Joanna Chmielewska - Romans wszechczasów.pdf - Joanna Chmielewska - Metaloman

JOANNA CHMIELEWSKA

ROMANS WSZECHCZASÓW

Wszystko zaczęło się od tego, że

rozleciał mi się samochód. Wracałam

z Gdańska do Warszawy i za

Pasłękiem wjechałam sobie do lasu,

żeby nazbierać kwiatków. Ściśle

biorąc, nie były to kwiatki, tylko jakieś

badyle, zaczynające z siebie coś

wypuszczać. Była pierwsza połowa

marca, pogoda od kilku dni zrobiła się

cudownie piękna, słońce świeciło i

flora zdążyła zareagować.

Wjazd do lasu za Pasłękiem stanowił

coś w rodzaju pętelki, jakby specjalnie

służącej do wjeżdżania, zawracania i

wyjeżdżania, wyglądającej sucho,

zachęcająco i niewinnie. Nabrałam się

na te złudne pozory, pętelka okazała

się bagnem do topienia krów i

zabuksowałam się w niej na amen.

Powinnam była zapewne zatrzymać

kogoś na szosie i wezwać pomocy, ale

tak proste rozwiązanie sprawy jakoś

mi nie zaświtało. Z pomysłów, które mi

wówczas przyszły do głowy, jeden był

szczególnie celny, mianowicie:

zaczekać do lata, aż to wszystko

wyschnie i stwardnieje, i dopiero

wtedy wyjechać. Ocena pomysłu

sprawiła, że zamiast postępować

rozsądnie, wpadłam w zaciętą furię,

zgarnęłam pod koła połowę poszycia

leśnego i w końcu wydostałam się z

tego bagna tyłem, z rykiem nie

gorszym niż topiącej się krowy.

Samochód był już dość stary i zużyty,

nie wytrzymał szaleństwa i w okolicy

Mławy rozleciał się w drobne kawałki.

Nie zewnętrznie, oczywiście, tylko

gdzieś tam w środku, w silniku.

Dojechałam do Warszawy na holu,

odstawiłam wehikuł do remontu i

zaczęłam się posługiwać komunikacją

miejską, głównie pospiesznymi

autobusami, z całkowitym

wykluczeniem taksówek. Jazda

samochodem osobowym w

charakterze pasażera denerwowała

mnie* niewymownie.

Późnym wieczorem wracałam od

znajomych ze Starego Miasta. Ciągle

jeszcze przyzwyczajona do własnego

pojazdu, nie zważałam na upływ

czasu i przeoczyłam fakt, że o jakiejś

tam godzinie autobusy przestają

kursować. Dokonałam tego odkrycia

nagle, przeraziłam się tak, jakby

zawisł nade mną co najmniej jakiś

kataklizm, zakończyłam wizytę w pół

zdania i wybiegłam w takim

pośpiechu, że nie zdążyłam nawet

spojrzeć do lustra i poprawić koafiury.

Na głowie miałam perukę, która,

czułam to, przekręciła się nieco i

utworzyła idiotyczną grzywkę,

maquillage rozmazał mi się

niewątpliwie po całej twarzy, ale

prawdopodobieństwo spotkania

kogoś, komu chciałabym się podobać,

wydawało się raczej znikome. Na

ulicach było ciemno, zimno, mokro i

pusto.

Wchodząc z placu Zamkowego w

Krakowskie Przedmieście ujrzałam

idącego z przeciwka jakiegoś faceta,

który na mój widok zareagował dość

osobliwie. Gwałtownie zwolnił, na

obliczu ukazał mu się kolejno wyraz

zaskoczenia, zdumienia i

natchnionego zachwytu, nogi uczyniły

jeszcze ze dwa kroki, po czym wrosły

w chodnik. Nie chcę twierdzić, że

nigdy w życiu na żadnej ulicy w nikim

nie wzbudziłam zachwytu, niemniej

jednak takie objawy wstrząsu wydały

mi się przesadne. Zastanowiłam się,

czy go przypadkiem nie znam,

pomyślałam, że muszę widocznie

wyjątkowo głupio wyglądać, minęłam

ten znieruchomiały słup i oddaliłam się

w kierunku przystanku autobusowego.

Znieruchomiały słup przemienił się

zapewne z powrotem w ludzką istotę i

oderwał od chodnika, bo wysiadając

ujrzałam go ponownie. Jechał tym

samym autobusem, razem ze mną,

wysiadł drugimi drzwiami i przyglądał

mi się z tak przeraźliwym natężeniem,

że wręcz powietrze przed nim

gęstniało. Kiedy zbliżałam się do

domu, szedł za mną, nie odrywając

oczu od moich pleców. Trochę mnie to

zniecierpliwiło, nabrałam obaw, że

Joanna Chmielewska - Romans wszechczasów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: