prawo finansowe-Kilkanaście tematów egzaminacyjnych - obszer.doc

Pytania egzaminacyjne na prawo finansowe:

I.

1. Podział dochodów budżetu państwa.

Termin dochody budżetowe określa wszelkie wpłaty dokonywane na rzecz budżetu pochodzące od przedsiębiorstw państwowych, sektora prywatnego, od ludności, a niekiedy także z zagranicy.

Rozróżniamy dochody rzeczywiste i rozliczeniowe. Dochody rzeczywiste pochodzą od jednostek spoza systemu budżetowego, tzn. m.in. od przedsiębiorstw i ludności. Cechą charakterystyczną dochodów rzeczywistych jest to, że kształtują one wielkość budżetu państwa. Dochody rozliczeniowe polegają na przesuwaniu dochodów budżetowych między budżetem państwa a budżetami lokalnymi gmin (np. subwencja ogólna przyznana na rzecz budżetu gminy z budżetu państwa).

              Klasyfikacja dochodów budżetowych – trzy kryteria klasyfikacji: ekonomiczne, prawne i organizacyjne.

Kryterium ekonomiczne oznacza grupowanie dochodów wg źródła pochodzenia. Zasadniczym źródłem wszelkich dochodów budżetowych jest dochód narodowy. Podstawowym podmiotem wytwarzającym dochód narodowy w gospodarce polskiej są przedsiębiorstwa. Głównym źródłem zasilania budżetu są zasoby pieniężne przedsiębiorstw i ludności.

Kryterium prawne dzieli dochody na bezzwrotne i zwrotne, odpłatne i nieodpłatne, przymusowe i dobrowolne, zasadnicze i uboczne.

Do dochodów o charakterze zwrotnym zaliczamy pożyczki wewnętrzne, lokaty budżetowe oraz pożyczki zagraniczne. Istotą pożyczki wewnętrznej jest to, że kredytobiorcą jest budżet państwa. W naszych warunkach polega ona na zaciągnięciu przez budżet państwa pożyczki u ludności.

Pożyczki zaciągane przez sektor publiczny można podzielić na: krótkoterminowe, średnioterminowe i długoterminowe.

Biorąc za podstawę klasyfikacji pożyczek ich rodzaj, to można wyróżnić pożyczki zaciągane w formie: kredytu bankowego i emisji papierów wartościowych.

Państwo może emitować papiery wartościowe krótkoterminowe, takie jak weksle skarbowe, średnioterminowe, takie jak bony skarbowe oraz długoterminowe – obligacje.

Weksle skarbowe są emitowane na okres od kilku tygodni do kilku miesięcy, zazwyczaj w dosyć wysokich nominałach, co znacznie ogranicza potencjalny krąg nabywców. Sprzedawane są na przetargach, zapewniają one płynność budżetowi państwa i w ten sposób uniezależniają budżet i pozwalają na dokonywanie wydatków bez względu na tempo gromadzenia dochodów.

Bony skarbowe są to papiery wartościowe zbliżone do obligacji. Różnią się one od obligacji okresem spłaty pożyczek oraz wysokością nominałów, w jakich są emitowane.

Obligacje są długoterminowym papierem wartościowym, niekiedy mogą być także obligacje średnioterminowe. Od weksli skarbowych różni je m.in. przeznaczenie gromadzonych w ten sposób środków. Emisja obligacji związana jest zazwyczaj z realizacją długofalowych zadań państwa, w Polsce głównie dla równoważenia budżetu, pokrycia deficytu budżetowego.

Drugą formą dochodów zwrotnych są pożyczki zagraniczne. Występują one jako pożyczki międzypaństwowe, udzielane przez rządy obcych państw, bądź jako pożyczki międzynarodowe, udzielane przez zagraniczne instytucje finansowe (międzynarodowe organizacje finansowe).

Podział na dochody o charakterze przymusowym i dobrowolnym. Przymus wynika ze zwierzchności władzy państwowej, która polega na nałożeniu na podmioty gospodarujące obowiązku dokonywania wpłat na rzecz budżetu (np. podatków) wg zasad ustalonych przez państwo za pomocą odpowiednich przepisów prawnych. Do dochodów dobrowolnych należą pożyczki od ludności, pożyczki uzyskane z zagranicy oraz niekiedy lokaty instytucji finansowych. Między tymi podziałami występuje ścisła zależność, dochody przymusowe są w zasadzie bezzwrotne, a dochody dobrowolne – zwrotne.

Większość dochodów budżetowych ma charakter nieodpłatny, tzn. że w zamian za wpłacone świadczenia pieniężne dokonane na rzecz budżetu państwa wpłacający nie otrzymuje żadnego świadczenia wzajemnego z jego strony. Charakter odpłatny mają takie świadczenia pieniężne dokonane na rzecz budżetu, za które w zamian wpłacający otrzymuje najczęściej jakąś czynność ze strony organu państwowego (np. opłaty o charakterze publicznym – opłata skarbowa).

Przy dochodach zasadniczych na pierwszy plan wysuwa się funkcja fiskalna budżetu, natomiast dochody uboczne stanowią środki uzyskane przy okazji realizacji innych zadań państwa, np. grzywny, cła.

Kryterium organizacyjne oznacza podział na dochody poszczególnych rodzajów budżetu. Szczególne znaczenie – podział dochodów budżetu na dochody budżetu państwa oraz budżetu gminy.

Z finansowego punktu widzenia podstawową rolę odgrywają dochody budżetowe pobierane w formie pieniężnej o charakterze zasadniczym, bezzwrotnym, nieodpłatnym i przymusowym (podatki).

Opłaty jako źródło dochodów państwa mają niewielkie znaczenie. Opłata jest to jednostronnie określone bezzwrotne i odpłatne świadczenie pieniężne o charakterze ogólnym, pobierane od osób fizycznych i prawnych przez państwo lub instytucję świadczącą usługi na podstawie obowiązujących aktów prawnych. Opłata ma charakter odpłatny, w zamian za wniesioną opłatę wpłacający otrzymuje albo określoną czynność urzędnika albo określoną usługę.

Opłaty można podzielić na:

- opłaty publiczne za czynności urzędowe organów administracji państwowej – mają charakter fiskalny. Ich wysokość nie jest uzależniona od ponoszonych kosztów czynności urzędowych, np. opłata skarbowa, opłata miejscowa, opłata paszportowa, opłaty sądowe;

- opłaty za usługi zakładów użyteczności publicznej – upodabniają się do cen. Są ustalane na podstawie kosztów. Można wśród nich wyróżnić: opłaty gospodarcze (np. opłatę elektryfikacyjną, opłatę leśną); opłaty za usługi w zakresie ochrony zdrowia (np. za szczepienia); opłaty za usługi działalności socjalnej (np. opłaty za świadczenia udzielane przez przedszkola); opłaty za usługi kulturalne (np. opłaty za wstęp do muzeum).

Nakładanie opłat ma na celu odciążanie wydatków państwa poprzez przerzucenie kosztów czynności urzędowych lub kosztów czynności wykonywanych przez instytucje państwowe na osoby, które z nich korzystają.

Cło jest to przymusowe, nieodpłatne i bezzwrotne świadczenie pieniężne pobierane przez państwo od przywozu, wywozu i przewozu towarów przez obszar celny danego kraju. Przedmiotem obciążenia przy cłach jest towar.

Biorąc pod uwagę kierunek ruchu towarów wyróżniamy: cła przywozowe (importowe), cła wywozowe (eksportowe) i cła przewozowe (tranzytowe).

Z punktu widzenia celu, któremu ma cło służyć, wyróżniamy: cła fiskalne (które są nakładane w celu zasilenia budżetu państwa odpowiednimi dochodami) i cła ekonomiczne (będące instrumentem polityki handlowej państwa, np. cło ochronne mające na celu ochronę rynku krajowego).

Cła prohibicyjne – mają na celu wstrzymanie importu określonych towarów, np. alkoholu, papierosów.

Ze względu na sposób obliczania należności celnych rozróżnia się: cła od wartości (gdy podstawą naliczania cła jest wartość celna towarów), cła specyficzne (obliczane od ilości lub wagi towarów celnych), cła mieszane (ustalane na podstawie stawek specyficznych korygowanych wielkością dopłaty określanej od wartości towaru) i cła alternatywne (ustalane albo na podstawie wartości towaru albo stawek specyficznych).

Polski kodeks celny stanowi, że przywóz towarów z zagranicy podlega cłu, z wyjątkami określonymi w przepisach prawa. wprowadza on powszechne cła importowe, natomiast nie przewiduje ceł eksportowych.

Cła określane są na podstawie taryfy celnej lub innych środków taryfowych. Taryfa celna określa stawki celne, sposób i warunki ich stosowania, a także obniżone stawki celne określone w umowach zawartych przez RP z niektórymi krajami lub grupami krajów oraz preferencyjne stawki celne przyjęte jednostronnie przez RP w odniesieniu do niektórych krajów, grup krajów lub regionów.

Kryterium trybu realizacji dochodów – poszczególne ogniwa systemu finansowego charakteryzują się specyficznymi sposobami działania, tzn. właściwym im trybem, metodą gromadzenia i dzielenia zasobów pieniężnych. W pewnych ogniwach systemu finansowego (w systemie budżetowym) zasoby pieniężne są gromadzone i następnie dzielone przez centralne ośrodki dyspozycyjne, które swoją działalnością obejmują całe państwo albo dany teren. Taki tryb realizacji dochodów nazywamy scentralizowanym, zgromadzone zaś i rozdzielane w tym trybie fundusze pieniężne nazywamy zasobami scentralizowanymi.

Podstawową metodą gromadzenia i rozdzielania zasobów pieniężnych scentralizowanych jest metoda bezzwrotna, polegająca na bezzwrotnym przejmowaniu środków pieniężnych z dyspozycji jednych podmiotów gospodarujących lub jednostek organizacyjnych oraz na również bezzwrotnym przekazywaniu ich do dyspozycji innych podmiotów. Metoda ta operuje więc transferami pieniężnymi, w których wyniku powstają wydatki i przychody redystrybucyjne. Nazywamy ją metodą budżetową.

Obligacje pojawiły się w polskim systemie budżetowym w 1989 roku jako forma zwrotnych wpływów budżetowych. W 1995 roku Minister Finansów uzyskał prawo do emitowania różnego typu obligacji: jednorocznej, dwuletniej, trzyletniej, czteroletniej, pięcioletniej i dziesięcioletniej. Szczegółowe warunki emisji obligacji zawiera zarządzenie Ministra Finansów. Ich wykup jest gwarantowany przez SP. Obligacje skarbowe są sprzedawane na przetargach lub oferowanie w sieci sprzedaży detalicznej. Są papierami wartościowymi na okaziciela. Mogą być emitowane jako obligacje o zmienne lub stałej stopie procentowej, indeksowane lub zerokupowne. Sprzedaż obligacji na przetargach prowadzi NBP. Minimalna wartość oferty przetargu wynosi 1 mln zł.

              Struktura dochodów budżetu państwa to układ i wzajemne proporcje występujące miedzy poszczególnymi grupami dochodów. Zasady konstrukcji – zmiana modelu gospodarki spowodowała pojawienie się nowych, nieznanych form zasilania budżetu. W szczególności należy do nich zaliczyć:

- dochody z majątku, a w szczególności wpływy ze sprzedaży składników majątkowych SP oraz udziału w spółkach, dochody z najmu i dzierżawy;

- wpływy z emisji papierów wartościowych, w tym w szczególności z emisji weksli skarbowych, obligacji;

- odsetki z tytułu lokowania wolnych środków pieniężnych na rachunek bankowy.

Bony skarbowe są papierami wartościowymi, emitowanymi na okres od 1 do 52 tygodni. Wartość nominalna jednego bonu skarbowego wynosi 10 000 zł. Bony skarbowe są sprzedawane i odkupywane przez Ministra Finansów z dyskontem w drodze przetargów, organizowanych przez NBP zwykle co poniedziałek.

Bony skarbowe są, obok obligacji SP, narzędziem polityki finansowej państwa. MF dzięki emisji obligacji i bonów skarbowych uzyskuje środki na sfinansowanie deficytu budżetu państwa.

2. Rada Polityki Pieniężnej

Rada Polityki Pieniężnej jest organem NBP, powołanym na mocy ustawy o Narodowym Banku Polskim z dnia 29 sierpnia 1997 r. W jej skład wchodzi 9 członków - powoływanych po trzech przez Prezydenta, Sejm i Senat - oraz przewodniczący, którym jest Prezes NBP. Członkowie Rady powoływani są na 6 lat. Uchwały Rady zapadają większością głosów przy obecności co najmniej 5 członków, w tym Przewodniczącego Rady. W wypadku równej liczby głosów rozstrzyga głos Przewodniczącego Rady.

Zgodnie z art. 12 Ustawy o NBP, Rada Polityki Pieniężnej:

- ustala corocznie założenia polityki pieniężnej i przedkłada je do wiadomości Sejmowi równocześnie z przedłożeniem przez Radę Ministrów projektu ustawy budżetowej,

- składa Sejmowi sprawozdanie z wykonania założeń polityki pieniężnej w ciągu 5 miesięcy od zakończenia roku budżetowego,

- ustala wysokość stóp procentowych NBP,

- ustala zasady i stopy rezerwy obowiązkowej banków,

- określa górne granice zobowiązań wynikających z zaciągania przez NBP pożyczek i kredytów w zagranicznych instytucjach bankowych i finansowych,

- zatwierdza plan finansowy NBP oraz sprawozdanie z działalności NBP,

- przyjmuje roczne sprawozdanie finansowe NBP,

- ustala zasady operacji otwartego rynku.

Rada Polityki Pieniężnej dokonuje oceny działalności Zarządu NBP w zakresie realizacji założeń polityki pieniężnej i uchwala zasady rachunkowości NBP, przedłożone przez Prezesa NBP. Skład Rady Polityki Pieniężnej.

3. Zasady działalności przedsiębiorstw

W świetle ustawy o działalności gospodarczej na podmioty prowadzące działalność gospodarczą nałożone zostały szczególne obowiązki, a mianowi­cie:

- przedsiębiorca jest obowiązany spełniać określone przepisami prawa warunki wykonywania działalności gospodarczej, w szczególności dotyczące ochrony przed zagrożeniem życia, zdrowia ludzkiego i moralności publicznej, a także ochrony środowiska (odpowiednia lokalizacja) art. 9;

- przedsiębiorca jest obowiązany zapewnić, aby działalność gospodarcza była wykonywana bezpośrednio przez osobę legitymującą się posiadaniem uprawnień zawodowych (por. art. 10).

Mimo obowiązywania zasady wolności podejmowania działalności gos­podarczej przez każdego, to jednak na niektóre rodzaje działalności trzeba uzyskać koncesję lub zezwolenie.

Ponadto ustawodawca nakłada na prowadzących działalność gospodar­czą przedsiębiorców obowiązków o charakterze finansowo-księgowym i zo­bowiązań publicznoprawnych. Należą do nich m.in.:

- zgłoszenie obowiązku podatkowego z chwilą podjęcia działalności gospodarczej,

- obowiązek ewidencji i związane z tym otrzymanie numery identyfika­cyjnego identyfikacji podatkowej (NIP),

- prowadzenie rzetelnie i w sposób prawidłowy ksiąg podatkowych, rachunkowych, podatkowej księgi przycho­dów i rozchodów, ewidencji oraz rejestrów, do których prowadzenia podat­nik jest zobowiązany na podstawie odrębnych przepisów. Operacje gospodar­cze i fakt poniesienia wydatków powinny być dokumentowane prawidłowo sporządzonymi dokumentami księgowymi. Wpływa to na prawidłowe zali­czenie poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, a także jest podstawą uznania rzetelności prowadzonych ksiąg,

- dokonywanie lub przyjmowanie płatności za pośrednictwem rachunku bankowego jego przedsiębiorcy, gdy stroną transakcji jest inny przedsiębior­ca. Dotyczy to sytuacji, gdy jednorazowa wartość należności lub zobowiązań przekracza równowartość 3000 EURO albo 1 000 EURO, gdy suma warto­ści należności i zobowiązań powstałych w ubiegłym miesiącu przekracza równowartość 10000 EURO,

- zawiadomienie urzędu skarbowego, właściwego ze względu na podatek dochodowy, o posiadaniu rachunku bankowego związanego z wykonywaną działalnością gospodarczą.

Ustawodawca w ustawie prawo działalności gospodarczej zawarł dodat­kowo bardziej ogólne (etyczne) zasady dotyczące prowadzenia działalności gospodarczej. W myśl art. 8 tej ustawy przedsiębiorca ma obowiązek wyko­nywać działalność gospodarczą na zasadach uczciwej konkurencji i poszano­wania dobrych obyczajów oraz słusznych interesów konsumentów. Ustawa stawia również przedsiębiorcy wymóg stosowania zewnętrznego oznaczenia firmy. Ma to na celu identyfikację firmy (por. art. 11 ustawy).

4. Dług publiczny

Skumulowane zobowiązania finansowe sektora publicznego powstałe w przeszłości w stosunku do podmiotów krajowych i zagranicznych, wynikające z zaciągniętych pożyczek. Jeżeli państwo nie posiada innych zobowiązań oprócz deficytu budżetowego to wówczas dług publiczny jest sumą deficytów. Większość długu stanowi dług SP. Jeżeli w danym roku istnieje deficyt budżetowy to musi on zostać pokryty.

KLASYFIKACJA DŁUGU PUBLICZNEGO:

I a) aktywny- produktywny, w jego wyniku następuje przyrost aktywów, wiąże się z przepływem środków pieniężnych dla państwa;

b) pasywny- martwy- nie wiąże się z żadnymi wpływami do budżetu, skutkuje koniecznością spłaty wraz z odsetkami;

II a) brutto- zobowiązania władz publicznych względem podmiotów krajowych I zagranicznych znajdujących się poza sektorem publicznym;

b) netto- powstaje przez pomniejszenie wielkości brutto o należności od podmiotów z innych sektorów;

III z punktu widzenia kredytobiorcy:

centralny- dług SP;

lokalny- samorządowy;

IV  z punktu widzenia kredytodawcy:

a)  krajowy;

b)  zagraniczny;

V  z punktu rynku, na którym jest zaciągany:

a) zadłużenie krajowe- rynek krajowy;

b) zadłużenie zagraniczne- rynek zagraniczny;

VI ze względu na okres zapadalności składników długu:

a) zadłużenie krótkoterminowe- do 1 roku;

b) zadłużenie średnioterminowe- od 1- 5 lat;

c) dług długoterminowy- powyżej 5 lat.

VII ze względu na sposób oprocentowania składników długu:

a) oprocentowane na podstawie stopy stałej;

b) oprocentowane na podstawie stopy zmiennej uzależnionej od pewnych wskaźników ekonomicznych (stóp % oraz inflacji).

VIII ze względu na sposób obliczania długu:

a) wg wartości nominalnej- tzn. wartości wypłacanej w dniu wykupu instrumentu, od której nalicza się odsetki bądź odlicza dyskonta;

b) wg wartości kapitałowej- faktyczna kwota pożyczona na rynku;

c) wg wartości memoriałowej- aktualna wartość zobowiązań tzn. wraz z naliczonymi odsetkami i dyskontem;

d) odzwierciedla saldo przepływów kwot pożyczonych na rynku wg rzeczywistych zapisów  na rachunku dłużnika czyli SP.

PRZYCZYNY POWSTAWANIA DŁUGU PUBLICZNEGO:

1. Realizowana doktryna ekonomiczna, która świadomie zakłada utrzymywanie deficytu i długu publicznego – są wykorzystywane na interwencjonizm państwowy. Taką doktrynę utrzymuje Japonia.

2. Nawarstwianie się deficytów budżetowych- gdy istnieją wzmożone wydatki budżetowe- transformacja, wojny;

3. Konieczność obsługi istniejących już zobowiązań;

4. Realizacja pewnych celów- np. inwestycje, dokapitalizowanie podmiotów;

5. Publiczne poręczenia i gwarancje finansowe;

6. Nie wywiązywanie się państwa ze swoich zobowiązań względem ludności bądź podmiotów gospodarczych - odszkodowania, rekompensaty.

5. Ubezpieczenia obowiązkowe gospodarcze

Ubezpieczeniami obowiązkowymi są:

- ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów,

- ubezpieczenie budynków wchodzących w skład gospodarstwa rolnego od ognia i innych zdarzeń losowych,

- ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej rolników z tytułu prowadzenia gospodarstwa rolnego,

- inne ubezpieczenia przewidziane na mocy obowiązujących ustaw lub ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych.

Minister Finansów - w drodze rozporządzenia - określa ogólne warunki ubezpieczeń obowiązkowych, które zawierają:

- datę powstania obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia,

- podstawowy zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń,

- minimalną sumę gwarancyjną ubezpieczenia,

- zakres praw i obowiązków ubezpieczającego i zakładu ubezpieczeń, wynikających z umowy ubezpieczenia,

- podstawowy system taryf, uzależniający stosowaną taryfę od długości okresu bezszkodowego i zapewniający porównywalność taryf różnych zakładów ubezpieczeń.

Zakłady ubezpieczeń mogą uwzględnić w systemie taryf również inne czynniki wpływające na szkodowość.

Zakład ubezpieczeń ustala - wysokość stawek ubezpieczeniowych. Nie może jednak ustalać stawek ubezpieczeniowych poniżej kosztów świadczenia ochrony ubezpieczeniowej w celu eliminacji konkurencji.

Zakład ubezpieczeń nie może odmówić zawarcia ubezpieczenia obowiązkowego.

II.

Działalność brutto budżetu państwa.

Jednostki budżetowe powiązane są z budżetem na zasadzie brutto, tzn. że wszystkie uzyskane przez te jednostki wpływy zasilają budżet, a wszystkie wydatki tych jednostek są pokrywane z budżetu. Zakres kontroli budżetowej przeprowadzanej w tych jednostkach jest znacznie szerszy, gdyż istnieje możliwość objęcia kontrolą całej działalności tych jednostek, a głównie wydatków pod kątem ich celowości. Jednostki te z reguły są pozbawione swobody dokonywania wydatków. Mogą one wydatkować środki otrzymane z budżetu tylko na cele i w wysokości określonej w budżecie. Większość tych wydatków jest określona normami, które znacznie ułatwiają przeprowadzenie kontroli. Jednostki te z tytułu prowadzonej przez siebie działalności z reguły nie uzyskują dochodów, jeśli jednak je mają, to są obowiązane odprowadzić je do budżetu.

2. Dochody obce gminy.

- obligacje komunalne (z przeznaczeniem na finansowanie inwestycji;

- kredyty;

- pożyczki;

- tzw. samo-opodatkowanie (najpierw musi być przeprowadzone referendum, środki z samo-opodatkowania są przeznaczone na określony cel);

- ze źródeł zagranicznych – charakter celowy, ściśle określone cele, przyznawane są na okresy wieloletnie.

3. Przemiana własnościowa w systemie bankowym.

Reforma polskiego systemu bankowego została oparta na sześciu założeniach:

1) między reformą całej gospodarki a reformą systemu bankowego zachodzi sprzężenie zwrotne dodatnie. Z jednej strony, postęp w dziedzinie rozwoju i umacniania stosunków pieniężno-rynkowych sprzyja rozwojowi bankowości. Z drugiej, odpowiednie przeobrażenia systemu bankowego stały się ważnym czynnikiem przywracania równowagi ekonomicznej, poprawy efektywności i unowocześniania struktury gospodarczej.

2) oddzielono funkcję banku centralnego od bezpośredniej działalności kredytowej. Nieuzasadniona ekspansja pieniądza i kredytu była bowiem jedną z istotnych przyczyn inflacji, rozprzężenia gospodarki oraz pogarszania pozycji złotego w stosunku do walut wymienialnych. Zaprzestanie przez NBP działalności kredytowej stało się instytucjonalną barierą chroniącą przed nadmiernym wypływem pieniądza z systemu bankowego do gospodarki.

3) podstawowym elementem nowego systemu miał być bank uniwersalny, działający w formie spółki akcyjnej, nieograniczony co do rodzaju świadczonych usług i mający swobodę działalności na rynkach pieniężnym i kapitałowym.

4) dalszym założeniem reformy było zorganizowanie sieci konkurujących ze sobą banków kredytowych i oparcie ich działalności na podstawach ekonomicznych, tj. na zasadach samodzielności i samofinansowania.

5) konkurencja między bankami (odejście od podziału terytorialnego i branżowego, swoboda wyboru banku) wymuszała proces stałego podwyższania aktywności banków i jakości usług bankowych.

6) NBP miał pełnić funkcję banku centralnego, koordynującego działalność i refinansowanie innych banków.

Reforma systemu bankowego była przeprowadzona etapami. W pierwszym etapie wydzielono ze struktury NBP Powszechną Kasę Oszczędności, która przejęła z NBP obsługę oszczędnościową i kredytową ludności, obsługę kredytową spółdzielni mieszkaniowych, a także obsługę kredytową niektórych podmiotów gospodarczych.

...