53 Gorski.doc

(138 KB) Pobierz
:

Politechnika Krakowska

Fizyka Techniczna

 

Paweł Górski

Rok II  99/2000

Semestr III

Data :

 

Grupa : 1

Zespół : 7

Ćw.

53

Podpis :

 

Ocena:

 

 

Temat:

Doświadczenie Franka Hertza

 

Wstęp teoretyczny

Doświadczenie Franka-Hertza jest potwierdzeniem faktu że atomy mogą emitować lub pochłaniać energię tylko w określonych porcjach, zwanych kwantami energii.

   Doświadczenie to polega na bombardowaniu atomów rtęci elektronami.

Przy energii elektronów mniejszej od określonej wartości, zderzenia są sprężyste, czyli zachodzą bez straty energii kinetycznej. Natomiast w przypadku, gdy energia elektronu wynosi ok. 4.9 eV , zderzenia mogą być niesprężyste. Atom rtęci pochłania wówczas energię elektronu i wykorzystuje ją do przejścia w pierwszy dostępny stan wzbudzony.

K

S1

S2

A

Do obserwacji tego zjawiska posługujemy się lampą Franka-Hertza, której budowa jest przedstawiona po niżej.

 















 

 



 

 

 

W zamkniętej bańce szklanej wypełnionej parami rtęci znajdują się : żarzona katoda K , anoda  A, oraz dwie siatki S1  i  S2 .

 

  Elektrony wylatujące z katody K przyspieszane są wstępnie niewielką różnicą potencjałów U1 katodą I siatką S1. Następnie elektrony przyspieszane są w obszarze między siatkami S1 i S2 za pomocą regulowanego napięcia U2 . W obszarze tym elektrony ulegają wielokrotnym zderzeniom z atomami rtęci. Jeżeli energia elektronu jest mniejsza od energii wzbudzenia atomu rtęci wynoszącej 4.9 eV, to zderzenia są sprężyste i elektrony prawie nie tracą energii kinetycznej z uwagi  na wielokrotną przewagę masy atomu rtęci nad masą elektronu.

       Wraz ze wzrostem napięcia U2 między siatkami S1 i S2 , obserwuje się początkowo wzrost prądu anodowego IA , gdyż coraz większa liczba elektronów dociera do anody pokonując małe napięcie hamujące U 3 , które przykładamy między siatkę S2 i  anodę A .

     Jeżeli energia elektronów przekracza wartość 4.9eV, pojawiają się zderzenia nie sprężyste, powodujące wzbudzenia atomów rtęci. Elektrony biorące udział w tych zderzeniach zostają pozbawione energii kinetycznej i nie mają możliwości dojścia do anody z uwagi na obecne pomiędzy siatką S2 i anodą A pole hamujące .

        Pojawienie się zderzeń niesprężystych powoduje początkowo zahamowanie  wzrostu prądu . Jeżeli dalej będziemy zwiększać napięcie U2 to prąd anodowy po osiągnięciu pewnej wartości minimalnej zaczyna rosnąć , co jest związane z tym , że coraz większa liczba elektronów może po ponownym przyspieszeniu pokonać napięcie hamujące między siatką S2 i anodą. Następne załamanie krzywej prądu anodowego odpowiada ponownemu osiągnięciu przez elektrony energii 4.9eV.przy dalszym wzroście napięcia U2 mogą być obserwowane dalsze zderzenia niesprężyste , czyli dalsze załamania prądu anodowego. Krzywa zależności prądu anodowego IA od napięcia U2 dodatkowo wykazuje charakter rosnący , co spowodowane jest coraz bardziej uporządkowanym ruchem elektronów w lampie przy wzrastającym napięciu między siatkami . Dzięki temu również maksima są ostrzejsze i położone bardziej regularnie , co pozwala z dobrą    dokładnością odczytać energię wzbudzenia atomów rtęci 4,9eV pokrywającą się z odległością  między sąsiednimi maksimami .

Wzbudzeniu atomów rtęci na pierwszy dostępny poziom o energii 4,9eV towarzyszy emisja promieniowania związanego z powrotem atomów wzbudzonych do stanu podstawowego. Odpowiadająca temu przejściu fala elektromagnetyczna ma dł. l=253.7[nm], czyli leży w ultrafiolecie I dlatego nie może być bezpośrednio obserwowana.   

 

Przebieg ćwiczenia:

Celem naszego ćwiczenia jest sprawdzenie jednego z postulatów Bohra, które mówi, że atomy mogą emitować energie tylko w określonych porcjach.

Podczas wykonywania tego ćwiczenia załączaliśmy kolejno w obwód napięcie U2 od 20[V] do 50[V] co 0,5[V]. Naszym celem było odczytanie prądu anodowego IA dla poszczególnych napięć z zakresu 20 - 50[v] i wyników zanotowanie w tabelce. Na podstawie tych danych may sporządzić wykres zależności prądu anodowego od napięcia U2





 

 

Wyniki mało dokładne (tym wynikom odpowiada wykres nr.2.

Lp.

U2 [V]

I1 [mA]

I1 [mA]

1

20,0

4,2

3,1

2

20,5

4,0

3,1

3

21,0

3,9

3,2

4

21,5

3,8

3,3

5

22,0

3,9

3,4

6

22,5

4,2

3,5

Wyniki dokładniejsze (wykres nr.1)

.

7

23,0

5,0

3,6

8

23,5

5,6

3,9

9

24,0

5,9

3,9

10

24,5

5,8

4,0

11

25,0

5,2

4,1

12

25,5

...
Zgłoś jeśli naruszono regulamin