Kozakiewicz Mikołaj - Vesta nie zna litości.pdf - ebooki lipiec 2013(1) - ania.85

MIKOŁAJ KOZAKIEWICZ

VESTA

NIE ZNA

LITOŚCI

POWIEŚĆ KRYMINALNA

WYDAWNICTWO

„ŚLĄSK”

ROZDZIAŁ I

W hallu Komendy Miasta kapitan Roman Zawieja

zatrzymał się z miną człowieka niezdecydowanego.

Elektryczny zegar wskazywał godzinę osiemnastą.

Gdyby się bardzo pospieszył, zdążyłby jeszcze pojechać

do domu, przebrać się w cywilne ubranie i trafić akurat

na rozpoczęcie przedstawienia. Już od trzech dni nosił

w portfelu bilet. Co grają? Już nie pamiętał. Zresztą, czy

to nie wszystko jedno? Najważniejsze, żeby się oderwać

od codziennych kłopotów, chociaż raz stać się obserwa-

torem życia innych ludzi, bez obowiązku uczestniczenia

w nim, zamienić się na dwie godziny wyłącznie w bier-

nego widza.

‒ Uszanowanie panu inspektorowi...

Aha, to ostatni świadek, którego przesłuchiwanie

skończył przed kwadransem. ‒ Do widzenia!

Wyszedł przed gmach, przed którym stała granatowa

Warszawa. Szofer oczywiście spał.

‒ No, wstawaj, Jurek! Jedziemy!...

‒ Tak mi się jakoś oczy skleiły, panie naczelniku ‒

tłumaczył się młody szofer, z miną cwaniaka z Powiśla.

‒ Ale, bo też pan naczelnik, jak pragnę podrosnąć, ni-

gdy w porę urzędowania nie skończy, siedzi i siedzi w

tej komendzie, że i budzik by zaspał...

‒ Bo ja nie urzęduję, ale pracuję, mój drogi ‒ po-

wiedział Zawieja, zajmując miejsce po prawej stronie

kierownicy.

‒ Mowa trawa, zielona murawa ‒ panie naczelni-

ku... ‒ powiedział Jurek i nacisnął starter, ale natych-

miast zreflektował się, że wypadło to zbyt poufale. ‒ O

rany, panie naczelniku, tak mi się samo wypsnęło! To

takie przysłowie, pan rozumie.

‒ Rozumiem, rozumiem ‒ a język masz jak niewy-

parzona miotła ‒ uśmiechnął się Zawieja, bo w ciągu

roku zdążył polubić tego cwanego chłopca, który nigdy

nie musiał po słowo chodzić do sąsiadów, a kierował

samochodem jak Yehudi Menuhin smykiem swych

skrzypiec. Właśnie dzięki kunsztowi szoferskiemu i

słabości, jaką czuł do niego kapitan Zawieja, uchodziło

Jurkowi Piskorzowi w milicji wiele rzeczy, które każ-

dego innego przyprawiłyby o grube przykrości. Kiedyś,

gdy mu szef kadr zaproponował wstąpienie do służby

operacyjnej, Jurek bez chwili zastanowienia odrzucił

propozycję. „Dziękuję, panie szefie, za zaszczyt, ale nie

skorzystam... ‒ Ale dlaczego, przecież to awans? ‒

zdziwił się nieprzyjemnie zwierzchnik. ‒ Bo ja chcę

umrzeć na spocznij!”

I rzeczywiście Jurek Piskorz całe swe życie pędził

„na spocznij”. Choć jako szofer milicyjnego wozu mu-

siał czasami chodzić w mundurze, ale potrafił go nosić

w ten sposób, że zawsze wyglądał jak stuprocentowy

cywil. Kapitan Zawieja walczył przez pewien czas z nie

zapiętymi guzikami, z kolorowymi krawatami wyziera-

jącymi filuternie spod rozpiętego kołnierza munduru, z

czapką nasuniętą na tył głowy jak kapelusz, ale z rów-

nym skutkiem można by było próbować zawrócić bieg

Wisły łyżeczką od herbaty. Machnął więc wreszcie ręką

i zaakceptował Jurka takim, jakim był...

‒ Pan naczelnik coś dzisiaj taki jakiś zniwelo-

wany y... ‒ zauważył Jurek szczerząc nadpsute zęby.

‒ Bo co? ‒ ocknął się kapitan.

‒ Motor już pracuje ze dwie minuty, a ja dotąd nie

wiem, dokąd mam jechać...

‒ Aha, jedź do mnie na Mokotów, do mieszkania.

Tam poczekasz i odwieziesz mnie do teatru w Pałacu

Kultury. I to już będzie koniec na dzisiaj...

Jurek ruszył i już po kilkunastu sekundach wjechali

na jasno oświetlony prostokąt placu Dzierżyńskiego.

Jurek pewnie prowadził wóz w gęstym strumieniu

samochodów, który o tej porze dnia przetaczał się przez

skrzyżowanie trasy W-Z z Nową Marszałkowską. Mó-

wił coś do kapitana, ale ten nie zwracał na niego uwagi,

gdyż ponownie rozpatrywał w pamięci zeznania poszcze-

gólnych świadków w sprawie, która dopiero wczoraj

Kozakiewicz Mikołaj - Vesta nie zna litości.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: