Johansen_Iris_-_Eve_Duncan_-_Morderczy_Zywiol_03.pdf

Rozdział pierwszy

Barat, Turcja 11 czerwca

Wynoś się stamtąd, Saro! - ryknął Boyd z wnętrza do¬mu. - Ta ściana w każdej chwili może runąć.

- Mont y coś znalazł. - Sara ostrożnie przesunęła się do sterty gruzów, gdzie warował golden

retriever. - Stój spokojnie, chłopie. Ani kroku.

Dziecko?

- Skąd wiesz?

Mont y zawsze miał nadzieję, że to będzie dziecko. Ko¬chał dzieci, toteż widok zabitych czy

poranionych malców dobijał go. Mnie też - pomyślała ze znużeniem Sara. Za¬wsze najbardziej

podle się czuli, odnajdując dzieci i starców. Tak niewielu przeżywało katastrofę. Ziemia drżała,

ściany waliły się i życie uchodziło, jakby go nigdy nie było.

Zwijamy się.

- Jesteś pewien? Ale już.

- No dobra. - Bezwiednie poklepała Monty'ego po łbie, wpatrując się w ruinę. Drugie piętro małego

domku zapadło się, więc praktycznie nie było szans, by ktoś żywy ucho¬wał się pod gruzami. Nie

słyszała jęków ani szlochów. Sprowadzając do budynku jeszcze kogoś z zespołu poszukiwawczo-

ratowniczego, dałaby dowód braku odpowie¬dzialności. Sama powinna się stąd zabierać.

Dziecko?

Co do diabła? Przestań marnować czas. Wiedziała, że nie wyjdzie, póki wszystkiego dokładnie nie

przepatrzy. Wzięła taboret i odrzuciła go na bok.

- Idź do Boyda, Monty.

Retriever usiadł i patrzył na nią.

- Ciągle ci powtarzam, że przecież jesteś zawodowcem. To znaczy, że masz słuchać rozkazów, do

cholery.

Czekaj.

Zrzuciła poduszkę i pociągnęła fotel. Rany, ale był ciężki.

- Teraz nie możesz mi pomóc.

Czekaj.

- Rusz się stąd, Saro! - ryknął Boyd. - To rozkaz. Minęły już cztery dni. Nie ma szans, żebyś

znalazła kogoś żywego. - A tamtego faceta w Tegucigalpa odkopaliśmy po dwunastu dniach.

Zawołaj Monty'ego z łaski swojej, Boyd.

- Mont y!

Monty ani drgnął. Właściwie tego się spodziewała, ale ... a nuż?

- Głupie psisko. Czekaj.

- Jeśli masz zamiar tu zostać, przyjdę ci pomóc - rzekł Boyd.

- Nie, zaraz wychodzę. - Sara spojrzała czujnie na połu¬dniową ścianę, po czym odciągnęła

materac na bok. - Tylko się rozglądam.

- Daję ci trzy minuty. Trzy minuty.

Gorączkowo ciągnęła rzeźbioną deskę u wezgłowia. Mont y zaskomlał.

- Ciii... - W końcu odsunęła deskę na jedną stronę. I wtedy ujrzała rękę.

Taką małą, delikatną rączkę, ściskającą różaniec ...

- Trafiłaś na kogoś? - zapytał Boyd, gdy Sara wyszła z domu. - Wysłać zespół?

- Nie żyje. - Tępo pokręciła głową. - Kilkunastoletnia dziewczynka. Chyba od dwóch dni. Nie ma

co niepotrzeb¬nie nadstawiać karku. Tylko oznakuj to miejsce. - Pociąg¬nęła smycz. - Wracam do

przyczepy. Muszę zabrać stąd Monty'ego. Wiesz, jak to go wytrąca z równowagi. Wracam za parę

godzin.

- Jasne, tylko on jest wytrącony z równowagi. - Ton, którym mówił Boyd, ociekał sarkazmem. -

Dlatego trzę¬siesz się jak listek.

- Nic mi nie będzie.

- Nie waż mi się wychodzić z przyczepy aż do jutra ra-

na. Nie spałaś od trzydziestu sześciu godzin. Wiesz, że wy¬czerpani ratownicy są niebezpieczni dla

siebie i ludzi, któ¬rym starają się pomóc. Strasznie głupio się zachowałaś, podejmując takie ryzyko.

Zazwyczaj wykazujesz więcej rozsądku.

- Mont y był pewien, że tam ktoś jest ... - Dlaczego tak się upiera? Boyd ma rację. Przeżyć w takich

sytuacjach można tylko wtedy, gdy przestrzega się reguł i nie działa bez namysłu. Powinna trzymać

się instrukcji. - Przepra¬szam, Boyd.

- I słusznie. - Spojrzał na nią spode łba. - Należysz do moich najlepszych ludzi i nie chciałbym,

żeby wyrzucono cię z zespołu za to, że kierujesz się sercem, a nie rozumem. N arażasz na

niebezpieczeństwo nie tylko siebie, ale i psa. Co byś zrobiła, gdyby ściana runęła i przygniotła

Monty'ego?

- Nie przygniotłaby Monty'ego. Przykryłabym go włas¬nym ciałem, a ty odkopałbyś mnie spod

ściany. - Uśmiech¬nęła się słabo. - Wiem, kto tu jest pierwszą gwiazdą.

- Bardzo zabawne. - Potrząsnął głową. - Tyle że ty wca¬le nie żartujesz.

- Nie. - Potarła oczy. - Trzymała w ręce różaniec, Boyd.

Musiała go chwycić, kiedy trzęsienie się zaczęło. Ale nie pomógł jej!

- Jak widać, nie.

- Mogła mieć najwyżej szesnaście lat i była w ciąży.

- A niech to szlag!

- Owszem.

Delikatnie pociągnęła Monty'ego za smycz. - Zaraz wracamy.

- Nie słuchasz. Ja jestem kierownikiem tej wyprawy,

Saro. Chcę, żebyś odpoczęła. Prawdopodobnie odnaleźli¬śmy wszystkich, którzy przeżyli. Chyba

jutro stąd ruszy¬my. Rosjanie dokończą poszukiwania zwłok.

- Tym bardziej po~inniśmy pracować dopóty, dopóki nie przyjdzie rozkaz. Zaden z rosyjskich psów

nie ma no¬sa Monty'ego. Wiesz, że jest niesamowity.

- Sama masz niezłe notowania. Pewnie się orientujesz, że inni członkowie zespołu robią zakłady,

czy rzeczywiście potrafisz odczytywać psie myśli.

- To dość głupie. Wszyscy dobrze znają swoje psy. Wie¬dzą, że jak się jest w bliskim kontakcie ze

zwierzęciem, moż¬na całkiem dokładnie odgadnąć, co mu chodzi po głowie. - Ty to co innego.

- Dlaczego w ogóle rozmawiamy na ten temat? Rzecz

w tym, że Mont y jest wyjątkowy. Już wcześniej zdarzało się, że odnajdywał ocalałych, gdy

wSZYSGY potracili nadzie¬ję. Dzisiaj też jeszcze może kogoś znaleźć.

- To mało prawdopodobne. - Odeszła parę kroków. -

Mówię poważnie, Saro.

Odwróciła się.

- A ty kiedy ostatnio spałeś, Boyd?

- To nie twój interes.

- Czyń, jako mówię, a nie jako sam czynię? Zobaczymy

się za parę godzin. - Słyszała, jak zaklął za jej plecami, gdy ostrożnie stąpała pomiędzy

gruzowiskiem ku rzędowi przy¬czep u stóp wzgórza. Boyd Medford był porządnym, rozum¬nym

człowiekiem i dobrym kierownikiem zespołu. Ale cza¬sami nie mogła myśleć trzeźwo. Zbyt wiele

ofiar. Zbyt ma¬ło ludzi udało się uratować. O Boże, zbyt wiele zwłok ...

Różaniec ...

Czy ta nieszczęsna dziewczyna miała czas pomodlić się za siebie i swoje dziecko, nim ją

zmiażdżyło? Prawdopo¬dobnie nie. Trzęsienia ziemi przebiegają w okamgnieniu. A może śmierć

nadeszła błyskawicznie i dziewczyna nie cierpiała?

Mont y przycisnął się do jej nogi. Smutny.

- Ja też. - Otworzyła Monty'emu drzwi przyczepy. ¬Zdarza się. Może następnym razem będzie to

inaczej wy¬glądało.

Smutny.

Napełniła Monty'emu miskę z wodą. - Napij się, chłopie.

Smutny. Położył się przed metalowym naczyniem. Napił się szybko, lecz odczekała ze dwie

godziny, nim

go nakarmiła. Był zbyt zdenerwowany, by jeść. Nie mógł się przyzwyczaić do odnajdywania zwłok.

Ona też nie.

Usiadła na podłodze obok Monty'ego i objęła go.

- Wszystko będzie dobrze - wyszeptała. - Może następ¬nym razem znajdziemy żywego małego

chłopca, tak jak wczoraj. Czy rzeczywiście wczoraj? Podczas wyprawy dni się zacierały. -

Pamiętasz to dziecko, Mont y?

Dziecko.

- Zyje dzięki tobie. Dlatego musimy ciągnąć dalej te poszukiwania. Nawet jeśli to tak boli. - Boże, a

bolało na¬prawdę. Widok tak zdenerwowanego Monty'ego sprawiał jej ból. Bolało ją wspomnienie

dziewczyny ściskającej ró¬żaniec. Bolała świadomość, że prawdopodobnie nikogo ży¬wego już nie

znajdą.

Ale to nie było takie pewne. Póki prób, póty nadziei. Zamknęła oczy. Była zmęczona i czuła

wszystkie mięśnie.

No i co z tego? Później będzie miała czas na długi odpoczy¬nek. Teraz potrzeba jej zaledwie kilku

godzin snu, by dojść do siebie.

- Chodź, zdrzemniemy się. - Wyciągnęła się obok retrievera. - A potem pójdziemy sprawdzić, czy

nie znajdzie się jeszcze kogoś żywego w tej piekielnej dziurze.

Mont y skomlał cicho, opierając łeb na przednich łapach. - Ciii. - Zanurzyła twarz w jego sierści. -

No, już w po¬rządku. - To nie było w porządku. Śmierć nigdy nie jest w porządku. - Jesteśmy

razem. Robimy, co do nas należy. Musimy jakoś przebrnąć przez kilka następnych dni. Po¬tem

wrócimy na ranczo. - Zaczęła głaskać go po głowie. ¬Będziesz zadowolony, prawda?

Smutny.

Bolał ją widok zwierzęcia, ale zazwyczaj bywało gorzej.

Czasami ciężej przeżywał pojedyncze przypadki. Nie chodzi o to, że uodpornił się na masy ofiar, z

którymi się stykał w większych katastrofach. Rzecz raczej w tym, że pracowali właściwie bez

przerwy i reakcja następowała z opóźnieniem. Za parę godzin Mont y znowu będzie gotów do akcji.

A ona?

Przyjdzie do siebie. Tak jak powiedziała Boydowi.

Ostatnie kilka dni były zawsze najgorsze. Nadzieje rozwie¬wały się, rozpacz stawała się coraz

większa, a umysł i serce ogarniała nieznośna żałość.

Ale wiedziała, że ją zniesie. Trzeba znieść smutek, gdyż gdzieś może jeszcze czekać ktoś, kto

będzie zgubiony, jeśli nie znajdzie go Sara wespół z Montym.

Mont y przewrócił się na bok. Spać.

- Tak, powinniśmy się przespać. - Śpij, przyjacielu, i ja też się zdrzemnę. Niech zniknie

wspomnienie różańców i nie narodzonych dzieci. Niech zniknie śmierć i powróci nadzieja. -

Chociaż chwilka oddechu ...

Santa Camaro, Kolumbia 12 czerwca

- Ile ofiar? - zapytał Logan.

- Cztery. - Wargi Castletona zacisnęły się ponuro. - A dwaj mężczyźni w stanie ciężkim leżą w

miejscowym szpitalu. Czy możemy już wyjeżdżać? Rzygać mi się chce od tego smrodu. Czuję, że

to wszystko moja wina. To ja wy¬nająłem Bassetta do tej roboty. Lubiłem go.

- Za moment. - Spojrzenie Logana błądziło po wypalo¬nych ruinach, w które tak niedawno obrócił

się naj nowo¬cześniejszy ośrodek badawczy. Upłynęły zaledwie trzy dni, lecz dżungla już

odzyskiwała swoje terytorium. Trawa kiełkowała pośród zwalonych drzew, pędy pobliskich

ko¬narów wyciągały się ku zawalonej budowli, usiłując zamk¬nąć ją w makabrycznym uścisku. -

Udało ci się odzyskać jakieś fragmenty pracy Bassetta?

- Nie.

Logan spojrzał na ciemnoczerwonego skarabeusza, któ¬rego trzymał w dłoni.

- I Rudzak przysłał mi to dziś rano?

- Chyba tak. Znalazłem go na stopniu z przyczepionym

do niego twoim nazwiskiem. - To był Rudzak.

Spojrzenie Castletona przesunęło się od skarabeusza do

twarzy Logana.

- Bassett ma żonę i dziecko. Co im powiesz?

- Nic.

- Jak to nic?! Musisz ich zawiadomić, co się stało z Bassettem.

- A co mam im powiedzieć? Nie wiemy, co się z nim stało. Na razie. - Odwrócił się i ruszył w

kierunku dżipa.

- Rudzak go zabije - rzekł Castleton, idąc za nim.

- Możliwe.

- Dobrze o tym wiesz.

- Myślę, że na początku będzie próbował ubić z nami

interes.

- Okup?

- Możliwe. Chce czegoś, bo inaczej nie porywałby Bassetta.

- I będziesz się układał z tym łajdakiem? Po tym wszystkim, co zrobił twoim ludziom?

- Układałbym się z samym diabłem, gdybym mógł wy¬dobyć z niego to, co chcę.

Takiej odpowiedzi Castleton się spodziewał. Gdyby John Logan unikał konfrontacji, nie stałby się

jednym z największych potentatów ekonomicznych na świecie. Jeszcze przed czterdziestką zarobił

miliardy na swej firmie komputerowej i innych przedsięwzięciach.

A teraz ryzykował życie kilku uczonych, by zgarnąć gi¬gantyczne zyski, jakie dałoby się

wyciągnąć z tego projek¬tu. Niektórzy sądzili, że nikt, kto ma choć odrobinę sumie¬nia, nie

zbudowałby takiego urządzenia, wiedząc, jakimi konsekwencjami może ...

- No, dalej - Logan wpatrywał się w niego. - Powiedz to głośno.

- Nie powinieneś tego robić.

- Wszyscy znaleźli się w tym obiekcie z własnej woli.

Powiedziałem im zgodnie z prawdą, w co się pakują. Uwa¬żali, że warto.

- Ciekawe, jak się czuli, kiedy dosięgły ich kule. Nadal uważali, że było warto?

Logan ani okiem nie mrugnął.

- Kto, do diabła wie, za co jest sens umierać? Chcesz się wycofać, Castleton?!

Owszem, chciał się wycofać. Sytuacja stawała się zbyt groźna i skomplikowana. Wolał uniknąć

jednego i drugie¬go, toteż przeklinał dzień, w którym się w to wplątał.

- Wyrzucasz mnie?

- W żadnym razie. Potrzebuję cię. Wiesz, jak tu wszyst-

ko działa. Głównie dlatego cię zatrudniłem. Ale rozu¬miem, że wolisz trzymać się z daleka od tego

wszystkiego. Dostaniesz swoją forsę i dam ci wolną rękę.

- Dasz mi wolną rękę?

- Mogę cię zmusić do działania - rzekł ze znużeniem Lo-

gan. - Znalazłbym sposób, gdybym się postarał, ale odwaliłeś dla mnie kawał dobrej roboty i nie

mam zamiaru zatrzymy¬wać cię siłą. Spróbuję znaleźć kogoś innego na twoje miejsce.

- Nikt mnie nie może do niczego zmusić.

- Rób jak chcesz. - Logan wsiadł do dżipa. - Zawieź

mnie na lotnisko. Muszę się wziąć do pracy. Będę miał kłopoty z miejscową policją?

- Sam wiesz doskonale. W zagłębiu narkotykowym wzgórza są wysokie. Lepiej nie zadawać pytań.

Policja po prostu odwraca wzrok. - Uśmiechnął się gorzko, włączając silnik. - Czy to nie dlatego

zbudowałeś urządzenie właśnie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: