Major Ann - Wroc do mnie.pdf - Major Ann - ewelasia

ANN MAJOR

Wróć do mnie

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Gini... Gini... Gini...

Szukam Cię ciągle w każdej obcej twarzy,

Najmilsza moja, wróć do mnie, ja proszę.

Drugi raz taka miłość się nie zdarzy,

Twój obraz ciągle w głębi serca noszę.

Znienawidziłem pieniądze i sławę,

Przez nie samotny zostałem.

Choć mam kobiety, scenę i zabawę.

Lecz życie swoje przegrałem.

Szukam Cię ciągle w każdej obcej twarzy,

Najmilsza moja, wróć do mnie, kochana.

Tak mi brak wspólnych nocy, wspólnych marzeń,

Snutych we dwoje do białego rana.

Gini... Gini... Gini...

Styczniowe popołudnie było pochmurne, wilgotne

i zimne. W ten ponury dzień bezładna zabudowa,

ciągnąca się wzdłuż ulicy, wyglądała bardziej przy

gnębiająco niż zazwyczaj. Gini King jeździła jednak

tędy już tyle razy, że bloki mieszkalne, centra handlowe,

zjazdy na autostradę i stare, zrujnowane budynki

zlewały jej się w jeden ciąg rozmazanych świateł.

Zatopiona w niewesołych myślach, Gini ściskała

zmarzniętymi dłońmi kierownicę swego starego,

niebieskiego chevroleta. Ogrzewanie w samochodzie

było zepsute. W zimnym powietrzu oddech zaparo-

wywał szybę i trzeba było co chwila ją przecierać.

Nienawidziła przedzierania się przez samochodowy

tłok na drodze z Clear Lake, gdzie pracowała jako

WRÓĆ DO MNIE

nauczycielka angielskiego, do domu w Friendswood,

osiedla na obrzeżach Houston. Mieszkała tam razem

ze swą trzynastoletnią córką Melanią. Ale droga do

Friendswood była tylko jedną z wielu samotnie

staczanych bitew. Od dziesięciu lat Gini uczyła

w szkole, dojeżdżała, wychowywała dziecko i usiłowała

opędzić wszystkie wydatki ze swej skromnej pensji.

Życie skazanej na samotne wysiłki rozwódki nie

było łatwe. A mówi się, że to wiek wyzwolenia kobiet!

Zgrzyty, dochodzące spod rdzewiejącej maski

chevroleta, skierowały myśli Gini na niepokojący

stan jej finansów. Modliła się w milczeniu, by groźnie

brzmiące dźwięki nie oznaczały żadnej poważnej awarii,

bo nie stać jej było na zapłacenie wysokich rachunków

z warsztatu. Kupno nowego samochodu w ogóle nie

wchodziło w rachubę. Melania potrzebuje aparatu

ortodontycznego i co kwartał wyrasta z ubrań, nie

byłoby więc z czego spłacać rat.

Szyba wciąż pokrywała się warstewką pary i Gini

musiała ją co chwila przecierać.

Przyjaciółki serdecznie jej współczuły. Ponieważ

statystyki tak jednoznacznie wykazywały, że byli

mężowie rzadko płacą alimenty na dzieci, uważały jej

sytuację za typową. Najlepsza przyjaciółka Gini, Lucy

Moreno, żona znanego fizyka z NASA, często

wygłaszała w pokoju nauczycielskim tyrady na temat

ciężkiego losu samotnych kobiet we współczesnym

społeczeństwie. Uwielbiała szydzić z mężczyzn, którzy

robili dzieci, lecz unikali brania na siebie odpowiedzial

ności. Na pytania, czy wie, gdzie przebywa ten bydlak,

jej były mąż, Gini kręciła głową, nienawidząc samej

siebie za kłamstwo.

Bo wiedziała bardzo dobrze.

Nieraz myślała z gorzką ironią, że gdyby przyjaciółki

znały prawdę, ich współczucie ustąpiłoby zdumieniu,

może nawet zazdrości. Nieproszona pojawiała się

WRÓĆ DO MNIE

myśl, że jej sytuacja nie jest taka jak innych kobiet.

Nie musi być skazana na samą siebie.

Lecz wtedy wracały stare lęki i przekonywała samą

siebie:

- Muszę. Jednak muszę.

Bo Gini żyła w strachu, że jej były mąż mógłby ją

odnaleźć i chcieć pomóc. Ta myśl napełniała ją tym

samym przerażeniem, które lata temu kazało jej go

opuścić, mimo całej żywionej do niego miłości.

Gini miała trzydzieści dwa lata, ale mimo stałego

przemęczenia i nawału obowiązków wyglądała znacznie

młodziej. Nie była klasyczną pięknością, lecz ogromne,

bursztynowe oczy i falujące, brązowe, sięgające ramion

włosy czyniły z niej atrakcyjną kobietę. Była drobna,

lecz miała dobrą figurę. Słodycz twarzy, kobiecość

i wdzięk sylwetki nadawały jej wyjątkowy urok,

którego często pozbawione są znacznie piękniejsze

kobiety. Jej uroda nie kryła się tylko w rysach twarzy,

lecz wynikała również z serca i duszy. Ludzie lgnęli

do niej, bo była delikatna i miła. Zawsze miała wielu

przyjaciół, tak kobiety jak i mężczyzn.

Sama uważała się jednak za zupełnie zwyczajną,

nudną, pozbawioną poczucia humoru istotę. Fakt, że

lgnęli do niej nie tylko uczniowie, ale i przypadkowo

spotkani ludzie, tłumaczyła tym, że w obecnych czasach

wszyscy są po prostu samotni. Sama już od dawna

zżyła się z tym uczuciem.

Gini skręciła w obrzeżoną drzewami ulicę, a po

chwili w podjazd przed domem. Pusty pojemnik na

śmiecie stoczył się na chodnik. Westchnęła zniecierp

liwiona. Dlaczego Melania nigdy...

Widok dawno nie koszonej trawy, zmoczonej.

deszczem gazety, ganku pełnego porozrzucanych rzeczy

był znajomy i jak zwykle próbowała go zignorować.

Rower Melanii leżał porzucony na deszczu.

W fatalnym nastroju Gini podniosła z ziemi mokrą

WRÓĆ DO MNIE

gazetę i mocniej otuliła się płaszczem. Czekało ją

robienie kolacji, zaganianie Melanii do lekcji i stos

klasówek do poprawienia, a czuła się okropnie

wyczerpana. Jak zwykle miała wrażenie, że nie zrobi

nawet części tego, co powinna.

Gdy otwierała drzwi, ogłuszyła ją muzyka. Oczywiś

cie, Melania nie odrabiała lekcji, tylko wbrew wszelkim

zakazom oglądała wideo z rockowymi piosenkami.

Czemu, do diabła, jej córka nie mogła...

W myśli Gini wdarły się dźwięki nowej piosenki.

Niski, matowy męski głos zaparł jej na chwilę dech,

pozbawił czucia. Była świadoma jedynie tego głosu,

który ciągle, mimo wszelkich postanowień, kochała.

Bez sił oparła się o framugę drzwi. Dlaczego nie

mogła go zapomnieć, dlaczego wciąż sprawiało jej to

taki ból?

Niemal na ślepo szła w kierunku dużego pokoju,

gdy dotarły do niej słowa piosenki. Nie widziała, że

zeszyty i ubrania Melanii leżały rozrzucone na dywanie

i meblach, że z parapetu okna zwisała beztrosko

rzucona brudna skarpetka, że Samanta, ich kotka,

wbrew zakazowi siedziała w pokoju. Cały świat przestał

istnieć, Gini słyszała jedynie muzykę.

Nie znała dotąd tej piosenki, widocznie napisał ją

niedawno. Zawsze usiłowała zamykać uszy na jego

głos, ale nigdy jej się to nie udawało. Jordan Jacks

śpiewał z głębokim uczuciem „Gini... Gini... Gini...".

Szukam Cię ciągle w każdej obcej twarzy,

Najmilsza moja, wróć do mnie, ja proszę...

Znienawidziłem pieniądze i sławę...

Jak zaczarowana, Gini powoli weszła do pokoju

i zamarła, patrząc na wysokiego, fascynującego,

ciemnowłosego idola na ekranie telewizora. Opalony,

muskularny mężczyzna tańczył na scenie z mikrofonem

w ręku, a jego głos i emanująca z niego pierwotna siła

Major Ann - Wroc do mnie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: