Stephen King Crouch End.pdf

STEPHEN KING

Crouch End

(Crouch End)

(Tłumaczenie Michał Wroczyński)

Kiedy kobieta wreszcie sobie poszła, wybiło

prawie wpół do trzeciej w nocy. Ciągnąca się

przed posterunkiem policji na Crouch End

Tottenham Lane przypominała nieruchomą rzekę.

Londyn pogrąŜony był we śnie... ale Londyn

nigdy nie zapada w głęboki sen, a sny miewa

niespokojne...

Policjant Yetter zamknął kajet, który zapisał

prawie do końca, notując dziwaczną, gorączkową

opowieść Amerykanki. Spojrzał na maszynę do

pisania i stos czystych formularzy na stojącej

obok półce.

- W dziennym świetle będzie to brzmieć jeszcze

bardziej wariacko - stwierdził.

Policjant Farnham, który popijał coca-colę i od

dłuŜszego juŜ czasu się nie odzywał, nagle się

odezwał.

- Ona była Amerykanką, prawda? - spytał, jakby

ten fakt miał wytłumaczyć większość tego, co

opowiedziała.

- Wepchniemy to do archiwum - zgodził się

Yetter i rozejrzał się za papierosem. - Ale ciekaw

jestem... Farnham roześmiał się.

- Chyba nie chcesz powiedzieć, Ŝe wierzysz w

choć jedno jej słowo? Śmiało! Słucham!

- Czy coś mówiłem? Nic. A ty jesteś teraz tutaj.

Farnham lekko zesztywniał. Miał dwadzieścia

siedem lat i nie było jego winą ani to, Ŝe

przeniesiono go na ten posterunek z leŜącego

bardziej na północ Muswell Hill, ani teŜ to, Ŝe

cała kariera zawodowa dwukrotnie prawie

starszego od niego Yette-ra przebiegła w tym

cichym zakątku Londynu, na Crouch End.

- Jestem - odparł. - Ale, z całym szacunkiem,

potrafię jeszcze odróŜnić ziarno od plew. Czy

nie...

- Lepiej poczęstuj mnie fajką, kolego - odparł

Yetter, spoglądając nań z lekkim rozbawieniem. -

O, dzięki, dobry z ciebie chłopak.

Zapalił papierosa zapałką, którą wyjął z pudełka

ozdobionego rysunkiem jasnoczerwonej

lokomotywy. Machnięciem ręki zgasił płomyk i

wrzucił wypalone drewienko do popielniczki

Farnhama. Popatrzył na kolegę przez obłok

dymu. JuŜ dawno stracił swój chłopięcy wygląd i

wdzięk. Twarz Yettera poŜłobiona była

głębokimi zmarszczkami, a nos stanowił mapę

popękanych naczynek krwionośnych; codziennie

wieczorem lubił sobie wypić sześć butelek piwa

Harp.

- A zatem uwaŜasz, Ŝe Crouch End jest takim

spokojnym i cichym miejscem?

Farnham wzruszył ramionami. Tak naprawdę

uwaŜał, Ŝe Crouch End jest ogromną, ziewającą

gębą leŜącą na peryferiach Londynu; jego

młodszy brat z całą pewnością nazwałby tę

dzielnicę Nudopatia.

- CóŜ - ciągnął Yetter. - Wiem, Ŝe tak uwaŜasz. O

jedenastej wieczorem wszystko tu juŜ smacznie

śpi. Ale widziałem na Crouch End wiele

dziwnych rzeczy. Gdybyś spędził tu połowę tego

czasu co ja, równieŜ byś w to uwierzył. Na

przestrzeni tych sześciu czy ośmiu spokojniutkich

ulic dzieje się więcej dziwnych rzeczy niŜ w

całym Londynie. Wiem, Ŝe brzmi to zabawnie,

ale mówię prawdę. Te rzeczy mnie przeraŜają.

Dlatego piję tyle piwa, bo po nim nie boję się tak

bardzo. Przypatrz się kiedyś sierŜantowi

Gordonowi, Farnham, i zadaj sobie pytanie,

dlaczego w wieku czterdziestu lat jest kompletnie

siwy. A gdybyś zobaczył Petty'ego... ale jego juŜ

nie zobaczysz, prawda? Petty popełnił

samobójstwo latem siedemdziesiątego szóstego

roku. Nasze gorące lato. Było to... - Yetter

starannie szukał odpowiednich słów. - Było to

okropne lato. Straszne. Wielu z nas się obawiało,

Ŝe mogą się tu przedrzeć.

- Kto mógł się przedrzeć? - zapytał Farnham.

Czuł, Ŝe kąciki ust wykrzywia mu pogardliwy,

obelŜywy uśmieszek, wiedział, Ŝe nie jest to

uprzejme, ale nie potrafił nad sobą zapanować.

Na swój sposób Yetter bredził tak samo, jak

Amerykanka. Zresztą zawsze był trochę dziwny.

Zapewne pijaczek.

Spostrzegł, Ŝe Yetter oddaje mu uśmiech.

_ UwaŜasz mnie za starą końską dupę -

stwierdził.

_ Wcale nie, wcale nie - zaprotestował Farnham i

jęknął

w duchu.

_ Jesteś dobrym chłopcem - stwierdził Yetter. -

Jak juŜ osiągniesz mój wiek, nie będziesz siedział

za biurkiem i przewracał papierów na takim

posterunku jak ten. Będziesz pracował w

normalnej policji. Będziesz, prawda? Marzysz o

tym.

_ Tak - przyznał Farnham.

Była to prawda. Marzył o tym. Zamierzał wstąpić

do akademii, mimo Ŝe Sheila chciała, aby

porzucił pracę w policji i zajął się czymś innym;

na przykład zatrudnił się u Forda przy taśmie na

linii montaŜowej. Na myśl o pracy z robolami aŜ

coś ściskało go w brzuchu.

- Tak teŜ myślałem - oświadczył Yetter, gniotąc

niedopałek w popielniczce. - Masz to we krwi,

prawda? MoŜesz wysoko zajść i nie skończysz w

takim nudnym miejscu jak to, na starym Crouch

End. Ale nie wiesz o wszystkim. Crouch End jest

dziwne. Powinieneś od czasu do czasu

postudiować nasze archiwa, Farnham. Och,

naturalnie, znajdziesz tam masę zwyczajnych

przypadków... chłopcy i dziewczęta uciekający z

domu, Ŝeby przystać do hipisów, punków czy jak

tam sami siebie dzisiaj nazywają... zaginieni

męŜowie (gdy widzisz ich Ŝony, zazwyczaj

rozumiesz, dlaczego zaginęli)... podpalenia,

których sprawców nie wykryto... kradzieŜe

kieszonkowe... wiele innych spraw. Ale między

nimi jest wystarczająca liczba historii mroŜących

krew w Ŝyłach. Wiele takich, Ŝe człowiekowi robi

się niedobrze.

- Naprawdę? Yetter skinął głową.

- Niektóre do złudzenia przypominają historię,

jaką opowiedziała nam ta nieszczęsna

amerykańska dziewczyna. Nigdy juŜ nie zobaczy

swego męŜa; masz na to moje słowo honoru. -

Popatrzył na Farnhama i wzruszył ramionami. -

MoŜesz mi wierzyć albo nie. Pakujemy je

wszystkie do jednej kartoteki. Nazywamy to

kartoteką spraw bieŜących, poniewaŜ brzmi to

ładniej niŜ archiwum, czyli kartoteka-pocałuj-

nas--w-dupę. Przestudiuj ją, Farnham.

Przestudiuj.

Farnham nic nie odpowiedział, ale postanowił

"przestudiować" ją w wolnej chwili. Myśl, Ŝe

istnieje cały szereg takich

historii, jaką opowiedziała im Amerykanka,

była... niepokojąca.

- Czasami... - powiedział Yetter i podkradł

Farnhamowi kolejnego silk cutsa - ...rozmyślam o

Wymiarach.

- O Wymiarach?

- Tak, synu, o Wymiarach. O Wymiarach zawsze

piszą twórcy science fiction, prawda? Czy

czytujesz science fiction, Farnham?

- Nie - odrzekł młody Farnham. Zawsze uwaŜał,

Ŝe ten gatunek literatury stanowi wyrafinowaną

formę robienia z ludzi głupków.

- A co powiesz o Lovecrafcie? Jego utworów teŜ

nie czytałeś?

- Nawet o nim nie słyszałem - przyznał się

Farnham.

Tak naprawdę ostatnią ksiąŜką fantastyczną, jaką

czytał dla zabicia czasu, był niewielki pastisz

pochodzący jeszcze z czasów wiktoriańskich i

zatytułowany Two Gentlemen in Silk Knickers.

- CóŜ, ten facet, Lovecraft, zawsze pisał o

Wymiarach - stwierdził Yetter, sięgając po

pudełko zapałek z wymalowaną lokomotywką. -

Wymiary są bardzo blisko nas. I są pełne tych

nieśmiertelnych potworów, na sam widok których

ludzie tracą zdrowe zmysły. Oczywiście, to

fikcja. Ale gdy coś takiego rzeczywiście

przytrafia się komuś, powaŜnie się zastanawiam,

czy to naprawdę jedynie fikcja. Nachodzą mnie

wtedy myśli, przewaŜnie cichą, spokojną nocą,

taką jak teraz, Ŝe cały nasz świat, wszystko, co

wydaje się nam tak miłe, normalne i zwykłe, jest

jak wielka skórzana piłka napompowana

powietrzem. I Ŝe miejscami skóra jest prawie

całkiem przetarta. Tam bariery są cieńsze.

Rozumiesz, o czym mówię?

- Tak - mruknął Farnham i pomyślał: A moŜe

powinieneś dać mi buzi, Yetter. Zawsze, gdy

błądzę myślami gdzieś indziej, marzę o buziaku.

- A później kombinuję: MoŜe Crouch End jest

właśnie jednym z takich miejsc? Głupie, ale tak

dokładnie sobie myślę. Być moŜe to wyłącznie

kwestia bujnej wyobraźni. Matka zawsze mi

mówiła, Ŝe cierpię na przerost fantazji.

- Naprawdę?

- Tak. I wiesz, o czym jeszcze myślę?

- Nie. Nie mam zielonego pojęcia.

- Highgate jest prawie w porządku; to właśnie

myślę. Tam powłoka oddzielająca nas od

Wymiarów jest tak samo gruba jak w Muswell

Hill. Ale weź, na przykład, takie Archway i

Finsbury Park. Te dzielnice równieŜ przylegają

do Crouch End. W obu mam przyjaciół. Wiedzą,

Ŝe interesuję się pewnymi sprawami, które

wydają się kompletnie nieracjonalne. Pewne

zwariowane historie, jakie im opowiadają

ludzie... no cóŜ... ludzie, którzy nie mają

najmniejszego powodu opowiadać takich bredni.

Czy zastanowiłeś się, Farnham, nad tym, po co ta

kobieta miałaby opowiadać nam tak niestworzoną

historię, gdyby nie była ona prawdziwa?

- No cóŜ...

Yetter zapalił zapałkę i popatrzył przez płomyk

na Farnhama.

- Piękna, młoda, dwudziestosześcioletnia kobieta,

w hotelu dwoje dzieci, jej mąŜ jest młodym,

dobrze prosperującym prawnikiem w Milwaukee

czy gdzieś tam. Co chciała zyskać na tym, Ŝe

przyszła tu i wyrecytowała nam historię, jaką

spotkać moŜna jedynie w filmach o detektywie

Hammerze?

- Nie wiem - odparł sztywno Farnham. - Ale

zapewne istnieje jakieś wythi...

- Tak więc myślę sobie - przerwał mu Yetter - Ŝe

jeśli są takie "cienkie punkty", nasz musi

zaczynać się w Archway i Finsbury Park... ale

najcieniej jest tutaj, w Crouch End. I mówię

sobie: Czy nie nadejdzie w końcu taki dzień,

kiedy skóra oddzielająca nas od tego, co znajduje

się po jej drugiej stronie... ostatecznie się

przetrze? Czy nie będzie to dzień, kiedy się

okaŜe, Ŝe wszystko to, o czym mówiła nam ta

kobieta, nie wyczerpuje prawdy nawet w

połowie?

Farnham milczał. Był juŜ najgłębiej przekonany,

Ŝe policjant Yetter wierzy równieŜ w

chiromancję, frenologię i w RóŜo-

krzyŜowców.

- Poczytaj archiwa - poradził Yetter, wstając z

krzesła. Kiedy przyłoŜył dłonie do pleców i się

przeciągnął, rozległ się ^ichy trzask. - Idę

zaczerpnąć trochę świeŜego powietrza. \

Wyszedł. Farnham popatrzył za nim z mieszaniną

rozbawienia i złości. Yetter ma fioła, to jasne jak

słońce. I kopci jak parowóz. A w tym nowym,

wspaniałym świecie socjalizmu papierosy i

opieka społeczna wcale tanie nie są. Sięgnął po

notes Yettera i ponownie zaczął czytać to, co

opowiedziała dziewczyna.

Później, oczywiście, przejrzy archiwum.

Zrobi to po prostu dla jaja.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: