sw_Rita.pdf

Adoracja Najświętszego Sakramentu

przeżywana ze św. Ritą z Cascii

Panie Jezu, dziękujemy, że gromadzisz nas po raz kolejny przed Twoim

Obliczem i zanurzasz w swoim nieskończonym Miłosierdziu. Spotykamy się

dziś w Imię Twoje, wierząc, że jesteś pośród nas. Twoja Święta Obecność

sprawia, że chcemy Cię wielbić i wołać do Ciebie z ufnością. Prosimy przyjdź

do nas w lekkim powiewie, nawiedź nasze dusze, mów do serca każdego z nas i

przemieniaj je. Ześlij Swego Ducha, aby się w nas modlił, zapalił gorliwą

miłością, obdarzył Swoimi darami.

Maryjo, Ty nieustannie szukałaś oblicza Pana, Ty przyjęłaś Jego tajemnicę i

rozważałaś ją w sercu swoim. Prosimy Cię, nasza ukochana Mamusiu, bądź dziś

z nami i pomóż nam adorować z miłością Twojego Syna, usłyszeć dziś Jego głos

i przyjąć to, co dla nas przygotował. Prosimy także o obecność i

wstawiennictwo Świętych, Aniołów i Archaniołów.

Św. Rito, patronko dzisiejszego spotkania, orędowniczko w sprawach trudnych i

beznadziejnych, wstawiaj się za nami, abyśmy wszystko co nas obciąża mogli

dziś zostawić u stóp Pana. Prosimy wspieraj nas w naśladowaniu Chrystusa i

upraszaj potrzebne łaski u Boga.

Pieśń:

Rita urodziła się w 1381 r. w Roccaporena, w prowincji Cascia we Włoszech.

Jej rodzice Antoni i Amata Lotti, byli ludźmi dobrymi, pobożnymi i

pracowitymi. Swoim życiem realizowali ewangeliczne przesłanie przebaczenia i

pojednania. Cieszyli się dużym szacunkiem współobywateli, dlatego

powierzono im ważne zadanie rozjemców dla całego miasta. Gdy narastał jakiś

konflikt między sąsiadami zachęcali oni do dialogu i poszukiwania rozwiązań

sporu.

Antoni i Amata byli szczęśliwym małżeństwem, jednak do pełni radości

brakowało im dziecka. W końcu po wielu latach oczekiwania i żarliwej

modlitwy Amata znalazła się w stanie błogosławionym. Pełni wdzięczności za

łaskę narodzin córki nadali jej imię Margherita, które w języku włoskim

znaczyło „perła”. Nazywali ją jednak zdrobniale Ritą.

Legenda mówi, że gdy Rita miała kilka miesięcy rodzice poszli uprawiać pole, a

ją pozostawili śpiącą w kołysce ustawionej w cieniu. Jeden z pracowników

pracujących z państwem Lotti w polu skaleczył się w rękę i biegnąc do domu,

by opatrzyć ranę przeraził się widząc rój pszczół krążący wokół twarzy

dziewczynki. Pszczoły wchodziły nawet do jej ust nie czyniąc jej przy tym

najmniejszej krzywdy. Mężczyzna wyciągnął jednak zranioną rękę, by odgonić

pszczoły, a gdy te odleciały okazało się, że jego ręka została uzdrowiona.

Rita wzrastała w chrześcijańskiej atmosferze. Rodzice od najwcześniejszych lat

uczyli jej modlitwy, wzbudzali miłość do Boga i Dziewicy Maryi, przekazywali

zasady wiary, a przede wszystkim dawali jej dobry przykład. Rita bardzo

kochała swoich rodziców i czyniła wszystko, aby im pomóc. Chętnie pracowała

w swoim małym ogródku położonym na zboczu jednej z gór, gdzie między

innymi hodowała czerwone róże. Lubiła wspinać się na wysokie skały, by

stamtąd podziwiać wspaniałe widoki - i wtedy zdawało jej się, że tam w górze

jest jakby bliżej Boga, który stworzył to całe piękno...Już jako dziecko

podejmowała małe dziecięce umartwienia, a dorastając zapragnęła poświęcić się

Bogu w życiu zakonnym.

Rita bardzo wcześnie nauczyła się łączyć radość wypływającą z zabawy i pracy

z zachwytem okazywanym rzeczom duchowym. Nazwana została Świętą

radosną, bo w całym swoim barwnym życiu, mimo wielu przeciwności,

wykazywała zdolność cieszenia się drobnymi rzeczami i z entuzjazmem

podejmowała nowe wyzwania.

A czy my potrafimy dostrzec obecność Boga w codziennych sprawach, w pracy,

w odpoczynku?

Czy w naszym życiu duchowym jest miejsce na autentyczną radość?

Czy nasza wiara daje nam odwagę, aby iść do przodu i żyć pełnią życia?

Niech przykład św. Rity wzbudzi w nas dzisiaj pragnienie naśladowania jej cnót,

byśmy tak jak ona umieli cieszyć się obecnością Boga i znajdywać w nim siłę

do pokonywania wszelkich przeszkód.

Rodzice Rity nie podzielali jej pomysłu wstąpienia do klasztoru. Kościół w

tamtych czasach doświadczał wielkich trudności, a społeczeństwo przenikała

atmosfera wrogości i przemocy. Dlatego życie w małżeństwie wydawało się

zapewnić Ricie większe bezpieczeństwo i ochronę. Rita zaakceptowała decyzję

rodziców widząc w niej wolę Boga i w wieku czternastu lat wyszła za Paolo

Manciniego. Jej mąż, który niedawno powrócił z wojny, był człowiekiem

porywczym i łatwo wpadał w rozdrażnienie. Choć w głębi duszy dobry, swoim

gwałtownym usposobieniem przysparzał Ricie wiele cierpień. Na początku Rita

buntowała się, robiła mu wymówki, chciała go przekonać, nawrócić, zmienić.

Ale z czasem Jezus pozwolił jej zrozumieć, że w ten sposób daje udział w

swoim krzyżu i oczekuje od Rity tym większej miłości. Swoje cierpienie i łzy

ofiarowywała za nawrócenie męża, dołączając do tego liczne posty i gorące

modlitwy. Powoli pod wpływem cierpliwości, wyrozumiałości i dobroci Rity

trudny charakter męża nieco złagodniał, a w ich domu zapanował pokój i

szczęście.

Św. Paweł Apostoł poucza, że „Owocem zaś ducha jest: miłość, radość, pokój,

cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie” (Ga 5,22)

Jakże często myślimy i reagujemy wyłącznie po ludzku. Na doznane urazy

odpłacamy krzykiem, złym słowem, wyrzutami, potęgując w ten sposób uczucie

wrogości. Jak często nasze relacje z bliskimi przepełnione są wzajemnym

obwinianiem, krytykowaniem, pretensjami.

Prosimy Cię Duchu Święty, abyś obdarzył nas dziś swoimi darami. Naucz nas

kochać innych z cierpliwością, łagodnością, akceptować i dostrzegać w nich

dobro. Aby nasza miłość nie pamiętała złego, aby wszystko zniosła,

wszystkiemu wierzyła, we wszystkim pokładała nadzieję. Aby nasza miłość

nigdy nie ustała.

Pieśń:

Dobre chwile nie trwały jednak długo. W pewien zimowy wieczór, w

osiemnastym roku ich małżeństwa, sąsiad doniósł Ricie, że jej mąż został

zamordowany przez członków miejscowej rodziny, która toczyła z rodziną

Mancinich spór przeradzający się w krwawe walki. Paolo umarł po

chrześcijańsku, przebaczając swoim zabójcom. Ból i cierpienie Rity po śmierci

męża połączone były z obawą o nastoletnich synów. Ci będąc pod presją

krewnych i sąsiadów, nie chcieli pójść za przykładem matki i przebaczyć

mordercom, ale zgodnie z panującym zwyczajem zamierzali pomścić śmierć

ojca. Rita na daremnie usiłowała odwieść ich od tego pomysłu i tłumaczyła, że

kto nie przebacza sam nie uzyska przebaczenia. Widząc, że nie jest w stanie ich

przekonać oraz wierząc że lepiej umrzeć przebaczając niż żyć bez przebaczenia,

zaczęła prosić Boga, aby raczej zabrał ich z tego świata niż pozwolił popełnić

zbrodnię. W niedługim czasie obaj synowie zachorowali na skutek panującej

zarazy. Na łożu śmierci wyrzekli się zemsty. Pojednani z Bogiem i wolni od

nienawiści umarli rok po śmierci ojca.

Panie Jezu, Ty powiedziałeś do swoich uczniów: „Miłujcie waszych

nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują”(Mt 5, 44). Św. Rita

wpatrzona w Twój obraz dała nam przykład jak wypełniać te słowa. Jakże

trudno jest nam postępować tak samo. Trudno jest wybaczyć naszym wrogom,

ale jeszcze trudniej jest zapomnieć o ranach, które zadali nam ci, których

kochamy najbardziej. Brak przebaczenia powoduje, że tyle w nas gniewu,

rozdrażnienia, rozgoryczenia, braku radości życia. W chwili ciszy poprośmy

Boga, aby pokazał nam te bolesne wydarzenia i osoby, którym powinniśmy

przebaczyć. Prośmy też o łaskę wybaczenia Bogu tych chwil, w których ciężko

nas doświadczał oraz o łaskę wybaczenia sobie samym wszystkich

zmarnowanych szans, grzechów i niepowodzeń.

(chwila ciszy)

Panie Jezu, my nie mamy sił, by nieustannie przebaczać, prosimy Cię więc: Ty

sam przebacz w nas.

Pieśń:

Rita została teraz zupełnie sama. Jej życie zmieniło się tak nagle, w tak

nieoczekiwany sposób. Przepełniona bólem uciekała często na jeden z

pobliskich szczytów górskich, gdzie spędzała wiele godzin na rozmyślaniu i

modlitwie. Prosiła Boga o siłę, by mogła zaakceptować Jego wolę i zrozumieć

Jego zamiary względem niej. Pomimo wielkiej pustki, jaką zostawiła śmierć

bliskich osób, Rita ufała Bogu, który tyle dla niej wycierpiał, że i jej obecne

cierpienie nie pójdzie na marne. Nie pozwalała też, aby te trudne przeżycia

pochłonęły całą jej energię i zamknęły ją w sobie. Dlatego zaangażowała się w

służbę innym opiekując się obcymi i podróżnymi w lokalnym zajeździe.

Św. Rito, Ty nie dopuściłaś, aby strach o przyszłość zamknął Cię w tłumiącym

życie egoizmie. Pomóż i nam, w chwilach niepewności i bólu, dostrzegać

innych ludzi, którzy potrzebują naszej pomocy i którzy sami chcą nam pomóc,

dzieląc z nami cierpienie.

Wracając myślami do przeszłości w Ricie zaczęło odżywać dawne pragnienie

wstąpienia do zakonu. Wolna od wszelkich obowiązków rodzinnych poprosiła

więc o przyjęcie do klasztoru augustianek w Cascia. Otrzymała jednak

negatywną odpowiedź, gdyż, jak twierdziła przełożona, zgromadzenie

przeznaczone dla panien nie może przyjąć wdowy. Odmowa nie zniechęciła Rity

i po ponownym rozważeniu swojego powołania zapukała do bram klasztoru po

raz drugi i trzeci, ale za każdym razem odpowiedź była taka sama. Prawdziwym

powodem odmowy był fakt, że w klasztorze przebywały zakonnice pochodzące

z dwóch wrogich sobie rodzin z okolicy. Niektóre były więc z rodziny zabójcy

Paolo i siostry obawiały się, że przyjęcie Rity zagrozi stabilności życia w

klasztorze.

Pewnego wieczoru, gdy Rita była pogrążona w modlitwie na wzgórzu,

zobaczyła trzech patronów, do których często się uciekała i wzywała ich

modlitewnej pomocy w trudnych sytuacjach: św. Jana Chrzciciela, św.

Augustyna z Hippony i Mikołaja z Tolentino. Przybyli, aby pokazać jej drogę

przez „ zakratowaną bramę” klasztoru w Cascii. Święci zapewnili ją, że ścieżka

którą zamierzała podążyć jest tą właściwą, a kluczem do otwarcia bramy

klasztoru był dar pokoju, którym miała teraz dzielić sie z tymi którzy stawiali

największy opór.

Pod wpływem tego wydarzenia Rita udała się następnego dnia do domu

rodzinnego zmarłego męża, aby przekonać jego rodzinę do porzucenia

pragnienia zemsty i do pojednania się ze swymi przeciwnikami. Przesłanie,

które słyszeli już nie raz, tego dnia tak mocno poruszyło rodzinę Mancinich, że

po kilku dniach głowy obu wrogich rodzin zgromadziły się w jednym miejscu i

w obecności Rity objęli się wzajemnie w uścisku pokoju, który potwierdzał

zakończenie wszelkich form odwetu oraz wrogości. W Cascii zapanował spokój,

a Rita mogła teraz bez przeszkód przyłączyć się do zgromadzenia sióstr

augustianek.

Św. Rita uzyskała miano „orędowniczki pokoju”. Także dzisiaj wielu ludzi

dobrej woli podejmuje starania, aby na świecie zagościł pokój. Ale pokój Boży

nie oznacza tylko braku wojny. Jest on przede wszystkim wewnętrznym stanem

ducha, którym możemy się cieszyć mimo prześladowań, wojny i cierpienia.

Jezus żegnając się ze swoimi uczniami powiedział do nich: „Pokój zostawiam

wam, pokój Mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie

trwoży serce wasze, ani się nie lęka!” (J 14, 27) Świat daje tylko pozorny,

częściowy pokój i my sami nie możemy go sobie zapewnić. Św. Rita nawet w

najtrudniejszych sytuacjach życiowych zachowywała wewnętrzny spokój, bo

nieustannie się modliła i bezgranicznie zawierzyła Temu, który może dać nam

prawdziwy pokój. Jezus w szczególny sposób udziela nam swojego pokoju, gdy

wyznajemy nasze grzechy w sakramencie pojednania. Jeśli pragniemy, aby w

naszych sercach zagościł prawdziwy pokój Boga, przyzywajmy go z gorliwością

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: