Romans na niby- Rozdział 4.pdf

ROZDZIA Ł CZWART

CZWARTY

Po tym popisie Edwarda, Bella pragnęła jak najszybciej opuścić przyjęcie. Kiedy goście

zaczęli się rozchodzić, skorzystała z pierwszej okazji, żeby się pożegnać. Edward nie

zaoponował, za co była mu głęboko wdzięczna. Starała się unikać jego wzroku, chociaż

musiała zachowywać pozory, gdyż ktoś mógł ich obserwować.

Wsiedli do samochodu. Edward uruchomił silnik. Rozwiązał krawat i rozpiął kołnierzyk

koszuli.

– Nareszcie. Całe szczęście, że nie było tak nudno, jak to się zdarza na niektórych

przyjęciach Alice.

– Popatrzył na Bella, ale ona się nie odezwała.

– Zwykle są tam całe tabuny ludzi i kolacje ciągną się bez końca – wyjaśnił.

W dalszym ciągu milczała. Ruszył.

– Denerwują cię żarty na temat niskiego wzrostu, prawda? A ja tak samo reaguję, kiedy

ktoś się do mnie przestaje odzywać – powiedział, kiedy dojeżdżali już do domu Bella.

– Czyżby? A nie wziąłeś pod uwagę tego, że po prostu mogę być w złym humorze?

– To wyrzuć to z siebie. Nie zamęczaj się.

– Do cholery, wcale się nie męczę!

– Przynajmniej jakaś reakcja. Ale może być jeszcze lepiej.

– Mam ochotę cię zamordować!

– Za co?

– Za pomysł, że moglibyśmy polecieć na weekend do Chicago.

– Uważam, że to niezły pomysł. – Wjechał do garażu. Zgasił silnik i wysiadł z

samochodu. – Przyjmij też do wiadomości, że kiedy ostatnio się tam zatrzymałem, mój pokój

nie był jedynym czynnym w hotelu.

Faktycznie, zreflektowała się. Nigdy nie padła z jego ust sugestia, że mieliby dzielić ten

sam pokój. Nagle zdała sobie sprawę z komizmu całej sytuacji.

– Okay, punkt dla ciebie – roześmiała się. – Widziałeś minę Alice?

– Warto było ich podpuścić, prawda? Więc jak, polecimy do Chicago?

– Nie, moja odpowiedź mimo wszystko się nie zmieniła. Dziękuję za wieczór, Edwardzie.

Dobranoc.

– Nie zaprosisz mnie do środka? – Zadrżał lekko. Pomyślała, że to także nie jest najlepszy

pomysł. Już miała mu odmówić, ale nie pozwolił jej dojść do słowa. – Pomyśl, każesz mi od

razu wsiadać do drugiego zimnego auta. Nie masz dla mnie litości?

– A dlaczego nie masz płaszcza?

– Kazałaś mi wypożyczyć tylko smoking, nie płaszcz.

– I mam ci uwierzyć, że ten smoking jest z wypożyczalni? Chcę zobaczyć rachunek.

– No dobrze, kupiłem go. A co miałem robić? – Ruszył za nią do salonu. – Za kogo mnie

masz? Jeśli pozwoliłbym ci wypożyczać dla mnie ciuchy, to czym by się to skończyło?

Pewnie czerwonymi slipkami, mogę to sobie wyobrazić. Zasady dobrego zachowania mówią,

ROZDZIA

CZWART

że książki, kwiaty i słodycze to jedyne stosowne prezenty, zanim ogłosi się zaręczyny.

– Znam savoir-vivre, Edwardzie. I nie sądź, że jestem na tyle naiwna, żeby ci uwierzyć,

że kupiłeś ten smoking dzisiaj. Nawet na to nie licz.

– Wygrałaś. Kiedy ma się tyle rodzeństwa, to bardziej opłaca się kupić coś porządnego.

Masz ochotę na kawę? Zrobię ci. – Zniknął w kuchni.

Bella odwiesiła do szafy futro i dołączyła do niego. Kawa już się parzyła, a Edward bawił

się z kotem.

– Pozwalasz mu czasem wyjść na dwór?

– Nie. Może to wydaje się okrutne, że trzymam go ciągle w domu, ale on nigdy nie był na

świeżym powietrzu i nie wiem, jak by to przyjął. Ma przecież parapet, gdzie grzeje go słońce

i świeżą trawę...

– Wskazała na dużą płaską donicę.

– A poza tym ptaki... – zauważył Edward.

– Tak. Koty polują niezależnie od tego, czy są głodne, czy nie. Nie zniosłabym, gdyby

pożarł jakiegoś ptaszka.

Kawa była już gotowa. Wrócili do salonu. Bella za żadne skarby świata by się do tego nie

przyznała, ale obecność wytwornie ubranego Edwarda w jej małej kuchni dziwnie ją peszyła.

– Zaczyna tu wyglądać jak w prawdziwym domu – odezwał się, patrząc na półki z

książkami.

– Tak, panuje tu prawdziwy bałagan.

– Nie to miałem na myśli – zaprotestował. – Jest tu teraz o wiele przytulniej. Brakuje

tylko kominka.

– Nie doszłam jeszcze do tego. Ale trzeba chyba przeczyścić komin.

– Nie powinno być z tym wiele pracy. No dobrze, teraz twoja kolej.

– Na co?

– Opowiedz mi o sobie. – Zauważył niezadowolenie na jej twarzy. – Nie wykręcaj się.

Dziś przy stole dowiedziałem się o tobie więcej, niż zdołałem z ciebie wycisnąć przez te trzy

dni. Byłoby śmieszne, gdybym nie umiał odpowiedzieć na proste pytanie na twój temat. Na

początek najważniejsze fakty z twojego życia. Kiedy i gdzie się urodziłaś?

– Michigan. W przyszłym miesiącu są moje dwudzieste siódme urodziny. Włosy zawsze

mi się tak kręciły...

– Są naprawdę brązowe? Mogę się założyć, że twoje zdjęcia z dzieciństwa są urocze.

– Nie są całkiem brązowe tylko kasztanowo-brązowe, a oczy mam orzechowe, nie

brązowe. Co jeszcze... Hobby? Nieźle gram w tenisa, nienawidzę golfa. Co jeszcze chciałbyś

wiedzieć? Edwardzie, to śmieszne.

– Ile miałaś lat, kiedy twoi rodzice się rozwiedli? – spytał łagodnie.

– Niecałe dwa.

– Dwa? W takim razie właściwie nie pamiętasz ich jako małżeństwa.

– To za mało powiedziane. W ogóle nie pamiętam mojego ojca. On... – zawahała się. –

On wyjechał i nie widziałam go przez wiele lat.

– Czym się zajmował? Szukał ropy na środkowym wschodzie?

– Był profesorem chemii.

– W takim razie mógł cię regularnie odwiedzać.

– Chyba tak. Nie miał jednak widocznie nigdy na to czasu.

– Ani też na przysyłanie czeków, prawda? Stąd twoja trudna sytuacja podczas studiów,

tak?

– Mówisz, jakbyś sam czegoś takiego doświadczył.

– Bella nagle poczuła się bardzo znużona.

– Nie, ja miałem szczęście. Olympic jest bardzo hojny dla swoich pracowników. Ich

dzieci nie płacą za naukę. Do czasu ukończenia Uniwersytetu mieszkałem też z rodzicami.

Mimo to wszyscy musieliśmy zarabiać na swoje wydatki, a w moim przypadku nie było to

łatwe. Nauka pilotażu i wszystko z tym związane dużo kosztuje, ale ja prędzej

zrezygnowałbym ze szkoły niż z latania.

– Skąd brałeś pieniądze?

– Różnie bywało. Zajmowałem się dziećmi, malowałem mieszkania, odśnieżałem ulice.

Nie miałem nic przeciwko takim zajęciom, bo w końcu to była moja decyzja. Później

uznałem, że samo latanie to za mało i zapragnąłem własnego samolotu... Ale to przecież ty

miałaś opowiadać o sobie, zapomniałaś? Wiec wychowałaś się w Michigan. Tam też

chodziłaś do szkoły i potem zaczęłaś pracę...

– Nieźle ci idzie – pochwaliła go. – Mów dalej, a ja będę cię w razie czego poprawiać. –

Zamknęła oczy.

– I w końcu zakochałaś się – powiedział cicho.

– On cię zranił, więc uciekłaś do Arizony.

– Źle.

– No to dlaczego wyjechałaś?

– Zaproponowano mi lepszą pracę – wyjaśniła. Czuła jednak, że jej nie wierzy. Zaczęła

się bawić swoim naszyjnikiem. Nie mogła się powstrzymać, żeby nie zadać mu pewnego

pytania. – Dlaczego sądzisz, że był jakiś mężczyzna, który wyrządził mi krzywdę?

– Sam nie wiem. Twój ojciec był chyba nędzną kreaturą, ale jest coś jeszcze... – Spojrzał

na nią jakby czekając, że potwierdzi jego domysły. Nie powiedziała nic. – Jego odejście nie

tłumaczy wszystkiego. Bello, odpowiedz mi, proszę, na jedno pytanie. Kto stoi za Carlton?

– Nie twój interes. – Ton jej głosu nie był jednak stanowczy.

– Czy to ten facet, przez którego wyjechałaś? – Wyraźnie się ucieszył, kiedy pokręciła

przecząco głową. Napił się kawy. – To dobrze. Wiesz, chyba już pójdę.

Wstał. Bella odprowadziła go do drzwi.

– Co jest dobrze?

– Że to nie on. Jeśli ktoś cię zranił, nie powinnaś mu nic zawdzięczać ani być zmuszoną

do utrzymywania kontaktu. A ten Carlton ma dla ciebie wyraźnie duże znaczenie.

– Nie martw się, poradzę sobie.

– Coś mi mówi, że zawsze to robiłaś. – Patrzył na nią przez chwilę. Potem nagle pochylił

się i delikatnie pocałował ją w usta. Wyszedł, ale ona jeszcze długo czuła dotyk jego warg.

Następnego dnia rano Bella napisała kartkę z podziękowaniem do Brandonów i właśnie

przeglądała miesięczny wyciąg konta przysłany jej przez bank, kiedy zjawił się Edward.

Pocałował ją na powitanie w czubek nosa, położył papierową torbę i plik gazet na stoliku i

poszedł do kuchni.

– Proszę, rozgość się – krzyknęła za nim.

– Dziękuję – odpowiedział. Jej ironia nie zrobiła na nim wrażenia. – Poczęstuj się

pączkiem. Jest kawa?

– Musisz zrobić. Spodziewałam się ciebie dopiero za jakąś godzinę.

– Wiem. Pomyślałem jednak, że możemy zobaczyć, czy będzie coś ciekawego w Chicago

w przyszły weekend. Dlatego kupiłem gazety.

– Zapomniałeś, że nigdzie nie jedziemy? A przynajmniej ja się tam nie wybieram.

– Wysyłasz mnie samego?

– W drodze powrotnej będziesz miał towarzystwo.

– Też mi atrakcja. Większość tych facetów w ogóle nie chce ze mną rozmawiać.

Uważają, że to uwłacza ich godności.

– A może po prostu nie chcą rozpraszać twojej uwagi. W końcu chodzi o ich

bezpieczeństwo.

– Wiesz, nie wpadłem na to. Może faktycznie lepiej, żebyś nie poleciała ze mną. Na

pewno nie będę mógł się skupić.

– Jeśli próbujesz mnie podejść z tej strony, to i tak nic z tego. – Schowała do biurka

dokumenty i książeczkę czekową. – Jak mam się ubrać na dzisiejszy obiad? – spytała, kiedy

wszedł do pokoju z przygotowaną kawą.

– Tak jak teraz jest okay. – Spojrzał na jej dżinsy i sweter w kolorze dyni.

Bella speszyła się. Była nie umalowana, a po wyjściu spod prysznica nawet nie rozczesała

porządnie włosów.

– Jesteś chyba ślepy.

– Mówię poważnie. Wszystko zależy od tego, w czym się dobrze czujesz i co będziesz

robić po obiedzie. W praktyce wygląda to tak, że Alice przychodzi w eleganckiej sukni, jeśli

idzie potem na przyjęcie, lub w znoszonych dżinsach, skoro sprzątała właśnie w garażu.

Bella postanowiła nie posuwać się do takiej przesady. Edward miał na sobie zwykłe

sztruksowe spodnie, ale jego koszula była idealnie wyprasowana, a skórzana kurtka

pochodziła zapewne z eleganckiego magazynu. Uznała, że w spódnicy i sweterku będzie

wyglądać dobrze.

– Spójrz. – Edward podsunął jej gazetę. – Zajmiesz się zaplanowaniem rozrywek w

Chicago.

– Ale ja naprawdę... – Przebiegła wzrokiem po stronie i nagle nie mogła powstrzymać

okrzyku zaskoczenia.

– Co się stało?

– Nowy musical, który chciałabym zobaczyć. Właśnie zaczynają go grać w Chicago.

– Więc pójdziemy na niego. Nie ma sprawy.

– Edward, nie będę nocować z tobą w Chicago – odpowiedziała twardo, czytając

jednocześnie zapowiedź musicalu. Pomyślała, że musi być wspaniały. Z pewnością wybierze

się do Chicago, ale sama. W końcu to tylko trzy godziny jazdy samochodem. Odłożyła gazetę

i poszła się przebrać.

Długo nie mogła się zdecydować, ale wreszcie wybrała długą spódnicę khaki i brązowy

golf. Złote kolczyki i jej ulubiony złoty naszyjnik dopełniły stroju. Obejrzała się dokładnie w

lustrze ze wszystkich stron i stwierdziła, że tak powinno być dobrze.

– Próbujesz zrobić na mojej rodzinie wrażenie? – spytał Edward, kiedy wróciła do salonu.

– Odczep się. Jeśli zależałoby ci na mnie, to czy chciałbyś przyprowadzić do domu

niechlujnie ubraną dziewczynę?

– Na pewno nie chciałbym, żebyś się czuła skrępowana swoim strojem.

– Nie jestem skrępowana.

– W porządku. W takim razie chodźmy.

W ogrodzie obok grupka dzieci bawiła się wesoło wśród liści. Bella spojrzała na nie i

cicho westchnęła.

– Nie podejrzewałem cię o to – powiedział Edward, otwierając jej drzwi samochodu.

– O co? – zdziwiła się.

– Że lubisz dzieci. Poznałem to po twoim spojrzeniu. Myślałem, że skoro nie interesujesz

się mężczyznami...

– Cóż, to nie zawsze idzie w parze. Może kiedyś zaadoptuję jakieś dziecko.

– Jest na to lepszy sposób. Czy nikt ci o tym nie mówił? – spytał, ale mu nie

odpowiedziała. – Znowu się do mnie przestaniesz odzywać? Chyba zmienię taktykę.

– Na jaką?

– Założę się, że jeśli za każdym razem, kiedy zamilkniesz, pocałuję cię, szybko staniesz

się bardziej rozmowna.

– Może i tak, ale nie jestem pewna, czy chciałbyś usłyszeć to, co będę ci miała wtedy do

powiedzenia.

– Zaryzykuję – uśmiechnął się.

Dom rodziny Cullenów stał w starej dzielnicy niedaleko Uniwersytetu. Bella nie mogła

uwierzyć własnym oczom, kiedy dojechali na miejsce. Ogromny trawnik, wysoka ośmiokątna

wieża, to wszystko wyglądało jak z bajki. Nie ma chyba dziecka, które nie wyobrażałoby

sobie tak domu dziadków.

Po chwili podbiegła do nich drobna dziewczynka z blond włosami, zaplecionymi w

warkoczyki. Rzuciła się na Edwarda, który aż się zachwiał.

– Wujek Edward! – uśmiechnęła się szeroko. – Widzisz?

– Co? – spytał zaskoczony. – Masz nowy sweterek? Kokardy we włosach? – próbował

zgadnąć, jednak dziecko zrobiło zawiedzioną minę.

– Wyleciał ci ząb, prawda? – Bella pogłaskała małą po policzku. Została za to

nagrodzona pięknym dziecięcym uśmiechem.

– Lubię cię – oznajmiła dziewczynka. – Ty zauważyłaś. Czy jesteś nową dziewczyną

wujka Edwarda?

– Hmm... – zawahała się Bella.

– Tak.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: