Garwood Julie - Intryga.pdf - Garwood Julie - gosia421

JULIE GARWOOD

Intryga

Shadow Music

Tłumaczyła: Dagmara Bagińska

Prolog

Dawno, dawno temu, w czasach, kiedy gwałtowne sztormy wdzierały się

od morza, pierwsza horda wojowników z dalekiego lądu przeszła przez nasze

góry i dotarła do naszych wybrzeży. Ze stalowymi mieczami, przypasanymi do

zbroi lśniącej w południowym słońcu niczym szklana łuska, maszerowali

dwójkami w kolumnach ciągnących się jak okiem sięgnąć. Nie pytali o

pozwolenie ani nie dbali o to, że wkraczają na czyjś teren. Mieli swoją misję i nikt

nie śmiał stanąć na ich drodze. Krocząc przez nasze piękne ziemie, brali nasze

konie i naszą żywność, deptali nasze plony, wykorzystywali nasze kobiety i

zabijali naszych niewinnych ludzi. Zostawiali po sobie wielkie zniszczenie, a

wszystko w imię Boga.

Nazywali siebie krzyżowcami. Wierzyli gorąco, że ich misja jest święta i

prawa, ponieważ tak powiedział im papież, który pobłogosławił ich i wysłał w tę

podróż na drugi koniec świata. Mieli za zadanie nawracać niewiernych i siłą

zmuszać ich do przyjęcia wiary w Boga i nowej religii. Jeśli poganie odmawiali,

żołnierze mieli prawo zabić ich swoimi świętymi i pobłogosławionymi mieczami.

Droga przez nasze góry była jedynym przejściem dla krzyżowców,

pozwalającym im na dalszą krucjatę, więc przekraczali ją całymi legionami, a gdy

już docierali do naszych portów po drugiej stronie gór, kradli nasze statki, żeby

dopłynąć do wyznaczonego celu.

Nasz mały kraj nazywał się wówczas Monchanceux. Rządził nami nasz

wuj, łaskawy król Grenier, który był człowiekiem miłującym swoją ojczyznę i

pragnącym ją chronić. Nie byliśmy bogatym krajem, lecz byliśmy zadowoleni.

Mieliśmy wszystkiego pod dostatkiem. Kiedy hordy intruzów zaczęły przetaczać

się przez nasze ziemie i okradać je ze wszystkiego, nasz król wpadł we

wściekłość, lecz nie pozwolił, by gniew kierował jego poczynaniami. Król

Grenier był sprytnym człowiekiem, więc wpadł na pomysł, jak rozwiązać tę

sytuację.

Postanowił zmusić kolejną grupę intruzów, żeby zapłaciła myto za

przejazd przez góry. Przełęcz była na tyle wąska, że bez trudu można było jej

bronić. Nasi wojownicy przywykli do zimna, śniegu i lodowatych wiatrów, więc

mogli bronić przejścia nawet miesiącami. A nadciągała właśnie surowa zima.

Dowódca rzekomo prawych najeźdźców rozgniewał się na wieść o tym, że

ma cokolwiek płacić. On i jego ludzie wypełniali przecież świętą misję. Zagroził,

że zabiją całą ludność Monchanceux, łącznie z kobietami i dziećmi, jeśli

ktokolwiek zabroni im przejazdu. Zapytał, czy król Grenier i jego poddani są w

łasce kościoła, czy może, jako poganie, zamierzają stanąć na drodze boskiej

sprawy? Odpowiedź na to pytanie miała zdecydować o losie kraju.

Nasz dobry i mądry król natychmiast przyjął wiarę. Powiedział dowódcy

najeźdźców, że tak on, jak i wszyscy jego poddani są poświęceni i może tego

dowieść.

Wezwał do siebie ludność Monchanceux i przemówił do niej z balkonu

swojego pałacu. Dowódca armii krzyżowców stał za nim.

– Od dzisiejszego dnia nasz kraj będzie nosił nazwę St. Biel na cześć

świętego patrona mojej rodziny, który jest obrońcą niewinnych – oznajmił król

Grenier. – Zbudujemy pomnik Świętego Biela i wymalujemy jego podobiznę na

drzwiach naszej katedry, żeby każdy, kto przybędzie do naszych wybrzeży,

dowiedział się o jego świętości, a my wyślemy hołd papieżowi, okazując w ten

sposób naszą szczerość i oddanie. Myto, które pobierzemy za przejazd, zostanie

przekazane właśnie na ten cel.

Dowódca krzyżowców znalazł się w kłopotliwym położeniu.

Jeśliby odmówił zapłaty myta – oczywiście w złocie, gdyż tylko taką formę

akceptował król – czy nie sprzeciwiłby się tym samym, by król złożył należny

hołd papieżowi? A gdyby papież usłyszał o tej odmowie, jakby zareagował?

Ekskomunikowałby go? Kazałby go stracić?

Po długiej nocy rozważań i bicia się z myślami przywódca armii

zdecydował się zapłacić myto. Było to przełomowe wydarzenie i stało się

precedensem. Od tej pory każda grupa krzyżowców, chcąca przekroczyć nasze

ziemie, bez sprzeciwu płaciła myto.

Nasz król dotrzymał słowa. Kazał stopić złoto i wyrobić z niego monety, a

na każdej wybić wizerunek Świętego Biela z aureolą wokół głowy.

Trzeba było przenieść część królewskiego skarbca, żeby zrobić miejsce dla

wszystkich złotych monet. Przygotowano też specjalny okręt, który miał

dostarczyć hołd Ojcu Świętemu. Pewnego dnia ogromne, ciężkie skrzynie zostały

załadowane na okręt, a tłum mieszkańców zgromadził się w porcie, obserwując

odpłynięcie statku do Rzymu. Wkrótce po tym historycznym dniu zaczęły

pojawiać się plotki. Nikt nie mógł z całą pewnością powiedzieć, że widział złoto,

albo stwierdzić, ile z niego zostało wysłane. Kilku ambasadorów twierdziło, że

zaledwie jakieś marne grosze dotarły do papieża. Plotki o ogromnym bogactwie

naszego króla rozeszły się tak samo szybko, jak zniknęły, niczym fale

obmywające nasze brzegi.

Wreszcie odnaleziono szybszą drogę do Ziemi Świętej i krzyżowcy

przestali przemierzać nasz kraj. Byliśmy wdzięczni za tę zmianę.

Jednakże nie zostawiono nas w spokoju. Co parę lat przybywał do nas ktoś

w poszukiwaniu legendarnego złota. Król Anglii słyszał plotki o skarbie i

pewnego dnia wysłał do nas swojego barona. Kiedy wreszcie nasz władca zgodził

się, żeby ów człowiek przeszukał pałac i monarszą posiadłość, baron stwierdził,

że wróci do Anglii i ogłosi, że nie ma żadnego ukrytego skarbu. Król Grenier był

na tyle gościnny dla barona, że ten postanowił ostrzec monarchę, iż książę John z

Anglii rozważa najazd na St. Biel. Baron wyjaśnił, że książę John pragnie rządzić

całym światem i niecierpliwie czeka na moment, kiedy przejmie koronę Anglii.

Baron stwierdził, że bez wątpienia wkrótce St. Biel stanie się jedną z kolejnych

własności Anglii.

Rok później nastąpiła inwazja. Kiedy oficjalnie St. Biel stało się

własnością Anglii, ponownie rozpoczęto poszukiwania złota. Świadkowie tych

wydarzeń zeznają, że nie pozostał ani jeden kamień, pod który by nie zajrzano.

Skarb zniknął, jeśli w ogóle kiedykolwiek istniał...

Wellingshire, Anglia

Księżniczka Gabrielle miała zaledwie sześć lat, kiedy wezwano ją do

umierającej matki. Eskortowała ją jej wierna straż, dwóch żołnierzy po każdej ze

stron, kroczących powoli, żeby dziewczynka mogła za nimi nadążyć, gdy z

powagą przemierzali długi korytarz. Jedynym dźwiękiem, jaki było słychać, był

stukot ich butów na zimnej, kamiennej posadzce.

Gabrielle wzywano do łoża śmierci matki tyle razy, że straciła już rachubę.

Szła ze spuszczoną głową, wpatrując się w błyszczący kamień, który

znalazła. Na pewno spodoba się mamie. Był czarny, z białymi zygzakowatymi

żyłkami na całej powierzchni. Jedna strona kamienia była tak gładka jak dłoń

matki, kiedy głaskała twarz Gabrielle. Za to druga jego strona była szorstka jak

bokobrody ojca.

Codziennie o zachodzie słońca Gabrielle przynosiła matce różne skarby.

Dwa dni temu złapała motyla. Miał takie piękne skrzydełka, całe złote w

purpurowe plamki. Mama stwierdziła, że to najpiękniejszy motyl, jakiego

kiedykolwiek widziała. Potem, kiedy Gabrielle podeszła z motylem do okna i

pozwoliła mu odlecieć, mama pochwaliła ją, że tak delikatnie postąpiła z jednym

z boskich stworzeń.

Wczoraj Gabrielle zerwała kwiaty na wzgórzu za murami miasta. Otaczał

ją zapach wrzosu i miodu i uznała, że ta woń jest nawet przyjemniejsza od

specjalnych olejków i perfum mamy. Gabrielle zawiązała grubą wstążkę wokół

łodyg i próbowała ułożyć ładny, bukiet, ale nie wiedziała, jak to zrobić, więc

wyszedł jej z tego tylko krzywy wiecheć. Wstążka rozwiązała się, zanim zdążyła

podarować bukiet mamie.

Jednak to kamienie były ulubionymi skarbami mamy. Na stoliku przy

łóżku trzymała pełen ich koszyk, które zebrała dla niej Gabrielle. Ten z

pewnością spodoba się jej najbardziej, pomyślała dziewczynka.

Gabrielle nie czuła niepokoju związanego z dzisiejszą wizytą. Mama

obiecała jej, że w najbliższym czasie nie odejdzie do nieba, a zawsze

dotrzymywała danego słowa.

Postacie rzucały długie ruchliwe cienie na kamienną posadzkę i ściany.

Gdyby Gabrielle nie była tak zaaferowana swoim znaleziskiem, z pewnością

zaczęłaby gonić swój cień, próbując go złapać. Długi korytarz był jej ulubionym

miejscem zabaw. Uwielbiała skakać na jednej nodze po kamiennych płytach

posadzki ciekawa, jak długo uda jej się nie upaść. Jeszcze nie udało jej się

doskoczyć na jednej nodze dalej niż do drugiego łukowato sklepionego okna. A

okien było jeszcze pięć.

Garwood Julie - Intryga.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: