2
CHOROBY AUTOIMMUNOLOGICZNE
W okresie życia płodowego i 3 pierwszych miesiącach życia organizm uczy się rozpoznawać własne antygeny. Wytwarza się tzw. tolerancja immunologiczna. Gdy zostanie przełamana rozwija się choroba.
Teorie:
1. Są takie antygeny, które w normalnych warunkach są niedostępne dla układu immunologicznego, np. soczewka oka, dopiero po urazie, zabiegu operacyjnym, antygeny soczewki kontaktują się z układem immunologicznym. W skórze naskórek – zwłaszcza warstwa rogowa jest niedostępna dla układu immunologicznego.
2. Być może antygen infekcyjnej natury jest tak podobny do naszych antygenów, że układ immunologiczny jest zdezorientowany.
3. Self & X: gdy jakiś czynnik infekcyjny (chodzi o wirus, który się wbuduje w komórkę) to układ immunologiczny, który kiedyś świetnie rozpoznawał swoje komórki teraz ich nie rozpoznaje, bo komórki są zmienione.
4. Teoria zakazanych klonów (w sensie niedobrych, przeklętych): W jakimś momencie życia w aparacie immunologicznym powstaje jedna komórka, która nie ma prawidłowego zapisu co do tolerancji – dzieli się – powstaje klon takich komórek i gdy jest ich odpowiednio dużo rozwija się choroba.
5. Zaburzenie kooperacji między czynnikami układu immunologicznego, np. za mało limfocytów Ts to limfocycty B produkują większe ilości przeciwciał – to początek zaburzeń immunologicznych.
6. Teoria, że to wszystko razem, to zaburzenia genetyczne.
Kryteria chorób autoimmunologicznych:
1. Wykazać obecność albo autoprzeciwciał, albo limfocytów uczulonych na autoantygen.
2. Wyosobnić ten antygen.
3. Grupę zwierząt doświadczalnych immunizujemy wyciągiem z takiego narządu.
4. Wykazać, że u tych zwierząt wystąpiły zmiany anatomopatologiczne, takie jak u człowieka.
5. Dwie grupy zwierząt doswiadczalnych:
- jedną grupę immmunizujemy aktywnie tym antygenem, potem surowicę z powstałymi przeciwciałami dajemy drugiej gupie zwierząt (bierne przenoszenie immunizacji) i patrzymy co się dzieje.
Przeciwciała:
· Patogenne;
· Niepatogenne;
· Diagnostyczne;
· Niediagnostyczne.
Jeżeli tworzą się przeciwciała przeciwko substancjom cementującym komórki naskórka, powstają pęcherze – to patogenne przeciwciała.
Zespół Dresslera po zawale (urazie mięśnia sercowego) – obecne przeciwciała przeciwko mięśniom prążkowanym – one nie są patogenne, bo nie powodują zawału.
Miastenia Gravis – tu przeciwciała patogenne (Pc / receptorom dla Ach).
· Krążące – w surowicy;
· Związane – w bioptatach z chorych narządów.
Są choroby, w których te same przeciwciała są i krążącymi, i związanymi, ale są też choroby, w których są to różne przeciwciała.
Pełna chrakterystyka omawianych przeciwciał:
1. Pzreciwciała krążące – jakie.
2. W jakiej klasie te przeciwciała.
3. Co jest antygenem przeciw któremu kierują się te przeciwciała.
Diagnostyka za pomocą:
§ Immunofluorescencji,
§ Immunodyfuzji,
§ Radioimmunoesej (test RIE),
§ Test ELISA,
§ Test Western Blot.
Jeżeli szukamy przeciwciał krążących u pacjenta, to musimy podstawić temu przeciwciału antygen. Pobieramy krew, oddzielamy surowicę – gdy jest przeciwciało to ono połączy się z antygenem. Dodajemy też Pc / ludzkiej Ig znakowane fluoresceiną, uzyskane przez immunizację świnki morskiej. Jest to immunofluorescencja pośrednia.
Gdy uzyskamy wynik ujemny, wykonujemy test immunofluorescencji bezpośredniej. Robimy biopsję z narządu lub wycinek (tam są już gotowe kompleksy antygen – przeciwciało) i dodajemy przeciwciała przeciw ludzkim Ig znakowane fluoresceiną. Jest to immunofluorescencja bezpośrednia. Wycinek przewozimy w termosie z lodem w specjalnym utrwalaczu.
kasica171