Nieof. tłum. Błękitna godzina - rozdział drugi.doc

Drugi

Chociaż Damen może wyczuć taką chwilę, gdy moja ciotka Sabine skręca w naszą ulicę i zbliża się do podjazdu to nie, dlatego wyszedł.

Wyszedł ze względu na mnie.

Ze względu na prosty fakt, że jest już ze mną od setek lat, dążąc do mnie we wszystkich moich wcieleniach tak, więc możemy być razem.

Tylko, że my nigdy nie jesteśmy razem.

Co oznacza, że to się nigdy nie stało.

Podobno za każdym razem, gdy mieliśmy zrobić następny krok do skonsumowania naszej miłości, jego była żona Drina pojawiała się i mnie zabijała.

Ale teraz ja ją zabiłam, wyeliminowałam ją w dobrym miejscu, choć niewątpliwie słabym, trzepnęłam ją w czakrę serca i teraz nic ani nikt nie blokuje nam drogi.

Z wyjątkiem mnie.

Bo choć kocham Damena we wszystkich moich istnieniach, i na pewno chcę podjąć następny krok – nie mogę przestać myśleć o tych ostatnich sześciuset lat. I jak wybrał takie życie. (Dziwnie, jego zdaniem.)

I kogo wybrał do takiego życia. (Oprócz jego byłej żony Driny, nawiązywał wiele innych znajomości.)

I, jak ja nienawidzę tego przyznawać, wiedząc to wszystko, czuję się trochę niepewna.

Dobrze, może dużo niepewna. To znaczy, to nie tak, że ktoś z mojej żałośnie ubogiej listy facetów, których całowałam mógł się porównywać z jego sześcioma wiekami podbojów.

I choć wiem, że to śmieszne, choć wiem, że Damen kocha mnie od wieków, faktem jest, że serce i umysł nie zawsze są przyjazne.

W moim przypadku, są one mało mówiące.

A przecież za każdym razem, gdy Damen przychodzi na moje lekcje, które zawsze udaje nam się przekształcić w dłuższe sesje, przychodzi mi na myśl; To jest to! To naprawdę stanie się tym razem!

Tylko, że odpychanie go jest jak najgorsza złośliwość.

A prawda jest dokładnie taka, jak powiedział. On nie może zmienić swojej przeszłości, ona po prostu jest. Kiedy coś jest zrobione nie można tego cofnąć. Nie ma odwrotu.

Jedyne, co człowiek może kiedykolwiek zrobić to iść dalej.

I to jest dokładnie to, co muszę zrobić.

Wziąć bez wahania duży krok do przodu, ani razu nie patrząc wstecz.

Wystarczy zapomnieć o przeszłości i zacząć budować przyszłość.

Chciałabym, żeby to było takie proste.

- Ever? – Sabine wchodzi po schodach, gdy ja biegam gorączkowo po pokoju, a potem siadam przy biurku, starając się wyglądać na czymś zajętą. – Co robisz? – pyta, wkładając głowę do środka. I choć jej ubranie jest pogniecione, jej włosy są w bezładzie, oczy ma czerwone i zmęczone, jej aura ma promienny i ładny odcień zieleni.

- Właśnie skończyłam zadanie domowe – mówię, odpychając laptop tak jakbym właśnie go używała.

- Jadłaś? – oparła się o framugę drzwi, oczy miała zwężone i podejrzliwe.

- Oczywiście – powiedziałam jej. Przytakuję, uśmiecham się i robię wszystko by wyglądało to szczerze, ale prawda jest taka, że czuję fałsz na mojej twarzy.

Nienawidzę kłamać. Zwłaszcza przed nią. Po tym wszystkim, co dla mnie zrobiła, biorąc mnie po wypadku, kiedy zginęła cała moja rodzina. Mam na myśli to, że ona nie musiała tego robić. Fakt, że jest moją jedyną żyjącą krewną nie oznacza, że nie może powiedzieć ‘nie’. I wierz mi, przez połowę czasu pewnie chciała to zrobić. Jej życie było mniej skomplikowane, zanim przyjechałam.

- Miałam na myśli coś poza tym czerwonym piciem. – Kiwa głową w stronę butelki stojącej na moim biurku, opalizującego czerwonego płynu z dziwnie gorzkim smakiem, którego nie nienawidzę prawie tak samo jak kiedyś. Co jest dobre, ponieważ według Damena, będę to popijać przez resztę wieczności. To nie jest tak, że nie mogę jeść prawdziwego jedzenia, tylko już nie go nie chcę. Mój nieśmiertelny sok zawiera wszystkie składniki odżywcze, jakie mogłabym potrzebować. I nie ważne jak dużo lub mało piję, zawsze czuję się syta.

Ale nadal wiem, co ona myśli. I nie tylko, dlatego, że mogę przeczytać wszystkie jej myśli, ale dlatego, że myślałam to samo o Damenie. Kiedyś naprawdę się denerwowałam widząc jak odsuwa swoje jedzenie i tylko udaje, że je. Do odkrycia jego tajemnicy.

- Ja, hm, wcześniej coś zjadłam – powiedziałam wreszcie, starając się nie zacisnąć warg, odwrócić wzroku lub się skulić – wszystkie moje zwykle niezawodne wpadki. – Z Milesem i Haven – dodaję, mając nadzieję, że to wyjaśni brak brudnych naczyń, choć wiem, że zapewnienie zbyt wielu szczegółów jest złe, to jak migające czerwone światło sygnalizujące KŁAMCA PRZED TOBĄ! Nie wspominając, że Sabine jest jednym z najlepszych prawników w firmie, co czyni ją niezwykle dobrą w dostrzeganiu fałszu. W jej życiu zawodowym to szczególny dar. W życiu prywatnym, decyduje się wierzyć.

Z wyjątkiem dziś. Dzisiaj nie kupuje ani jednego słowa. Zamiast tego po prostu patrzy na mnie i mówi: - Martwię się o ciebie.

Odwracam się do niej twarzą, chcąc pokazać jej, że jestem otwarta, gotowa do zajęcia się jej obawami, chociaż jestem prawie odmieńcem. – Wszystko porządku – mówię jej, kiwając głową i uśmiechając się tak, żeby w to uwierzyła. – Naprawdę. Moje oceny są dobre, spotykam się z przyjaciółmi, Damen i ja… - przerywam, zdając sobie sprawę, że tak naprawdę nigdy wcześniej nie rozmawiałam z nią o swoim związku, nie określałam go, większość zachowywałam dla siebie. A prawda jest taka, że teraz, gdy już zaczęłam, to nie wiedziałam jak skończyć.

Mam na myśli, odwołując się do siebie, jako chłopak i dziewczyna, biorąc pod uwagę naszą przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, brzmi przyziemnie i nieodpowiednio, ponieważ cała nasza wspólna historia czyni nas czymś więcej niż to. Ale to nie jest to, że ogłoszę publicznie, że jesteśmy wiecznymi partnerami lub towarzyszami duszy – ten element jest zbyt wysoki. I prawda jest taka, że raczej w ogóle go nie określę. W tej chwili jestem wystarczająco zmieszana. Poza tym, co miałabym jej jeszcze powiedzieć? To, że kochamy się przez wieki, ale mimo tego nadal nie dotarliśmy do drugiej bazy?

- Cóż, Damen i ja… robi się naprawdę dobrze – mówię wreszcie, przełykając ślinę, gdy uświadamiam sobie, że powiedziałam dobrze zamiast świetnie, co może być pierwszą prawdą, którą dzisiaj powiedziałam.

- Więc był tutaj. – położyła swoją brązową teczkę na podłodze i patrzy na mnie, obie jesteśmy w pełni świadome tego, jak łatwo wpadłam w jej pułapkę.

Kiwam głową, kopiąc siebie psychicznie.

- Tak myślałam, że widziałam jego samochód. – Przenosi wzrok na moje łóżko w nieładzie, z rozrzuconymi poduszkami i rozkopaną kołdrą, a kiedy odwraca się twarzą do mnie, nic nie mogę poradzić na to, że się kulę, zwłaszcza, gdy czuję, co zaraz powie.

- Ever. – Wzdycha. – Przykro mi, że nie poświęcam nam więcej czasu. Mimo, że czuję się tak, jakbyśmy nadal szukały naszej drogi, chcę żebyś wiedziała, że jestem tu dla Ciebie. Jeśli kiedyś będziesz potrzebowała z kimś porozmawiać – posłucham.

Zaciskam wargi i kiwam głową, wiedząc, że jeszcze nie skończyła, ale mając nadzieję, że gdy będę siedziała beztrosko i spokojnie, zakończy szybko.

- Bo choć pewnie myślisz, że jestem za stara, żeby cię zrozumieć, to pamiętam jak to było w twoim wieku. Jak przeważająca jest nieustanna presja, aby zmierzyć się z modelkami, aktorkami i innymi podobiznami z telewizji.

Przełykam ciężko i unikam jej wzroku.

Kiedy zostałam zawieszona, Sabine zaczęła obserwować mnie bardziej niż kiedykolwiek, a od niedawna zakupiła cały stos książek samopomocy, począwszy od: Jak wychować zdrowego nastolatka w tak szalonych czasach jak te, do: Twój nastolatek i media (i co możesz z tym zrobić!), i inne jeszcze gorsze. Zaznaczała wszystkie najbardziej niepokojące zachowania młodzieży, a później badała mnie, sprawdzała czy nie występują u mnie jakieś objawy.

- Ale chcę, żebyś wiedziała, że jesteś piękną dziewczyną, znacznie piękniejsza niż ja byłam w twoim wieku, a głodując się konkurencja z tymi wszystkimi chudymi gwiazdami, które pół życia spędzają na kontrolowaniu się, obecnie staje się nieuzasadnionym i nieosiągalnym celem i w końcu skończy się chorobą. – Patrzy na mnie, rozpaczliwie chcąc do mnie dotrzeć, z nadzieją, że jej słowa mnie przebiją. – Chcę żebyś wiedziała, że jesteś idealna taka, jaka jesteś i boli mnie patrzenie na to, przez co przechodzisz. A jeśli chodzi o Damena, dobrze, wszystko, co mam na to do powiedzenia, to…

- Nie jestem anorektyczką.

Spojrzała na mnie.

- Nie jestem bulimiczką, nie jestem na jakiejś szalonej diecie, nie głoduję się, nie staram się mieć rozmiaru zero i nie staram się wyglądać jak bliźniaczki Olsen. Poważnie, Sabine, wyglądam na zmarnowaną? – Staję, pozwalając jej na to by obejrzała mnie ze wszystkich stron, a jeśli o mnie chodzi to czuję się przeciwnie do zmarnowania. I wydaje mi się, że moja masa jest dość dobra.

Patrzy na mnie. Mam na myśli, że naprawdę na mnie patrzy. Od czubka głowy do stóp, jej oczy spoczęły na moich bladych odsłoniętych kostkach.

- Pomyślałam, że… - wzrusza ramionami, niepewna, co powiedzieć po przedstawieniu tak wyraźnych dowodach wskazujących na to, że jestem niewinna. – Bo nie widzę już, żebyś coś jadła – i zawsze popijasz to czerwone…

- Więc tak po prostu założyłaś, że uciekłam się do młodzieży pijącej drinki anorektyczne i unikającej żywności? – śmieję się, żeby wiedziała, że nie jestem szalona – może nieco zdenerwowana, choć bardziej sobą niż nią. Powinnam być bardziej fałszywa. Powinnam przynajmniej udawać, że jem. – Nie musisz się martwić. – Uśmiecham się. – Naprawdę. Miejmy jasność, nie mam zamiaru brać narkotyków, eksperymentować z ciałem, ciąć się, oznakowywać, nacinać, czy robić cokolwiek innego z listy tygodnika Dziesięć niedostosowanych zachowań w twoim nastolatku. A dla porządku, to, że popijam czerwone picie nie ma nic wspólnego z próbowaniem być chudą sławą, lub staraniem się przypodobać Damenowi. Po prostu to mi się podoba, to wszystko. Poza tym, wiem, że Damen kocha i akceptuje mnie dokładnie taką, jaka jestem… - przerywam wiedząc, że zaczynam temat, który niechętnie chcę odkrywać. Zanim zdąży ona sformułować sobie te słowa w głowie, łapię ją za rękę i mówię. – I nie, nie o to mi chodziło. Damen i ja jesteśmy… - Połączeni, chłopakiem i dziewczyną, przyjaciółmi z korzyściami, wiecznie związani.

- Cóż, jesteśmy razem. Wiesz, zaangażowani jak para. Ale nie śpimy razem.

Jeszcze.

Spojrzała na mnie, twarz miała ściągniętą i zakłopotaną. Żadna z nas nie chciała rozmawiać na ten temat, ale w przeciwieństwie do mnie, ona uważała to za swój obowiązek.

- Ever, nie chciałam insynuować… - zaczyna. Ale potem patrzy na mnie, a ja na nią i wzrusza ramionami, decydując się to zostawić, ponieważ obie wiemy, że była tego pewna.

Ulżyło mi wiedząc, że już po wszystkim i że poszło mi stosunkowo łatwo, więc jestem zupełnie zaskoczona, gdy mówi: - No cóż, skoro wydajesz się tak przejmować tym młodym człowiekiem, myślę, że powinnam go poznać. Warto, więc zaplanować czas, kiedy wszyscy możemy iść na obiad. Jak brzmi ten weekend?  

Ten weekend?

Przełykam ciężko i patrzę na nią, wiedząc dokładnie, co ona ma nadzieję zrobić; upiec dwie pieczenie przy jednym posiłku. To doskonała okazja do obejrzenia pełnego jedzenia talerza, podczas gdy ona będzie przepytywać Damena.

- Cóż, to wszystko brzmi świetnie poza tym, że Miles gra w piątek. – Starałam się, aby mój głos brzmiał pewnie i stabilnie. – A później ma być after party – które skończy się prawdopodobnie dość późno – więc…

Kiwa głową, patrząc mi w oczy, jej wzrok jest tak tajemniczy i porozumiewawczy, że zaczynam się pocić.

- Więc to prawdopodobnie nie zadziała – kończę, wiedząc, że i tak będę musiała przez to przejść, ale lepiej później niż wcześniej. To znaczy, kocham Sabine i kocham Damena, po prostu nie jestem pewna czy będę kochać ich razem, zwłaszcza po wcześniejszych pytaniach.

Patrzy na mnie przez chwilę, poczym kiwa głową i się odwraca. I właśnie wtedy, gdy jestem już w stanie oddychać, ona spogląda przez ramię i mówi: - Cóż, piątek opada, ale wciąż pozostaje sobota. Dlaczego nie powiesz, Damenowi, żeby był tu o ósmej?