Rekolekcje - Paschalne Czyny Milosierdzia.doc

Rekolekcje

PASCHALNE
CZYNY MIŁOSIERDZIA

Słowo wstępne

Po odejściu Papieża Jana Pawła II do domu Ojca, w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Ła­gie­w­nikach, zrodziła się propozycja drogi forma­cyjnej, opartej o duchowość tego sługi Bożego. Dzieło otrzy­­mało nazwę „Totus Tuus – w szkole Jana Pa­wła II” i obejmuje trzy rodzaje działania:

1.       Refleksję nad jego nauczaniem: „Wieczory Jana Pawła II”,

2.       Formację duchową: „Szkoła Modlitwy Jana Pawła II”,

3.       Posługę miłości: „Program «Nowa Wyo­bra­ź­nia miłosierdzia»”.

Wieczory Jana Pawła II

W lipcu 2005 roku rozpoczęły się spotkania na­zwane „Wieczorami Jana Pawła II”. Są one odpo­wiedzią na słowa Ojca Świętego: „Szukałem was, a teraz przyszliście do mnie”.

Papież-pielgrzym niestrudzenie szukał ludzi, a oni chętnie przychodzili do niego. Spotkania z nim nie skończyły się z chwilą jego śmierci. Zmieniły tylko swój charakter. Stały się modlitwą i doświad­cze­niem duchowej bliskości. Taki charakter mają „Wie­czory Jana Pawła II”. Gromadzą ludzi najczę­ściej w pierwsze soboty miesiąca od 21.00 do 21.37. Ten właśnie maryjny dzień i ten wieczorny czas został wybrany, gdyż przypomina wieczór pierwszej soboty kwietnia 2005 roku, kie­dy świat obiegła wiadomość: „Nasz umiłowany Ojciec Świę­ty Jan Paweł II odszedł do domu Ojca”. „Wieczór” mo­że być przeżywany jako:

– Wydarzenie parafialne, gromadzące wszyst­kich zainteresowanych, a szczególnie grupy mo­dlitewne i apostolskie, posługujące we wspólnocie. To go­dzina jedności, wypełniona refleksją i mo­dlitwą, zbliżająca ludzi do siebie i pomagająca w bu­dowa­niu wspólnoty.

– Spotkanie rodzinne, w którym jest miejsce na modlitwę i śpiew, lek­turę wybranych tekstów i roz­mowę, podanie ręki i przeproszenie za winy.

– Kontynuacja rozmów o sprawach, którymi żył Jan Paweł II. W dniach jego śmierci i pogrzebu ta­ką rozmowę prowadzili wierzący i niewierzący, przed­stawiciele różnych wyznań i religii, re­prezen­tanci odmiennych opcji politycznych. Także dziś „Wie­czór Jana Pawła II” może być czasem zbliże­nia i dialogu w wymiarze społecz­nym.

W Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Łagie­w­­nikach w czasie „Wieczorów” w pierwsze so­bo­ty miesiąca przekazywany jest ogień miłosierdzia, zapalony przez Jana Pawła II w jego kaplicy na Watykanie 16 grudnia 2003 roku. Od tego czasu płonie nieustannie w kaplicy Wieczystej Adoracji w Łagiewnikach.

Szkoła Modlitwy Jana Pawła II

W listopadzie 2005 roku, ze spotkań mających charakter modlitewnej refleksji nad nauczaniem Papieża, odbywających się w ramach „Wieczo­rów”, wyłoniła się propozycja głębszej formacji duchowej. Przybrała ona formę „Szkoły Modlitwy Jana Pawła II”. Jest podjęciem jednego z ważnych zadań, jakie Papież nakreślił Kościołowi u progu nowego tysiąclecia: „Nasze wspólnoty winny sta­wać się »szkołami« modlitwy” (NMI 33); „Chrze­ścijaństwo ma się wyróżniać w naszych czasach przede wszystkim »sztuką modlitwy«” (EdE 25).

Jest to również wpatrywanie się w przykład tego, który był „na kolanach przed majestatem Boga zawsze, od dzie­ciństwa począwszy, aż po ostatnią chwilę życia”, jak zaświadcza ks. abp Sta­nisław Dzi­wisz. Porwani papieskim słowem i przykładem, po­dejmujemy z nową gorliwością modlitewną for­ma­cję. Jan Paweł II prowadzi nas do Jezusa i Jego Matki. Uczy powtarzać wezwanie „Totus Tuus” i we­­dług niego kształtować życie. Proponowaną „Szkołę Modlitwy” można przeży­wać jako:

– Indywidualną drogę medytacji i ćwiczeń, po­magających pogłębić osobistą relację z Bogiem.

– Ubogacenie formacji modlitewnej ruchów i stowarzyszeń, zespołów charytatywnych i muzy­cz­­nych, a także nabożeństw i innych spotkań mo­dli­tewnych w parafii.

– Program duchowej formacji dla grup modli­tewnych Jana Pawła II. Członkowie tych grup sta­rają się dążyć do świętości tą drogą, którą szedł ich duchowy mistrz i nauczyciel. To droga całkowi­tego oddania się Bogu przez Maryję i wiernej służby braciom na drodze swego powołania.

Program Nowa Wyobraźnia Miłosierdzia

Trzecia część tego programu formacyjnego wyłania się w naturalny sposób z modlitewnego spotkania z Bogiem. Jest pomocą w kształtowaniu no­wej wyobraźni miłosierdzia i podejmowaniu na co dzień czynów miłosiernej miłości. Modlitwa i czyn muszą stanowić jedno.

Orędzie o nieskończonym miłosierdziu Boga, które głosi Biblia, a Kościół niestrudzenie przeka­zuje światu, zajaśniało u progu trzeciego tysiącle­cia dziejów nowym blaskiem i zyskało nowe formy wyrazu. Przez świętą Faustynę otrzymali­śmy Koronkę do Miłosierdzia Bożego i obraz Je­zusa Miłosiernego. Ona nauczyła nas przeżywać godzinę Miłosierdzia i przyczyniła się do ogłosze­nia dru­giej Niedzieli Wielkanocnej Niedzielą Mi­łosierdzia. Jan Paweł II, dokonując beatyfikacji i ka­no­nizacji tej skromnej zakonnicy z Łagiewnik, a ta­k­że pielgrzymując do Sanktuarium Bożego Miło­sierdzia i poświęcając nową bazylikę, przyczy­nił się do rozpalenia na całym świecie iskry łaski – ognia Bożego Miłosierdzia.

On sam także wniósł swoje osobiste świadec­two zaufania Bożemu Miłosierdziu i okazywania miłosierdzia swoim braciom i siostrom. Jednym ze znaków jego pontyfikatu stało się wezwanie do kształtowania „nowej wyobraźni miłosierdzia”. Cho­­dzi o wyobraźnię – pisał w liście Novo millen­nio ineunte – „której przejawem będzie nie tyle i nie tylko skuteczność pomocy, ale zdol­ność bycia bliźnim dla cierpią­cego człowieka, soli­daryzo­wa­nia się z nim, tak aby gest pomocy nie był odczu­wany jako poniżająca jałmużna, ale jako świa­dectwo braterskiej wspólnoty dóbr” (NMI 50). Z wielką troską mówił o tym także na Krakowskich Błoniach w czasie ostatniej pielgrzymki do Ojczy­zny w 2002 roku: „W obliczu współczesnych form ubóstwa, których jak wiem nie brakuje w naszym kraju, potrzebna jest dziś – jak to określiłem w liś­cie Novo millennio ineunte – «wyobraźnia miło­sierdzia» w duchu solidarności z bliźnimi, dzięki której pomoc będzie «świadectwem braterskiej wspól­­noty dóbr» (por. nr 50). Niech tej «wy­obraźni» nie zabraknie mieszkańcom Krakowa i całej naszej Ojczyzny. Niech wyznacza duszpa­sterski program Kościoła w Polsce. Niech orędzie o Bożym miłosierdziu zawsze znajduje odbicie w dziełach miłosierdzia ludzi”.

Życzeniem Papieża było, aby ta prawda „wy­znaczała duszpasterski program Kościoła w Pol­sce”. Uczył nas, że ludzkie czyny miłosierdzia ma­ją być odbiciem miłosierdzia Bożego. Tę naukę po­­dej­mujemy w programie „Nowa Wyobraźnia Mi­łosierdzia”.

Dzieło Totus Tuus – w szkole Jana Pawła II

Nakreślone powyżej trzy zadania, to zarys pro­gramu formacyjnego i apostolskiego dla wszyst­kich, którzy chcą być „w szkole Jana Pawła II”. Uczymy się w niej modlitwy i służby, pogłębiamy nasze relacje z Bogiem i braćmi, staramy się ubo­gacać nasze życie duchowością Papieża, przyjmu­jąc jego dewizę – Totus Tuus – za kierunek życia wskazujący drogę do świętości.

Symbolem tego dzieła jest płomień ognia. W swo­im kształcie przypomina on ołtarz wieczy­stej adoracji Najświętszego Sakramentu w Sanktu­arium Bożego Miłosierdzia, a także dłonie Maryi, obejmujące z miłością Jezusa. Poprzez konkretne działania chcemy rozpalać ten ogień we własnym sercu i przekazywać go światu.

Każdy może się w to dzieło włączyć w takim zakresie i w taki sposób, jaki jest dla niego do­godny i jaki odpowiada jego duchowym potrze­bom.

Centrum Jana Pawła II „Nie lękajcie się”

Dnia 2 stycznia 2006 roku zostało erygowane w Krakowie przez ks. abpa Stanisława Dzi­wisza, Centrum Jana Pawła II „Nie lękajcie się”. Metro­polita krakowski w swoim słowie wygłoszonym w dniu powołania tego ośrodka powiedział m.in.: „Na pogrzebie Ojca Świętego podmuch wiatru zamknął księgę Ewangelii na jego trumnie. Dla nas wraz z tym znakiem zamknięcia księgi Jego życia, rozpoczął się nowy rozdział obecności Sługi Bo­żego w życiu Kościoła i każdego z nas. Ten nowy rozdział chcemy razem z Nim pisać, tworząc Cen­trum »Nie lękajcie się!« (...). Wierzymy, że mocą tajemnicy świętych obcowania, Sługa Boży jest tu z nami jako nasz orędownik u Boga w wielkim dziele, które podejmujemy. Jak kiedyś u począt­ków swego pontyfikatu, tak i dziś dodaje nam otu­chy, mówiąc »Nie lękajcie się!«”....