Burza uczuć.pdf

Lindsey Johanna

Burza uczuć

Rok 1874,

Rezerwat San Carlos, Arizona

Kot był ogromny, miał ponad dwieście funtów i niemal

dziewięć stóp długości. Leżał na głazie, wysoko w górach, ze

wzrokiem utkwionym w punkcie znajdującym się trzydzieści

stóp poniżej, gdzie zbocze tworzyło szeroką półkę skalną. Tam

właśnie, pomiędzy wysokimi sosnami, znajdowało się

niewielkie stado puszczonych luzem dzikich koni. Nerwowo

udeptywały ziemię, wyczuwając obecność kota nawet pomimo

braku powiewu, który mógłby przynieść jego zapach.

Nagle kot poczuł niebezpieczeństwo. A potem zobaczył dwóch

mężczyzn, którzy wspinali się po zboczu, prowadząc siedem

koni, jedno zwierzę za drugim, aby je dołączyć do oczekującego

stada. Mężczyźni byli dość młodzi i wyglądali prawie

identycznie. Obaj mieli smagłe twarze i długie, czarne włosy,

puszczone luźno na ramiona, obaj też mieli na nogach

mokasyny do kolan i długie bryczesy, opinające muskularne

uda. Ale jeden był wysoki, ubrany jedynie w krótką, czarną

kamizelkę. Drugi, znacznie niższy, miał na sobie białą,

bawełnianą koszulę z długimi rękawami, przepasaną nisko na

biodrach pasem z nabojami.

Kiedy prowadzone konie dołączyły do stada, puma podniosła

się ze swojego punktu obserwacyjnego i zeskoczyła z głazu,

ostrożnie przybliżając się do dwójki młodych ludzi. Jeden z

nich był półkrwi Apaczem, drugi zaś, wyższy, na pewno

Indianinem nie był.

Obaj mężczyźni zamarli, patrząc na wielkie zwierzę. Czemu go

nie zauważyli? Wszystko, poza tupotem koni, ucichło.

Wyższy mężczyzna wyciągnął rękę i wtedy puma pokonała

dystans dzielący ją od ludzi z głośnym pomrukiem. Kot otarł

przyjaźnie łeb o wyciągniętą dłoń i okręcił się wokół gołych

nóg człowieka. Po chwili przesunął się pod ręką mężczyzny

całą długością swego brunatnego ciała, a potem powoli odszedł

i opadł na miękką ziemię dwa kroki dalej.

Billy Wolf bardzo powoli wypuścił wstrzymany oddech,

starając się, by drugi mężczyzna tego nie usłyszał. Ręce prawie

mu się trzęsły, świadcząc o tym, że na chwilę opuściła go

odwaga.

- Sukinsyn - powiedział Billy w języku, którego tak

wyśmienicie nauczył go przyjaciel, a potem, gdy wyższy

mężczyzna nie zareagował, powtórzył głośniej. - Sukinsyn!

Słyszysz, co on wyprawi z tymi klaczami, Slade?

Wyższy mężczyzna obrócił głowę i obdarował Billego jednym

ze swoich rzadkich uśmiechów. - Wyprawia, Billy, wyprawia.

Pamiętaj o tym a.

- Do diabła, nie opowiadaj mi teraz o gramatyce! - ale uwaga

została przyjęta i Billy już o niej nie zapomniał.

- Nie denerwowałeś się trochę nim ją rozpoznałeś?

- Trochę. - Tylko tyle odpowiedział Slade Holt, nim odszedł, by

uspokoić konie.

Billy Wolf szybko podążył za nim. - Gdy tak sobie leży,

sprawia wrażenie, jakby czuła, że ucieszyłeś się na jej widok,

tak, jakby nigdy cię nie opuściła.

- Bo wie, że jest witana z radością - beznamiętnie odrzekł Slade.

Billy przyjrzał się pumie i potrząsnął głową. - Nie widziałeś jej

od ośmiu miesięcy, a opuściła cię jeszcze o rok wcześniej. Jak

cię zapamiętała? I po czym poznałeś ją teraz, kiedy wygląda jak

każdy inny górski kot?

- Nie rozpoznałem jej - przyznał Slade, zaczynając się

uśmiechać. - Po prostu wiedziałem, że nie jest groźna, podobnie

jak ty wiedziałeś, że nie stanowię zagrożenia, gdy spotkaliśmy

się po raz pierwszy.

Billy rozważał tę uwagę przez chwilę i przyjął, że jest słuszna.

Jak to miał w swym zwyczaju, gwałtownie zmienił temat.

- Naprawdę zadecydowałeś, że wyjeżdżasz jutro, Slade? A

kiedy jego towarzysz bez słowa skinął głową i usiadł obok

wielkiego kota, Billy zmarszczył brwi. - Ale czy na pewno

jesteś już gotowy?

Slade omiótł wzrokiem zagłębienie, wykopane w zboczu góry.

W jamie znajdował się koc, komplet ubrań, buty, które za konia

wymienił dla niego Billy, torba z puszkami kupionymi przez

Billego oraz pistolet i olstro, które sam ukradł dwa lata temu,

gdy Cactus Reed nauczył go, jak używać broni. To właśnie o

broni teraz myślał. Umiejętność sprawnego posługiwania się nią

była dotychczas jedyną luką w jego wyszkoleniu. Potrzebował

dwóch lat codziennych ćwiczeń, by wreszcie móc przyznać, że

jest dobry - a przynajmniej lepszy niż człowiek, którego

zamierzał zabić.

- Gotowy? - Zielone oczy Slade'a spoczęły na pumie, a

wyciągniętą ręką zaczął drapać kocisko między uszami. - Dla

mnie największym problemem było czekanie przez tyle lat. Gdy

byłem dzieckiem, koniecznie chciałem być dorosły, bo tylko

jako dorosły człowiek mogłem coś zrobić z krzywdą, którą mi

wyrządzono. Kiedy miałem dwanaście lat, zdobyłeś się

wreszcie na odwagę, by się do mnie zbliżyć.

- Odwagę! - przerwał urażony Billy.

- Sam przyznaj, Billy - powiedział Slade z rozbawieniem w

głosie. - Twoi ludzie uważali, że jestem szalony, i to nie tylko

dlatego, że mieszkałem sam w górach. Byłeś tylko o rok ode

mnie starszy. Nawet wojownicy z twojego plemienia omijali

szerokim łukiem zwariowanego białego chłopca.

- A co mieliśmy myśleć o tym brudnym, półnagim dzieciaku, od

którego śmierdziało na odległość? Strzelałeś z wyimaginowanej

strzelby do każdego, znajdującego się w odległości strzału. Jeśli

to nie było wariactwo...

Slade wybuchnął śmiechem. - Ciebie też zastrzeliłem, gdy tylko

się napatoczyłeś.

- Strzelając z palca - mruknął Billy, ale się uśmiechnął. Slade

Holt tak rzadko śmiał się z radością, bez gorzkiego cynizmu.

- Mówiłem ci już, dlaczego wtedy tak śmierdziałem. Dopiero po

pół roku zapach tego skunksa wywietrzał.

- Na pewno by pomogło, gdybyś skorzystał ze strumienia.

- Po co? W tamtym okresie to, że nie musiałem się kąpać, było

chyba jedyną rzeczą, jaką lubiłem w swej swobodzie.

Billy złapał się za nos. - A teraz zmieniłeś zdanie. Cieszę się.

Slade wzruszył ramionami. - Niektóre rzeczy zmieniają się z

upływem czasu. Nie strzelam też już dziś na niby ze strzelby.

To była zabawa, w którą bawiłem się z moim bratem

bliźniakiem.

Twarz Slade'a spochmurniała. Nagły ból przeszył mu głowę, jak

zawsze, gdy myślał o bracie. Mocno potarł skronie. Puma

wyczuła, że coś jest nie w porządku. Postawiła uszy i przestała

mruczeć.

Billy wiedział, że Slade cierpi na bóle głowy, bo nie może sobie

dobrze przypomnieć, co się stało osiem lat temu, po ucieczce z

bratem z Tucson, gdy ich ojciec został zabity przez

rewolwerowca Ferala Sloana. Slade był świadkiem pojedynku,

widział jak Sloan prowokuje walkę z Jakem Holtem, ojcem

Slade'a.

Jake, jeden z tysięcy poszukiwaczy złota, wyruszył na zachód,

by zdobyć bogactwo. On i jego przyjaciel, Tom Wynhoff, mieli

szczęście. Znaleźli złoto dwadzieścia kilometrów na zachód od

Tucson, bogate złoże. Ale ich szczęście nie trwało długo,

bowiem inni też mieli ochotę na złoto. Slade niewiele o tym

wiedział. Ojciec powiedział mu jedynie, że jakiś człowiek

próbował kupić od niego wyrobisko. Ojciec Slade'a odmówił.

Niedługo potem w zaułku znaleziono martwego Toma

Wynhoffa, z ołowianą kulą w piersiach. Tego samego dnia,

całkiem bez powodu, Feral Sloan wywołał walkę z Jakem i

zastrzelił go na ulicy. Slade stał wtedy dziesięć stóp dalej. Po

chwili Sloan minął Slade'a, przechwalając się koledze, że nigdy

łatwiej nie zarobił stu dolarów.

Umysł dziesięcioletniego Slade'a był w stanie pojąć, że

rewolwerowiec został opłacony, by zabić ojca. A ogrom

niebezpieczeństwa dotarł do niego, gdy stojący za nim starszy

mężczyzna ścisnął go za ramię i ostrzegł: - Pierwszy był stary

Tom, potem Jake. Teraz, Slade Holt, to przeklęte złoże należy

do ciebie i do twojego brata, ale gotów jestem się założyć, że

nie doczekacie zysków. Setki razy już widziałem, jak źli, leniwi

dranie mordują, by zabrać to, co inni zdobyli ciężką pracą. Wy,

dzieciaki, będziecie następni. Zabieraj szybko swojego brata i

zmykajcie stąd. Chciwi ludzie nie cofną się przed

zamordowaniem dzieci.

Slade odszukał brata i obaj ruszyli na północny wschód, byle

dalej od kopalni, od Tucson, kierując się ku górom,

rozciągającym się na północy. Byli ścigani. Slade'owi mignął

tylko Feral Sloan, jadący szybko za nimi, a potem kula musnęła

mu skroń i stoczył się z konia do skalnej rozpadliny. Pamiętał

jeszcze krzyk przed utratą przytomności i już nic więcej.

Obudził go deszcz. Był sam, nigdzie nie było śladu brata i

konia, żadnych śladów, za którymi można by było podążyć.

Potem doszedł do wniosku, że powinien wówczas pozostać na

miejscu, na wypadek, gdyby brat odwiódł od niego Sloana i

udał się po pomoc. Ale wtedy nie rozumował logicznie i

wyruszył na poszukiwanie swego bliźniaka. Zrezygnował

dopiero po wielu miesiącach. Zresztą i tak poszukiwania te nie

były wiele warte, unikał bowiem miast w obawie, że znajdzie

go wynajęty rewolwerowiec lub dowie się o nim bezimienny

człowiek, pragnący jego śmierci.

Nauczył się, jak samotnie przetrwać, jak być dzielnym i nigdy

więcej nie pozostać bezbronnym. Pokonał rozpacz, ucząc się

metodą prób i błędów, przemierzając obszary od Gila River aż

po wznoszącą się niby twierdza górę Apaczów na południu.

To dziwne, ale nigdy nie bał się Indian. Szanowali go za to i

pozwalali korzystać ze swych terenów. Slade czuł obawę i

skrzętnie omijał wszelkie ślady białego człowieka. Gdy po

dwóch latach, pozbawionych wszelkich kontaktów słownych z

ludźmi, spotkał Billego Wolfa, był gotów do przyjaźni.

Zdarzyło się to sześć lat temu.

Na początku nie mogli ze sobą rozmawiać, ale stopniowo

poznali swoje języki. Billy żył wtedy z plemieniem matki,

prowadzącym wędrowny tryb życia, toteż długie przerwy

dzieliły ich spotkania.

Billy był jedynym człowiekiem, do którego zbliżył się Slade,

poza Cactus Reedem. Slade znalazł Reeda w Galiuro Mountains

nieco ponad dwa lata wcześniej. Mężczyzna ledwo żył, miał w

ciele dwie kule i utrzymywał, że troszkę się poróżnił ze swoim

towarzyszem podróży, no i przegrał utarczkę w wielkim stylu.

Slade połatał jakoś Cactusa. W rewanżu Cactus nauczył Slade’a

wszystkiego, co sam potrafił. A umiał wiele. Był niegdyś łowcą

nagród, z tych, co żyją ze swej broni i odwagi, wyzywając

zabójców.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: