Odzyskać siebie Prolog-Rozdział 5 pdf.pdf

Odzyskać siebie…

by kokomona

Prolog

Zapadał zmierzch. Biegła ciemnymi ulicami Nowego Jorku,

potykając się raz za razem. W jej oczach szalał strach i łzy. Łzy

płynące strumieniem po jej zmęczonych policzkach, wpadające jedna

po drugiej do jej malinowych ust. Szlochała. Nie rozumiała, dlaczego

on ją goni. Chciała się schronić, ale był niedaleko. Nie mogła

pozwolić, by ją złapał. Nie mogła mu pozwolić na dotyk, którego nie

rozumiała. Nawet nie wiedziała, kim on jest, dlaczego była w jego

mieszkaniu, dlaczego tak czule na nią patrzył.

Boże pomóż mi – pomyślała łapiąc kolejny, szybki oddech. Niech on

zostawi mnie w spokoju, niech znajdzie sobie inną ofiarę – wbiegła w

kolejną ciemną ulicę mając nadzieję, że zdoła się przed nim wreszcie

ukryć. Zobaczyła kilka śmietników, ustawionych jeden przy drugim

pod mokrym murem jednego z obskurnych budynków, na którym

widniały okropne graffiti. Nie zastanawiając się dłużej nad lepszą

kryjówką, wbiegła pomiędzy śmietniki i ukryła się za największym z

nich. Smród był okropny. Jakby w pobliżu rozkładały się zwłoki

jakiegoś zwierzęcia, albo człowieka. Dziewczynę przeszedł zimny

dreszcz na samą myśl, że on jest już blisko i pewnie ją znajdzie. A

wtedy nie zdoła uciec.

Spojrzała na zamalowany mur. Na dużej powierzchni

znajdowały się cztery, ogromne malowidła. Dziewczyna w pierwszej

chwili nie mogła się nadziwić, jak ktoś zdołał farbami w sprayu

namalować tak idealnie wszystkie, nawet najdrobniejsze szczegóły, od

lśniącego rewolweru, aż po błyszczące ostrze noża. Nagle zamarła.

Skuliła się podciągając nogi pod brodę. Przyjrzała się dokładniej

obrazom i zrozumiała, co przedstawiają. Śmierć.

Pierwszy od lewej eksponował bladego mężczyznę o zielonych

oczach i wąskich ustach, miał zmarszczone czoło, a wyraz jego

twarzy.. był zrezygnowany. Na głowie miał niewielki, czarny

kapelusz, a w ręku trzymał przystawioną do swojej skroni broń.

Serce dziewczyny zaczęło bić szybciej. Przeniosła wzrok na kolejne

malowidło, na którym widniała młoda kobieta o długich, blond

włosach, jakby wykrzywiona w grymasie rozpaczy i mężczyzna. Ten

sam blady mężczyzna, o zielonych oczach i delikatnych wargach, tym

razem zaciśniętych, jakby walczył ze sobą. Walczył, nie chcąc zrobić

tego co zamierzał. W dłoni uniesionej tuż nad zgrabną, łabędzią szyją

młodej kobiety, dzierżył myśliwski nóż. Nawet w ciemności, nóż

wydał się dziewczynie niezwykle ostry. Wzdrygnęła się.

Jestem w piekle – pomyślała, gdy nagle usłyszała cichy łomot.

Odwróciła wzrok od malowideł w przekonaniu, że już po nią

przyszedł, ale jej oczom nie ukazał się wysoki, szczupły mężczyzna, o

bujnej czuprynie i brązowych oczach, lecz… szczur.

Szczur, to tylko szczur – uspokajała się w myślach, próbując

wyrównać oddech. Zdała sobie sprawę, że oddycha zbyt głośno i

łapczywie, że ktoś mógłby ją usłyszeć. Nie ktoś, tylko on.

Wtedy usłyszała czyjeś kroki i wstrzymała oddech. Schowała się

najlepiej, jak tylko mogła. W ciemnym, śmierdzącym zakamarku

koszmarnej ulicy, pośród śmietników. Kroki były coraz bliżej, ale

kątem oka dziewczyna zobaczyła, że mężczyzna – bo niewątpliwie

był to mężczyzna – nie wszedł w tą ulicę. Przystanął, a jego sylwetkę

oświetlały reflektory mijających go samochodów.

- Bello! – zawołał – Bello, gdzie jesteś? Dlaczego ode mnie uciekłaś,

nie rozumiem tego – w jego głosie dziewczyna usłyszała ból i rozpacz

Czy on mówi do mnie? – dziewczyna oparła głowę na kolanach i

przełknęła ślinę – przecież, ja nie mam tak na imię – pomyślała – a

właściwie, to jak ja się nazywam i kim jestem? ile mam lat? – do jej

oczu ponownie napłynęły łzy, ale powstrzymała szloch, nie chcąc

zdradzić swojej obecności.

Mężczyzna stał tam jeszcze przez chwilę i wpatrywał się z nadzieją w

ciemną uliczkę, ale gdy tylko pojawiły się pierwsze krople rzęsistego,

wiosennego deszczu westchnął, i wplatając dłonie w swoje brązowe

włosy ruszył dalej. Pobiegł ciemną nocą nadal nawołując imienia,

którego dziewczyna skulona za śmietnikami nie znała, a po chwili

wyczuła, że już go nie ma. Odszedł…

Rozdział 1.

Siedziała w nocnym klubie „Day and Night”, znajdującym się w

jednej z najbardziej odrażających i obskurnych dzielnic Nowego

Jorku. Klub był specyficzny, nie dlatego, że jego wystrój przypominał

hallowenowe party i zamiast stroboskopów, pomieszczenia były

oświetlane lampami w kształcie trupich czaszek, ale ze względu na

klientelę, która była wyjątkowa.

- All czego się napijesz? – zapytał wysoki, umięśniony barman

posyłając dziewczynie kokieteryjny uśmieszek.

- Poproszę to, co zwykle – dziewczyna posłała mu promienny

uśmiech i obróciła się na barowym krześle, by móc obserwować

sytuację na parkiecie – Pojawił się ktoś nowy? – zapytała patrząc w

tłum tańczących.

- Nie – barman podał jej drinka i wychylił się znad barowej lady

tak, że jego usta znajdowały się tuż przy jej uchu – Przychodzisz tu

nie wiem sam, jak długo i jeszcze nie znalazłaś swojej drugiej

połówki? – chłopak szepnął do jej ucha, po czym przygryzł delikatnie

jego płatek, a dziewczyna zachichotała.

- Dobrze wiesz, że nie..

- All – przerwał jej barman – Mieszkamy razem i wiesz, że jeśli

zechcesz ja mogę być z Tobą, tak na poważnie – w jego głosie

brzmiała troska.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: