Pat jechała powoli, uważnie obserwując wąskie uliczki Georgetown. Niebo było

ciemne od chmur, światło ulicznych latarni mieszało się z blaskiem lampek

wiszących nad drzwiami domów, świąteczne dekoracje przeświecały przez

zlodowaciałe płatki śniegu. Czuło się tu spokój dawnej Ameryki. Pat skręciła w North

Street, minęła jeszcze kilka posesji, ciągle sprawdzając numery, i przejechała przez

skrzyżowanie. To pewnie tu, pomyślała. Dom na rogu. Nie ma jak w domu.

Zatrzymała się na chwilę przy chodniku i oglądała budynek. Jedyny na tej ulicy

nie był oświetlony; jego wdzięczną sylwetkę ledwie można było dostrzec w

ciemności. Wysokie frontowe okna kryły się w dziko rosnących krzewach.

Po dziewięciogodzinnej jeździe z Concord każdy ruch sprawiał jej ból, a mimo to

niechętnie myślała o chwili, gdy otworzy drzwi i wejdzie do domu. Ten cholerny

telefon, pomyślała, po co go odebrałam?

Kilka dni wcześniej, gdy kończyła pracę w bostońskim studiu, połączyła się z nią

telefonistka:

– Jakiś wariat koniecznie chce z tobą mówić. Czy mam łączyć?

– Tak.

Podniosła słuchawkę, przedstawiła się i usłyszała delikatny, lecz wyraźnie męski

głos, który szepnął:

– Patricio Traymore, nie wolno pani jechać do Waszyngtonu. Nie wolno pani

robić programu, ukazującego w dobrym świetle senator Jennings. I nie wolno pani

mieszkać w tym domu.

Telefonistka wstrzymała oddech ze zdumienia.

– Kto mówi? – spytała nerwowo Pat.

Wygłoszona z tym samym miękkim szeptem odpowiedź przyprawiła ją o drżenie

rąk.

– Jestem aniołem miłosierdzia, wybawienia i... zemsty.

Chciała zapomnieć o tym zdarzeniu, tak jak puściła w niepamięć wiele

idiotycznych rozmów, które zdarzają się dziennikarzom pracującym w telewizji.

Jednak ten telefon był szczególnie niepokojący. Wiadomość o przejściu Pat do

Potomac Cable Network, gdzie zamierzała zrealizować cykl programów pod nazwą

„Kobiety w rządzie”, ukazała się w rubrykach telewizyjnych wielu gazet. W żadnej z

nich jednak nie znalazła najmniejszej wzmianki o swoim nowym adresie.

„ The Washington Tribune" dostarczyła najwięcej szczegółów:

Patricia Traymore – o kasztanowych włosach, miłych brązowych oczach i

spokojnym głosie – będzie wartościowym nabytkiem dla Potomac Cable Network. Jej

programy o znanych osobistościach były już dwukrotnie wyróżniane nominacją do

Nagrody Emmy. Pat ma cudowny dar skłaniania ludzi do zwierzeń. Bohaterką jej

pierwszego programu będzie pani Abigail Jennings, senator senior z Wirginii. Jak

dotąd niewiele wiemy ojej życiu osobistym. Według Luthera Pelhama, koordynatora

prac i dyrektora redakcji programów informacyjnych, nowa pracownica zaprezentuje

prywatne i publiczne życie pani senator. Czy Pat Traymore zdoła pokonać rezerwę

pięknej pani senator? Waszyngton czeka z niecierpliwością.

Myśl o telefonie nie dawała Pat spokoju. Wciąż miała w uszach głos tego

człowieka i ton, jakim powiedział „w tym domu”.

Kto mógł o tym wiedzieć?

W samochodzie było zimno. Pat uświadomiła sobie, że silnik nie pracuje już od

kilku minut. Przechodzący obok mężczyzna przystanął, żeby jej się przyjrzeć, po

czym ruszył śpiesznie swoją drogą. Lepiej stąd odjechać, zanim zadzwoni po gliny i

doniesie, że ktoś się tu kręci, pomyślała. Żelazna brama przy podjeździe od frontu

była otwarta. Pat zatrzymała samochód na kamienistej ścieżce prowadzącej do drzwi

wejściowych i zaczęła szperać w torebce w poszukiwaniu klucza. Stanęła na progu i

próbowała określić, co czuje. Wydawało się jej, że powinna być w podniosłym

nastroju. Zamiast tego chciała po prostu wejść, przytargać bagaże z samochodu, napić

się kawy i zjeść kanapkę. Przekręciła klucz, otworzyła drzwi i zapaliła światło. Dom

sprawiał wrażenie bardzo czystego. Gładka kamienna posadzka w holu nieco

poszarzała, światełka żyrandola migotały delikatnie. Przy kolejnym mrugnięciu

światła Pat zauważyła płowiejącą farbę na ścianach i gdzieniegdzie niewielkie

zadrapania. Większość sprzętów należałoby wyrzucić lub odnowić. Nazajutrz zostaną

przywiezione nowe meble, które dotąd stały na strychu domu w Concord.

Nie śpiesząc się, obejrzała parter. Po lewej stronie znajdowała się duża, ładna

jadalnia. Kiedy szesnastoletnia Pat była w Waszyngtonie na wycieczce szkolnej,

przechodziła obok tego domu, ale nie zdawała sobie sprawy, że pokoje są w nim tak

obszerne. Z zewnątrz wydawał się mały.

Stół miał ślady nacięć w wielu miejscach, a kredens był mocno poplamiony, jak

gdyby gorące dania stawiano bezpośrednio na blacie. Ale Pat wiedziała, że te piękne,

starannie rzeźbione meble, pochodzące z czasów Jakuba I, stanowiły pamiątkę

rodzinną i należało je odnowić bez względu na koszty.

Przeszła powoli do kuchni, a potem do biblioteki i stanęła zamyślona. Wszystkie

gazety przedstawiły plan domu z najdrobniejszymi szczegółami. Salon znajdował się

na końcu po prawej stronie. Czuła, że coś ją ściska w gardle, gdy się do niego

zbliżała. Czyż nie była szalona, decydując się na ten krok – na powrót tutaj, i

odgrzebywanie spraw, o których najlepiej zapomnieć?

Drzwi do salonu były zamknięte. Nieśmiało nacisnęła klamkę i otworzyły się na

oścież. Zapaliła światło. Salon okazał się duży. Piękny i wysoki, kominek z białej

cegły zdobiło delikatne obramowanie, dalej zobaczyła ławeczkę pod oknem.

Właściwie był pusty, jeśli nie liczyć dużego koncertowego fortepianu z ciemnego

mahoniu, stojącego we wnęce na prawo od kominka.

Kominek.

Powoli do niego podeszła.

Ręce i nogi zaczęły jej drżeć. Poczuła dreszcze i zawroty głowy. Nie mogła

powstrzymać łez. Pokój zdawał się tańczyć przed jej oczami. Skierowała się do

dużych, oszklonych drzwi, odnalazła zamek, szarpnęła za klamkę i wybiegła na

zaśnieżony taras.

Chłonęła w płuca mroźne powietrze, oddychając nerwowo. Owionęło ją zimno i

odruchowo skuliła się w sobie. Zaczęła tracić równowagę, aż musiała się oprzeć o

ścianę, żeby nie upaść. Padające światło sprawiało, że ciemne kontury bezlistnych

drzew zdawały się tańczyć wokół niej.

Śnieg sięgał do kostek. Czuła, że buty ma już całkiem przemoczone, ale

postanowiła nie wracać do środka, dopóki nie ustaną zawroty głowy. Dopiero po

kilkunastu minutach zdołała się przemóc, by wejść do pokoju. Starannie zamknęła

drzwi prowadzące na taras, zawahała się chwilę, a potem odwróciła i zaczęła powoli

iść w stronę kominka. Wyciągnęła rękę w kierunku chropowatych białych cegieł.

Już od dłuższego czasu okruchy wspomnień atakowały ją z coraz większą siłą.

Przez ostatni rok prawie każdej nocy śniło się jej, że znowu jest dziewczynką i

mieszka w tym domu. Za każdym razem budziła się przerażona i próbowała krzyczeć,

ale nie mogła wydobyć z siebie głosu. Czuła się, jakby coś utraciła. Prawda jest w

tym domu, pomyślała.

Właśnie tutaj wszystko się wydarzyło. Przypomniała sobie ponure nagłówki z

gazet, które wyciągnęła z archiwów. „Dean Adams, kongresman z Wisconsin,

morduje swą piękną żonę i popełnia samobójstwo. Trzyletnia córeczka walczy o

życie”.

Czytała te artykuły tak wiele razy, że znała je na pamięć. Przygnębiony senator

John F. Kennedy tak skomentował to smutne wydarzenie: „Nie mogę tego pojąć,

Dean był jednym z moich najlepszych przyjaciół. Nic nie wskazywało na to, że dławił

w sobie jakąś agresję”. Co skłoniło znanego kongresmana do morderstwa, a potem do

odebrania sobie życia? Krążyły plotki, że on i żona są bliscy rozwodu. Czy dopuścił

się tego czynu, gdy żona podjęła nieodwołalną decyzję o odejściu?

Najprawdopodobniej walczyli ze sobą o broń. Na rewolwerze znaleziono odciski

palców obojga małżonków. Ich trzyletnia córeczka leżała na podłodze przed

kominkiem. Miała pękniętą czaszkę i zgruchotaną prawą nogę.

Veronica i Charles Traymore'owie powiedzieli Pat, że została adoptowana.

Zawsze chciała odnaleźć swoją prawdziwą rodzinę. Dopóki jednak nie skończyła

szkoły średniej, nie znała całej prawdy. Wreszcie dowiedziała się, że jej matka była

siostrą Veroniki.

– Na rok zapadłaś w śpiączkę i nie dawano ci szansy na przeżycie – wyjawiła jej

wówczas ciotka. – Kiedy wreszcie odzyskałaś przytomność, byłaś na poziomie

rozwoju niemowlęcia i musieliśmy cię uczyć wszystkiego od początku. Moja matka, a

twoja babcia, zamieściła nawet nekrolog w gazetach. Tak bardzo się bała, żeby ten

skandal nie wlókł się za tobą przez całe życie. Charles i ja mieszkaliśmy wtedy w

Anglii. Adoptowaliśmy cię, a przyjaciołom powiedzieliśmy, że pochodzisz z jakiejś

angielskiej rodziny. Pat przypomniała sobie irytację Veroniki, kiedy postanowiła

zamieszkać w domu w Georgetown.

– Pat, lepiej tam nie wracać – powiedziała ciotka. – Należało sprzedać ten dom i

dać ci pieniądze, zamiast wynajmować go przez te wszystkie lata. Dzięki pracy w

telewizji zyskujesz sławę. Dlaczego masz ją tracić przez grzebanie się w przeszłości?

Spotkasz ludzi, którzy znali cię, gdy byłaś dzieckiem. Ktoś mógłby się domyślić...

Wąskie usta Veroniki zacisnęły się jeszcze bardziej, gdy Pat nie przestawała się

upierać.

– Zrobiliśmy wszystko, co w ludzkiej mocy, żeby zapewnić ci dobry start w

życiu. Jedź, skoro tak bardzo się upierasz, ale pamiętaj, że cię ostrzegaliśmy.

Wreszcie przytuliły się mocno do siebie, roztrzęsione i zdenerwowane.

– Daj spokój – perswadowała Pat. – Moja praca polega na odkrywaniu prawdy.

Ujawniam dobro i zło w życiu innych ludzi i nie zaznam spokoju, dopóki nie zrobię

tego samego w swoim życiu.

Clark Higgins Mary - Milczacy swiadek.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: