Michael Palmer - Pierwszy pacjent.pdf - Michael Palmer medyczny - Arekszefunio

Michael Palmer

Pierwszy pacjent

Książkę dedykuję

doktor kontradmirał E. Connie Mariano

(w stanie spoczynku),

kobiecie renes, lekarce prezydentów.

Bez Ciebie ta książka nigdy by nie powstała.

oraz

Matthew, Danielowi i Luke'owi,

dzięki którym to wszystko miało sens.

PODZIĘKOWANIA

Przede wszystkim jak zawsze dziękuję Jennifer Enderlin, mo-

jej wyjątkowej, genialnej, wyrozumiałej i pracowitej redaktor w

St. Martin's Press. Jesteś i zawsze będziesz stróżem moich spraw.

Jane Berkey i Meg Ruley z agencji Jane Rotrosen mają wszyst-

kie te cechy, które powinien mieć agent literacki. Są dla mnie

nawet kimś o wiele ważniejszym.

Uzdolniony piosenkarz, muzyk, pisarz, geniusz komputerowy i

autor piosenek Daniel James Palmer wniósł wiele dobrego do

niniejszej książki, między innymi bluesa Alison.

Poza tym:

Dr David Grass służył mi swą siłą oraz rozległą wiedzą neuro-

logiczną.

Niezwykle utalentowana artystka i autorka książek dla dzieci

Dara Golden podzieliła się ze mną ogromnym zrozumieniem i

miłością do koni.

Kucharz Bill Collins (www.chefbill.com) rozwiązywał ze mną

problemy, a jednocześnie przygotowywał danie za daniem, z któ-

rych wszystkie zasługiwały na najwyższe laury.

Sally Richardson, Matthew Shear i Matthew Baldacci z St.

Martin's — jesteście wspaniali.

Adwokat Bill Crowe nauczył mnie prosto strzelać, Jay Esposito

dał mi wskazówki, jak kupić używany samochód, a dr Ruth Solo-

mon udzielała mi porad z zakresu weterynarii.

Dziękuję ekipie Ośrodka Medycznego Białego Domu za go-

ścinność.

I wreszcie dziękuję Luke'owi za propozycję wprowadzenia

wątku dotyczącego nanotechnologii, kiedy mu powiedziałem, że

utknąłem.

Jeśli kogoś pominąłem, obiecuję, że wspomnę o was następ-

nym razem.

ROZDZIAŁ 1

Śmigła Marine One zwolniły, a w końcu całkowicie się zatrzy-

mały. Tumany kurzu wzbiły się w znieruchomiałym powietrzu,

aby wkrótce ponownie opaść. Minutę później dwadzieścia metrów

dalej wylądował drugi, identyczny helikopter. Z pierwszej maszy-

ny wysiadł sierżant piechoty morskiej w galowym mundurze.

Stanął na baczność u podnóża schodków. Otwarły się drzwi przy-

sadzistego śmigłowca Sikorsky Sea King.

Tak oto, bez większej pompy, najpotężniejszy człowiek na zie-

mi — w towarzystwie swego słynnego, wszechobecnego czworo-

noga — pojawił się w ciepły wieczór na prowincji stanu Wyoming.

Piętnaście metrów dalej Gabe Singleton, wciąż w siodle, uspo-

kajająco klepał konia po karku. Rano do Okręgowego Ośrodka

Medycznego Ambrose zawitał agent Secret Service. Zapowiedział

przyjazd prezydenta, ale nie był w stanie precyzyjnie określić go-

dziny. Zeszłej nocy na OIOM-ie Gabe miał dwa bardzo ciężkie

przypadki. Po wyczerpującym dyżurze nawet wizyta tak znakomi-

tego gościa nie mogła go powstrzymać przed tradycyjną prze-

jażdżką po pustyni.

— Siemasz, kowboju! — zawołał prezydent Andrew Stoddard

ze schodków śmigłowca. Zszedłszy, zasalutował żołnierzowi. — Co

powiesz?

— Powiem, że zdrowo mnie wystraszyłeś tymi swoimi heli-

kopterami... I mojego konia też.

Mężczyźni podali sobie ręce, a potem się uścisnęli. Po

Stoddardzie — który zdaniem Gabe'a wyglądał jak prezydent już

w czasach, gdy dzielili pokój na pierwszym roku studiów w Aka-

demii Marynarki Wojennej — widać było teraz trudy trzech i pół

roku sprawowania urzędu. W krótko przyciętych, ciemnobrązo-

wych włosach prześwitywały srebrne pasemka, a w kącikach nie-

samowicie niebieskich oczu rysowały się głębokie kurze łapki.

Mimo to nie ulegało najmniejszej wątpliwości, że jest to człowiek,

który panuje nad sytuacją. Jako pilot zdobył odznaczenia w ope-

racji Pustynna burza, później zaś został gubernatorem Karoliny

Północnej. Jego gwiazda wschodziła, odkąd tylko pierwszy raz

spojrzał na ten świat.

— To jeden z mankamentów tej roboty — rzekł prezydent, po-

kazując gestem za siebie. — Latam w dwa helikoptery, żeby jakiś

wariat z bazooką miał tylko pięćdziesiąt procent szansy na to, że

mnie zestrzeli. Dryblasy z Secret Service sprawdzają każdy cen-

tymetr ziemi, po której będą stąpać te oto buty, i każdy sedes, na

którym usiądą te oto prezydenckie pośladki. Mam zespół lekarzy,

którzy wiedzą, że nie chodzi o to, czy w ogóle kiedykolwiek wyda-

rzy się coś złego, ale o to, kiedy konkretnie się to stanie.

— Jeśli masz ochotę zmienić pracę, to mnie na ranczo przy-

dałby się zaganiacz.

— A ilu teraz masz? — spytał Stoddard, rozglądając się.

— Ty byłbyś pierwszy. Pakiet świadczeń socjalnych też nieste-

ty mamy kiepski, poczynając od tego, że musiałbyś mi płacić, że-

bym cię mógł zatrudnić.

— Dobra, reflektuję. Nie wiem, czy śledzisz sondaże, ale moja

posada wcale nie jest taka pewna. Masz chwilę, żeby pogadać ze

starym kumplem?

— Pod warunkiem że dasz mi odprowadzić mojego drugiego

starego kumpla, Kondora, do stajni.

— Piękny koń.

— Piękny psiak. Wabi się Liberty, prawda?

Gabe poklepał psa po twardym jak kamień karku.

— Masz dobrą pamięć — powiedział Stoddard. — Liberty

nieźle się zasłużył. Jeździ ze mną po świecie i zmienia nastawienie

do pitbulli, tak jak my zmieniamy nastawienie do Ameryki. Wiesz,

Gabe, ja przez całe życie miałem psy, ale żaden nie mógł się z nim

równać. Silny jak tygrys, mądry jak sowa, a przy tym równie ła-

godny i niezawodny jak ten twój koń.

— Może powinieneś był go nazwać Paralela.

Prezydent zaśmiał się głośno.

— Świetne. Oto mój wierny pies Paralela. Twardy jak orzech,

lecz łagodny jak puder dla niemowląt. Carol też to się spodoba,

szczególnie że w przeciwieństwie do swojego męża ona akurat

wie, czym się różni paralela od metafory. Ej, Griz! — zawołał.

Tuż obok wyrósł jak spod ziemi łysiejący agent Secret Service o

szerokiej szyi i wydatnym torsie. Oczywiście miał na sobie obo-

wiązkowy czarny garnitur i ciemne okulary.

— Pan wzywał?

— Griz, to jest Gabe Singleton, mój współlokator ze studiów.

Doktor Gabe Singleton. Jakieś pięć lat się nie widzieliśmy, a zu-

pełnie jakby to było wczoraj. Gabe, przedstawiam ci Treata Gri-

swolda, mojego stróża numer jeden i zapewne człowieka numer

dwa w całym Secret Service. Pedantyczny do bólu. Zarzeka się, że

w razie czego przyjmie za mnie tę kulkę. Ale jak patrzę na ten jego

krzywy uśmiech i cwane oczka, to w ogóle mu nie wierzę.

— W takim razie poczekamy, zobaczymy, panie prezydencie —

rzekł Griswold, jednocześnie omal nie miażdżąc Gabe'owi dłoni.

— Bardzo chętnie odprowadzę Kondora. Jako chłopak sprzątałem

stajnie i jeździłem rozgrzewki.

Gabe od razu polubił agenta.

— W takim razie daleko pan zaszedł — rzekł, podając tamte-

mu lejce. — Siodlarnia jest w stajni. Może kiedyś wybierzemy się

we dwóch na przejażdżkę.

— Bardzo chętnie — odparł Griswold. — Chodź, Liberty,

odprowadzimy tego olbrzyma do łóżka.

Stoddard ujął Gabe'a pod ramię i poprowadził ku tylnym

drzwiom. Dom o siedmiu pokojach był przed rozbudową zwykłą

wiejską chatą i wciąż panowała w nim taka atmosfera. Budynek

pozostał Gabe'owi po rozwodzie z Cyntią Townes. Związek z inte-

ligentną, pełną życia pielęgniarką trwał pięć lat. Kobieta kochała

go na zabój od pierwszej do ostatniej chwili. Jej błąd.

Na odchodnym, zanim oddała mu klucze i pojechała podjąć

pracę jako nauczycielka w Cheyenne, powiedziała, że jeśli Gabe

zapragnie ponownie ułożyć sobie z kimś przyszłość, musi się

wcześniej uporać z przeszłością. Przez następnych siedem lat dok-

tor stosował się do jej rady, starannie unikając jakichkolwiek po-

ważnych związków. Może nawet w końcu zdołał zapomnieć o

przeszłości, jednak poważnie wątpił, czy przeszłość kiedykolwiek

zapomni o nim.

— Wybacz, że tak długo cię tutaj nie odwiedzałem — rzekł

Stoddard. — Bardzo dobrze wspominam te nasze wieczorne prze-

jażdżki i wędkowanie w górach.

— Tak, góry Laramie. Nie ma drugiego takiego miejsca na

ziemi. No ale daruj sobie przeprosiny, brachu. Z tego, co słysza-

łem, miałeś parę innych rzeczy na głowie. Ratowanie świata i ta-

kie tam.

Stoddard uśmiechnął się smętnie.

— To trochę bardziej absorbujące, niż mi się kiedyś wydawało

— powiedział, siadając przy okrągłym dębowym stole w kuchni —

ale i tak chcę zmienić świat na lepsze.

— Pamiętam, że tak samo mówiłeś, kiedy na studiach pierw-

szy czy drugi raz krążyliśmy po barach. Próbowałem pozostać

cynikiem i wierzyć, że jesteś tylko idealistycznym głupkiem, ale

jakiś głos mi podpowiadał, że oto mam przed sobą faceta, które-

mu to się może udać. A potem, kiedy mnie spiłeś na umór, posta-

nowiłem ci uwierzyć na słowo.

— Dobrze wiesz, że to było zwykłe szczęście debiutanta. Mu-

siałeś mieć wirusa albo co.

— A propos. Na pewno się nie zdziwisz, że nie poczęstuję cię

piwem, ale mogę zaparzyć kawę... albo herbatę.

— Herbaty to się chętnie napiję — odparł prezydent, kładąc

przed sobą kartonową teczkę. — A skoro już jesteśmy na etapie

przeprosin... Wybacz, że nie dotarłem na pogrzeb twojego taty.

Dziękuję, że dałeś mi znać o jego odejściu.

— A ja dziękuję, że znalazłeś czas, żeby zadzwonić z Ameryki

Południowej.

— Twój tata był dość... specyficzny, ale zawsze go lubiłem.

— Był z ciebie bardzo dumny. Wiesz, w końcu obaj jesteście

absolwentami Annapolis.

Gdy tylko Gabe powiedział te słowa, natychmiast tego pożało-

wał. Pomimo próśb Cinnie bardzo się starał poradzić sobie ze

sprawą Fairhaven i reakcją ojca. Nie chciał, żeby to tak zabrzmia-

ło.

— Ależ Gabe, z ciebie na pewno też był dumny — odparł lekko

zażenowany Stoddard. — Doktorat z medycyny, te wszystkie mi-

sje, na które jeździłeś, twoja fundacja na rzecz młodzieży...

— Dzięki. Słuchaj, skoro już mowa o staruszkach, to co sły-

chać u twojego ojca?

— Znasz LeMara. On się nigdy nie zmienia. Ciągle próbuje

wszystko kontrolować, mnie też. Ostatnio mi powiedział, że wy-

kupił miejsce na rosyjskim promie kosmicznym. Za piętnaście

milionów dolarów jako pierwszy siedemdziesięciopięciolatek w

historii będzie sobie parzył ziółka na międzynarodowej stacji ko-

smicznej.

— Piętnaście milionów. Niech mu Bóg da zdrowie.

— Daj spokój. Dla mojego ojca to jak waluta w monopolu.

Sam sobie policz. Jak od tych jego piętnastu miliardów odejmiesz

piętnaście milionów... a potem jeszcze trzy miliardy i kolejny mi-

liard... to wciąż pozostaje coś koło dziesięciu. Nie zdziwiłbym się,

gdyby za ten lot zapłacił gotówką z szuflady z bielizną.

Gabe się uśmiechnął. Jeśli on sam przez lata cierpiał na niedo-

bór ojcowskiego zainteresowania, to Drew Stoddard miał go w

nadmiarze.

Charyzmatyczny,

świetnie

prosperujący

prze-

mysłowiec kształtował go, kiedy ten był jeszcze w pieluchach.

Rozpacz Buzza Singletona, gdy Gabe wyleciał z Akademii Mary-

narki Wojennej, była niczym w porównaniu z tym, co przeżywał

LeMar Stoddard zmuszony wyjaśniać kolegom z koła łowieckiego

albo klubu polo, że Drew został demokratą — a w dodatku jedną z

najjaśniejszych gwiazd tej partii.

Gabe często się zastanawiał, czy u źródeł niezwykłej przemiany

Stoddarda z elitarystycznego republikanina w prospołecznego

demokratę leżał wypadek w Fairhaven sprzed wielu lat. Tego ro-

dzaju tragedie zmieniają nawet takich niewinnych świadków jak

on.

Postawił na stole czajniczek earl greya oraz talerzyk z maś-

lanymi ciasteczkami. Dawniej, przed wyborami, mężczyźni spoty-

kali się raz, dwa razy do roku, żeby łazić po Górach Dymnych i

Laramie, łowić ryby oraz dzielić się opowieściami i poglądami.

Jednak teraz, mimo wieloletniej przyjaźni, Gabe czuł się nieswojo

na myśl o tym, że mógłby zajmować czas najpotężniejszemu czło-

wiekowi w Układzie Słonecznym rozmowami o niczym. Jednak to

Stoddard postanowił odbyć tę nagłą podróż do Tyler, toteż Gabe

uznał, że jego przyjaciel sam powinien decydować o przebiegu

wizyty.

Nie musiał długo czekać.

— Czy wiesz, że poza potężnym zakładem medycznym na

pierwszym piętrze Eisenhower Office Building mamy także klini-

kę w samym Białym Domu? — zaczął Stoddard.

— Tak, kiedyś coś o tym wspominałeś.

— Zarządza nią Ośrodek Medyczny Białego Domu, który z ko-

lei, nikt nie pamięta dlaczego, stanowi część biura wojskowego.

Zresztą to całkiem ładny zakład: niedawno odremontowany, naj-

Michael Palmer - Pierwszy pacjent.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: