Clive.Cussler_Zaginione.miasto.pdf

Clive Cussler

Paul Kemprecos

ZAGINIONE MIASTO

Przekład Maciej Pintara

AMBER

Tytuł oryginału LOST CITY

Redaktorzy serii

MAŁGORZATA CEBO-FONIOK ZBIGNIEW FONIOK

Redakcja stylistyczna KRZYSZTOF BEREZA

Redakcja techniczna ANDRZEJ WITKOWSKI

Korekta

KAMILA GONTARZ JOLANTA KUCHARSKA

Ilustracja na okładce CRAIGWHITE

By arrangement with Peter Lampack Agency, Inc.

ISBN 83-241-2083-1

Powieści CLIVE'A CUSSLERA w Wydawnictwie Amber:

AFERA ŚRÓDZIEMNOMORSKA

ATLANTYDA ODNALEZIONA

BŁĘKITNE ZŁOTO

CERBER

CYKLOP

LODOWA PUŁAPKA

NA DNO NOCY

ODYSEJA TROJAŃSKA

OGNISTY LÓD

OPERACJA „HF”

PODWODNI ŁOWCY

PODWODNI ŁOWCY 2

PODWODNY ZABÓJCA

POTOP

SAHARA

SKARB

SMOK

VIXEN03

WAŻ

WIR PACYFIKU

WYDOBYĆ „TITANICA”

ZABÓJCZE WIBRACJE

ZAGINIONE MIASTO

ZŁOTO INKÓW

ZŁOTY BUDDA

Prolog

Alpy Francuskie, sierpień 1914

Wysoko nad majestatycznymi ośnieżonymi górami Jules Fauchard walczył o życie. Kilka

minut wcześniej jego samolot uderzył w niewidzialną ścianą powietrza z taką siłą, że pilotowi

zadzwoniły zęby. Teraz wznoszące się i opadające prądy miotały lekką maszyną jak

latawcem na sznurku. Fauchard zmagał się - i to skutecznie - z przyprawiającymi o mdłości

turbulencjami. Nauczyli go tego francuscy instruktorzy latania. W końcu wydostał się z

niebezpiecznego rejonu i zaczął rozkoszować spokojnym powietrzem. Nie zdawał sobie

sprawy, że mogło go to zgubić.

Kiedy już ustabilizował lot samolotu, uległ najbardziej naturalnemu odruchowi - zamknął

zmęczone oczy. Powieki zatrzepotały i opadły, jakby były z ołowiu. Umysł podryfował w

mroczną sferę zupełnej obojętności. Broda osunęła mu się na pierś. Palce rozluźniły chwyt na

drążku sterowym. Mała czerwona maszyna zachwiała się pijacko wperte de vitesse - utracie

kierunku, jak to nazywali francuscy piloci - i przechyliła się na skrzydło w preludium

korkociągu.

Na szczęście ucho wewnętrzne Faucharda wyczuło zmianę równowagi i w jego

drzemiącym mózgu odezwał się alarm. Poderwał głowę, ocknął się i jeszcze otępiały usiłował

oprzytomnieć. Spał zaledwie kilka sekund, ale przez ten czas samolot znacznie stracił

wysokość i omal nie wpadł w strome nurkowanie. Krew pulsowała Fauchardowi w skroniach,

serce waliło, jakby miało wyskoczyć z piersi.

We francuskich szkołach latania uczono przyszłych pilotów, żeby dotykali sterów tak

lekko jak pianista klawiatury fortepianu. Godziny ćwiczeń przydały się teraz Fauchardowi.

Przestawił stery delikatnie, żeby nie przesadzić z kontrą, i ostrożnie wypoziomował.

Zadowolony z udanego manewru wypuścił ustami wstrzymywane powietrze i wziął głęboki

oddech. Arktyczne zimno zakłuło go w płuca jak odłamki szkła.

Ostry ból wyrwał go z letargu. Rozbudził się zupełnie i przywołał w myślach magiczną

formułę, która wzmacniała jego determinację podczas tej desperackiej misji. Zmarznięte

wargi odmówiły posłuszeństwa, gdzieś w głębi siebie usłyszał wyraźnie słowa. Jeśli

zawiedziesz, zginą miliony.

Zacisnął zęby utwierdzony w swym postanowieniu. Starł szron z gogli i wyjrzał z

kokpitu. Alpejskie powietrze było przejrzyste jak czysty kryształ i nawet najbardziej odległe

szczegóły krajobrazu rysowały się bardzo wyraźnie. Rzędy ostrych szczytów górskich

ciągnęły się aż po horyzont. Na zielonych zboczach dolin przycupnęły maleńkie wioski. Białe

pierzaste obłoki przypominały stosy świeżo zebranej bawełny. Niebo miało intensywną

błękitną barwę. Zachodzące letnie słońce różowiło śnieg na wierzchołkach gór.

Fauchard chłonął zaczerwienionymi oczami piękno krajobrazu i nasłuchiwał warkotu

osiemdziesięciokonnego czterosuwowego silnika Gnomę, który napędzał samolot Morane-

Saulnier N. Wszystko grało. Silnik pracował jak przed jego drzemką, która o mały włos nie

pociągnęła za sobą fatalnych skutków. Fauchard uspokoił się, ale zdarzenie zachwiało jego

pewnością siebie. Ku własnemu zdumieniu zdał sobie sprawę, że doznał nieznanego mu

dotąd uczucia. Tak, to był strach. Nie przed śmiercią, lecz przed porażką. Wbrew jego

żelaznej woli, bolące mięśnie przypominały mu, że jest człowiekiem z krwi i kości jak

wszyscy inni.

Odkryty kokpit ograniczał ruchy, a w dodatku Fauchard miał na sobie skórzany płaszcz

na futrze, pod nim gruby golf z szetlandzkiej wełny i długie kalesony. Szyję osłaniał mu

wełniany szalik, głowę i uszy skórzana pilotka. Dłonie były chronione przez ocieplane

skórzane rękawice, a nogi przez futrzane buty wysokogórskie z dobrej skóry. Mimo stroju

polarnika Faucharda przenikało lodowate zimno, które osłabiało jego czujność. Sytuacja była

niebezpieczna. Lot trudnym w pilotowaniu morane-saulnierem wymagał pełnej koncentracji.

Czując narastające zmęczenie, Fauchard za wszelką cenę starał się zachować przytomność

umysłu z charakterystycznym dla niego, nieugiętym uporem, dzięki któremu stał się jednym z

najbogatszych przemysłowców świata. O tym, że jego determinacja nie osłabła, świadczyło

spojrzenie twardych szarych oczu i wysunięty do przodu podbródek. Fauchard miał orli nos i

z profilu przypominał te drapieżne ptaki, których głowy widniały w jego herbie rodowym

wymalowanym na ogonie samolotu. Zmusił zdrętwiałe wargi do ruchu. Jeśli zawiedziesz,

zginą miliony.

Zamiast donośnego głosu, który wzbudzał lęk w europejskich ośrodkach władzy, z jego

ust wydobył się skrzek. Ryk silnika i szum powietrza przepływającego wzdłuż kadłuba

zagłuszył ten żałosny dźwięk. Ale Fauchard uznał, że należy mu się nagroda. Sięgnął do

cholewy buta i wyciągnął srebrną piersiówkę. Otworzył ją z trudem, bo przeszkadzały mu

grube rękawice, i wypił łyk. Wysokoprocentowy sznaps z winogron uprawianych w jego

posiadłości był prawie czystym alkoholem. Miłe ciepło rozeszło mu się po gardle.

Pokrzepiony poprawił się na siedzeniu, poruszył palcami rąk i nóg i pochylił do przodu.

Gdy krew znów dopłynęła do kończyn, pomyślał o gorącej szwajcarskiej czekoladzie i

topionym serze czekających na niego po drugiej stronie gór. Grube wargi pod gęstymi

wąsami wykrzywiły się w ironicznym uśmiechu. Był jednym z najbogatszych ludzi na

świecie, a cieszył się na myśl o posiłku wieśniaka. A co tam.

Pogratulował sobie w duchu. Był skrupulatnym człowiekiem, starannie zaplanował

ucieczkę i wszystko działało jak w zegarku. Od dnia, w którym przedstawił swoje poglądy

przed radą familijną, rodzina miała go na oku. Kiedy zastanawiali się, co z nim zrobić,

zniknął. Odwrócił ich uwagę i dopisało mu szczęście.

Udawał, że za dużo wypił, i powiedział swojemu lokajowi, opłacanemu przez rodzinę, że

idzie spać. Gdy wszędzie wokoło zapadła cisza, wymknął się z sypialni, a potem z zamku i

dotarł do miejsca w lesie, gdzie zawczasu ukrył rower. Z drogocennym ładunkiem w plecaku

dojechał przez las na lotnisko. Tam czekał już jego samolot zatankowany i gotowy do lotu.

Fauchard wystartował o świcie i dwa razy lądował w odludnych miejscach, żeby wziąć

paliwo dostarczone przez jego najbardziej lojalnych służących.

Opróżnił piersiówkę, po czym zerknął na kompas i zegar w kokpicie. Leciał właściwym

kursem i miał tylko kilka minut spóźnienia. Niższe szczyty wyłaniające się przed nim

wskazywały, że zbliża się do celu długiej podróży. Wkrótce powinien być w Zurychu.

Zastanawiał się, co powie papieskiemu emisariuszowi. Nagle wydało mu się, że z prawej

strony poderwało się do lotu stado spłoszonych ptaków. Spojrzał w tamtym kierunku i

zobaczył ze zgrozą, że to strzępy poszycia samolotu. W skrzydle widniała

kilkunastocentymetrowa dziura. Mogło być tylko jedno wyjaśnienie - ktoś do niego strzelał, a

ryk silnika zagłuszył huk broni.

Instynktownie przechylił maszynę w lewo, potem w prawo. Skręcał jak jaskółka.

Rozejrzał się po niebie i zauważył sześć dwupłatowców. Leciały pod nim w szyku delta. Z

niezwykłym spokojem Fauchard zgasił silnik, jakby zamierzał podejść do lądowania bez

napędu jak szybowiec.

Morane-saulnier runął w dół niby kamień.

W normalnych okolicznościach byłby to manewr samobójczy, wystawiłby go na ogień

przeciwników. Ale Fauchard rozpoznał atakujące go dwupłatowce, aviatiki. Francuskiej

konstrukcji budowane w Niemczech, napędzane rzędowymi silnikami mercedesa.

Wykorzystywano je głównie jako samoloty rozpoznawcze. Co ważniejsze, karabin

maszynowy zamontowany przed strzelcem pokładowym pozwalał na prowadzenie ognia

tylko do góry. Po kilkuset metrach opadania Fauchard znalazł się za szykiem aviatików.

Wziął na cel najbliższą maszynę i nacisnął spust. Zaterkotał karabin maszynowy Hotchkiss i

pociski smugowe trafiły w ogon przeciwnika. Z ostrzelanego samolotu buchnął dym i kadłub

stanął w płomieniach.

Aviatik zaczął opadać długą spiralą ku ziemi. Kilkoma następnymi seriami Fauchard

strącił drugą maszynę z taką łatwością, jakby był myśliwym polującym na bezbronne

bażanty.

Zestrzelił dwa samoloty tak szybko, że pozostali piloci zorientowali się w sytuacji dopiero

wtedy, gdy zobaczyli smugi czarnego dymu za spadającymi maszynami. Wzorowy, równy

szyk się rozsypał.

Fauchard przerwał atak. Przeciwnicy się rozproszyli i element zaskoczenia, działający na

jego korzyść, zniknął. Poderwał maszynę stromo do góry. Przeleciała trzysta metrów, po

czym zniknęła w rozległej chmurze.

Kiedy szara mgła ukryła jego samolot przed wrogami, Fauchard wyrównał lot i sprawdził

uszkodzenie. Tak wiele tkaniny poszycia zostało zerwane, że odsłonił się drewniany szkielet

skrzydła. Fauchard zaklął pod nosem. Miał nadzieję, że gdy wyskoczy z chmury, ucieknie

aviatikom, wykorzystując większą szybkość swojej maszyny. Ale uszkodzenie skrzydła

odebrało mu ten atut.

Skoro nie mógł uciec, musiał walczyć.

Przeciwnicy mieli przewagę liczebną i ogniową, ale Fauchard leciał jednym z najbardziej

niezwykłych samolotów swoich czasów. Morane-saulnier, pierwotnie maszyna wyścigowa,

był trudny w pilotowaniu, ale nieprawdopodobnie zwrotny. Reagował na najlżejsze

dotknięcie sterów. W epoce, gdy większość samolotów miała co najmniej podwójne skrzydła,

morane-saulnier był jednopłatowcem. Jego długość od stożkowego kołpaka śmigła do

trójkątnego statecznika pionowego wynosiła tylko sześć metrów i siedemdziesiąt

centymetrów, ale dzięki urządzeniu, które miało dokonać przełomu w walce powietrznej, był

niezwykle groźny.

Saulnier opracował mechanizm synchronizujący, który umożliwiał prowadzenie ognia z

karabinu maszynowego przez śmigło. System wyprzedzał nową broń, strzelającą czasami

nieregularnie, a ponieważ amunicja mogła spowodować przerwanie ognia, łopaty śmigła były

chronione przed zabłąkanymi pociskami przez metalowe deflektory.

Fauchard przygotował się do walki. Sięgnął pod siedzenie i dotknął palcami zimnego

metalu kasetki pancernej. Obok niej leżał worek z purpurowego aksamitu. Fauchard

wyciągnął go i położył na udach. Sterując kolanami, wyjął z worka stalowy hełm rycerski i

przesunął palcami po rzeźbionej powierzchni. Metal był lodowato zimny, ale zdawał się

promieniować ciepłem, które rozchodziło się po całym ciele Faucharda.

Włożył hełm na głowę. Pasował doskonale na skórzaną pilotkę i był idealnie wyważony.

Wyglądał niezwykle. Zasłona hełmu miała kształt ludzkiej twarzy, wąsy i orli nos

przypominały wąsy i nos Faucharda. Ale ograniczała widoczność, podniósł ją więc na czoło.

Snopy promieni słonecznych zaczęły przenikać przez osłaniającą go chmurę. Przeleciał

przez jasne pasma rozświetlające jej brzegi i znalazł się w pełnym blasku dnia.

Aviatiki krążyły poniżej jak stado głodnych rekinów wokół tonącego statku. Ich piloci

zauważyli morane'a i dwupłatowce zaczęły się wznosić.

Prowadzący aviatik przemknął pod samolot Faucharda i zbliżył się tak, że miał go już w

zasięgu ognia. Fauchard szarpnął mocno pas bezpieczeństwa, żeby się upewnić, czy jest

ciasno zapięty. Potem poderwał maszynę i wykonał szeroką pętlę.

Zwisał z kokpitu głową w dół i dziękował w duchu francuskiemu instruktorowi za to, że

nauczył go tego uniku. Dokończył manewr, wyrównał lot i znalazł się za aviatikami.

Otworzył ogień do najbliższego samolotu, ale przeciwnik znurkował pod stromym kątem.

Fauchard siedział mu na ogonie i czuł przyjemny dreszcz podniecenia, że jest myśliwym,

a nie zwierzyną. Aviatik wyrównał lot i skręcił ostro, by podejść do Faucharda od tyłu.

Mniejszy samolot z łatwością dotrzymał mu kroku.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: