The Vampire Diaries chapter 16 PL.pdf

KRONIKI WAMPIRÓW

ROZDZIAŁ 16

Tłumaczenie: mixti

Damon najwyraźniej zdecydował, że zda się na łaskę sądu i wyglądał

żałośnie i na trochę wybitego z równowagi, co mógł łatwo osiągnąć, kiedy tylko

zapragnął.

- Naprawdę nie próbowałem Wpłynąć na ciebie. – powtórzył, ale

pośpiesznie dodał – Może po prostu zmieńmy na trochę temat – opowiem ci o

gwiezdnych kulach.

- To – rzekła Elena swoim najbardziej lodowatym tonem – może być

całkiem dobry pomysł.

- No więc, kule zapisują wspomnienia wprost z twoich neuronów,

rozumiesz? Neurony w twoim mózgu. Wszystko, czego doświadczyłaś siedzi

gdzieś w twoim umyśle, a kule po prostu wyciągają to z niego.

- Więc można zawsze to pamiętać i odtwarzać to bez końca zupełnie jak

film, zgadza się? – powiedziała Elena bawiąc się swoim woalem, aby zasłonić

przed nim twarz i rozmyślając o tym, że mogłaby podarować gwiezdną kulę

Alaricowi i Meredith przed ich weselem.

- Nie. – rzekł Damon raczej posępnie – To nie tak. Po pierwsze,

wspomnienia uciekają od ciebie – mówimy przecież o zabawkach kitsune,

zapomniałaś? Kiedy już gwiezdna kula zabierze je z twoich neuronów, nie

będziesz pamiętać nic z tego wydarzenia. Po drugie, „nagranie” na gwiezdnej

kuli stopniowo blaknie – zależnie od zużycia, od czasu, od jakiś innych

czynników, których nikt nie rozumie. Ale kula staje się coraz bardziej mglista,

a doznanie słabsze, aż w końcu staje się jedynie pustym krystalicznym globem.

- Ale – tamten biedny człowiek sprzedał dzień swojego życia . Wspaniały

dzień! Wydaje mi się, że powinien chcieć go zatrzymać.

- Widziałaś go.

- Tak. – Elena znów zobaczyła tego zawszonego, zabiedzonego, starego

człowieka o szarej twarzy. Poczuła coś w rodzaju lodu spływającego wzdłuż jej

kręgosłupa wraz ze wspomnieniem tego, co doświadczyła, z myślą, że był

niegdyś śmiejącym się, radosnym, młodym Johnem. – Och, jakie to smutne. –

powiedziała, ale nie mówiła o tamtym wspomnieniu.

Ale tym razem Damon nie podążył za jej tokiem myślenia.

- Tak. – powiedział – Jest tu wiele biednych i starych ludzi. Zapracują

sobie na wolność albo ich hojny właściciel umiera… i tak właśnie kończą.

- Ale te gwiezdne kule? Czy są przeznaczone tylko dla biednych ludzi?

Bogaci ludzie mogą po prostu wybrać się w podróż na Ziemię i zobaczyć

prawdziwy letni dzień, zgadza się?

Damon roześmiał się bez większego humoru.

- Ach, nie, nie mogą. Większość z nich jest przywiązana do tego miejsca.

Słowo „przywiązana” wypowiedział w dziwny sposób. Elena podjęła

wyzwanie:

- Zbyt zajęci, aby pojechać na wakacje?

- Zbyt zajęci, zbyt potężni, by przedostać się przez straż chroniąca przed

nimi Ziemię, zbyt przejęci myśleniem o tym, co ich wrogowie mogliby uczynić

pod ich nieobecność, zbyt niedołężni, zbyt sławni, zbyt martwi.

- Martwi ? – zdawało się, że groza tunelu i śmierdzącej zwłokami mgły

czaiła się by osaczyć Elenę.

Damon posłał jeden ze swych okrutnych uśmiechów.

- Zapominasz, że twój chłopak jest de mortius 1 ? Nie wspomniałaś o tym

swemu przezacnemu panu? Większość ludzi, gdy umiera, przenosi się na inny

poziom niż ten – o wiele wyżej lub o wiele niżej. To jest miejsce dla tych złych,

ale istnieje wyższy poziom. Niżej – cóż, nikt nie chce tam trafić.

- Coś jak Piekło? – Elena zaczerpnęła powietrza – Jesteśmy w Piekle?

- Raczej w Czyśćcu, co najwyżej. Tam dalej jest Druga Strona. – skinął w

stronę horyzontu, gdzie wciąż tkwiło obniżające się słońce. – Inne miasto, do

którego możesz trafić na swoje pośmiertne „wakacje”. Tutaj nazywają to po

prostu „Drugą Stroną”. Ale mogę zdradzić ci dwie pogłoski, jakie usłyszałem od

moich informatorów. Tam nazywają to Niebiańską Salą. Tam też niebo jest

krystalicznie niebieskie, a słońce zawsze wschodzi.

- Niebiańska Sala… - Elena zapomniała, że mówi na głos. Wiedziała

instynktownie, że jest to sala dla królowych, rycerzy i czarodziejek, nie zaś sala

sądowa. To mogło być coś jak Camelot 2 . Wypowiedziane słowa przyniosły

bolesną nostalgię i – nie wspomnienia, ale niemalże wypływające z niej uczucie,

że wspomnienia były uwięzione tuż za drzwiami. Były tam drzwi, jakkolwiek,

bezpiecznie zamknięte i wszystko, co Elena mogła zobaczyć przez dziurkę od

klucza to zastępy kobiet podobnych do Strażniczek, wysokich, złotowłosych

i niebieskookich oraz jedna – dziecięcego wzrostu pośród wyrośniętych kobiet –

która zerkając z dołu, przeszywająco, z oddali, wprost na Elenę, złapała jej

spojrzenie.

Lektyka przesuwała się od bazaru bardziej w kierunku slumsów, które

Elena obejmowała z obu stron szybkimi, krótkimi spojrzeniami ukrywając się za

welonem. Wyglądały zupełnie jak każde ludzkie slumsy, jak barrio 3 czy favella 4

1 Z łac.: zmarły.

2 Zamek z legend arturiańskich zamieszkiwany przez króla Artura, jego żonę i ich pomocnika Merlina. Tam też znajdował się

Okrągły Stół, wokół którego zbierali się rycerze.

3 Dzielnica zamieszkana przez Latynosów.

4 Lokalne slumsy w Rio de Janeiro.

- tyle, że gorsze. Dzieci, których włosy zrudziały od słońca, otoczyły lektykę

Eleny, wyciągając w uniwersalnym geście ręce.

Elena poczuła łzy w kącikach oczu, jako że nie miała nic wartościowego,

aby im podarować. Chciała wybudować tu domy, zadbać o to, by dzieci miały

zapewnione jedzenie i czystą wodę, edukację i przyszłość, w którą mogłyby

spoglądać. Ponieważ nie miała pojęcia, jak mogłaby uczynić wszystkie te

rzeczy, obserwowała, jak oddalają się pospiesznie z jej skarbami – jej gumą

Juicy Fruit, jej grzebieniem, jej szczoteczką, błyszczykiem do ust, butelką wody

i kolczykami.

Damon potrząsnął ręką, ale nie powstrzymywał jej, dopóki nie dobrała się

do naszyjnika z lapisów i diamentów, który Stefan jej podarował. Płakała

próbując uwolnić zapięcie, gdy wtem ostatnie wędzidło wokół jej nadgarstków

zacisnęło się.

- Dosyć. – powiedział Damon – Nie rozumiesz niczego. Jeszcze nie

wjechaliśmy dobrze do miasta. Dlaczego nie pooglądasz sobie architektury,

zamiast martwić się bezużytecznymi bachorami, które i tak pewnie umrą?

- To okrutne. – powiedziała, ale nie mogła znaleźć żadnego sposobu, żeby

zrozumiał i była zbyt zła na niego, aby nawet próbować.

Mimo to przestała rozpinać łańcuch i spojrzała poza slumsy, tak jak jej

zasugerował Damon. Tam mogła dostrzec zapierający w piersiach dech

horyzont, budynki, które wydawały się trwać w nieskończoność, zbudowane

z kamienia i wglądające tak, jak musiały wyglądać niegdyś egipskie piramidy

czy świątynie Majów. Wszystko, bądź co bądź, było zabarwione na czerwono

i czarno przez słońce ukryte teraz za posępną, karmazynową, grubą warstwą

niskich chmur. To olbrzymie, czerwone słońce – nadawało niebu różny wygląd

w zależności od nastroju. Czasami wydawało się niemal romantyczne, migocząc

w rzece, którą Elena i Damon minęli, uwydatniając tysiąc małych fal na

powierzchni powoli płynącej wody. Innym razem jawiło się po prostu obcym

i złowrogim, kładąc się ostrą linią na horyzoncie niczym monstrualny omen,

barwiąc budynki, nie ważne jak imponujące, na kolor krwi. Kiedy się od niego

odwrócili, jako że dźwigacze wkroczyli do miasta, gdzie znajdowały się te

ogromne budynki, Elena mogła dostrzec własny, groźnie czarny cień rzucający

się przed nimi.

- Więc? Co sądzisz? – wydawało się, że Damon próbuje podnieść ją na

duchu.

- Wciąż uważam, że wygląda to jak Piekło. – powiedziała Elena powoli –

Ogromnie nie chciałabym tu mieszkać.

- Ach, ale kto powiedział, że mielibyśmy tu mieszkać, moja Księżniczko

Ciemności? Wrócimy do domu, gdzie noc jest granatowo-czarna, gdzie

połyskuje księżyc sprawiając, że wszystko staje się srebrne. – Damon powoli

podążył po jednym z jej palców, w górę, aż do ramienia. Przeszedł ją przez to

wewnętrzny dreszcz.

Starała się przytrzymać woal jako barierę przed nim, ale był zbyt

przezroczysty. Wciąż słał jej ten wspaniały uśmiech oślepiając ją przez

wysadzaną diamentami biel – cóż, właściwie to z powodu światła róż -

pokrywający jedną stronę jej woalu.

- Czy to miejsce posiada księżyc? – spytała próbując go rozproszyć.

Obawiała się – obawiała się jego – obawiała się siebie samej.

- O tak: myślę, że trzy albo cztery. Ale są bardzo małe i oczywiście

słońce nigdy nie zachodzi, więc i nie możesz ich dostrzec. Mało… romantyczne.

– uśmiechnął się w jej stronę, tym razem powoli, a Elena obróciła wzrok.

I patrząc tak zobaczyła coś przed sobą, co całkowicie przykuło je uwagę.

W bocznej uliczce przewrócił się wóz rozsypując wielkie zwoje futra i skóry.

Była tam chuda, wygłodzona, stara kobieta przywiązana do furmanki niczym

zwierz, leżąca na ziemi oraz wysoki, wściekły mężczyzna stojący nad nią

i smagając biczem jej nieosłonięte ciało.

Twarz kobiety zwróciła się ku Elenie. Była wykrzywiona grymasem bólu,

kiedy bezskutecznie próbowała zawinąć ręce wokół jej brzucha. Była od góry

naga, jej ciało od szyi aż po brzuch pokryło się krwią.

Elena poczuła falowanie Skrzydeł Mocy, ale jakoś żadne się nie pojawiło.

Próbowała ze wszystkich sił, aby coś – cokolwiek – wyrosło z jej ramion, ale bez

skutku. Może miało to coś wspólnego z noszeniem niewolniczych łańcuchów.

Może to był Damon siedzący tuż przy niej i mówiący stanowczym głosem, aby

się nie angażowała.

Dla Eleny jego słowa nie były niczym więcej jak tylko dopełnieniem

uderzeń serca, które czuła. Wyszarpała ostro linę z jego rąk, a potem rzuciła się

z lektyki. W sześciu czy siedmiu podskokach była już przy mężczyźnie

trzymającym bicz.

Był wampirem, jego kły wydłużyły z powodu krwi rozlewającej się przed

nim, ale wciąż nie kończył swego szaleńczego smagania. Był za silny dla Eleny,

aby go pokonać, ale…

Jednym susem Elena stanęła okrakiem nad kobietą z ramionami

wyrzuconymi w uniwersalnym geście obrony. Lina dyndała jej na jednym z

nadgarstków.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: