May+Karol+-+Kanada-Bill.pdf

K AROL M AY

K ANADA –B ILL

T ŁUMACZENIE : J AN K ANDZIA

S ZUBRAWIEC

N A STEPIE ŚMIERCI

Między Teksasem, Nowym Meksykiem, terytorium Indian, a ciągnącymi się na północny–

wschód górami Czark, położone jest rozległe terytorium kraju, nie mniej straszne od azjatyckiej

Gobi czy afrykańskiej Sahary. Oko nie może spocząć na żadnym drzewie, czy krzaku. Ani

jeden pagórek, czy godne wspomnienia wzniesienie nie przerywa śmiertelnej, monotonnej

równiny. Żadne źródło nie orzeźwia tam spragnionych ust, by uratować przed śmiercią, na którą

jest narażony każdy, kto zbacza z kierunku, gubiąc drogę w góry, lub na jedną z zieleniących

się prerii. Piach, piach jeszcze raz piach. Tylko czasami dzielny traper, który się ważył na to

pustkowie, trafia na kawałek lądu, na którym przelotny deszcz zlitował się nad kępką

roślinności. Stopa unika tych pól z powodu ostrych, kłujących kaktusów, gdyż ranią ludzi i

zwierzęta. Nie zawierają prawie kropli soków, mogących choćby na chwilę orzeźwić płonący

język.

A jednak kilka dróg przecina tę krainę: w górę, w stronę Santa Fé, do Creeks, Springs i

pokładów złota Gór Skalistych oraz w dół przez Rio Grandę do bogatego Meksyku. Nie są to

jednak drogi komunikacyjne znane cywilizacji. To, co tam się zwie drogą, składa się z paru

suchych palików, wetkniętych co jakiś czas w ziemię, by wskazać kierunek, wolno toczącemu

się wozowi, zaprzężonemu w woły, lub szybszemu traperowi czy squatterowi. Biada temu, kto

pomyli te znaki, od których ta część południowo–zachodniej Ameryki otrzymała nazwę Liano

Estacado. Biada, jeśli zostały usunięte przez dzikie hordy Indian albo zbójeckie bandy,

pragnące zmylić nie znających terenu. Wtedy jest zgubiony!

Daleko, jak niezmierzony ocean, roztaczała się pustynia. Słońce paliło niemiłosiernie, a nad

gorącym piaskiem drżał promień, raniąc i oślepiając oczy. Na tym beznadziejnym pustkowiu

widać było pięć żywych istot jeźdźca, jego konia i trzy sępy, krążące wysoko w powietrzu,

jakby tylko czekały na moment, w którym rumak i jeździec padną, stając się ich zdobyczą. Już

drugi dzień krążyły tropem jeźdźca, a ptactwo instynktownie wyczuwało, że człowiek nie jest w

stanie znieść dłużej trudów tej jazdy.

Samotnikiem w Liano był młody, liczący może dwadzieścia sześć lat, mężczyzna. Nosił

zwykłe odzienie trapera prerii: skórzaną, wystrzępioną koszulę, takie same legginsy i

mokasyny, zaś na głowie miał filcowy kapelusz, którego zarówno kolor, jak i kształty

pozwalały przypuszczać, że jego właściciel dawno nie miał styczności z cywilizacją. Jego

blade, wyczerpane oblicze; smutne, szkliste oczy; zmierzwione, zwisające włosy i ręka,

kurczowo trzymająca strzelbę wskazywały na to, że z ledwością opiera się trudom i

męczarniom podróży.

Równie zmęczone zwierzę było z pewnością, złapanym z jakiegoś stada, mustangiem. Przed

paroma dniami był zapewne jeszcze pełen wigoru, siły i wytrwałości, teraz tylko umęczonym i

pozbawionym resztek sił, koniem. Wysuszony jęzor zwisał mu z pomiędzy rozchylonych

zębów, oczy nabiegły krwią. Krok po kroku mechanicznie posuwał się przed siebie.

Trwało to już od kilku dni. Młody człowiek opuścił wraz z towarzystwem westmenów Santa

Fé, aby dojechać przez góry Czark do Arkansas, został jednak napadnięty przez grupę

Komanczów i tylko swemu koniowi zawdzięcza, iż jako jedyny umknął czerwonym.

Gonili go aż do stepu, w przeciwnym razie nie odważyłby się zapewne wyruszyć na tę

pustynię bez towarzystwa.

Już wczoraj rano skończyły się paliki, wskazujące drogę. Nie miał więc innych

drogowskazów poza kompasem i gwiazdami na niebie. Od trzech dni jego usta nie zetknęły się

z wodą, toteż beznadziejnym wzrokiem obserwował sępy. Im powolniejsze i bardziej utykające

stawały się ruchy konia, tym te skrzydlate bestie opuszczały się niżej. Wreszcie koń stanął i nie

można go było nakłonić, by szedł dalej. Drżał na całym ciele i przy najmniejszym wysiłku mógł

upaść.

— Dokąd teraz, w każdym bądź razie dalej nie! — mruknął obcy po niemiecku. — Czy nie

ma ratunku dla mnie i dla ciebie, poczciwy koniku?

Już miał zeskoczyć z konia, ale zwrócił uwagę na zachowanie zwierzęcia. Drżenie wydawało

się być spowodowane po części zmęczeniem, a częściowo strachem. Wiotkie nozdrza

rozszerzyły się i naprężyły, podniósł łeb, jakby miał zarżeć, co prawdziwy koń prerii czyni, gdy

zdradza bliskość nieprzyjaznej istoty.

Wędrowiec sięgnął po lornetkę, aby sprawdzić widnokrąg i zauważył, iż sępy go opuściły,

zniżając się na zachodzie na ziemię. Ujrzał tam kilka nieruchomych punktów, więc mimo woli

sięgnął po nóż. Potem jednak rzekł sam do siebie, że nie może mu grozić nic ze strony ludzi, bo

wszystko co najgorsze już go spotkało. Może jednym z tych punktów było tylko zdychające

zwierzę, na śmierć którego, czekały pozostałe, aby je rozszarpać. Zsiadł, ujął cugle i poczłapał

wraz z koniem wolno przed siebie. Unosząc od czasu do czasu lornetkę, spostrzegł, że na ziemi

leży człowiek, a w pewnej odległości wokół niego siedzi kilka kojotów i sępów. Z pewnością

nie był jeszcze martwy, bo zwierzęta się na niego nie rzuciły.

Młodego mężczyznę przeszły ciarki. Przed oczami ujrzał własny los, na jaki był skazany,

jeśli nie nadejdzie rychła pomoc.

— Kto to może być? Gdzie jest jego koń? Rozszarpią go, a jego krew…

Zamilkł. Ostatnie słowo skłoniło go do namysłu.

— Nie, naszej krwi nie dostaną, ale ich krew uratuje nas przed śmiercią z pragnienia!

Mężczyzna dał swemu koniowi umówiony znak, aby się położył. Koń posłuchał. Mężczyzna

kucnął i podkradł się w stronę kojotów. Utworzył ze swojego lassa pętlę, umocowując ją nożem

w piasku, po czym położył kilka kawałków suszonego bawolego mięsa, które zabrał ze swego

woreczka z zapasami. Oddalił się nieco i padł na ziemię.

Zwierzęta, widząc to, powoli i z pewnym wahaniem odeszły od upatrzonego łupu. Teraz,

gdy spokojnie i bez ruchu leżał na ziemi, przyczaiły się, podwijając ogony, by spragnionymi

jęzorami, zbadać nową ofiarę. Ledwo pierwsze z nich doszło do pętli, węsząc przynętę, rzuciło

się łapczywie i złapało się. Huknęły dwa strzały. Zwierzę padło i zaraz potem następne.

Traper błyskawicznie się zerwał i pobiegł w ich stronę. Zniknęło zmęczenie. Nożem

otworzył żyły padłego zwierzęcia, po czym jego wargi wessały się w ciepłą, słodkawą krew,

która w innym czasie, wzbudzaliby w nim obrzydzenie. Potem dobiegł do konia i wyrwawszy

zza pasa pojemnik, napełnił go krwią. Następnie podszedł do mężczyzny, którego strzały

zbudziły z odurzenia i podał mu pojemnik.

— Woda! — wyszeptał.

Parujący napój pokrzepił jego, na wpół umarłe ciało. Uniósłszy się, spojrzał ze zdziwieniem

na wybawcę.

— Uff, sir, dobrze mi to zrobiło! Daj mi pan jeszcze kroplę! Pośpieszył do kojotów, by

przynieść resztkę ich krwi.

— Thank you, sir! Już myślałem, że jestem u bram nieba. Niewiele brakowało, a te bydlaki

by mnie pożarły, gdyby im pan nie zepsuł apetytu!

— Też byłem bliski takiego losu, pomyślałem więc sobie: lepiej będzie, jak mi dadzą swoją

krew, zamiast ja im moje ciało.

— Well! Właściwie to wstrętny napój, ale pana pomysł był najlepszy z możliwych. Pomógł

panu i mnie, wprawdzie tylko na krótko, ale…

Przerwał, zasłonił oko ręką, obserwując małą, niepozorną chmurkę, jaką zauważył na

horyzoncie.

— Heigh day, nadchodzi pomoc w biedzie, sir! Za pół godziny będzie deszcz. Zamieniłby

step śmierci w jezioro, gdyby piach nie wchłonął wody. Ale, powiedz pan, jak pan się dostał w

to miejsce bez konia, bez towarzystwa, bez…

— Bez konia? Tam leży moja szkapa. Nie mogła iść ani kroku dalej. Wracam z Santa Fé,

uciekłem Komańczom i chciałem się dostać w góry, aby przejść Red River do Arkansas.

Nazywam się Richard Klausen, moją ojczyzną jest Frankfort w Kentucky.

— Richard Klausen, Frankfort w Kentucky? To zapewne jest pan tym sławnym

człowiekiem, który pisze te piękne niemieckie pieśni, czytane daleko poza Stanami?

Drugi, uśmiechnąwszy się, skinął głową.

— Zgadł pan! Jestem tym, który chciał napisać „Obrazki z prerii” i dlatego przyszedłem

tutaj, aby o mało co, dać się pożreć kojotom. Chciałbym postawić to samo pytanie, które mi pan

zadał.

— Chce pan wiedzieć, jak się nazywam, sir? Nie jestem ani prezydentem ani gubernatorem.

Nazywam się Tom Summerland, od urodzenia, i tak już zostanie aż do utraty skalpu lub aż

mnie pożre jakiś grizzly. Słyszał pan może o Billu Summerlandzie, lawyerze?

— Czy ma pan na myśli tego sławnego adwokata Billa Summerlanda w Stenton, Arkansas?

— Tak. Jest moim bratem i do niego chciałem się dostać. Byłbym mu przyniósł niezły

ładunek złotego proszku i nuggetów, które zebrałem nad Kanadian, ale zabrali mi je palikarze.

— Palikarze?

— Tak, palikarze. A może pan nie wie, jakich szubrawców, tak się nazywa? Jest to różnego

rodzaju hołota, która z pewnych powodów musiała opuścić Stany i tu na pustyni czuje się

bezpieczna z dala od wszelkiej sprawiedliwości. Ciągną się w grupach, plądrują, mordują i

głównie dybią na podróżujących karawanami, zmuszonych do przemierzania stepu śmierci.

Aby ich zmylić wyciągają paliki, usuwając je lub odwracając w mylnym kierunku. Gdy

wędrowiec jest już półżywy, napadają na niego i… no wie pan, czemu się ich nazywa

palikarzami.

Gdy opuściliśmy Spanish Peaks i Kanadian było nas dwudziestu, dobrze uzbrojonych

westmenów. Wszyscy padli od ciosów tomahawków i łuków Kamanczów. Wszyscy prócz mnie

i jeszcze dwóch. Mogliśmy się ratować ucieczką przez Liano Estacado i mieliśmy już większą

część drogi za nami, gdy skończyły się paliki. To skłoniło nas do zachowania ostrożności,

jednak mimo przebiegłości i uwadze, zostaliśmy napadnięci. Był środek nocy; uciekłem w

ciemnościach z pola walki, ale tak, jak mnie pan widzi, bez konia i broni. Trwało to trzy dni, aż

zemdlałem. Nie wiem, jak długo leżałem. Gdy się zbudziłem, pan był przy mnie. Dzięki, sir!

Stary Tom Summerland już jakoś dojdzie do jakiejś strzelby i konia, a wtedy, zobaczy pan, z

wdzięczności połknie nie takie rzeczy jak ten kubek pełen soku z kojota!

Zamilkł. Nomadzi zachodu bywają zwykle milczącymi towarzyszami, a Tom Summerland,

mimo swego wyczerpania, wygłosił chyba najdłuższą mowę swego życia. Ten poczciwy

człowiek wyglądał na prawdziwego gentlemana. Trudy dały się mu we znaki, a jeszcze bardziej

jego ubraniu, ale miał jedną z tych nierzadkich twarzy trapera, na której odbija się mieszanina

niesamowitej przebiegłości i chytrości z uczciwością i wiernością, a to, można wyczuć nawet w

człowieku w łachmanach.

— Co się tyczy strzelby, to już teraz można panu pomóc — rzekł Klausen — Prócz mojej

dubeltówki mam zawieszony przy siodle świetny sztucer. Może go pan dostać. Amunicji i

prowiantu jest dosyć, tylko wody, wody trzeba, nie tylko dla nas, o wiele jeszcze bardziej dla

konia, bez którego jesteśmy zgubieni. Ale Bogu dzięki, miał pan rację, chmura rośnie w oczach.

Obejmuje już pół nieba i myślę, że jesteśmy uratowani od śmierci z pragnienia!

— To pewne, jak moja czapka! Za pięć minut będzie ulewa, sir. Uwierz pan. Tom

Summerland nie pierwszy raz jest na stepie śmierci i zna jego humory, jak swój woreczek na

broń. Pośpiesz się pan, uwiąż konia i zabezpiecz proch, bo pozbędziemy się i tego, i tego.

Podniósłszy się, nałożył czapkę na zmierzwione włosy. Było to nakrycie, w sam raz, na jego

głowę.

Uszyta przed laty przez niego samego przy pomocy jelenich ścięgien z kawałka

niedźwiedziego futra, zapewne już dawniej miała niezwykły kształt. Z biegiem czasu zniknęła

sierść. Zostało tylko kilka frędzli, które zwisały długimi pasmami z nagiej skóry. Przemoczona

tysiące razy i tyleż samo razy wysuszona słońcem, przybrała nieopisany kształt okazałego

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: