Coyne John - Furia.pdf - e-booki - stare_pudlo

John Coyne

Furia

Przekład: Beata Paluchowska

Nansey Neiman,

która pytała: „A co jeśli...?”

KSIĘGA PIERWSZA

Nie czułam się szczęśliwa ani zaniepokojona tym, o czym się dowiadywałam. Nie

w ostatecznym rezultacie. Rzeczywiście był to pewien rodzaj wolności zrozumienia –

uświadomienie sobie, że moje dzisiejsze życie jest efektem poprzedzających je

istnień, że jestem produktem wielu egzystencji i będę jeszcze istnieć ponownie. To

miało sens. Była w tym harmonia – jakiś cel – swoista kosmiczna sprawiedliwość,

która dobrze wyjaśnia wszystkie zdarzenia w życiu – zarówno dobre, jak i źle.

Shirley MacLaine

Uświadomiłem sobie, że tracę kontakt z samym sobą. Przy każdym kroku mojego

schodzenia w głąb odkrywałem nową osobę we własnym wnętrzu, którego imienia

nie byłem już dłużej pewien i które nie było mi już dłużej posłuszne. A kiedy

musiałem przerwać tę eksplorację, ponieważ ścieżka pod moimi stopami zaczęła

zanikać, odkryłem bezdenną otchłań, a z niej dobywał się – wypływający sam nie

wiem skąd – strumień, który się ośmielam nazwać moim życiem.

Pierre Teilhard de Chardin

Rozdział l

– Pani Winters – odezwał się hotelowy recepcjonista – zdaje się, że mamy dla pani

wiadomość. – Niski, czarny mężczyzna przesunął się wzdłuż kontuaru do klawiatury

komputera, wpisał polecenie i czekał, aż tekst ukaże się na ekranie.

Jennifer rozejrzała się po hallu waszyngtońskiego hotelu i dostrzegła drukowaną

wywieszkę, która głosiła:

POZNAJ KATHY DART, ASTRALNEGO POŚREDNIKA

HABASZY.

PRZYŁĄCZ SIĘ DO NOWEJ ERY!

ZMIEŃ SWOJE PERSPEKTYWY W ŻYCIU, PRACY,

RELACJACH Z LUDŹMI.

„Tego właśnie potrzebuję – pomyślała sarkastycznie Jennifer. – Zmiany, zwłaszcza

w życiu osobistym”.

– Proszę, oto wiadomość – powiedział pracownik recepcji. – Pokój numer 23 i 24.

Jenny, mam spotkanie o drugiej. Zobaczymy się o czwartej. Podpisane: „T”. –

Recepcjonista spojrzał na kobietę. – Czy życzy sobie pani kopię?

– Nie, dziękuję. Pokój 23 i 24, prawda?

– Zgadza się. Czy mogę skasować wiadomość?

– Tak, bardzo proszę. – Pochyliła się i podniosła swój neseser.

– Każę wysłać pani bagaż na górę – dodał mężczyzna, wręczając jej kartę

komputerową. – Pokój będzie gotowy za dwadzieścia minut, o drugiej.

Jennifer odetchnęła głęboko. Tom upewnił się, że jego spotkanie z ludźmi

z Departamentu Sprawiedliwości zostało wyznaczone na najbliższy czwartek, więc

będą mogli spędzić razem tę noc w hotelu w Waszyngtonie. Nie widziała go od

trzech dni; nie spali ze sobą od tygodnia. Chciała się z nim kochać tak bardzo, że

niemal czuła już przyszłą rozkosz. Czasami zdawało się jej, że udany seks był

wszystkim, co ich łączyło. Z pewnością wiedzieli, jak to się robi.

Odwracając się od recepcji, pochwyciła swoje odbicie w lustrze wiszącym w hallu

i zdziwiła się mile, widząc, jak szczupło wygląda w swoim nowym kostiumie od

Calvina Kleina. Upewniła się, że słusznie wybrała ten francuski błękit. Pasował do jej

jasnej karnacji i blond włosów o miodowej barwie. Nie była jednak zadowolona ze

szminki. Zbyt pomarańczowy odcień powiększał wargi. Jej usta już bez tego były

wystarczająco duże.

– Jenny! Jenny Winters! – Wysoki, ostry kobiecy głos zatrzymał ją w miejscu.

Obejrzała się i zobaczyła Eileen Gorman machającą do niej z głębi salonu. – Jennifer,

to naprawdę ty! – zawołała kobieta, spiesząc ku niej.

Jennifer odpowiedziała uśmiechem i ruszyła w jej kierunku.

– Eileen, nie mogę uwierzyć, że to ty! – Objęła ramionami niższą kobietę

i uścisnęła ją krótko. – Tak dobrze znów cię zobaczyć! Co za niespodzianka!

– Jesteś tutaj na konferencji? – spytała Eileen.

– Tak, na konferencji fundacji. Z kim jesteś, Eileen?

– Fundacja? Nie. Jestem tu z powodu Kathy Dart. Będzie kontaktowała się

z duchem Habaszy.

– Kto? Co? – Jennifer wypuściła dłoń Eileen i postawiła swój neseser.

– Nie wiesz, kim jest Kathy Dart? – spytała Eileen, otwierając szerzej swoje zielone

oczy.

Uśmiechając się do przyjaciółki, Jennifer pomyślała, że Eileen ciągle wygląda jak

dziewczyna w czasie dopingu na boisku sportowym.

– Eileen, wyglądasz cudownie! Mieszkasz tutaj, w Waszyngtonie?

– Nie, w dalszym ciągu na Long Island. – Głęboko zaczerpnęła powietrza

i westchnęła, a potem, cały czas uśmiechnięta, powiedziała: – Co za wspaniała

niespodzianka! Tak się cieszę, że cię widzę, Jenny. – Wyciągnęła rękę i ponownie

objęła dawną koleżankę. – Pięknie wyglądasz. A teraz powiedz, co robisz? Gdzie

mieszkasz? – dopytywała się.

– W centrum. W Nowym Jorku. Dokładnie Brooklyn Heights. Mieszkam tam od

czasów szkoły prawniczej.

– Słyszałam, że przeniosłaś się do Kalifornii. Anita mi powiedziała. Pamiętasz

Anitę?

– Tak, oczywiście. Przeniosłam się do Los Angeles, ale...

– Jakiś facet?

Jennifer przytaknęła ruchem głowy i odwróciła dłoń kciukiem do dołu.

Eileen wybuchnęła śmiechem i zapytała, spoglądając na lewą rękę przyjaciółki:

– Mężatka?

– Nie, tylko... cóż, związana. – Wzruszyła ramionami. – Wiesz, jak to jest.

– Opowiedz mi! – westchnęła Eileen, ciągle się uśmiechając do Jennifer. Potem

dodała: – Tak dobrze, że cię widzę. Co ty dokładnie robisz?

– Jestem prawnikiem w Fundacji Jamesa Thomsona. Dajemy pieniądze na dobre

cele – – dochodzenie praw obywatelskich, tego rodzaju liberalne sprawy.

Przyjechałam tu na spotkanie. A kto to jest Kathy Dart?

– Och, musisz ją zobaczyć. Jest po prostu cudowna! – Eileen mówiła

z ożywieniem, uśmiechając się promiennie. Ona jest pośrednikiem astralnym.

Wspaniałym pośrednikiem!

– Co takiego? – zapytała ze śmiechem Jennifer.

– Wiesz, kim jest pośrednik astralny, prawda?

Jennifer potrząsnęła głową, nagle poczuła się głupio.

– Przykro mi, aleja...

– Pośrednictwo astralne zostało opisane w magazynie „People”. Był tam artykuł

o mocach psychicznych Kathy. Ona otrzymuje informacje od prehistorycznego

człowieka, imieniem Habasza, który powrócił, żeby nam pomagać w naszym

obecnym życiu.

– Jesteś w tym interesie? – zapytała Jennifer.

– To jedno z jej nielicznych wystąpień tej zimy na Wschodnim Wybrzeżu –

ciągnęła Eileen.

– Wystąpień? Czy ona urządza seanse? – Jennifer nie przestawała się uśmiechać do

Eileen, rozbawiona jej ogromnym entuzjazmem.

– Nie! Ona jest pośrednikiem astralnym. – Eileen otworzyła różowy folder. – To

specjalna sesja pod nazwą „Weekend z Habasza”!

– Z kim? – Jennifer wybuchnęła śmiechem, a potem dotknęła ramienia Eileen

i powiedziała: – Przepraszam, byłam impertynencka.

– W porządku – odrzekła Eileen. – Nie mam ci tego za złe. Byłam taka sama, zanim

go usłyszałam.

– Jego?

– Habaszę. Wiem, że to śmieszne, ale Kathy Dart jest tylko przekaźnikiem;

rozumiesz, Habasza używa jej ciała, by do nas mówić. Coś w rodzaju opętania, ale to

nie całkiem to samo. Ona jest pośrednikiem. Habasza mówi do nas za pośrednictwem

jej ciała. Jedyne, co ona – to znaczy Kathy – robi, to pozwala sobie na odsunięcie

swojej zaniepokojonej świadomości, by wiedza Habaszy – wiedza, która wymyka się

świadomemu pojmowaniu – mogła napłynąć do jej umysłu i uzewnętrznić się mową.

– To oznacza medium?

– Tak, ale i coś więcej. Sama się przekonasz.

– Przekonam się?

– Tak, chodź ze mną posłuchać Kathy. Ma za chwilę sesję wprowadzającą. Wiesz,

dla małżonków, przyjaciół.

Chodź ze mną, Jenny, a potem możemy napić się kawy i porozmawiać albo zjeść

obiad.

– Eileen, ja nie mogę...

– Masz jakieś plany?

– Jutro zaczyna się spotkanie fundacji.

– To tylko pół godziny – nalegała, pełna entuzjazmu.

– Dobrze, dlaczego nie? – zgodziła się Jennifer. „To może być zabawne –

pomyślała – i będzie czas na rozmowę z Eileen”. – Jesteś pewna, że to potrwa tylko

trzydzieści minut?

– To będzie trwało całe twoje życie, jeśli choć raz go usłyszysz – odparła Eileen,

biorąc przyjaciółkę pod rękę. – Tak się cieszę z naszego spotkania. Nie widziałyśmy

się od ukończenia szkoły, prawda?

Jennifer skinęła głową.

– Chyba tak. Zdaje się, że to było wieki temu. Chcę powiedzieć, iż tak wiele

zmieniło się w moim życiu.

– Opowiesz mi?

Doszły do szeregu wind i Eileen nacisnęła guzik.

– Zaczyna się za pięć minut – powiedziała. – Kathy i Habasza nigdy się nie

spóźnia... nie spóźniają.

– Kim ona czy on jest?... a może ono? – dopytywała się Jennifer, teraz naprawdę

zmieszana.

– Pochodzi z prehistorii. Człowiek z Cro-Magnon.

– Co takiego?! – wykrzyknęła Jennifer cofając się.

Eileen się roześmiała.

– Wiem, wiem. To brzmi głupio i dziwnie, ale to prawda. Poczekaj tylko. Miej

otwarty umysł. Zachowywałam się tak samo, dopóki nie usłyszałam Kathy Dart.

Zobaczysz.

Kiedy winda zatrzymała się, wyszły do niższej części hallu. Przez amfiladę

otwartych drzwi Jennifer zobaczyła tłum zebranych już ludzi, zajmujących co

najmniej sto składanych, metalowych krzeseł. Przypominało to dowolne posiedzenie,

jakąś hotelową konferencję, jedną z tych, w których brała udział.

Na małej platformie w głębi pokoju znajdował się jednak fotel z wysokim oparciem

obity zieloną satyną. Otoczony był kwiatami, bukietami jasnych, wiosennych pąków.

Jennifer wydawało się, że całość wygląda trochę niestosownie. Piękna, kryształowa

piramida zwieszała się z sufitu dokładnie nad fotelem, zdając się unosić w powietrzu

niczym aureola. „Oczywiście” – pomyślała, przypominając sobie, co czytała o ruchu

Nowej Ery. Kryształy kwarcu uważano za źródło energii psychicznej.

– To same kobiety – stwierdziła Jennifer, badając wzrokiem tłum.

– Tak, w większości. Naprawdę nie zwróciłam na to uwagi – odpowiedziała Eileen,

kiedy weszły w przejście między rzędami i zajęły dwa kolejne miejsca.

Jennifer zauważyła, że większość kobiet jest podobna do niej. Przeważnie

dobiegały trzydziestki, były dobrze ubrane, wiele z nich wyglądało na kobiety

interesu – z aktówkami w rękach sprawiały wrażenie, jak gdyby przed chwilą wyszły

z biura. Także nieliczni mężczyźni obecni na sali byli zadbani i równie starannie

ubrani.

– Czuję się dobrze, przychodząc na te konferencje – szepnęła Eileen swojej

towarzyszce – ponieważ wszyscy wyglądają tak jak ja. Spójrz, nie możemy być

szaleńcami. – Uśmiechnęła się do Jennifer. – Och, tak się cieszę, że się na ciebie

natknęłam. To takie ekscytujące. – Zanim przyjaciółka mogła coś odpowiedzieć,

Eileen dodała szybko: – To ona.

Jennifer spojrzała w stronę drzwi. Kathy Dart pojawiła się w wejściu i w pokoju

pełnym ludzi natychmiast zapadła cisza. Jennifer wiedziała, że niegrzecznie byłoby

się śmiać, ale te kwiaty, mały tron i cała ta pompa wprawiały ją w zakłopotanie.

Zauważyła, że wszyscy wokół niej uśmiechali się, a niektórzy mieli łzy w oczach,

wpatrując się w Kathy Dart wchodzącą do sali.

Kobieta medium kroczyła środkowym przejściem i uśmiechała się do zebranych.

Miała ręce odwrócone dłońmi ku górze i zmierzając w kierunku sceny, sięgała, by

pogładzić policzek jednej kobiety, dotknąć ręki innej, by nawiązać fizyczny kontakt

ze swoimi zwolennikami.

Była piękna, jak oceniła Jennifer. Piękna w jakiś delikatny, kruchy sposób. Bardzo

wysoka i szczupła, miała spadziste ramiona, które tuszowały jej wzrost. Nie

stosowała makijażu, a bardzo długie, proste czarne włosy podkreślały śnieżnobiałą

cerę. Wyglądała jak kobieta, która potrzebuje ochrony, zbyt krucha dla tego świata.

Gdy jednak wkroczyła do pomieszczenia, natychmiast wypełniła je siłą swojej

obecności.

Kiedy Kathy Dart mijała ich krzesła, jej oczy prześliznęły się wzdłuż rzędu

i wyłowiły twarz Jennifer; stanęła. Przez chwilę wbijała w nią wzrok, aż z anielskiej

twarzy zniknął słodki uśmiech. Wyglądała na zdumioną, jakby została na czymś

przyłapana. W tym momencie Jennifer poczuła, jak fala gorąca i bólu przepływa

przez jej ciało, pozostawiając ją w płomieniach emocji.

Kathy Dart oderwała spojrzenie i odwróciła się gwałtownie w poszukiwaniu innej

twarzy. Uśmiechnęła się ciepło do następnej osoby, jakby starając się szybko

utwierdzić swoje porozumienie z audytorium. Jennifer opadła na siedzenie, cała

drżąca po tej niemej wymianie.

– Ma prawie trzydzieści trzy lata – szepnęła Eileen. – Nie sądzisz, że to

interesujące? Wiesz, wiek Jezusa Chrystusa.

Jennifer nie mogła złapać tchu. Kontakt wzrokowy z medium wprawił ją

w zdumienie, a wyraz poruszenia na twarzy tej kobiety przestraszył ją. Odwróciła się,

by spytać Eileen, czy widziała, w jaki sposób Kathy Dart patrzyła na nią, w tej samej

jednak chwili zgromadzenie wydało cichy pomruk, który przetoczył się przez

zatłoczoną salę, jakby tuziny matek cicho nuciły do snu swoim dzieciom.

Kobieta medium weszła na pokrytą kwiatami platformę i pomruk wzmógł się

gwałtownym crescendo. Z uniesionymi rękami odwróciła się twarzą do widowni. Na

szyi miała złoty łańcuch, w którym tkwił mały kryształ kwarcu.

– Dziękuję – odezwała się szeptem – za poświęcenie nam waszego obecnego czasu,

za zaproszenie nas do waszego życia. – Mówiła powoli, uśmiechając się nieustannie

do słuchaczy, a jej jasnoniebieskie oczy lśniły w świetle reflektora.

„Zanosi się na jedno z tych natchnionych przemówień” – uświadomiła sobie

natychmiast Jennifer. Źle się czuła wśród ludzi poddających się silnym emocjom.

Coyne John - Furia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: