Dlaczego psy nie lubią kotów.pdf

Dlaczego psy nie lubią kotów? - bajka

koreańska

Dawno, dawno temu, na brzegu morza stała nędzna chatynka. Mieszkał.

Mieszkał w niej stary rybak z żoną. Zywili się rybami, które złowił stary, a

czasem, gdy połów był obfitszy, żona jego zanosiła je na targ i mogła coś

jeszcze kupić za otrzymane pieniądze.

Byli bardzo biedni. Pewnego dnia rybakowi nie udało się niczego złowić

aż do wieczora. Gdy ostatni raz zarzucił wędkę, poczuł niespodziewanie,

że złapało się coś bardzo ciężkiego i rzeczywiście wyciągnął wielkiego

karpia. Nie wyglądał on na zwykła rybę, w dodatku tak wymownie

spoglądał na rybaka wielkmi oczami, zdawało się, pełnymi łez, jakby

błagał o darowanie mu życia. Rybak pomyślał chwilę i zdecydował, że

jest to chyba niezwykła ryba. Puścił ją wolno.

Karp zatoczył kilka kręgów, zanim skrył się w głębinie i rzucił rybakowi na

pożegnanie pełne wdzięczności spojrzenie. Następnego ranka rybak

przyszedł na zwykłe miejsce połowów. Rozkładał właśnie swój sprzęt

rybacki, gdy nagle pojawił się przed nim młody chłopiec. Pozdrowił

uprzejmie rybaka i powiedział:

- Przysłał mnie smok, władca podwodnego królestwa. Chciałby wyrazić ci

wdzięczność za to, że wypuściłeś wczoraj na wolność młodego księcia.

Polecił mi przekazać ci zaproszenie do podwodnego pałacu, Proszę,

chodź ze mną.

Chłopiec zwrócił się następnie w stronę morza

i cicho wyszeptał kilka słów zaklęcia. Morze

rozwarło się, wody się rozstąpiły i pośród fal

ukazała się szeroka droga. Chłopiec poszedł

przodem, a stary rybak podążył za nim. Weszli

daleko w głąb morza, szli i szli, aż w końcu

dotarli do wspaniałego pałacu.

Przed bramą oczekiwali ich pięknie odziani

dworzanie, ukazał się też sam władca

podwodnego królestwa i rzekł do rybaka:

- Witam w mym pałacu. Czekałem na ciebie.

W pałacu władcy podwodnego królestwa

urządzano odtąd codziennie wystawne uczty

na cześć drogiego gościa, wciąż

rozbrzmiewała piękna muzyka, umilały czas

występy pięknych tancerek. Wszystko to bardzo podobało się rybakowi,

jednakże po kilku dniach zatęsknił za światem ludzi, martwić się zaczął

tym, co porabia teraz jego stara żona, i spytał władcę-smoka, czy nie

mógłby już wrócić do domu. Aczkolwiek niechętnie, smok zgodził się

odesłać rybaka na ziemię.

Zanim nastąpiło uroczyste pożegnanie, młody książę karp poradził

rybakowi, by poprosił smoka o podarowanie mu żelaznej miarki,

przechowywanej w nefrytowej szkatułce za tronem władcy. Miała ona

moc spełniania wszystkich życzeń.

Rybak usłuchał rady księcia i gdy smok spytał go, co chciałby otrzymać

na pamiątkę z podwodnego państwa, poprosił o miarkę. Smok

początkowo odmówił, później jednak uległ argumentom młodego księcia

i ofiarował miarkę rybakowi, pożegnał go serdecznie i życzył mu

szczęścia.

Stary rybak wrócił do domu. Żona jego nie posiadała się z radości.

Wypłakała już niemal oczy nie wiedząc, co się z nim dzieje. Gdy rybak

opowiedział jej o wszystkim i pokazał otrzymany od smoka podarunek,

pomyślała, że dobrze byłoby zamieszkać w lepszym domu, a zaledwie

zdążyła zażądać nowego domu, jak bez śladu znikła ich stara chata i

oboje z mężem znaleźli się nagle w dużym, przestronnym, krytym

dachówką nowym domu. Pomyśleli potem o czymś do jedzenia i miarka

zaspokoiła wszystkie ich prośby. Potem też, ilekroć był im potrzebny ryż,

zawsze napełniała się nim w okamgnieniu. Tak więc niemal z dnia na

dzień stary rybak i jego żona zostali bogaczami.

Któregoś dnia, gdy żona rybaka była sama w domu, przyszła do niej

mieszkająca za rzeką chytra starucha. Udając wędrowną kramarkę

rozłożyła przed żoną rybaka różne towary, a wśród nich miarkę na ryż.

Powiedziała żonie rybaka, że słyszała o cudownej miarce będącej w jej

posiadaniu i że chciałaby ją porównać z tą, którą przyniosła. Gdy

prostoduszna żona rybaka przyniosła miarkę - podarunek smoka, chytra

kramarka niepostrzeżenie wymieniła ją na swoją i wkrótce potem wyszła

zabierając swoje towary.

Niespodziewanie znikł gdzieś nowy dom i żona rybaka znalazła się w

swojej starej, nędznej chałupince. Zrozumiała wtedy, że została

oszukana, chciała dogonić kramarkę, ale po niej już śladu nie było.

Wrócił stary rybak do domu, patrzy, a tu znikło gdzieś całego jego

bogactwo. Zafrasował się mocno. Cóż jednak mógł poradzić?

A miał rybak psa i kota, które bardzo lubił, dzielił się z nimi tym, co miał

do jedzenia, pozwalał im sypiać w jednej izbie z sobą. Teraz, gdy ich

gospodarz znalazł się znowu w biedzie, zwierzęta postanowiły odszukać

ukradzioną miarkę. Doszły do rzeki, przeprawiły się przez nią promem i

ruszyły dalej. Ujrzały duży, piękny dom kryty dachówką.

Podobno jego właścicielka wzbogaciła się niedawno i nie wiadomo w jaki

sposób. Zwierzęta domyśliły się, że tu właśnie mieszka chytra starucha,

co ukradła miarkę ich pani. Trzeba było teraz ustalić, gdzie schowała

cudowną miarkę.

Kot wkradł się do środka domu. Było

tam jednak sporo różnych sprzętów i

trudno się było domyślić, w którym z

nich kryje się poszukiwany przedmiot.

Stała też spora zamykana szafka. Kot

podskoczył na próbę do jej drzwiczek,

zupełnie jakby miał zamiar je

otworzyć. Zaraz zjawiła się starucha

kramarka i zaczęła go odpędzać. Kot

uciekł, ale wiedział już teraz, gdzie

należy szukać miarki.

W nocy zakradł się do spiżami

staruchy. Harcowały tam myszy, a

wśród nich jedna olbrzymia,

wyglądająca na ich króla. Kot skoczył

przydusił ją łapą, a inne myszy

pochowały się po kątach.

- Jeśli nie zrobicie tego, co zażądam,

zjem waszego króla - zagroził kot - ale

jeśli wypełnicie moje polecenie, daruję

mu życie!

- Czego żądasz? - spytały myszy.

- Przynieście mi z szafy gospodyni miarkę na ryż!

- Ach, to nic trudnego! - zapiszczały i zabrały się do roboty. Podzieliły

między siebie pracę i w bardzo krótkim czasie wygryzły w szafie dziurę

dostatecznie dużą, żeby wyciągnąć przez nią miarkę.

Przyniosły ją kotu. Ten podziękował, uwolnił mysiega króla i razem z

psem wyruszył w drogę powrotną do domu.

Do brzegu rzeki dotarły zwierzęta, gdy już dniało. Nie chciały czekać na

prom i postanowiły przeprawić się wpław. Kot wziął miarkę w pyszczek,

siadł psu na grzbiet, a pies zaczął energicznie płynąć. Dopływał już

prawie do przeciwległego brzegu, gdy nagle zaniepokoił się, czy aby kot

nie wypuścił miarki z pyska.

Spytał go:

- Trzymasz ją?

Kot milczał, pies powtórzył pytanie raz, drugi, trzeci, ale nie otrzymał

odpowiedzi.

Rozgniewał się i warknął:

- Odpowiadaj wreszcie, trzymasz ją czy nie, bo nie popłynę dalej!

- Trzymam! - odpowiedział kot i w tej samej chwili miarka wypadła mu z

pyszczka do wody.

Gdy znaleźli się już na drugim brzegu, pies, zły na siebie za swoją

głupotę, podkulił ogon i pomknął da domu. Kot postanowił poszukać

czegoś do jedzenia i powędrował brzegiem rzeki. Nagle prawie pod nogi

spadła mu wielka zdechła ryba, którą wyrzucili z sieci rybacy.

Kot zabrał się zaraz do uczty i niespodziewanie we wnętrznościach ryby

natrafił na coś twardego. Była to miarka!

Kot uradowany złapał ją i zaniósł gospodarzom. Stary rybak i jego żona

znowu mogli żyć w dostatku.

Rybak powiedział więc zwierzętom:

- Ty, kocie, okazałeś dużo sprytu, pomogłeś nam odzyskać cudowna

miarkę i w nagrodę za to będziesz mieszkać w domu i dostawać

smaczne kaski. Twoje zasługi, psie, są o wiele mniejsze niż kota,

będziesz więc mieszkać na podwórzu albo pod werandą i dostawać

będziesz od nas kości do ogryzania. Pies nie mógł być zadowolony z

takiego obrotu sprawy i zazdrościł kotu łask gospodarza.

Od tej pory, jeśli pies spotyka kota, warczy na niego, szczeka i odpędza

go jak najdalej. Kot nie pozostaje mu dłużny i gdy nie ma dokąd uciec,

parska na psa ze złością i rzuca się

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: