WSPOMNIENIA - wiersze
Samotna róża na półce czeka
przywołuje me wspomnienia - z bardzo daleka,
z tamtych dni co przepłynęły jak rzeka...
a czas nie zwleka, ciągle ucieka...
Co było, to było, co może być - jest
A będzie to co będzie
Lecz zawsze to miło, że nie brak nam miejsc
Do których wracamy pamięcią...
Szanujmy wspomnienia, smakujmy ich treść
Nauczmy się je cenić...
wyk. Skaldowie
Wspomnienia
Odwiedzaj swoje wspomnienia,
Uszyj dla niech płócienne pokrowce.
Odsłoń okna i otwórz powietrze.
Bądź dla nich serdeczny i nigdy
nie daj im poznać po sobie.
To są twoje wspomnienia.
Myśl o tym, kiedy płyniesz
w sargassowym morzu pamięci
i trawa morska zarasta ci usta.
To są twoje wspomnienia, których
nie zapomnisz aż do końca życia.
A. Zagajewski
Więc nie mów mi, więc nie mów mi,
Że nigdy już nie wrócą dni,
Co sennym sycą mnie wspomnieniem -
Póki się nie zmienimy w głaz
I póki nam nie powie czas,
Że myśmy tu znikomym cieniem.
G. Byron
Opowiedz
To ostatnia noc
Już wyjeżdżam stąd
Zabieram wspomnienia
Na później
Wystarczą mi
Ja czuję to co Ty
Ja czuję tak jak Ty
Opowiedz mi jak beze mnie jest
Opowiedz mi jak pamiętasz mnie
A wszystko to, co miałam już
Powróci do mych snów
Uchylę drzwi do domu
Nad ranem możesz zjawić się
Ja nie śpię
I nie mów nic nikomu
W ciszy czekam na Ciebie.
Tyś jest, jak dzień wiosenny z pogodą błękitną,
I majowe w swej duszy nosisz poematy,
Radością zasadzone myśli w tobie kwitną
Ruchliwe, jak motyle, i wonne, jak kwiaty.
Lubię wspominać twoje miłosne spojrzenia
Zatulone w powiekach, jak stokrocie w trawie,
I krągły śmiech, co z warg ci zęby wypłomienia,
Białe, jak miąższ jabłeczny, w czerwonej oprawie.
Kiedyś potem - jesienią bez ciebie żałosną,
Gdy smutek serce ścichłe napełni po brzegi,
Niech mi się przyśnią twoje, w białych sukniach wiosno,
Pocałunki słoneczne: twe maleńkie piegi.
K. Wierzyński
Jak biały kamień
Jak biały kamień w głębi studni ciemnej,
Tak we mnie jedno czai się wspomnienie.
Nie walczę z nim i walczyć by daremno,
Bo w nim i radość moja, i cierpienie.
I chyba każdy, kto mi spojrzy w oczy,
Wyczytać musi je z ich smutnej treści.
I głębszym smutkiem twarz mu się zamroczy,
Niż gdyby słuchał samej opowieści.
W przedmioty ludzi niegdyś przemieniano
Ze świadomością im pozostawioną,
By smutki cudze wieczną były raną.
Tak w me wspomnienie ciebie przemieniono.
A. Achmatowa
Jezioro ma Twój zapach i Twój smak
Czuję to, gdy zanurzam w nim twarz
Wspomnienia palą mnie jak słońce
Wspomnienia jak lawa gorące
Uciekam przed nimi tak co noc
Powietrze się napełnia światłem do dna
Nawet nie wiesz, jak bardzo mi Ciebie brak...
wyk. Chłopcy z Placu Broni
W blaskach zachodu
W blaskach zachodu pożółkł świat,
Czule kwietniowy chłód się skrada.
Spóźniłeś się o tyle lat,
A jednak jestem tobie rada.
Siądź bliżej, usiądź przy mnie tuż
I uśmiechając się oczami,
Na ten niebieski zeszyt spójrz -
Dziecinny zeszyt mój z wierszami.
Przebacz, że tonąc w smutku złym
Cieszyć się słońcem nie umiałam.
Przebacz i to, że w życiu mym
Innych za ciebie często brałam.
Cóż tobie imię moje powie...
Cóż tobie imię moje powie?
Umrze jak smutny poszum fali,
Co pluśnie w brzeg i zmilknie w dali,
jak nocą głuchą dźwięk w dąbrowie,
Skreślone w twoim imonniku,
Zostawi martwy ślad, podobny
Do hieroglifów płyt nagrobnych
W niezrozumiałym języku.
Cóż po nim? Pamięć jego zagłuszy
Wir wzruszeń nowych i burzliwych
I już nie wskrzesi w twojej duszy
Uczuć niewinnych, wspomnień tkliwych.
Lecz gdy ci będzie smutno - wspomnij,
Wymów je szeptem jak niczyje
I powiedz: ktoś pamięta o mnie,
Jest w świecie serce, w którym żyję.
A. Puszkin
Tobie
Daj mi sny twoje - daj ten sen skrzydlaty
O mnie prześniony - ja chcę duszę własną
W jego zwierciadle ujrzeć cichą, jasną,
Rozkołysaną jak mgły srebrnej kwiaty.
Wprowadź mnie jeszcze w krysztalne zaświaty,
A tam, twą dłonią poruszone smutnie,
Niech się rozdźwięczą wszystkie ścichłe lutnie
W ów akord nagle zerwany przed laty.
Wówczas mnie ujrzysz raz jeszcze wyśnioną,
Raz jeszcze wszystkie pogasić w ukryciu
Perły mej duszy tęczowo zapłoną
I jedną cudną dam ci chwilę w życiu,
Chwilę jedyną - bo potem w noc ciemną
Pójdę, byś nigdy nie spotkał się ze mną.
K. Zawistowska
Moderato
Żal mi ciebie — przedziwne wspomnienie mię ściga,
Wspomnienie dnia, co nigdy nie był i nie wskrześnie,
Nie odszedł i nie wróci, na jawie ni we śnie,
Choć lśnił w myślach jak kwiatem okryta łodyga.
I skrzył, jak promień złoty w ciemnych wodach głębi...
I tęcz stułą nam łączył dłonie nieświadomie...
Co nam, spragnionym, kazał błękit pić łakomie
I płynąć modrym szlakiem śnieżystych gołębi.
Żal mi — runął gmach jakiś nie wybudowany,
Jakiś obraz zaczęty ktoś zmazał na płótnie,
Jakaś ręka rozbiła w dłoniach moich lutnię,
Jakiś akord się urwał w połowie, nieznany.
Położono dłoń brudną na urn alabastrze...
Zgaszono ognia ledwie rozkwitłe zarzewie,
Niszczono, ni to owad pąkowie na drzewie,
Ni to osy miód złoty w wonnym, żółtym plastrze.
Ja odejdę i żal mi — przy nie spitej czarze
Ustom mym nic się nie śni, tylko zwątpień wina,
Tylko ból, i zda mi się, że żadna godzina
Nie biła na mym smutnym, bez cyfr zegarze.
M. Czerkawska
Przed pożegnaniem
Spoza ogrodów drzewa
kwitną jak niegdyś majem
a ja we wrześniu marzę
że wszystko mi jedno się staje
czy odszedłeś przyszedłeś
odejść chcesz lub pozostać
dałeś czy też zabrałeś
wyśmiałeś mnie opłakałeś
Śnieg albo kwiatów płatki
spadają na mnie pocałunkiem
dalekie góry przed deszczem
zdają się bliskie jak ty.
U. Hahn
Noszę twe serce z sobą
Noszę twe serce z sobą (noszę je w moim sercu)
nigdy się z nim nie rozstaję
gdzie idę ty idziesz ze mną; cokolwiek robię samotnie
jest twoim dziełem, kochanie)
i nie znam lęku
przed losem (ty jesteś moim losem)
nie pragnę piękniejszych światów (ty jesteś mój świat prawdziwy)
ty jesteś tym co księżyc od dawien dawna znaczył
tobą jest co słońce kiedykolwiek zaśpiewa
oto jest tajemnica której nie dzielę z nikim
(korzeń korzenia zalążek pierwszy zalążka
niebo nieba nad drzewem co zwie się życiem; i rośnie
wyżej niż dusza zapragnie i umysł zdoła zataić)
cud co gwiazdy prowadzi po udzielnych orbitach
noszę twe serce z sobą (noszę je w moim sercu)
E. E Cummings
Nie mogę sobie dać rady
Nie mogę sobie dać rady, nie mogę sobie dać rady,
Nie mogę znaleźć ratunku --
Wciąż myślę o twych oczach, o twojej twarzy bladej
I smutnych ust pocałunku.
Wciąż widzę twoich włosów czarne jak noc kaskady
I tonę w nich bez ratunku --
Nie mogę sobie dać rady, nie mogę sobie dać rady
Bez twego pocałunku.
B. Ostrowska
Usta i oczy
Znam tyle twoich pieszczot! Lecz gdy dzień na zmroczu
Błyśnie gwiazdą, wspominam tę jedną - bez słów,
Co każe ci ustami szukać moich oczu...
Tak mnie żegnasz zazwyczaj, nim powrócę znów.
Czemu właśnie w tej chwili, gdy odejść mi pora,
Pieścisz oczy nim spojrzą w czar lasów i łąk?...
Bywa tak: świt się budzi od strony jeziora,
Nagląc nas do rozplotu snem zagrzanych rąk...
O szyby - jeszcze chłodne - uderzą pozłotą
Nagły z nieba na ziemię świateł zlot i spust -
Usta twe - na mych oczach! Co chcesz tą pieszczotą
Powiedzieć? Mów - lecz zmyślnych nie odrywaj ust!
B. Leśmian
A JEDNAK COŚ PO NAS ZOSTANIE
CZAS ZATRZYMA NA CHWILĘ,
TWARZ ROZLUŹNI SPIĘTĄ ZAKŁAMANIEM
I SPOKÓJ DA, GDY NIEPOKOJU TYLE.
A JEDNAK PO NAS COŚ ZOSTANIE
... CO MOŻE JEST NOWE
CHOĆBY TA CISZA... WYRZEŹBIONA SŁOWEM.
wyk. Czerwony Tulipan
1
sylwuska90