Jacek Piekara - Piec plonacych wzgorz(1).pdf - Piekara - elHamstero

Jacek Piekara

Pięć płonących wzgórz

Była pierwsza po południu. Czas największej spiekoty, kiedy powietrze zdawało się

zastygać w nieruchomą bijącą żarem ścianę. Ale tutaj - myślał O’Reilly w cieniu rozłożystych

drzew, koło basenu z szumiącym wodotryskiem rozpryskującym na wiele metrów wokół

krople wody - tutaj było naprawdę rześko i miło. O’Reilly siedział w wiklinowym fotelu

wolniutko sącząc z oszronionej szklanki purpurowy sok owoców maldo. Najcudowniejszą

rzecz, ze wszystkich cudów, które natura wytworzyła na Taurydzie. O’Reilly - ziemski agent

handlowy, wciąż, mimo wielu lat rezydentury, wciąż był w stanie rozkoszować się drobnymi

radościami, jakich nie skąpił tutaj zwykły, powszedni dzień. Chociażby tym, że można

siedzieć spokojnie we własnym cichym i ustronnym ogrodzie, popijać maldowy sok i z

leniwą satysfakcją myśleć o tym, że przed czwartą nadejdzie czas kąpieli i masażu. A kąpiel i

masaż na Taurydzie były rzeczą nadzwyczajną, zwłaszcza kiedy prestiż pozwalał na

posiadanie tak pięknych i zręcznych niewolnic jakie mieszkały w domu O’Reillego. Nikt też

od dwunastej aż do czwartej nie zakłóci czasu sjesty, nie będzie nagłych telefonów,

niespodziewanych wizyt ani żadnych spraw nie cierpiących zwłoki. I właśnie wtedy, kiedy

agent porównywał niespokojne, pełne ciągłego pośpiechu i napięcia życie na Ziemi z życiem

Taurydy, wtedy właśnie zabrzmiał przy drzwiach wejściowych mocny głos gongu. O’Reilly

uniósł się lekko w fotelu i odłożył szklankę. Prawą dłoń położył na rękojeści miecza. Któż to

na Boga wybrał tak niefortunny czas odwiedzin? Przecież nawet wróg nie przyszedłby po

jego głowę w czasie sjesty, bo byłoby to powszechnie uznane za dyshonor. Były lepsze pory

na morderstwo niż czas pomiędzy dwunastą a czwartą.

- Trzej Przyjaźni Nieznajomi, mój panie - obwieścił niewolnik pochylony w głębokim

ukłonie. Agent zastanowił się przez chwilę.

Mógł nie przyjąć tych ludzi. Potraktowali go przecież jak osobę o nikłym prestiżu,

której można przerywać czas odpoczynku. Ale z drugiej strony, jeżeli znali pozycję

O’Reillego (a w stolicy każdy znał ją dobrze) i nie chcieli go obrazić, to sprawa z którą

przybywali musiała być wyjątkowej wagi.

Po chwili namysłu kazał niewolnikowi przyprowadzić gości. Trzech barczystych,

wysokich mężczyzn, z których każdy miał jeden miecz u lewego boku, a drugi, krótszy, w

pochwie wystającej nad prawe ramię. Policjanci. To oczywiste. Ale cóż w domu O’Reillego

mogą chcieć policjanci? I to w dodatku o tak niewłaściwej porze. Wszyscy byli w maskach

Przyjaznych Nieznajomych, ale agent nie zmienił swej maski Obojętnego Przechodnia. Miał

do tego pełne prawo i nie czuł się wcale w obowiązku nakładać ani Gościnnego Gospodarza,

ani też rewanżować się gościom Przyjaznym Nieznajomym. W innym przypadku mogłoby to

być zrozumiane jako obraza, a nawet stać się powodem pojedynku, ale O’Reilly i tak

wyświadczył im łaskę wpuszczając do domu o niestosownej porze. Policjanci powitali agenta

w ceremonialny, niezwykle grzeczny sposób, po czym ten, który stał pośrodku wyszedł krok

do przodu. Gospodarz do tej pory nie wstał z miejsca ani nie zaproponował im, aby usiedli.

Najpierw chciał usłyszeć, co mają do powiedzenia.

- Kiedy spotykam człowieka - zaczął policjant - co poświęcił swe życie lasowi, on

zwraca się ze skargą. Zobacz, mówi, te rosłe drzewa co stały tak dumnie, a dziś topór drwala

strzaskał ich pnie i leżą teraz w pyle drogi. Patrz, mówi dalej ten człowiek, jakże okrutny był

drwal, który to uczynił. Lękam się, że jego topór może rychło zastukać do drzwi mego domu.

Policjant zamilkł, a O’Reilly przez chwilę przetrawiał otrzymaną wiadomość.

Taurydański obyczaj zakazywał zwracania się z problemem, którego rozwiązanie nie

leżało w gestii rozmówcy. Oczywiście wolno było prosić o pomoc, ale wtedy stosowano

skomplikowaną ceremonię przypowieści i alegorii, nie chcąc narażać się na odmowę, która

mogłaby być dla proszącego śmiertelną obrazą.

Teraz wystarczyłoby, aby agent nie odpowiedział ani słowem, a przybysze wycofaliby

się ceremonialnie i nikt do nikogo nie mógłby mieć pretensji. Ale O’Reilly nauczył się, że na

Taurydzie dobrze jest pozyskiwać sobie wdzięczność i przychylność innych. Nawet jeśliby

mieli to być tylko policjanci. Dał więc znak niewolnikom, którzy natychmiast przystawili

gościom trzy wiklinowe fotele, po czym zmienił maskę na Przyjaznego Nieznajomego.

Policjanci usiedli lekko przykładając lewe dłonie do prawej piersi - znak wdzięczności, który

jednak nie nadszarpywał prestiżu. Teraz agent czekał na ich dalsze słowa.

- Pan, ekscelencjo - zaczął policjant - cieszy się sławą człowieka, który zgłębił

wspaniałe utwory naszych mistrzów. Ja i moi przyjaciele pragniemy usłyszeć pańskie zdanie,

ekscelencjo, na temat czynu megethona Astemynuusa i radość nasza nie będzie miała granic,

gdy podzieli się pan z nami swymi zawsze jakże trafnymi przemyśleniami.

„O Boże” - pomyślał O’Reilly - „trafiony, zatopiony. Kto to był, u cholery megethon

Astemynuus i kto napisał ten traktat? Chyba mistrz Lodwerus. A może nie on? Zaraz, zaraz

skojarzyć to z drzewami, o co tu do diabła może chodzić?”

Odwoływanie się do dzieł starożytnych pisarzy, do ich traktatów filozoficznych czy

heroicznych eposów było starą i uświęconą metodą nawiązywania rozmowy, której nie można

było zacząć wprost. Jednak przybyszowi z Ziemi, choćby najbardziej zżytemu z taurydańską

historią i obyczajami, sprawiało to ogromne trudności. Trzeba było bowiem przekopać całe

tomy dzieł mistrzów, pisane w archaicznym języku starotaurydańskim i w dodatku jeszcze

zapamiętać ważniejsze fakty, a najlepiej zapamiętać wszystko.

I wtedy O’Reillemu przypomniało się, kim był megethon Astemynuus. Oczywiście!

Przecież to jedna z historii heroicznego eposu poety Bredorwusa. Rzecz o dostojniku, mistrzu

miecza i jednym z najbardziej znaczących ludzi na Taurydzie, który zrezygnował z

zaszczytów i dostatku, aby zająć się pokonaniem okrutnych morderców z Górskich Klanów,

grasujących nocami w stolicy. Teraz rzecz stawała się jasna. Sytuacja się powtórzyła. Ktoś

zakłóca spokój mieszkańcom miasta, a policja nie może sobie z tym poradzić. Ale dlaczego,

na Boga, oczekują wsparcia od niego? Fakt, że dobrze włada mieczem nie stanowi jeszcze o

tym, że będzie pomagać w poszukiwaniu zbrodniarzy. Na to O’Reilly nie miał ani chęci, ani

czasu. Ale, zaraz... tu musi być drugie dno. Nie przychodzi się do człowieka o tak wielkim

prestiżu i nie prosi bez powodu o pełnienie roli policjanta. Jeszcze chwilka, zaraz, olśnienie

było blisko. Boże, dokładniej czytać traktat Bredorwusa i już wszystko byłoby wiadome. Jak

to się zaczynało. Aha, jest! Dlaczego megethon Astemynuus zrezygnował z dostojeństw?

Dlatego, że na czele górskich band stał jego brat i megethon uważał za swój honorowy

obowiązek zabić tę zakałę rodziny. Ale, Boże, czyżby to znaczyło że...

- Brat przestaje być bratem, gdy traci honor - rzekł O’Reilly - a śmierć jest

wybawieniem dla zbrodniarza i radością dla sprawiedliwego.

Oferta została przyjęta. Teraz formuły, symbole i alegorie przestały być potrzebne.

Można wreszcie zacząć się posługiwać zwykłym, funkcjonalnym językiem, bo rozmawianie

w sposób ceremonialny, choć czasem użyteczne, czasem miłe, a zawsze szkolące spryt,

pamięć, logikę i refleks, w tej sytuacji wikłałoby tylko sprawę.

- Doniesienia o morderstwach wpływają od prawie pół roku - zaczął policjant. - Na

razie zdarzyło się jedenaście przypadków. Ciosy świadczą o tym, że mieczem posługuje się

mistrz walki, dwukrotnie pokonał on trzech przeciwników na raz.

„Ho, ho” - zastanowił się O’Reilly. - „To brzmi niewiarygodnie. Taurydańczycy

szkolą się w posługiwaniu mieczem od wczesnego dzieciństwa. Przecież na tej pozbawionej

chorób i zewnętrznego niebezpieczeństwa planecie właśnie pojedynki są sposobem selekcji

naturalnej i one pozwalają na eliminację jednostek mniej zaradnych życiowo. Niezły kozak

musi być z tego mordercy skoro zabija trzech za jednym zamachem”.

- Dlaczego sądzicie, że to Ziemianin? - zapytał.

- Dzisiaj znaleźliśmy następnego trupa - wyjaśnił policjant. - Cios został zadany od

tyłu.

No i wszystko się wyjaśnia. Przecież to hańba uderzyć odwróconego lub uciekającego

wroga. Żaden Taurydańczyk by tego nie uczynił. Tak splamić honor mógł tylko przybysz z

Ziemi.

„Swoją drogą” - pomyślał agent - „to koszmar, że hańbiące zachowanie jest

wyjaśnieniem narodowości mordercy”. Ale cóż, Ziemianie nie cieszyli się szacunkiem

Taurydańczyków. Z jednym wyjątkiem, ale O’Reillego nikt tu już nie uważał za obcego.

Inaczej nie przyszliby do niego z tą sprawą. Zresztą, prośba o pomoc była w gruncie rzeczy

gestem przyjaźni w stronę agenta. W tym właśnie tkwiła cała specyfika Taurydy. Ci, którzy

przychodzili z prośbą o pomoc, nagle stawali się wyświadczającymi przysługę. Policjanci

okazywali O’Reillemu zaufanie pragnąc, aby właśnie on poradził sobie z tajemniczym

mordercą. Teraz już pokonanie nocnego zabójcy stało się dla agenta kwestią honoru i

prestiżu. Musiał to zrobić, by odwdzięczyć się policjantom. Postąpili delikatnie, uważając, że

w rodzinie każdy powinien wymierzać sprawiedliwość błądzącemu i nikt postronny nie

powinien się do tego mieszać. Ale O’Reilly wiedział, że zadanie nie będzie łatwe. Człowiek,

który pokonuje trzech przeciwników w walce na miecze jest nie lada mistrzem. Co prawda,

agent słynął ze wspaniałego opanowania sztuki walki, ale teraz czuł, że trafi na wroga co

najmniej równego sobie.

- Chciałbym otrzymać kod waszego komputera - rzekł O’Reilly.

- Oczywiście - odparł policjant i wyciągnął z sakwy przy pasie magnetyczną kartę.

Wstali z foteli.

- Pozostaje mi tylko życzyć panu, ekscelencjo, miłego dnia i mam nadzieję, że nasza

jakże nieodpowiednia i godna pożałowania wizyta nie zakłóciła rozmyślań ekscelencji.

Agent pożegnał ich grzeczną, ceremonialną formułą i dał znak niewolnikom, aby

odprowadzili gości do drzwi. Westchnął ciężko. Nie było jeszcze drugiej, a nie wyglądało na

to, aby można było próżnować przez następne dwie godziny. Wolnym krokiem udał się do

gabinetu i siadając przy pulpicie komputera wystukał na klawiaturze kod policyjny. Najpierw

zamierzał sprawdzić jak wygląda sytuacja Ziemian na Taurydzie i w chwilę potem miał pełne

dane. Przebywało tu stu szesnastu Ziemian, z czego osiemdziesięciu siedmiu w stolicy -

pozostałych O’Reilly na razie wyeliminował. Z mieszkających w mieście, tylko sześciu

przebywało dłużej niż pół roku. Jednym z nich był sam agent, a więc pozostawało pięciu

potencjalnych podejrzanych. O’Reilly przyjrzał się uważnie kolejnym sekwencjom danych.

Robert McNamara, lat 62, wysłannik Konsorcjum Metali Ciężkich. Jego można było

wyeliminować. Spokojny grubas, bez aspiracji i ambicji, traktujący pobyt na Taurydzie jako

wygodną synekurę i dobre wakacje. Bardzo słabo znał taurydański, nie używał masek,

prawdopodobieństwo, że to on był owym tajemniczym mordercą zbliżało się do zera. Agent

przypuszczał, że McNamara nie miał nawet pojęcia o walce mieczem.

Zatem następny: Silvester Calhoun, lat 21, siostrzeniec McNamary, spędzał na

Taurydzie długie wakacje, nie zajmował się niczym poza drobną pomocą dla wuja. Ten raczej

też nie.

Trzeci podejrzany: Tom Fleming, lat 41, od dwóch lat na Taurydzie, podejrzenia o

przemyt, dochody bliżej nie wyjaśnione, biegła znajomość języka, używał masek, cieszył się

pewnym prestiżem, wytrawny znawca sztuk walki. Wydawał się najbardziej pasować, ale czy

biznesmen i przemytnik bawiłby się w nocne morderstwa?

Następny: Hubert Ostrovsky, lat 35, obserwator z ramienia Ligi Rozwoju, świetny

znawca historii i zwyczajów Taurydy, człowiek o sporym jak na Ziemianina prestiżu, w pełni

zaaklimatyzował się na planecie. O’Reilly znał go bardzo dobrze i dlatego był pewien, że jest

on niezdolny do popełnienia tak haniebnej zbrodni. Poza tym, jego umiejętności w sztuce

walki były przeciętne.

Piąty Ziemianin to Sergio Duval, dezerter z Floty Kosmicznej, osobnik o zerowym

prestiżu, nie chodził w masce, nałogowy alkoholik. Gdyby używał maski zabito by go już w

pierwszych dniach pobytu, a tak liczne niezręczności jakie popełniał po prostu były

ignorowane. Teoretycznie typ jak najbardziej zdolny do popełnienia zbrodni, ale odpadał ze

względów czysto praktycznych. Po prostu jego znajomość walki ograniczała się do wiedzy

którą stroną trzymać miecz. A to trochę za mało by dać radę trzem taurydańskim

fechmistrzom.

Więc w takim razie kto? Może któryś z dwudziestu dziewięciu ludzi mieszkających

poza stolicą? To nawet rozsądne. Przecież lepiej nie angażować się na własnym terenie i

wyjeżdżać tylko na gościnne występy. Ale to było do sprawdzenia. Policja rejestrowała

obecność gości spoza metropolii. Wystarczyło tylko porównać daty rozjazdów i daty

morderstw, aby dojść do prostego wniosku, że przestępstwa nie popełnił żaden z tych

dwudziestu dziewięciu. Chyba że działało ich dwóch naprzemiennie. Tego wykluczyć się nie

da, ale prawdopodobieństwo obecności dwóch fechmistrzów wśród szesnastu Ziemian była

Jacek Piekara - Piec plonacych wzgorz(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: