H.P. Lovecraft - Koszmar w Dunwich.pdf - H.P. Lovecraft - Frosthark

Koszmar w Dunwich

file:///D:/Docs/Lovecraft/h_p_lovecraft/Howard%20Phillips%20Lovec...

Koszmar w Dunwich

H. P. Lovecraft

&nbspGorgony,HydryiChimerystraszneopowieścioCelaenoiHarpiachmogąsięodradzaćwprzesądnym

umyśle ale istniały tam juŜ przedtem. Są kopią, wzorcem stare ich wzorce są w nas, i są wieczne. Gdyby

byłoinaczej,toczyprzytoczoneprzykłady,którenajawieuwaŜamyzanieprawdziwe,mogłybywywieraćnanas

jakikolwiek wpływ? Czy to znaczy, Ŝe w sposób naturalny przejmujemy poczucie lęku od takich właśnie

obiektów,które,jaksiępowszechnieuwaŜa,sąwstaniewyrządzićnamcielesnąkrzywdę?O,bynajmniej!Tego

rodzaju lęki mają o wiele starsze podłoŜe. Sięgają poza ciało a nawet w powiązaniu z ciałem byłyby takie

same... Fakt, Ŝe lęk, tutaj rozwaŜany, ma charakter czysto duchowe, Ŝe jest silny w proporcji, tak jak jest

bezprzedmiotowy na ziemi, Ŝe dominuje w okresie naszego bezgrzesznego niemowlęctwa stwarza trudności,

którychrozwiązaniemoŜeułatwićwejrzeniewokres,gdyświatjeszczenieistniał,ichoćbypobieŜnezerknięcie

wmrocznąkrainępraegzystencji.

CharlesLamb:

"Czarowniceiinnekoszmarynocne".

&nbspJeśli podróŜnik, przebywający na północy środkowej części Massachusetts, skręci w niewłaściwy

gościniecnarozstajudrógprzyrogatkachAylesburytuŜzaDean'sCorners,napotkasamotnąidziwnąkrainę.

Teren się tu wznosi, a kamienne mury obrośnięte dziką róŜą coraz silniej napierają na krętą, piaszczystą i

poŜłobionąkoleinamidrogę.DrzewawpojawiającychsięcopewienczaspasmachlasówwydająsięzaduŜe,a

dzikiekrzewy,jeŜynyitrawarosnątakbujnie,Ŝenawetwzamieszkałychregionachnieczęstosiętakiespotyka.

Pola uprawne, mało zresztą urodzajne, występują tu tylko gdzieniegdzie, a z rzadka rozproszone domy noszą

znamionawieku,nędzyiruiny.Niewiadomo,dlaczegotaksiędzieje,aleniktwłaściwieniemaochotypytaćo

drogęwychodzących,samotnychludzi,którychniekiedymoŜnadostrzecnarozpadającychsięprogachdomów

oraz na spadzistych łąkach usianych kamieniami. Ludzie ci są tak milczący i tajemniczy, Ŝe kaŜdy odnosi

wraŜenie, jakby natknął się na jakieś zakazane istoty, z którymi lepiej byłoby nie mieć do czynienia. A kiedy

wznoszącasięcorazwyŜejdrogadoprowadzadomiejsca,zktóregoroztaczasięponadgęstymilasamiwidokna

wzgórza,narastauczuciedziwnegoniepokoju.Ichwierzchołkisąnazbytokrągłeisymetryczne,abytakiwidok

mógł się wydać przyjemny i naturalny, a do tego jeszcze co jakiś czas rysują się niezwykle wyraziście na tle

niebawysokie,ustawionewkrągkamiennekolumnywieńcząceszczytytychwzgórz.

&nbspDrogę przecinają niezbadanej głębokości wąwozy i parowy, a prymitywne drewniane mosty nie

zapewniają poczucia bezpieczeństwa. A kiedy droga opada w dół, pojawiają się całe połacie bagien, na widok

których człowiek instynktownie się wzdryga, natomiast wieczorem ogarnia go lęk, gdy zaczyna się rozlegać

skrzeczenie niewidocznych lelków kozodojów, a niespotykane chmary robaczków świętojańskich wykonują

taniec w rytm ochrypłego, uporczywego i donośnego rechotu Ŝab. Wąska, lśniąca wstęga górnego biegu rzeki

Miskatonic przypomina pełzającego węŜa, kiedy tak wije się u stóp kopulastych wzgórz, spośród których

wypływa.

&nbspIm bliŜej wzgórz, podróŜnik stwierdza, Ŝe bardziej przyciągają uwagę ich zalesione stoki aniŜeli

kamienne, kopulaste wierzchołki. Zieją czarnym mrokiem, są urwiste i miałoby się ochotę znaleźć od nich jak

najdalej,aleniemaniestetyinnejdrogi,dziękiktórejmoŜnabyichuniknąć.Podrugiejstroniekrytegomostu

widać małą wioskę przycupniętą między rzeką a stromym zboczem Round Mountain, w której zadziwiają

przegniłe spadziste dachy świadczące o architekturze zacznie starszej niŜ pozostała zabudowa okolicy. Nie

napawaotuchąświadomość,kiedyprzyjrzećsiębliŜej,Ŝewiększośćchatjestopustoszałaichylisiędoruinyi

ŜewkościelezezwalonąwieŜąmieścisięterazjedynyniechlujnyskleptejwioski.PrzeraŜenieogarnianamyśl,

Ŝetrzebaprzejśćmrocznyjaktunelmost,niedasięgojednakominąć.Apodrugiejstronie,naodcinkudrogi

prowadzącejprzezwieś,buchaprzykrawońzbutwienia,nagromadzonaprzezcałestulecia.Zulgąopuszczasię

to miejsce posuwając się wąską ścieŜką wiodącą u podnóŜa wzgórz i poprzez równinę dociera się znowu do

rogatekAylesbury.Czasemdopierotutajczłowieksiędowiaduje,ŜebyłwDunwich.

&nbspObcy rzadko odwiedzają tę miejscowość, a od pewnego czasu, kiedy to miały tam miejsce straszne

wydarzenia, wszystkie kierujące doń drogowskazy zostały usunięte. Sceneria tamtejsza, jeśli oceniać wedle

zwykłegokanonuestetycznego,jestwyjątkowoładna,ajednaknieprzyjeŜdŜajątamturyściwsezonieletnim,

nie zaglądają teŜ artyści. Dwieście lat temu, kiedy opowieści o wiedźmach wypijających krew, otaczaniu czcią

Szatana i o dziwnych istotach Ŝyjących w lasach nie budziły pobłaŜliwego uśmiechu, mówiło się jawnie o

przyczynach, dla których naleŜy unikać tych terenów. W wieku, w którym włada rozum, a w którym właśnie

Ŝyjemy koszmar w Dunwich został wyciszony w 1928 roku przez ludzi, którym dobro tego miasta i świata

leŜało na sercu wszyscy unikają tych stron nie wiedząc właściwie dlaczego. Być moŜe znana jest jedna

przyczynaalenieludziomprzybyłymzdalekaamianowicieodraŜającywyglądnielicznychjuŜmieszkańców

1 z 15

2007-09-11 10:34

Koszmar w Dunwich

file:///D:/Docs/Lovecraft/h_p_lovecraft/Howard%20Phillips%20Lovec...

tych chylącychsię do upadku osiedli,jakie dość często spotyka się w zakątkach Nowej Anglii.Stanowią jakby

swoją własną rasę z wyraźnie zaznaczających się umysłowym i fizycznym stygmatem degeneracji,

spowodowanej między innymi zawieraniem małŜeństw między krewnymi. Przeciętna ich inteligencji jest

katastrofalnieniska,natomiastichkronikiaŜcuchnąodjawnejzłośliwościpotajemnychzabójstw, kazirodztwa

oraz czynów wyjątkowo okrutnych i wyuzdanych. Grupa przynaleŜąca do starego ziemiaństwa, a

reprezentowana przez dwie albo trzy rodziny, które przybyły tu z Salem w 1692 roku, utrzymała się na

cokolwiek wyŜszym poziomie, choć poniektórzy jej potomkowie tak juŜ wrośli w pospólstwo, Ŝe tylko ich

nazwiskamogąbyćkluczemdotakzniesławionegopochodzenia.NiektórzyWhateleyowieczyBishopowiewciąŜ

jeszcze wysyłają najstarszych synów do Harvardy czy Miskatonic, ale rzadko powracają oni pod butwiejące

dachy,podktórymiichprzodkowie,atakŜeonisamiprzyszlinaświat.

&nbspNawetci,którzyznająfaktyzwiązanezkoszmarem,jakisiętutajwydarzył,niepotrafiąpowiedzieć,co

się działo w Dunwich. Stare legendy wspominają o bezboŜnych obrzędach i tajnych zgromadzeniach Indian,

podczasktórychprzywoływanozakazane,tajemniczeistotyspośródwielkich,kopulastychwzgórziodprawiano

dzikie, orgiastyczne obrzędy, powodując jakieś trzaski i grzmoty w głębi ziemi. W 1747 roku wielebny Abijah

Hoadley, nowo przybyły kapłan Kongregacjonalnego Kościoła we wsi Dunwich, wygłosił pamiętne kazanie na

tematobecnościSzatanaijegodiabłów,wktórympowiedział:

&nbspZwaŜyć musimy,Ŝe tebluźniercze siłyz piekielnego Orszaku Demonów sąnazbytpowszechnieznane,

aby im moŜna było zaprzeczać. Przeklęte głosy Azazela i Buzraela, Belzebuba i Beliala słyszało z głębi ziemi

ponad dwudziestu jeszcze Ŝyjących wiarygodnych świadków, a dwa tygodnie temu ja sam wyraźnie słyszałem

rozmowęnieczystychsiłwgórachzamoimdomem.Dochodziłobrzęczenieidudnienie,jękipisk,ijakieśsyki.

Byłytodźwiękiobcetejziemi,amusiałysiędobywaćzjaskiń,któretylkoczłowiekuprawiającyczarnąmagię

moŜeodkryć,aotworzyćjedyniediabeł.

&nbspWielebnyHoadleywkrótcepotemzniknął,aletekstjegokazania,wydrukowanyw"Springfield",dodziś

istnieje. JednakŜe kaŜdego roku dochodzą wieści o dziwnych odgłosach rozbrzmiewających wśród gór i wciąŜ

stanowiązagadkędlageologówifizjografów.

&nbspInne podania głoszą o jakimś nieprzyjemnym zapachu unoszącym się w pobliŜu kręku kamiennych

kolumn i o nagłych, sowizdrzalskich odgłosach słyszalnych niezbyt wyraźnie w pewnych godzinach, a

dobywającychsięzokreślonychmiejscnadniewielkichwąwozów;ajeszczeinnepodanialudowewspominająo

Diabelskim Uskoku jest to ponure, przeklęte zbocze góry, na którym nie rosną ani drzewa, ani krzewy, ani

nawettrawa.Ludzietutajpaniczniesiębojągłosówlelkówkozodojów,którenasilająsięwciepłenoce.Panuje

przekonanie, Ŝe te ptaki oczekują na dusze umierających ludzi i Ŝe dopasowują rytm swoich pełnych grozy

krzyków do ostatnich oddechów cierpiącego. JeŜeli pochwycą ulatującą duszę w momencie opuszczania ciała,

natychmiast odlatują trzepocząc skrzydłami pośród demonicznego chichotu; a jeśli nie uda się im pochwycić,

stopniowozapadająwpełnąrozczarowaniaciszę.

&nbspWszystkie te opowieści juŜ się oczywiście przeŜyły i wydają się śmieszne; wywodzą się z niezwykle

odległychczasów.Dunwichjestrzeczywiściebardzostare,owielestarszeniŜwszystkieinneosadywpromieniu

trzydziestu mil. Na południe od Dunwich moŜna spotkać fundamenty i komin starego domu Bishopa, który

zostałzbudowanyjeszczeprzed1700rokiem;natomiastruinymłynaprzywodospadach,zbudowanegow1806

roku,stanowiąnajbardziejnowoczesnąarchitekturę,najakąsięmoŜnatunatknąć.Przemysłnigdyniekwitłw

tych stronach, a fabryka, jaką tu zamierzano rozwinąć w dziewiętnastym wieku, miała krótkotrwały Ŝywot.

Najstarsze ze wszystkiego są jednak wielkie, surowe ciosane kolumny stojące kręgiem na szczytach, ale

przypisujesięjeraczejIndianomaniŜelipóźniejszymosadnikom.Stosyczaszekikościwkręgukolumniwokół

duŜej skały w kształcie stołu na Sentinel Hill stanowią, w powszechnym przekonaniu, miejsce grzebania

Pocumtucków; natomiast wieluetnologów, odrzucając absurdalne prawdopodobieństwotakiej teorii,twierdzili,

Ŝesątopozostałościludówkaukaskich.

&nbspWilbur Whateley urodził się o piątej rano w niedzielę, drugiego lutego 1913 roku, na duŜej i tylko

częściowo zamieszkałej farmie, znajdującej się na stoku wzgórza cztery mile od wsi i półtorej mili od

jakiegokolwiek innego domostwa w okręgu Dunwich. Data powyŜsza upamiętniła się, poniewaŜ było to święto

MatkiBoskiejGromniczej,które mieszkańcy Dunwichobchodzą podinnąnazwą, atakŜe dlatego,Ŝew górach

rozległysięjakieśhuki,zaśprzezcałąnocpoprzedzającąjegourodzenieujadałyzacieklewszystkiepsywewsi.

Godny równieŜ uwagi jest fakt, Ŝe matka jego pochodziła ze zdegenerowanej gałęzi rodziny Whateleyów, Ŝe

byłaułomną,brzydkątrzydziestopięcioletniąkobietą,albinoską,amieszkałazestarymojcem,półobłąkanym,a

którym wjego młodych latach krąŜyły plotki, Ŝeparasię czarną magią. Lavinia Whateley nie miała męŜa, ale

nie wyrzekła się dziecka, zgodnie z panującymi w tych stronach obyczajami; nie przejmowała się teŜ

domysłami, jakie mogą snuć i snuli okoliczni wieśniacy na temat ojcostwa jej dziecka. Wręcz przeciwnie,

wydawała się dumna z czarnowłosego niemowlęcia o wyglądzie satyra, który jaskrawo kontrastował z jej

albinizmem i róŜowymi oczami, a słyszano teŜ, jak rozpowiadało rozmaite i dziwne o nim wieści, o jego

niezwykłejmocyiwielkiejprzyszłości.

&nbspLaviniamówiłaróŜnerzeczy,Ŝyłabowiemsamotnieizapuszczałasiędalekowgórypodczasszalejących

burz, a takŜe czytała grube ksiąŜki zgromadzone w ciągu dwóch stuleci, które jej ojciec odziedziczył po

przodkachWhateleyach,aktóreterazrozpadałysięjuŜzestarościizniszczeniaprzezrobactwo.Doszkołynie

chodziłanigdy,uczyłjąojciec,przekazującjejwsposóbchaotycznystrzępkistaroŜytnejwiedzy.Ludziezawsze

stronili od ich farmy z powodu krąŜących opowieści o czarnej magii Starego Whateleya i dotychczas

niewyjaśnionych okoliczności gwałtownej śmierci pani Whateley, kiedy Lavinia miała dwanaście lat. Lavinia

zadowolona była ze swego samotnego Ŝycia, które wypełniała róŜnymi zajęciami i oddawała się

2 z 15

2007-09-11 10:34

Koszmar w Dunwich

file:///D:/Docs/Lovecraft/h_p_lovecraft/Howard%20Phillips%20Lovec...

najfantastyczniejszym marzeniom i snom. Domem niewiele się zajmowała, panował w nim nieład i brud, a w

nozdrzauderzałynieprzyjemnezapachy.

&nbspTejnocy,kiedyrodziłsięWilbur,rozlegałsięwdomuWhateleyówkrzyk,któregoechozagłuszałonawet

odgłosy ze wzgórz i szczekanie psów, ale w jego przyjściu na świat nie uczestniczył ani Ŝaden doktor, ani

akuszerka. Sąsiedzi dowiedzieli się o wszystkim dopiero w tydzień później, kiedy Stary Whateley wybrał się

saniami do Dunwich i chaotycznie opowiedział o tym wydarzeniu ludziom stojącym bezczynnie przez sklepem

Osborne'a. Wydawało się, Ŝe się zupełnie odmienił rozglądał się ukradkiem na wszystkie strony, nie budził

lęku, jak dotychczas, tylko sam był jakiś zalękniony a przecieŜ nie był to człowiek, któremu wydarzenia

rodzinne mogłyby zakłócić spokój. Mimo to znać po nim było dumę, która zresztą potem ujawniła się teŜ i u

jegocórki,ato,copowiedziałoojcudziecka,upamiętniłosięnadługielatajegosłuchaczom.

Nieobchodzimnie,coludziesobiemyślą,bojeślichłopakLaviniibędziejakjegoojciec,wszystkichzadziwi.

Myśliciepewnie,Ŝewytojedyniludzietutaj.Leviniaczytałaiwidziałarzeczy,októrychwamtylkoopowiadano.

JejchłopjesttaksamodobryjakkaŜdychłoppotejstronieAylesbury.Ajakbyściewiedzieliogórachto,coja

wiem, to byście myśleli, Ŝe jej ślub jest lepszy niŜ wszystkie śluby w kościołach. Powiem wam jeszcze, Ŝe

któregośdniausłyszycie,jakdzieckoLaviniizwołaimięswojegoojcazeszczytuSentinelHill.

&nbspTylkodwieosobywidziałyWilburaWhataleyawpierwszymmiesiącuŜycia.BylitoZechariahWhateley,z

tych jeszcze nie zdegenerowanych, i Mamie Bishop, nieślubna Ŝona Earla Sawyera. Mamie wybrała się z

ciekawości,ato,copotemopowiadała,okazałosięuzasadnione.Zechariahnatomiastprzyprowadziłdwiekrowy

zAlderney,któreStaryWhateleykupiłodjegosyna,Curtisa.OdtejchwilirodzinamałegoWilburaskupowała

bydłoitrwałotoaŜdo1928roku,kiedytozdarzyłsiętenstrasznykoszmarwDunwich.Amimotowobskurnej

oborzeWhateleyanigdyniebyłoduŜobydła.Przezpewienczasciekawscyliczylizukrycialiczbękrówpasących

się na stromym zboczu kiło starej farmy i jakoś nigdy nie doliczyli się więcej niŜ dziesięć albo dwanaście, a

wszystkie wyglądały zabiedzone, jakby bez krwi. Widocznie jakaś zaraza niszczyła zwierzęta u Whateleyów;

pewnie pastwisko było niezdrowe albo grzyb toczył drzewo w ich obskurnej oborze, co nie wychodziło

zwierzętom na dobre. Na ich skórze było pełno wrzodów albo ran, tak jakby były czymś ponacinane. A tym,

którzybylinafarmiejeszczewewcześniejszychmiesiącach,wydałosię,Ŝetakiesamewrzodyiranydostrzegli

naszyinieogolonego,siwegoStaregoWhateleyaijegoniechlujnej,potarganejcórkialbinoski.

&nbspWiosną, po urodzeniu Wilbura, Lavinia wznowiła wyprawy w góry wraz ze swoim smagłym dzieckiem,

które nosiła w niekształtnych ramionach. Z czasem, kiedy większość okolicznych mieszkańców zobaczyła juŜ

dziecko, przestano się nim interesować, nie komentowano teŜ jego niezwykle szybkiego rozwoju. Wilbur rósł

fenomenalnie szybko, kiedy skończył trzy miesiące, był większy i mocniejszy niŜ niejedno roczne dzieci. Jego

ruchy i głos nacechowane był rozwagą i świadomością niespotykaną w takiego niemowlaka, toteŜ nikogo nie

zaskoczyło, kiedy w siódmym miesiącu Ŝycia zaczął chodzić, jeszcze trochę chwiejnie ale po miesiącu juŜ

poruszałsięcałkiemswobodnie.

&nbspW tym mniej więcej czasie na Wszystkich Świętych nasz szczycie Sentinel Hill, gdzie pośród stosu

starychkościznajdujesięskaławkształciewielkiegostołu,pojawiłsięopółnocywielkipłomień.Rozpętałasię

falaplotek,boSilasBishopztychnormalnychBishopównagodzinęprzedpojawieniemsięogniawidział,jak

chłopiec biegł Ŝwawo przed matką właśnie na to wzgórze. Silas pędził właśnie zbłąkaną jałówkę, ale prawie

zapomniał,coroki,kiedywsłabymświetlelatarkidojrzałtychdwoje.Przedzieralisięniemalbezszelestnieprzez

poszycie i zdumionemu Silasowi wydało się, Ŝe byli zupełnie nadzy. Potem miał pewne wątpliwości co do

chłopca, być moŜe miał na sobie ciemne spodnie, krótkie albo długie, i pas z frędzlami. Zawsze widywano

Wilbura w ubraniu dokładnie zapiętym, a jakiekolwiek zakłócenie porządku w jego stroju wywoływało u niego

niepokój,anawetirytację.Podtymwzględemogromniekontrastowałzniechlujnąmatkąidziadkiem,dopiero

niezwykłezdarzeniew1928rokuwyjawiłoprzyczynytegozjawiska.

&nbspW styczniu wykazano znowu pewne zainteresowanie "ciemnym brzdącem Lavinii", bo zaczął mówić

skończywszy jedenaście miesięcy. Zwracał uwagę nie tylko z powodu innego akcentu, ale i swobody, z jaką

mówił. Czteroletnie dzieci nie mogłyby mu dorównać. Nie był zbyt skory do rozmowy, lecz kiedy juŜ zaczynał

mówić,robiłtowjakiśdziwnienieuchwytnysposób,niespotykanywśródmieszkańcówDunwich.Nieprzejawiało

się to w tym, co mówił, i nawet nie w zwrotach, jakich uŜywał, tylko w intonacji i jakby w wewnętrznych

narządach, z których głos się dobywał. A twarz jego teŜ miała niespotykany wyraz dojrzałości; podobnie jak

matka i dziadek pozbawiony był brody, ale miał za to wydatny, ukształtowany wyraźnie, mimo tak młodego

wieku, nos, duŜe ciemne oczy o dojrzałym spojrzeniu, co stwarzało wraŜenie, Ŝe jest juŜ dorosły i obdarzony

nadprzyrodzoną inteligencją. A mimo to był strasznie brzydki; grube wargi, poŜółkła cera z wielkimi porami,

szorstkie,twardewłosyidziwniewydłuŜoneuszynadawałymuwyglądsatyraalbojakiegośzwierzęcia.Wkrótce

zacząłbudzićjeszczewiększąodrazęniŜjegomatkaidziadek;przypisywanotowszystkoczarnejmagii,jakąsię

dawniejzajmowałStaryWhateley;wspominano,jakgóryzadrŜały,kiedystanąłwkręguskałzotwartąksięgą,

którą trzymał przed sobą, i wykrzyknął straszne imię YogSothoth. Nie cierpiały tego chłopca wszystkie psy,

zawszemusiałbyćwpogotowiu,abysiębronićprzedichatakiemigroźnymszczekaniem.

III

&nbspTymczasem, chociaŜ Stary Whateley wciąŜ skupował bydło, stado na jego farmie się nie powiększało.

Ścinał teŜ drzewa i zaczął naprawiać nie uŜywaną dotychczas część domu przestronną, na piętrze pod

spadzistym dachem, która od tyłu przylegała na stoku wzgórza; dotychczas zajmował z córką trzy izby na

parterze,tenajmniejzniszczone,itomuwystarczało.Ogromnezasobyenergiimusiałmiećtenstaryczłowiek,

skoro mógł podołać tak cięŜkiej pracy. I choć co pewien czas paplał bez związku, jako cieśla robił postępy.

ZaczęłosiętowłaściwiezarazpourodzeniuWilbura;uporządkowałjednązszopdoprzechowywanianarzędzi,

oszalował ją i załoŜył nowy, mocny zamek. Odbudowując teraz nie uŜywane dotąd piętro wykazał taką samą

sprawność. Jego obłęd objawił się dopiero wtedy, kiedy pozabijał szczelnie deskami wszystkie okna w

odrestaurowanej części domu, choć byli tacy, którzy uwaŜali, Ŝe sam fakt przystąpienia do tej pracy był juŜ

3 z 15

2007-09-11 10:34

Koszmar w Dunwich

file:///D:/Docs/Lovecraft/h_p_lovecraft/Howard%20Phillips%20Lovec...

przejawem obłędu. Trochę mniejsze zdziwienie budziło odremontowanie pokoju dla wnuka na parterze, kilka

osób nawet go oglądało, ale nikt nie miał dostępu do zabitego deskami piętra. Pokój chłopca obudował

wysokimi,solidnymipółkami,naktórychpoukładał,wnaleŜytymporządku,wszystkiestare,zbutwiałeksiąŜkii

porozrywane,poszczególneczęści,któredotychczasprzewracałysiępokątachwewszystkichizbach.

&nbsp Ja z nich skorzystałem coś niecoś mówił podklejając podarte stronice, zadrukowane gotyckim

pismem. W tym celu na zardzewiałym kuchennym piecu podgrzewał zrobiony przez siebie klej. Ale chłopak

jeszczelepiejpotrafiznichskorzystać.Trzebajeuporządkować,botylkoznichbędziesięuczył.

&nbspKiedy Wilbur miał rok i siedem miesięcy we wrześniu 1914 jego wzrost i umiejętności budziły

najwyŜsze zdumienie. Wyglądał na cztery lata, mówił płynnie i wykazywał duŜą inteligencję. Biegał swobodnie

popolachigórach,nieodłącznieteŜtowarzyszyłmatcew jej wyprawach.W domuślęczałpilnienaddziwnymi

obrazkami i mapami w ksiąŜkach dziadka, a Stary Whateley wpajał mu wiedzę przez całe długie, ciche

popołudnia.Dotegoczasuzostał zakończony remontdomu, a ci, którzy toobserwowali, niemogli zrozumieć,

dlaczego okno na tyłach wschodniego szczytu, przylegające do wzgórza, zostało przerobione na moce drzwi

zbite z desek. A jeszcze bardziej zagadkowa była pochylnia z desek prowadząca od drzwi do samej ziemi. Po

zakończeniu remontu ludzie zauwaŜyli, Ŝe szopa z narzędziami, tak starannie zamykana i oszalowana po

urodzeniuWilbura,terazznowustałazaniedbana.Otwartedrzwistukały,zapomnianeprzezwszystkich,akiedy

EarlSawyer,którysprzedawałbydłoStaremuWhateleyowi,zajrzałkiedyśdoszopy,uderzyłgownozdrzajakiś

szczególnienieprzyjemnyzapach;zapewniał,Ŝejeszczenie zetknąłsięztakimwŜyciu,moŜetylko wpobliŜu

obozów indiańskich w górach. Był nie do zniesienia. A przecieŜ wszystkie domy i szopy w Dunwich nie

odznaczałysiępodtymwzględemnieskazitelnością.

&nbspNastępne miesiące nie obfitowały w Ŝadne wydarzenia, ale wszyscy twierdzili, Ŝe tajemnicze hałasy w

górachstopniowosięnasilają.Wprzededniu1maja1915rokuwystąpiływstrząsy,któreodczuwanebyłynawet

wAylesbury,natomiastwwigilięWszystkichŚwiętychrozległsiępodziemiągrzmotwmomencie,gdybuchnęły

płomienie na szczycie Sentinel Hill. "To wszystko czary Whateleyów" mówili ludzie. Wilbur rósł niesamowicie

szybko,miałczterylata,awyglądałnadziesięć.CzytałjuŜsamodzielnie,alestalsięmniejrozmowny.Zatapiał

się w swoim milczeniu, a ludzie zaczęli dostrzegać w jego twarzy satyra złowrogi wyraz. Bywało, Ŝe coś

mamrotał w nie znanym nikomu języku i nucił w jakimś dziwacznym rytmie, co napełniało wszystkich

niewypowiedzianymlękiem.Szerokokomentowanoterazfakt,Ŝepsytakujadałynajegowidok,musiałnawet

brać ze sobą rewolwer, jeŜeli chciał przejść przez wieś. Bywało, Ŝe czasem strzelał, czy nie zyskiwał sobie

przychylnościwśródwłaścicielipsów.

&nbspJeŜeliktośprzyszedłdodomuWhateleyów,najczęściejznajdowałLavinięnaparterze,podczasgdyna

piętrze rozlegały się jakieś dziwne okrzyki i tupot. Nigdy nie mówiła, co dziadek i chłopak tam robią, ale

pewnego razu mocno pobladła i objawiła straszny niepokój, kiedy dowcipny domokrąŜca handlujący rybami

chciał otworzyć zamknięte drzwi wiodące na schody. Potem domokrąŜca opowiedział ludziom zgromadzonym

przed sklepem w Dunwich, Ŝe słyszał chyba tupot końskich kopyt na górze. Zaczęto się zastanawiać nad

drzwiamizdesekiprowadzącądonichpochylnią,atakŜenadbydłem,któreszybkogdzieśznikało.Zczasem

przypominano sobie opowieści Starego Whateleya z młodych lat, wedle których, jeśli złoŜyć w odpowiednim

czasieofiaręzwołupogańskimbóstwom,przywołujesięspodziemiŜyjącetamistoty.Zczasemludziezwrócili

teŜuwagę,Ŝepsy,którenieznosiłyibałysięWilbura,zaczęłyokazywaćtakisamstosunekdocałegodomostwa

Whateleyów.

&nbspW 1917 roku wybuchła wojna i Squire Sawyer Whateley, jako przewodniczący miejscowej komisji

poborowej,miałduŜekłopotyzeznalezieniemwDunwichodpowiedniejilościmłodychmęŜczyznnadającychsię

choćbydoobozućwiczebnego.Rząd,zaniepokojonytakimisygnałamipanującejwcałymregioniedegeneracji,

wysłałkilkuinspektorówiekspertówmedycznychdlazbadaniasprawy;dokonanoprzeglądu,awiadomościna

ten temat moŜna jeszcze dzisiaj przeczytać w gazetach wydawanych w Nowej Anglii. Przeprowadzonym

badaniom towarzyszył taki rozgłos, Ŝe ściągnęła tu grupa reporterów, którzy szczególnie zainteresowali się

Whateleyami. W niedzielnym wydaniu "Boston Globe" i "Arkham Advertiser" ukazały się kwieciste artykuły o

niesłychanie szybkimrozwoju małego Wilbura, o czarnej magii Starego Whateleya ipółkachpełnychdziwnych

ksiąŜek, o zabitym deskami piętrze na ich starej farmie i niesamowitym wraŜeniu, jakie robi cały ten region

wraz z hałasami dochodzącymi od strony gór. Wilbur miał wtedy cztery i pół roku, a wyglądał na

piętnastoletniego chłopca. Wargi i policzki pokrywał mu juŜ ciemny, szorstki zarost, a w głosie słyszało się

mutację.

&nbspDo Whateleyów wybrał się Earl Sawyer z grupą reporterów i fotografów, on to zwrócił ich uwagę na

dziwny smród, jaki się dobywał z górnej części domu. Był identyczny jak wtedy w szopie z narzędziami, do

którejzajrzałpozakończeniuremontudomu,ijakiczasemwystępowałwpobliŜukręgukamiennychkolumnna

szczyciewzgórza.MieszkańcyDunwichprzeczytaliwgazetachartykułnatentematizareagowaliśmiechemna

te pełne oczywistych nonsensów wiadomości. Zastanawiali się takŜe, dlaczego reporterzy robili tyle szumu,

stwierdziwszy, Ŝe Stary Whateley zawsze płaci za bydło w bardzo starych, złotych monetach. Whateleyowie

przyjęligościwswymdomuzeźleskrywanąniechęcią,alenieśmielisięopieraćaniodmówićwyjaśnień,Ŝeby

niespowodowaćjeszczewiększegorozgłosu.

&nbspPrzez dziesięć lat Whateleyowie Ŝyli pośród schorzałej społeczności Dunwich niczym się specjalnie nie

wyróŜniając, zwłaszcza Ŝe wszyscy juŜ przywykli do ich dziwnych obyczajów i orgii w przeddzień pierwszego

maja oraz Wszystkich Świętych. Dwa razy do roku rozpalali ogień na szczycie Sentinel Hill, a wtedy hałasy w

głębi gór rozbrzmiewały ze wzmoŜoną siłą; poza tym jednak zawsze, o kaŜdej porze roku, dochodziły z

samotnej farmy dziwne i złowieszcze odgłosy. Ilekroć ktoś wstąpił na farmę, opowiadał potem, Ŝe słyszał je

nawet wtedy, kiedy cała rodzina Whateleyów była na dole, i wszyscy zastanawiali się, jak długo moŜe trwać

obrzęd składania ofiary z krowy albo wołu. Wystosowano nawet skargę do Towarzystwa Opieki nad

4 z 15

2007-09-11 10:34

Koszmar w Dunwich

file:///D:/Docs/Lovecraft/h_p_lovecraft/Howard%20Phillips%20Lovec...

Zwierzętami;nicjednakztegoniewynikło,bomieszkańcyDunwichzawszestaralisięniezwracaćuwaginato,

codziejesięwichregionie.

&nbsp&nbspOkoło1923roku,kiedyWilburmiałdziesięćlat,aleumysłjego,głos,postawaizarośniętatwarz

nadawały my wygląd dorosłego człowieka, znowu w ich starym domu rozległy się ciesielskie roboty. I znowu

odbywałysięnapiętrze,aporozrzuconychkawałkachdrewnaludziezorientowalisię,Ŝechłopakijegodziadek

zburzyli działowe ściany, zlikwidowali nawet poddasze, zostawiając jedną wielką izbę pomiędzy parterem a

spiczastym dachem. Wyburzyli teŜ wielki, główny komin, a od zardzewiałego pieca puścili na zewnątrz domu

blaszanąrurę.

&nbps &nbspWiosną po tych zmianach Stary Whateley zauwaŜył, Ŝe nocą zlatują się z wąwozu Cold Spring

chmary lelków kozodojów i świergocą pod oknami. Było to dla niego wydarzenie o szczególnym znaczeniu, a

ludziomzbierającymsięprzedsklepemOsborne'apowiedział,ŜechybajuŜzbliŜasięjegokoniec.

&nbps&nbspGwiŜdŜąwtaktmojegooddechupowiedział.Chybaczekają,Ŝebyzłapaćmojąduszę.Wiedzą,

Ŝemnieopuści,iniechcą,Ŝebyimuciekła.Będzieciewiedzieli,chłopcy,jakjuŜumrę,czymniezłapały.Jakim

się uda, będą śpiewać i śmiać się do samego rana. A jak się nie uda, zaraz się uspokoją. Wydaje mi się, Ŝe

czasamidusze,naktóreteptakiczekają,walcząznimi.

&nbps&nbspNocąpierwszegosierpnia 1924 rokuWilbur Whateleypopędziłnajedynympozostałym nafarmie

koniu do sklepu Osborne'a i telefonicznie wezwał doktora Houghtona z Aylesbury. Doktor zastał Starego

Whateleya w bardzo cięŜkim stanie, oddech miał cięŜki, charczący, serce pracowało nie tak, jak trzeba, co

świadczyłoorychłejśmierci.PokracznacórkaalbinoskaibrodatywnukstaliprzyłóŜku,atymczasemnagórze,

ztejpustejczeluści,dochodziłyniepokojąceodgłosy,takjakbyprzewalałysięzłoskotemfalenapłaskiejplaŜy.

Doktorjednaknajbardziejbyłzaniepokojonyświergotemnocnychptaków.Chybacałylegionlelkówkozodojów

wykrzykiwałswojediaboliczneposłannictwowrytmświszczącegooddechuumierającegoczłowieka.Wydałosię

to doktorowi Houghtonowi niesamowite i nienaturalne, podobnie zresztą jak cały ten region, do którego tak

niechętnieprzyjechałpilniewezwany.

&nbps &nbspOkoło pierwszej w nocy Stary Whateley odzyskał świadomość, jego oddech stał się mniej

charczącyiwyszeptałkilkaurywanychsłówdownuka.

&nbps &nbsp Więcej przestrzeni, Willy, jeszcze więcej. Ty rośniesz... a to rośnie szybciej. Wkrótce będzie

gotowe, Ŝeby cię ocalić. Otwórz bramy YogSothothowi, śpiewaj długą pieśń. Znajdziesz ją na stronie 751

pełnegowydania,apotemprzyłóŜzapałkędowięzienia.Ziemskiogieńgonietknie.

&nbps &nbspBył niewątpliwie obłąkany. Po przerwie, podczas której stado lelków dostroiło swój krzyk do

zmienionegooddechu,azgłębigórzaczęłydobiegaćdziwneodgłosy,dobyłzsiebiejeszczeparęsłów.

&nbps &nbsp Podawaj jedzenieregularniei wodpowiedniej ilości, ale niepozwól, Ŝeby zbyt szybkorosło, bo

jeŜelirozsadzipomieszczenieiwydostaniesię,zanimotworzyszYogSothothowi,tokoniec,wszystkonapróŜno.

TylkoonizzewnątrzmogątopomnoŜyćipracować...Tylkooni,dawneistoty,jeŜelichcąwrócić...

&nbps&nbspPrzerwałiznowuzacząłztrudemłapaćoddech,aLaviniakrzyknęłasłysząc,jaklelkidostosowały

siędooddechu.DopieropoupływiegodzinywydałzsiebieostatnierzęŜącetchnienie.DoktorHoughtonopuścił

pomarszczonepowiekinaszklisteszareoczy,awtymmomencieprawieniepostrzeŜenie,umilkłkrzykptaków.

Laviniazaszlochała,zaśWilburtylkozachichotał,przywtórzedalekichodgłosówzgór.

&nbps&nbspNiezłapałygomruknąłgrubymbasem.

&nbps&nbspWilburstałsięwswojejdziedzinieuczonymiwielkimerudytą,prowadziłkorespondencjęzlicznymi

bibliotekami w najbardziej odległych miejscach, posiadającymi w swoich zbiorach rzadko spotykane księgi z

najdawniejszychczasów.WDunwichrosładoniegonienawiść,drŜanoprzednim,znikalibowiemmłodziludziei

wskrytościpodejrzewano,ŜeWilburmawtymudział,alejakośzawszeudawałomusięuniknąćśledztwa,moŜe

ludźmi kierował lęk, a moŜe sprawiały to stare, złote monety, za które, podobnie jak jego dziadek, kupował

systematycznie coraz więcej bydła. Teraz juŜ był w pełni dojrzały, osiągnął wzrost dorosłego człowieka, a

wszystko wskazywało na to, Ŝe będzie rósł nadal. W 1925 roku, kiedy pewien uczony z Miskatonic University

odwiedziłgoktóregośdnia,awyszedłpobladłyiogromniezaskoczony,wzrostWilburawynosiłjuŜsześćitrzy

czwartestopy.

&nbspW miarę upływu lat Wilbur okazywał swojej pokracznej matcealbinosce coraz większą pogardę. W

końcu nie pozwolił jej chodzić z nim w góry w przeddzień pierwszego maja i Wszystkich Świętych, a w 1926

rokubiedaczkazwierzyłasięMamieBishop,Ŝesięgoboi.

&nbspJestwnimcoświęcej,niŜwiemimogępowiedzieć,Mamiewyznała.Aostatniojestjeszczewięcej.

PrzysięgamprzedBogiem,Ŝeniewiem,czegoonchceiczegousiłujedokonać.

&nbspTymrazemwprzeddzieńWszystkichŚwiętychodgłosywgłębigórrozbrzmiewałysilniejniŜzwykleitak

jakzawszezapłonąłogieńnaSentinelHill;alenaludziachwiększewraŜeniezrobiłrytmicznykrzykniezliczonych

stadlelków,którejuŜdawnopowinnyodlecieć,aktóregromadziłysięprzynieoświetlonejfarmieWhateleyów.

Popółnocyichprzeraźliwykrzykprzemieniłsięwistnepiekłoszyderczegochichotu,którywypełniłcałąokolicę,

aumilkłdopieroobrzasku.Potemznikły,odleciaływpośpiechunapołudnie,gdziepowinnybyćjuŜconajmniej

od miesiąca. Wszyscy zastanawiali się nad tym wydarzeniem. Nikt z miejscowych ludzi nie umarł... ale nie

ujrzanojuŜnigdywięcejbiednejbrzydulialbinoski,LaviniiWhateley.

&nbspLatem1927rokuWilburnaprawiłdwieszopystojącenapodwórkufarmyitamzacząłprzenosićksiąŜkii

cały dobytek. Wkrótce Earl Sawyer powiadomił ludzi w sklepie Osborne'a, Ŝe znów odbywają się ciesielskie

robotynafarmieWhateleyów.Wilburpozabijałwszystkiedrzwiioknanaparterze,taksamojakniegdyśzrobił

to jego dziadek na piętrze. Zamieszkał w jednej z szop, ale Sawyerowi wydał się niezwykle zaniepokojony i

rozdygotany. Wszyscy podejrzewali go, Ŝe ma coś wspólnego ze zniknięciem matki, i starali się w ogóle nie

zbliŜaćdojegofarmy.MiałjuŜterazsiedemstópwzrostuiwszystkowskazywałonato,Ŝejeszczeurośnie.

&nbspNastępnej zimy Wilbur wybrał się po raz pierwszy w Ŝyciu poza granice regionu Dunwich, co było

5 z 15

2007-09-11 10:34

H.P. Lovecraft - Koszmar w Dunwich.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: