Higgins Clark Mary - Gdy moja śliczna śpi.pdf - Higgins Clark Mary - ssaaggaa

Mary Higgins Clark

GDY MOJA ŚLICZNA ŚPI

Przełożyła Danuta Górska

Tytuł oryginału:

WHILE MY PRETTY ONE SLEEPS

Wydanie polskie: 2001

Wydanie oryginalne: 1989

Dla moich najmłodszych wnuków:

Courtney Marilyn Clark

Davida Fredericka Clarka zawsze z miłością, radością i

czułością

Jechał ostrożnie autostradą w stronę Morrison State Park.

Ponad pięćdziesięciokilometrowa wyprawa z Manhattanu do okręgu

Rockland okazała się koszmarem. Chociaż minęła szósta, nic nie

wskazywało na bliskość świtu. W nocy zaczął padać śnieg i sypał coraz

mocniej, uparcie zalepiając przednią szybę. Chmury na niebie, ciężkie

i szare, przypominały ogromne balony napompowane tak mocno, że prawie

pękały. Prognoza zapowiadała pięć centymetrów opadów śniegu

„słabnących po północy”. Jak zwykle synoptycy się pomylili.

Zbliżał się już jednak do bramy parku, a podczas zamieci nie

powinien napotkać żadnych autostopowiczów czy biegaczy. Kwadrans

wcześniej minął samochód policji stanowej, który pędził z migającymi

światłami, pewnie do jakiegoś wypadku. Gliny z pewnością nie miały

żadnego powodu, żeby interesować się zawartością jego bagażnika, nie

miały powodu podejrzewać, że pod stertą bagaży spoczywał plastikowy

worek ze zwłokami znanej sześćdziesięciojednoletniej pisarki, Ethel

Lambston, upchnięty w zwodniczo ciasnym zakamarku obok koła

zapasowego.

Skręcił z autostrady i krótkim podjazdem dotarł na parking.

Zgodnie z jego oczekiwaniami było tu prawie pusto, stało tylko parę

samochodów pokrytych śniegiem. Jacyś cholerni głupcy obozują pod

gołym niebem, pomyślał. Cała sztuka w tym, żeby na nich nie wpaść.

Wysiadł z samochodu i rozejrzał się uważnie. Nikogo. Nawiany

śnieg tworzył zaspy. Po jego odjeździe zakryje ślady, zamaskuje

miejsce, gdzie zamierzał ukryć ciało. Przy odrobinie szczęścia

niewiele z niej zostanie, zanim zostanie odnaleziona.

Najpierw sam ruszył do tego miejsca. Słuch miał wyczulony.

Teraz jeszcze bardziej nastawiał uszu, starając się przeniknąć

westchnienia wiatru i skrzypienie już obciążonych gałęzi. Stąd w dół

prowadziła stroma ścieżka. Za nią na pochyłym stoku wznosiło się

skalne rumowisko, pełne ciężkich obluzowanych kamieni. Bardzo

nieliczni porywali się na wspinaczkę w tym miejscu. Nie wpuszczano

tutaj amatorów jazdy konnej właściciele stajni nie chcieli, żeby

gospodynie domowe, stanowiące ich główną klientelę, łamały sobie

karki.

Rok wcześniej akurat to miejsce zaciekawiło go dostatecznie,

żeby tam wejść. Odpoczywał na głazie, ręka mu się ześliznęła i wyczuł

otwór za skałą. Nie wylot jaskini, ale naturalny przesmyk

przypominający wejście. Już wtedy przyszło mu do głowy, że to

wspaniałe miejsce, żeby coś ukryć.

Wspinaczka po zlodowaciałym śniegu była wyczerpująca, ślizgał

się i obsuwał, ale wreszcie dotarł do celu. Szczelina wciąż tam była,

trochę mniejsza niż pamiętał, ale mogła pomieścić ciało. Następny

krok był najgorszy. Wracając do samochodu, musiał zachować największą

ostrożność, żeby nikt go nie zauważył. Zaparkował pod takim kątem, że

żaden przypadkowy przybysz nie mógł dokładnie zobaczyć, co wyciągał z

bagażnika. Zresztą czarna plastikowa torba sama w sobie nie powinna

wzbudzać podejrzeń.

Za życia Ethel była zwodniczo smukła, lecz kiedy dźwignął

trupa w plastikowym całunie, uświadomił sobie, że te kosztowne stroje

ukrywały masywny kościec. Próbował zarzucić sobie worek na ramię, ale

w ciele Ethel, równie przekornej po śmierci jak za życia,

najwyraźniej rozpoczął się już proces rigor mortis. Zwłoki nie

chciały ułożyć się w dogodnej pozycji. W końcu na wpół zaniósł, na

wpół zawlókł worek aż do podnóża stoku, a dalej czysta adrenalina

pomogła mu wciągnąć ciężar po stromych, śliskich skałach.

Początkowo zamierzał zostawić ją w worku, ale w ostatniej

chwili zmienił zdanie. Ci cholerni kryminolodzy robili się zbyt

sprytni. Potrafili znaleźć ślady na wszystkim: włókna z odzieży,

dywanów lub ludzkich włosów, niedostrzegalne gołym okiem.

Porywisty wiatr chłostał go po twarzy, czoło i policzki pod

ukłuciami igiełek śniegu zmieniały się w bryłę lodu. Nie zwracając

uwagi na zimno, umieścił worek nad szczeliną i próbował go rozerwać.

Plastik nie ustępował. Podwójna grubość, pomyślał ponuro,

przypominając sobie wszystkie reklamy. Szarpnął gwałtownie i zacisnął

zęby, kiedy plastik poddał się wreszcie i odsłonił ciało Ethel.

Krew poplamiła białą wełnianą garsonkę. Kołnierzyk bluzki

utkwił w ziejącej ranie na gardle. Jedno oko było lekko otwarte. W

świetle wstającego dnia wydawało się raczej zamyślone niż ślepe.

Usta, które za życia Ethel nie znały wytchnienia, były ściągnięte,

jakby mialy wygłosić kolejną z jej rozwlekłych kwestii. Ostatnia,

którą wypluły, okazała się fatalnym błędem, pomyślał z ponurą

satysfakcją.

Nawet w rękawiczkach wzdragał się przed dotknięciem ofiary.

Ethel nie żyła prawie od czternastu godzin i zdawało mu się, że jej

ciało wydziela słaby słodkawy fetor. Z nagłym obrzydzeniem zepchnął

zwłoki w dół i zaczął przykrywać je kamieniami. Szczelina była

głębsza, niż przypuszczał, kamienie spadały prosto na ciało.

Przypadkowy wspinacz ich nie strąci.

Zadanie zostało wykonane, a sypiący mocno śnieg zakrył już

odciski stóp. Dziesięć minut po jego odejściu znikną wszelkie ślady

obecności człowieka i samochodu.

Zgniótł podarty plastik w kulę i pośpieszył z powrotem do

samochodu. Teraz chciał jak najszybciej odjechać, oddalić się od

zdradliwej kryjówki. Na skraju parkingu odczekał chwilę. Te same

samochody stały na miejscu, nieruszone. Nie widział żadnych świeżych

śladów.

Pięć minut później znowu jechał autostradą. Zakrwawiony,

podarty worek, który posłużył Ethel za całun, tkwił wciśnięty pod

zapasowe koło. Teraz w bagażniku zrobiło się dużo miejsca na jej

walizki, neseser i torebkę.

Szosa była oblodzona, zaczynał się poranny ruch, ale za kilka

godzin kierowca powróci do Nowego Jorku, do rzeczywistego, normalnego

życia. Zatrzymał się po raz ostatni nad zapamiętanym z wcześniejszych

podróży jeziorem, niezbyt odległym od autostrady, obecnie zbyt

zanieczyszczonym dla wędkarzy. Dobre miejsce, żeby wyrzucić torebkę i

bagaże Ethel. Jezioro było głębokie, a wszystkie cztery walizki

ciężkie. Wiedział, że zatoną i utkną w zwałach śmieci spoczywających

na dnie. Ludzie topili tam nawet stare samochody.

Rzucił rzeczy Ethel jak najdalej i patrzył, gdy znikały w

ciemnoszarej wodzie. Teraz pozostało mu tylko pozbyć się

wystrzępionego, zakrwawionego plastiku. Postanowił zatrzymać się obok

pojemnika na śmieci przy wyjeździe z West Side Highway. Worek zniknie

w górze śmieci wywożonych każdego ranka.

Powrót do miasta zabrał mu trzy godziny. Jazda zrobiła się

niebezpieczna, starał się jednak zachowywać dystans do innych

samochodów. Nie potrzebował wgiętego zderzaka. Przez następne

miesiące nie wolno mu się zdradzić, że dzisiaj wyjeżdżał z miasta.

Wszystko poszło zgodnie z planem. Na ułamek sekundy

przystanął na Dziewiątej Alei i wyrzucił plastikowy worek.

O ósmej odstawił auto z powrotem na stację benzynową przy

Dziesiątej Alei, gdzie również wypożyczano stare samochody. Tylko za

gotówkę. Wiedział, że nie prowadzą księgowości.

O dziewiątej, odświeżony prysznicem i przebrany, siedział w

swoim mieszkaniu, popijając czystego burbona i próbując opanować

nagły atak lodowatej paniki. W myślach odtwarzał każdą chwilę, która

upłynęła, odkąd wczoraj stał w mieszkaniu Ethel i wysłuchiwał jej

drwin, szyderstw i pogróżek.

A potem już wiedziała. Zabytkowy sztylet z jej biurka w jego

dłoni. Oczy Ethel pełne strachu, gdy zaczęła się cofać.

Radość poderżnięcia jej gardła, patrzenia, jak kobieta

zatacza się do tyłu przez łukowate drzwi kuchni i pada na kafelkową

podłogę.

Wciąż był zdumiony, wspominając, jak spokojnie się zachował.

Zaryglował drzwi na wypadek, gdyby przez jakiś szaleńczy zbieg

okoliczności zjawił się dozorca albo przyjaciel posiadający klucz.

Wszyscy wiedzieli, jak ekscentrycznie czasami postępuje Ethel. Gdyby

ktoś z kluczem odkrył, że drzwi są zaryglowane, na pewno pomyślałby,

że gospodyni nie życzy sobie żadnych gości.

Potem rozebrał się do bielizny i nałożył rękawiczki. Ethel

planowała wyjazd, żeby napisać książkę. Gdyby ukrył ciało, ludzie

zakładaliby, że sama wyjechała. Nie szukaliby jej przez całe

tygodnie, może miesiące.

Teraz, przełykając haust burbona, wspominał, jak wybrał

ubrania z szafy, zdjął z ciała zabitej przesiąknięty krwią kaftan,

naciągnął jej rajstopy, wsunął ramiona w bluzkę i żakiet, zapiął

spódnicę, zabrał biżuterię, wcisnął stopy Ethel w pantofli Zamrugał

wspominając, jak podźwignął ją i przytrzymał, żeby krew spłynęła na

bluzkę i garsonkę. Ale to było konieczne. Kiedy ją znajdą, jeśli w

ogóle znajdą, powinni myśleć, że zginęła w tym ubraniu.

Pamiętał, żeby obciąć metki, które doprowadziłyby do

natychmiastowej identyfikacji. Znalazł w szafie długi plastikowy

worek, w którym pewnie odesłano wieczorową suknię z pralni. Wsunął

ciało do worka, potem wyczyścił plamy krwi z orientalnego chodnika,

umył kuchenne kafelki cloroksem, spakował do walizek ubrania i

drobiazgi, gorączkowo walcząc z czasem...

Ponownie napełnił kieliszek po brzegi burbonem, wspominając,

jak zadzwonił telefon. Automatyczna sekretarka włączyła się i

usłyszał szybko wymawiane słowa Ethel: „Zostaw wiadomość. Oddzwonię,

kiedy i jeśli zechcę”. Nerwy odmówiły mu posłuszeństwa. Dzwoniący

rozłączył się, a on wyłączył sekretarkę. Nie chciał zostawiać zapisu,

kto dzwonił i później mógł przypomnieć sobie spotkanie, które się nie

odbyło.

Ethel mieszkała na parterze w trzypiętrowym budynku z

piaskowca. Jej osobne wejście znajdowało się na lewo od pochyłej

rampy, która prowadziła do głównego holu. W rezultacie jej drzwi były

zasłonięte przed wzrokiem ulicznych przechodniów. Jedyny

niebezpieczny odcinek stanowiło dwanaście schodków od drzwi do

krawężnika.

W mieszkaniu czuł się stosunkowo bezpiecznie. Najtrudniejsza

chwila nadeszła, kiedy ukrywszy pod łóżkiem szczelnie owinięte ciało

Ethel i bagaże, otworzył frontowe drzwi. Powietrze było ostre i

wilgotne, zanosiło się na śnieg. Wiatr wdarł się zimnym tchnieniem do

wnętrza mieszkania. Natychmiast zamknął drzwi. Było dopiero kilka

minut po szóstej i ulice roiły się od ludzi wracających z pracy.

Odczekał jeszcze prawie dwie godziny, a potem wymknął się z

mieszkania, dwukrotnie przekręcił klucz w zamku i poszedł do taniego

punktu wynajmu pojazdów. Podjechał samochodem pod dom Ethel.

Szczęście mu sprzyjało, znalazł miejsce do parkowania prawie

dokładnie przed kamienicą. Zapadł zmrok i ulica była pusta.

W dwóch nawrotach przeniósł bagaże do samochodu. Trzeci etap

był najgorszy. Postawił kołnierz płaszcza, nałożył starą czapkę,

którą znalazł na podłodze wynajętego auta, i wyniósł z mieszkania

plastikowy worek z ciałem Ethel. W chwili, kiedy zatrzasnął bagażnik,

po raz pierwszy poczuł, że zdoła zapewnić sobie bezpieczeństwo.

Okropny był powrót do mieszkania, żeby się upewnić, że nie

zostały tam żadne ślady krwi, żadne oznaki czyjejś obecności. Każdy

nerw jego ciała wprost krzyczał, żeby pędzić do parku stanowego i

pozbyć się zwłok, ale on wiedział, że to szaleństwo. Policja może

zauważyć, że ktoś próbuje dostać się do parku w nocy. Zamiast tego

zostawił samochód na ulicy sześć przecznic dalej, powrócił do

codziennych zajęć, a o piątej rano wyruszył w drogę razem z falą

najwcześniej dojeżdżających do pracy...

Już w porządku, powiedział sobie. Jestem bezpieczny!

Dopiero kiedy przełknął ostatni rozgrzewający łyk burbona,

uświadomił sobie, że popełnił jeden straszliwy błąd. Zrozumiał

natychmiast, kto niemal na pewno go zdemaskuje.

Neeve Kearny.

Radio włączyło się o szóstej trzydzieści. Neeve wyciągnęła

prawą rękę i po omacku szukała guzika, żeby wyciszyć natrętnie wesoły

głos spikera. Potem znieruchomiała, kiedy znaczenie jego słów dotarło

do jej świadomości.

Na miasto spadło w nocy dwadzieścia centymetrów śniegu.

Prosimy wyjeżdżać samochodem tylko w razie absolutnej konieczności.

Parkowanie na ulicy zawieszone. Szkoły ogłoszą przerwę w nauce.

Według prognozy śnieg będzie padał aż do późnego popołudnia.

Wspaniale, pomyślała Neeve. Opadła na poduszki i podciągnęła

kołdrę pod brodę. Nie znosiła opuszczać porannego biegu. Potem

skrzywiła się na myśl o przeróbkach, które dzisiaj trzeba skończyć.

Dwie szwaczki mieszkają w New Jersey, więc chyba nie dojadą. Wobec

tego powinna wcześnie pójść do sklepu i sprawdzić, ile roboty można

zwalić na Betty, jedyną pozostałą krawcową. Betty mieszkała na rogu

Osiemdziesiątej Drugiej i Drugiej Alei, więc mogła przejść piechotą

sześć przecznic do sklepu bez względu na pogodę.

Z niechęcią opuściwszy przytulne ciepło łóżka, odrzuciła

kołdrę, przebiegła przez pokój i sięgnęła do szafy po stary frotowy

szlafrok, zabytek z czasów wypraw krzyżowych, jak twierdził jej

ojciec Myles.

— Gdyby kobiety, które wyrzucają tyle pieniędzy na twoje

kreacje, zobaczyły cię w tej szmacie, znowu zaczęłyby robić zakupy u

Kleina.

Kleina zamknęli dwadzieścia lat temu, a zresztą, gdyby nawet

zobaczyły mnie w tej szmacie, uznałyby mnie za ekscentryczkę —

odparła. Wizerunek sklepu tylko by na tym zyskał.

Zawiązała pasek w talii, jak zwykle doznając przelotnego

żalu, że nie odziedziczyła po matce patykowatej figury zamiast

solidnej, barczystej sylwetki celtyckich przodków, i odgarnęła do

tyłu kruczoczarne kędzierzawe włosy, znak firmowy rodziny Rossettich.

Miała również oczy Rossettich, tęczówki barwy sherry, ciemniejsze na

krawędziach, tak że odcinały się ostro od białek, wielkie i pytające

pod ciemnymi rzęsami. Lecz mlecznobiała cera z garstką piegów na

prostym nosie stanowiła dziedzictwo Celtów, a szerokie usta i mocne

zęby pochodziły od Mylesa Kearny’ego.

Sześć lat wcześniej, kiedy skończyła studia i przekonała

Mylesa, że nie zamierza się wyprowadzać, nalegał, żeby przerobiła

swoją sypialnię. Po wyprawach do Sotheby’s i Christie’s zgromadziła

eklektyczną kolekcję: mosiężne łóżko, antyczną szafę i komodę,

wiktoriański szezlong i stary perski dywan, barwny niczym płaszcz

Józefa. Narzuta, poduszki i falbanki przy łóżku były śnieżnobiałe;

tapicer pokrył szezlong turkusowym aksamitem w tym samym odcieniu,

który przewijał się przez dywan; śnieżnobiałe ściany stanowiły tło

dla cennych obrazów i sztychów, otrzymanych od rodziny matki.

„Women’s Wear Daily” sfotografował ją w tym pokoju i nazwał to

pogodną elegancją w niezrównanym stylu Neeve Kearny.

Neeve wsunęła stopy w ciepłe kapcie, które Myles nazywał jej

papuciami, i podniosła roletę. Stwierdziła, że synoptyk nie musiał

być geniuszem, żeby zapowiadać zamieć śnieżną. Z okna pokoju w Schwab

House na rogu Siedemdziesiątej Czwartej Ulicy i Riverside Drive miała

widok prosto na rzekę Hudson, ale teraz ledwie dostrzegała zarysy

budynków na drugim brzegu, w New Jersey. Trasa Henry Hudson Parkway

była zaśnieżona i już wypełniona ostrożnie pełznącym strumieniem

samochodów. Nieszczęśnicy dojeżdżający do pracy bez wątpienia

wyruszyli dzisiaj wcześniej.

Myles był już w kuchni i nastawił kawę. Neeve pocałowała go w

policzek i powstrzymała się od uwagi, że wygląda na bardzo

zmęczonego. To znaczyło, że znowu źle spał. Gdyby tylko ustąpił i od

czasu do czasu wziął pigułkę nasenną, pomyślała.

— Jak tam legenda? — zagadnęła. Odkąd w zeszłym roku

przeszedł na emeryturę, prasa uparcie nazywała go „legendarnym

nowojorskim komisarzem policji”. Nie cierpiał tego.

Udał, że nie słyszy pytania i popatrzył na nią z pozornym

zdumieniem.

— Tylko mi nie mów, że nie zamierasz biegać po Central Parku!

— zawołał. — Co znaczy pół metra śniegu dla nieustraszonej Neeve?

Przez lata biegali razem. Teraz, kiedy już nie mógł tego

robić, martwił się jej wyprawami do parku o świcie. No, ale

podejrzewała, że ojciec zawsze będzie się o nią martwił.

Sięgnęła do lodówki po dzbanek soku pomarańczowego. Bez

pytania napełniła wysoką szklankę dla niego, mniejszą dla siebie i

zaczęła robić grzanki. Myles dawniej lubił obfite śniadania, teraz

jednak bekon i jajka wykluczono z jego posiłków. Tak samo ser i

wołowinę oraz, jak to ujmował, „połowę potraw, które uprzyjemniają

życie”. Poważny atak serca ograniczył jego dietę i zakończył karierę.

Siedzieli w przyjaznym milczeniu, na zasadzie niepisanej

umowy dzieląc się porannym „Timesem”. Lecz kiedy Neeve podniosła

wzrok, zauważyła, że ojciec nie czyta. Wpatrywał się w kolumny

niewidzącym wzrokiem. Grzanka i sok stały przed nim nietknięte. Tylko

kawy spróbował. Neeve odłożyła drugą część gazety.

No dobrze — powiedziała. — Wyrzuć to z siebie. Czujesz się

parszywie, tak? Na litość boską, miałam nadzieję, że na tyle

zmądrzałeś, żeby nie zgrywać cichego męczennika.

— Nie, nic mi nie jest — odrzekł Myles. — Przynajmniej nie

mam bólów w klatce piersiowej, jeśli o to pytasz. — Rzucił gazetę na

podłogę i sięgnął po kawę. — Nicky Sepetti wychodzi dzisiaj z

więzienia.

Neeve gwałtownie wciągnęła powietrze.

Myślałam, że w zeszłym roku odmówiono mu warunkowego

zwolnienia?

W zeszłym roku apelował po raz czwarty. Odsiedział pełny

wyrok, skrócony za dobre sprawowanie. Dzisiaj wieczorem wraca do

Nowego Jorku.

Twarz ojca stwardniała od zimnej nienawiści.

— Tato, przejrzyj się w lustrze. Rób tak dalej, to dostaniesz

następnego ataku serca.

Neeve spostrzegła, że drżą jej ręce. Chwyciła mocno krawędź

stołu w nadziei, że Myles nic nie zauważy i nie pomyśli, że ona się

boi.

— Wszystko jedno, czy Sepetti się odgrażał, kiedy go skazali.

Przez lata próbowałeś znaleźć jego powiązania z... — Głos ją zawiódł,

ale po chwili podjęła: — I nie odkryto ani jednego strzępka dowodu na

jego związek z tą sprawą. Na litość boską, nie zamartwiaj się o mnie

tylko dlatego, że wyszedł na wolność.

Jej ojciec był właśnie tym prokuratorem, który wsadził za

kratki Nicky’ego Sepettiego, głowę mafijnej rodziny Sepettich. Po

ogłoszeniu wyroku zapytano skazanego, czy ma coś do powiedzenia.

Wskazał Mylesa: „Słyszałem, że tak świetnie się spisałeś w mojej

sprawie, że zrobili cię komisarzem policji. Gratulacje. Fajny był ten

artykuł w «Post» o tobie i twojej rodzinie. Dobrze pilnuj żony i

Higgins Clark Mary - Gdy moja śliczna śpi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: