Atlas Kotów.pdf

Koty Perskie

Historia

Ojczyzną kotów perskich jest Turcja. Tam też

hodowane były już przeszło 500 lat temu. Pewne jest,

że obecny wygląd tych kotów odbiega znacznie od

wyglądu ich przodków. W Europie koty perskie

rozprzestrzeniły się w XVI wieku. W Anglii i Francji

krzyżowano je z kotami angorskimi i w końcu

uzyskano zwierzęta o jedwabistej budowie futra, charakterystycznej

dla dzisiejszych kotów perskich. Systematyczna pracę hodowlaną

rozpoczęto w 1871 roku.

W Polsce do roku 1939 istniał Klub Miłośników i Hodowców Kotów

Rasowych z Sekcją Kotów Perskich. Prowadzono ich rejestrację i

księgi rodowodowe. Niestety, wojna zaprzepaściła tę pracę. Po II

Wojnie Światowej nieliczna ilość kotów perskich była hodowana w

Polsce. Dopiero w latach siedemdziesiątych Jolanta Kotłubiej

sprowadziła z Niemiec parkę kotów, m.in. kotkę Thurid von

Garmshof, którą śmiało można nazwać matką kotów perskich w

Polsce. W dziewięciu miotach wydała ona na świat 36 kociąt. Od

tego czasu hodowla kotów perskich w Polsce rozwija się bardzo

dynamicznie.

Charakterystyka

Koty perskie można nazwać arystokracją wśród kotów. O ich

wyjątkowej urodzie stanowi przede wszystkim wspaniała okrywa

włosowa: długa, jedwabista i gęsta. Piękna, długa kryza wokół szyi

powinna być obfita i zakrywać całą pierś. Koty perskie

charakteryzują się ogólnie masywną budową. Wydają się krępe ze

względu na krótkie łapy i szeroką pierś oraz krótką i masywną

szyję. Mają muskularne łopatki i grzbiet. Posiadają mocne kończyny

zakończone dużymi, okrągłymi poduszeczkami z pęczkami włosów

między palcami. Ogon powinien mieć długość proporcjonalną do

reszty ciała. Głowa persów jest okrągła i masywna. Policzki są

pełne, a czoło wypukłe. Nos mały, krótki i szeroki. Koty te mają

mocne i szerokie szczęki oraz wydatną brodę. Uszy są małe i lekko

zaokrąglone, z ładnymi pęczkami dłuższych włosów. Oczy muszą

być duże, wyraziste i błyszczące, rozstawione daleko od siebie.

Wyróżnia się około 114 odmian barwnych kotów perskich.

Temperament

Koty perskie w porównaniu z innymi rasami wykazują najwyższy

stopień udomowienia. Zatraciły zdolność do polowania, nie mogą

więc tępić myszy czy szczurów. Odznaczają się za to wspaniałym

charakterem i niezwykłą wiernością. Koty te są spokojne, łagodne,

przymilne, nie chodzą po firankach, nie gryzą i nie drapią. Okres rui

też zazwyczaj przechodzą ciszej i łagodniej. Obdarzone są wysoką

inteligencją a przypisywana im flegmatyczność wynika z

opanowania i spokoju - nigdy z tępoty. Są to typowe kanapowe i

najlepiej czują się w domu. Są wspaniałymi towarzyszami życia dla

ludzi w każdym wieku. Także ich głos jest cichy, melodyjny i

przyjemny dla ucha.

Pielęgnacja

Bujna okrywa włosowa kotów perskich wymaga codziennego

czesania, najlepiej metalowym grzebieniem. Od czasu do czasu

należy je kąpać, zawsze po uprzednim uczesaniu. Do kąpieli trzeba

kota przyzwyczaić w młodym wieku.

Koty Egzotyczne

Historia

Koty egzotyczne zostały oficjalnie

uznane za rasę w 1966 r., a w 1985

r. umieszczono je w zestawieniu

FIFe razem z kotami perskimi. Przez

długi czas były uważane za

mieszańce nie akceptowane w

wielkim świecie kociej arystokracji.

Dopiero w latach 80. zdobyły

uznanie i sympatię. Obecnie są

bardzo popularne w całej Europie.

Koty egzotyczne wyhodowano w Stanach Zjednoczonych krzyżując

amerykańskie koty krótkowłose z persami. Próbowano także

skojarzyć koty perskie z burmańskimi, ale ich potomstwo nie było

wystarczająco efektowne. W Anglii hodowcy połączyli persa z

krótkowłosym brytyjczykiem.

Uzyskanie linii hodowlanej kotów egzotycznych było dość proste.

Długi włos jest cechą recesywną, dlatego przy kojarzeniu kotów

długowłosych z krótkowłosymi w pierwszym pokoleniu zawsze

otrzymamy kocięta krótkowłose. Przy odpowiedniej selekcji i

doborze par można bez trudu hodować "krótkowłose persy". Trzeba

jednak pamiętać, że osobniki o krótkim włosie mogą być nosicielami

genu odpowiedzialnego za powstawanie długiej szaty i zdarza się,

że po skojarzeniu dwóch krótkowłosych kotów może urodzić się

długowłose potomstwo.

Charakterystyka

Pod względem budowy koty egzotyczne są dokładną kopią persów,

różnią się tylko długością okrywy włosowej. Przez długi czas

nazywano je nawet krótkowłosymi persami. Dzięki podobieństwu do

kotów perskich zwierzęta te mają sympatyczny, laleczkowaty wyraz

"twarzy", ale szatę zdecydowanie łatwiejszą w pielęgnacji. Ich

futerko jest podobne do szaty kotów brytyjskich krótkowłosych, ma

jednak nieco gęściejszą i mocniejszą strukturę.

Egzotyk będzie odpowiednim przyjacielem dla ludzi, którym podoba

się miła, "dziecinna buzia" persa, ale nie lubią kotów długowłosych,

bądź nie mają czasu na ich pielęgnację. Dla każdego, kto lubi

spokojne, zrównoważone i nieabsorbujące zwierzęta kot egzotyczny

będzie idealnym domownikiem.

Temperament

Pod względem charakteru koty egzotyczne nie różnią się od swoich

długowłosych kuzynów, mają tak samo zrównoważony

temperament i spokojne usposobienie. Z natury są bardzo łagodne i

wesołe, znana jest ich skłonność do zabawy i niezwykłe

przywiązanie do właściciela. Egzotyki uwielbiają pieszczoty, są

przyjacielskie, nigdy nie zachowują się agresywnie i są doskonałymi

towarzyszami dla dzieci. Wyjątkowo zgodne, bez problemów

zaakceptują inne zwierzęta w swoim otoczeniu.

Złoto i srebrno umaszczone osobniki mają żywsze usposobienie.

Pielęgnacja

Pielęgnacja kotów egzotycznych jest niezmiernie łatwa. Wystarczy

raz w tygodniu porządnie kota wyszczotkowac, co dodatkowo

poprawia ukrwienie krwi. Jeżeli nasz pupil ma, podobnie jak koty

perskie, bardzo płaską część twarzową, musimy pamiętać, że może

mieć kłopoty z oddychaniem lub nadmiernie łzawiące oczy. (zobacz

też "porady pielęgnacyjne")

Koty Devon Rex

Historia

W roku 1960 w hrabstwie Devon w Anglii

miała miejsce samoistna mutacja

europejskich kotów krótkowłosych, w

wyniku której urodziły się koty z

pofalowaną sierścią. W wyniku

systematycznej hodowli powstały

dzisiejsze standardy tych kotów.

Charakterystyka

Można chyba powiedzieć, że dewon reks jest kocią wersją "E.T.".

Głowa jest krótka i klinowata z wyraźnie zaznaczonymi kośćmi

policzkowymi, krótki nos sprawia wrażenie zadartego. Oczy w

kształcie migdałów są duże, szeroko otwarte i daleko od siebie

osadzone. Ogromne i nisko osadzone ma głowie uszy nadają

zwierzęciu zawadiacki wygląd.

Ciało reksów dewonów przy bardzo delikatnym kośćcu jest średniej

wielkości, mocne i muskularne, co sprawia, że przy podnoszeniu

wydają się cięższe niż wskazywałby na to ich niepozorny wygląd.

Dorosła kotka waży około 3,5 kg. Nogi są długie i smukłe, ogon

cienki, długi i spiczasto zakończony.

Futro dewonów jest bardzo krótkie i pofalowane. W dotyku jest

miękkie i delikatne niczym zamsz. Mają taką samą temperaturę

ciała jak inne koty, ale ponieważ pozbawione są wierzchnie okrywy

włosowej wydają się cieplejsze.

Ich krótkie futerko linieje w minimalnym stopniu. Z tego powodu

wielu ludzi cierpiących na alergię może spokojnie trzymać w domu

kota tej rasy. Uznane są wszystkie odmiany barwne.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: