Wychowanie moralne nie jest dziedziną autonomiczną, ale pozostaje w związku z innymi dziedzinami wychowania. Muszyński wyróżnia: 1) stadium anomii moralnej: · faza amoralizmu – zachowania dziecka w tym okresie są niemoralne, ponieważ ono nie posiada świadomości moralnej i z tego powodu społeczeństwo zachowania akceptuje, 2) stadium heteronomii · logocentryzm – dziecko nie jest zdolne do rozumienia cudzych stanów psychicznych i zachowuje się wyłącznie dla uzyskania własnych korzyści i aby uniknąć kary, · konformizm – polega na uleganiu presji grupy w celu uzyskania akceptacji, 3) stadium socjonomii moralnej · konwencjonalizm moralny – człowiek identyfikuje się z normami moralnymi uznawanymi przez inne osoby, które są znaczące, 4) stadium autonomii moralnej · faza pryncypializmu moralnego – jednostka uznaje normy moralne za własne i dąży do przestrzegania ich w sposób absolutny. Jednostka jest bardzo krytyczna wobec wszystkich innych osób, które przekraczają normy moralne i ten etap przypada na jednostkę, w którym starała się ona rozstrzygać pewne dylematy moralne (15 – 17 lat), · faza racjonalizmu moralnego – jednostka zaczyna rozumieć zasady funkcjonowania norm moralnych w społeczeństwie, ale również zaczyna rozumieć złożoność egzystencji ludzkiej, zaczyna rozumieć relacje międzyludzkie, uznaje relatywizm moralny dla dobra innych ludzi, · faza idealizmu moralnego – jednostka rozwija własny system moralny na podstawie zinternalizowanych wartości i wartości są tutaj punktem odniesienia dla własnego postępowania i oceny postępowania innych ludzi. Jednostka jest tutaj w pełni uświadomiona, że kończąc tę fazę osiąga w swoim rozwoju.

Piaget udowodnił,że rozwój moralny człowieka przebiega(podobnie jak rozwój intelektualny) w stadiach. 1) W stadium pierwszym ,tzw."stadium realizmu moralnego" dzieci charakteryzuje automatyczne posłuszeństwo wobec zasad ,bez rozumowania lub oceniania.Dziecko traktuje wszystkie dorosłe osoby mające autorytet jako wszechpotężne i stosuje się do nałożonych przez nie zasad,nie kwestionując ich słuszności.W tym stadium dzieci oceniają czyny jako dobre lub złe biorąc pod uwagę raczej ich konsekwencje niż ukrytą za nimi motywację.Zupełnie pomijają intencjonalność czynu ,a czynią to ponieważ po prostu inaczej nie potrafią ,takie po prostu są prawa rozwoju moralnego. 2)W stadium drugim (ok.7 - 12 rokiem życia) dzieci oceniają zachowania biorąc pod uwagę jego intencje.W tym stadium pojęcia dzieci o tym co słuszne zaczynają się zmieniać.Surowe i nieelastyczne pojęcia dobra i zła przejęte od rodziców stopniowo ulegają modyfikacji,w jej wyniku dziecko uznaje np. iż okłamywanie w niektórych sytuacjach jest usprawiedliwione i dlatego niekoniecznie złe.Dziecko potrafi już bowiem patrzeć na świat z różnych punktów widzenia ,a to na skutek rozwoju intelektu.

Według Piageta, Kohlberga rozwój moralny zależy od rozwoju umysłowego, czyli od intelektu.Przebiega w dających się przewidzieć stadiach, odpowiadających stadiom rozwoju intelektualnego. W miarę jak zmieniają się zdolności spostrzegania i rozumienia, rozwijający się człowiek wchodzi na wyższy poziom rozwoju moralnego. Gdy rozwój umysłowy osiągnie poziom dojrzałości, taki też powinien być poziom rozwoju moralnego. W innym przypadku osobę uważa się za moralnie niedojrzałą, będącą pod względem jednej ze sfer rozwojowych na poziomie dziecka.

Jeśli chce się osiągnąć prawdziwą moralność ,rozwój moralny musi obejmować dwie odrębne fazy : rozwój postępowania moralnego i rozwój pojęć moralnych. Znajomość samych tylko zasad moralnych nie gwarantuje moralności postępowania ,ponieważ zachowanie jest motywowane innymi czynnikami niż wiedza. Presje społeczne ,sposób ich traktowania przez innych,posiadane pragnienia i jeszcze wiele innych czynników ma wpływ na to jak się człowiek zachowa gdy będzie musiał dokonać wyboru. Dlatego do rozwoju moralnego niezbędna jest też faza intelektualnego uczenia się pojęć moralnych ,zasad tego co dobre a co złe w abstrakcyjnej, zwerbalizowanej formie. A na skuteczność takiej nauki należy czekać aż człowiek będzie zdolny do intelektualnego uogólniania i przenoszenia zasad postępowania z jednej sytuacji na inną. Dopiero uogólnione pojęcia moralne ,będące odzwierciedleniem wewnętrznym wartości społecznych można nazwać wartościami moralnymi.

Kohlberg ujmuje rozwój moralny w ramach trzech poziomów: 1.Przed konwencjonalny (wiek przedszkolny i młodszy wiek szkolny). Wyróżnia się tu:stadium „kary i posłuszeństwa” oraz :relatywizm instrumentalny”. 2. Konwencjonalny-13-16 rok życia. Wyróżnia się tu:stadium „dobry chłopiec/dziewczyna”, stadium „prawo i porządek”. 3. Postkonwencjonalny-po 16 roku życia do 20 roku życia. Wyróżnia się tu: stadium „umowy społecznej i legalizmu” stadium „uniwersalnych zasad sumienia”."Dobry chłopiec/ dziewczynka" Każda czynność jest oceniana jako dobra albo zła. Bierze się pod uwagę intencje jednostki, nie tylko konsekwencje danej czynności. Zachowanie zgodne z ogólnie przyjętymi normami społecznymi i rodzinnymi. „prawo i porządek”Podobnie jak w stadium poprzednim reguły i normy społeczne muszą być postrzegane. Przejawia się szacunek dla autorytetów.

Wychowanie moralne

Cel: -rozwój moralny dzieci i młodzieży

-przekazywanie im wiedzy o problemach moralnych i umiejętności odróżnienia tego, co złe od tego co dobre

-wychowując moralnie występuje się w obronie moralności, czyli ogółu obowiązujących ocen, norm, zasad, wartości moralnych

wychowanie moralne:

- w znaczeniu opisowym – cel: zapoznanie chłopców i dziewcząt z różnymi sposobami postępowania moralnego bez sugerowania jednoznacznie ich oceny. To oni decydują co jest dobre a co złe w wyniku rozmowy często kończącej się głosowaniem

-w znaczeniu oceniającym – cel: przyswojenie dzieciom i młodzieży ściśle określonych reguł postępowania moralnego, one zapewniają im bycie dobrym

sposoby wychowania moralnego:

-         metoda „klasyfikowania wartości” – polega na uświadomieniu sobie własnych uczuć związanych z rozpoznawaniem wartości

-         metoda „rozumienia moralnego”- umożliwia głębszy namysł nad ocenami, normami, zasadami, wartościami moralnymi

Wszelkie wychowanie realizuje się poprzez metody wychowania. Zwykle wyodrębnia się:

§         Metody modelowania- najbardziej skuteczna metoda. Polega na kształtowaniu zachowań wychowanka poprzez dawanie dobrego przykładu. Uruchamia się wówczas proces podświadomego i spontanicznego odwzorowania tego rodzaju zachowań w codziennym postępowaniu wychowanka. Istotne, że większy model wywiera większy wpływ na obserwatora. Ważnymi cechami modela są: jego kompetencje, prestiż, zakres władzy jaka posiada, podobieństwem pod względem np. umiejętności do wychowanka, opiekuńczość, przyjazny stosunek, entuzjazm wyrażany w przyjmowanych postawach.

§         Metody perswazji- -polega ona na słownym oddziaływaniu w szczególności na świadomość moralną

§         Metody zadaniowe- polega na powierzeniu wychowankom konkretnych zadań do wykonania. Wychowanek nabywa umiejętności wykonywania różnych czynności pożytecznych dla normalnego funkcjonowania wśród ludzi. Uczy się też wczuwać w cudze potrzeby, wychodzenie im naprzeciw. Gdy te zadania później robione są dobrowolnie i osoby przekonane są o ich potrzebie to ta metoda okazuje się skuteczna

§         Metody nagradzania i kary- tej metody nie powinno się zbyt często stosować

Ważnym czynnikiem warunkującym skuteczność wychowania są: podmiotowe traktowanie dzieci i młodzieży, umiar w stosowaniu wobec nich swobody i przymusu, umiejętność porozumiewania się z nimi i względnie zobiektywizowane ich poznawanie.

W podmiotowym traktowaniu dzieci i młodzieży ogromną rolę odgrywają trzy postawy wyróżnione przez C.R. Rogersa:

§         Akceptacja wychowanka, czyli uznawanie ich takimi jakimi są

§         Rozumienie empatyczne, polega na wczuwaniu się w stany i procesy psychiczne dzieci i młodzieży

§         Autentyzm, czyli otwartość i bezpośredniość w kontakcie z wychowankami

Szczególnie ważna kwestią jest umiejętność porozumienia się z wychowankiem. Ceniona jest umiejętność słuchania czynnego. Aby skutecznie się porozumieć z wychowankiem zaleca się:

·         Unikać nadmiaru pouczeń

·         Moralizowania

·         Nakazywania

·         Krytykowania

·         Stawiania pytań w nadmiarze

·         Okazywać im zaufanie

·         Dawać im do zrozumienia, że są w stanie sami rozwiązać swoje problemy

·         Nie szczędzić im swego czasu

·         Zachowywać dyskrecje, zwłaszcza co do informacji o charakterze osobistym

·         Doceniać wagę zgłaszanych przez nich spraw itd.