okres przedszkolny+piaget.doc

Rozwój umysłowy
Rozwój różnorodnych form orientacyjno – badawczej działalności dziecka tworzy przesłanki do kształtowania się działań i umiejętności myślenia.

- Wrażenia i spostrzeżenia:
Narządy odbiorcze (receptory) u dziecka przedszkolnego są już całkowicie ukształtowane, funkcje analizatorów – jeszcze się doskonalą. Intensywny rozwój obserwujemy przede wszystkim w zakresie analizatora wzrokowego i słuchowego. Analizator wzrokowy dziecka doskonali się szczególnie w zakresie rozwoju ostrości wzroku, bystrość wzroku wzrasta w tym wieku o koło 40%. Wzrasta także umiejętność barw i kształtów.
Rozwój analizatora słuchowego wiąże się ściśle z rozwojem mowy dziecka. W wieku przedszkolnym wrażliwość słuchowa dziecka wzrasta prawie dwukrotnie. Spostrzeganie pod koniec wieku przedszkolnego nabiera charakteru coraz bardziej zorganizowanego, celowego i odgrywa ważną rolę w całym rozwoju umysłowym dziecka.
Wyobrażenia postrzeganych wcześniej przedmiotów, zjawisk i czynności – stanowią podstawę treści orientacyjno – badawczej działalności dziecka, jego wiadomości o świecie.
Na początku okresu przedszkolnego dominuje u dziecka wyobraźnia bierna i mimowolna, mająca charakter odtwórczy. Duży wpływ na rozwój wyobraźni wywiera wychowanie artystyczne. Pod koniec tego wieku wyobraźnia dziecka staje się coraz bardziej twórcza
i dowolna, zaczyna się też stopniowo uniezależniać od jego działalności.

- Pamięć i uwaga:
Rozwój pamięci dziecka zależy od warunków jego życia. Wiek przedszkolny odgrywa ważną rolę w całym rozwoju pamięci człowieka. Pojemność pamięci u dziecka w tym okresie powiększa się szybko, związana jest ona w dużej mierze z działalnością dziecka; najwięcej nowych faktów i słów zapamiętuje ono w zabawie. Początkowo pamięć ma charakter mimowolny, zaś pamięć dowolna zaczyna się dopiero rozwijać. Rozwój pamięci dowolnej u dziecka w tym wieku zależy w pewnym stopniu od właściwości uwagi i zmian jakie w nich zachodzą.
U dzieci w wieku przedszkolnym przeważa uwaga mimowolna; uwaga dowolna jeżeli nawet jest, to trwa bardzo krótko, jest rozproszona; dziecko nie potrafi się jeszcze przez dłuższy czas skupić na jednym przedmiocie.

- Mowa i myślenie:
Mowa dziecka stale się rozwija i wzbogaca, nie tylko ilościowo, ale i jakościowo – dziecko uczy się używać języka w poprawnych formach gramatycznych. Wraz z powiększającym się dzięki rozmowom z dorosłymi doświadczeniem dziecka, stopniowo kształtuje się u niego tzw. wyczucie językowe.
Charakterystycznym zjawiskiem językowym dla tego okresu są neologizmy dziecięce „nowotwory” językowe (powstają na skutek niedostatecznego jeszcze opanowania przez dziecko fonemów i zastępowania niezbędnych – już przyswojonymi). Rozwój mowy dziecka wiąże się ściśle z rozwojem myślenia. Mowa i myślenie rozwijają się w toku praktycznego działania spostrzeżeń dziecka.
Myślenie w wieku przedszkolnym nie stanowi jeszcze odrębnej i samodzielnej czynności poznawczej, podporządkowane jest praktycznym działaniom. Wiek ten charakteryzują dwa rodzaje myślenia: sensoryczno – motoryczne i konkretno – wyobrażeniowe.
Czynności dzieci w tym wieku stają się coraz bardziej złożone, ich realizacja wymaga zatem świadomości celu działania, a także namysłu, analizy sytuacji zadaniowej.

- Kształtowanie się pojęć:
Początkowo w umyśle dzieci nie funkcjonują jeszcze struktury pojęciowe, lecz równoważniki pojęć. Jest to okres tzw. przedpojęciowy i możemy w nim następujące etapy: synkrety, kompleksy, pseudopojęcia. Tworzenie pseudopojęć przypada na wiek przedszkolny, stanowią one niezwykle ważny szczebel pośredni między kompleksowym a pojęciowym.
W tym samym czasie kształtują się także pojęcia potoczne, które dopiero w okresie późnego dzieciństwa w dalszych stadiach rozwojowych mogą stać pojęciami naukowymi. W procesie przyswajania pojęć dziecko przechodzi od pojęć prostych do coraz bardziej złożonych, lub od ogólnych do specyficznych (ujmowanie przedmiotów i zjawisk globalnie).
Wskaźnikiem poziomu opanowania przez dziecko jakiegoś pojęcia jest sposób jego określania, czyli zdefiniowania. W wieku przedszkolnym przeważają definicje celowe, użytkowe i funkcjonalne, związane z subiektywnym, a niekiedy jeszcze egocentrycznym ujmowaniem świata.

- Czynności i operacje umysłowe:
Do czynności umysłowych, prowadzących do kształtowania pojęć zaliczamy:
• analizę (dzielenie całości na części składowe),
• syntezę (scalanie elementów w jedną całość),
• abstrahowanie (wyodrębnianie jednej lub kilku cech przedmiotu, lub zjawiska i pominięcie innych jego właściwości),
• uogólnianie (polega na ujęciu danej cechy jako wspólnej własności ałej kategorii przedmiotów lub zjawisk),
• porównywanie (znajdowanie różnic i podobieństw między przedmiotami).
W wieku przedszkolnym przeważa ujmowanie różnic, gdyż dziecku trudno odszukać cechy wspólne lub „takie same wśród różnych”.
Omówione powyżej czynności umysłowe odrywają również ważną rolę w rozwiązywaniu problemów przez dzieci.

- Rozwój rozumowania i wnioskowania:
Pierwsze formy rozumowania i wnioskowania można zaobserwować już u małego dziecka, a rozwijają się one najszybciej w wieku przedszkolnym.
Właśnie w tym okresie rozumowanie dziecka przebiega już nie tylko na podstawie wyobrażeniowej. Ważną rolę w rozumowaniu odgrywają symbole słowne.

Rozwój emocjonalno – społeczny
W oparcie o elementarne, wrodzone, podstawowe emocje tj. gniew, strach, przyjemność, w toku rozwoju dziecka i obcowania z dorosłymi i innymi dziećmi, wraz z bogaceniem się jego doświadczenia kształtują się w wieku przedszkolnym bardziej złożone, rozwinięte emocje, jakimi są uczucia.
Uczucia mogą być wyrazem stosunku dziecka do siebie, bądź wyrazem jego stosunku do otaczającego je świata. Zmiany i rozwój życia emocjonalnego dziecka następują dzięki procesowi uczenia się, dzięki kojarzeniu bodźców i sytuacji dotychczas obojętnych z takimi, w których dana emocja cy uczucie wystąpiło. W miarę rozwoju działalności, oraz w miarę tworzenia się u dziecka nowych zainteresowań, powstania nowych potrzeb, uczucia jego zmieniają się, przekształcają i rozwijają.
Uczucia określone jako przyjemne tj: zadowolenie, radość, miłość, przyjemność – są bardzo istotnym czynnikiem normalnego rozwoju dziecka. Natomiast uczucia przykre – strach, złość, zazdrość – zwłaszcza kiedy są silne i częste, mogą hamować działalność dziecka a nawet opóźniać jego rozwój.
W wieku przedszkolnym przypada okres największego nasilenia strachu specyficznego w ramach prawidłowego rozwoju dziecka. Szereg zachowań emocjonalnych jest ściśle związane ze strachem, w tym sensie, że strach jest u nich e4lementem dominującym. Do najważniejszych zaliczamy: nieśmiałość, zakłopotanie, zmartwienie, lęk.
Gniew, złość wywołują u dzieci przedszkolnych podobne przyczyny, co i w innych okresach, a więc przymus, ograniczenie swobody działania, zabranie ulubionej zabawki, nagana, kara, czyli sytuacje frustrujące.
Dość powszechnym uczuciem u dziecka w wieku przedszkolnym jest zazdrość, najczęściej o uczucia bliskich osób, czasami o inne dziecko – bardziej wyróżnione, czy zabawki. Zazdrość wywołuje silne napięcie i przejawia się w różnych formach zachowania się dziecka: w agresji, wrogości, przygnębieniu, niechęci, chęci zwrócenia na siebie uwagi.
Emocje, które staną się siłami dominującymi w życie dziecka, zależą głównie od środowiska, w jakim dziecko wzrasta, od stosunków łączących je z osobami znaczącymi, oraz od otrzymywania wskazówek jak należy kontrolować swoje emocje. Emocje, które uzyskały znaczenie dominujące, oddziałują na osobowość dziecka, a poprzez nią na jego przystosowanie psychiczne i społeczne.
Rozwój społeczny polega na zdobywaniu przez dziecko dojrzałości do współżycia w społeczeństwie. Dorośli wprowadzają dziecko w świat wytworów społecznych i uczą form zachowania przyjętych w danej kulturze. Grupą społeczną oddziałującą na przebieg socjalizacji jest przede wszystkim rodzina. Rodzice, a później wychowawcy i nauczyciele starają się za pomocą określonych oddziaływań tak kierować zachowaniem dziecka, aby przyswoiło te elementy roli, które w danym okresie ma pełnić.
W okresie przedszkolnym, obserwuje się wyraźny postęp w uspołecznianiu dzieci. Uczą się one przystosowywać do innych, brać udział w zabawach grupowych, podporządkowywać prawidłom i przepisom obowiązującym w grupie. Ich udział w życiu grupy staje się aktywny. Rozwija się u nich poczucie odpowiedzialności, samodzielność, umiejętność podporządkowania swoich działań określonemu celowi, umiejętność samooceny. Kształtują się uczucia przyjaźni do innych, potrzeba aprobaty, uznania i współdziałania.
Osiągnięcie dojrzałości społecznej trwa przez wiele lat i wyznaczone jest prawidłowym rozwojem moralnym i właściwymi wzorcami wychowawczymi. Granice chronologiczne wieku przedszkolnego są umowne i płynne. Z obserwacji dzieci w wieku przedszkolnym możemy wnioskować, że bywają dzieci 3 – letnie, nie przystosowane do udziału w grupie przedszkolnej oraz dzieci, które mogą uczęszczać do szkoły przed ukończeniem 7 lat.
Każde dziecko rozwija się w nieci innym tempie, w odmiennych warunkach środowiskowych i wychowawczych, które jest odrębną indywidualnością, różni się od swoich rówieśników rozmaitymi cechami fizycznymi i psychicznymi.
Jednakże u wszystkich dzieci w tym okresie – pomiędzy 3 a 7 rokiem życia zachodzą pewne istotne zmiany w psychice, zmiany typowe i charakterystyczne wyłącznie dla wieku przedszkolnego, pozwalające wyodrębnić ten okres od innych okresów rozwojowych.

Rozwoj fizyczny.
Dziecko rozwijając się fizycznie szybko rośnie i przybywa na wadze. Wzrost ulega zwiększeniu czasem nawet 5 - 7 centymetrów na rok. Waga nie wzrasta już tak dynamicznie, ale waha się w granicach 3 - 4 kilogramów rocznie. Pojawiają się u niego nowe biologiczne właściwości i zdolności fizyczne.

Kościec.
Okres średniego dzieciństwa jest istotnym momentem dla jego rozwoju i stabilizacji. Początkowo jest on wrażliwy i giętki, podatny na wszelkiego rodzaju zniekształcenia. Wymaga sporej delikatności i obserwacji ze względu na kształtowane krzywizny, które się w tym czasie ustalają. Wyostrzają się również wady w postawi ciała, co warto wychwycić jak najwcześniej. Pod koniec średniego okresu dzieciństwa zauważa się wzmocnienie kośćca dziecka. Krzywizny kręgosłupa są już ustalone i łatwo można już wyodrębnić część szyjną, grzbietową i lędźwiową. W tym samym czasie wzmacniają się pozostałe kości dziecka, a nadgarstki kostnieją. Wokół kręgosłupa następuje intensywny przyrost mięśni, co pomaga w kształtowaniu prawidłowej postawy dziecka.

Narządy wewnętrzne.
Wszystkie narządy wewnętrzne dziecka działają już prawidłowo. Następuje jedynie usprawnienie pewnych funkcji bardziej skomplikowanych narządów jak: serca, nerek, płuc i układu pokarmowego. Dzieciom zaczynają wypadać mleczne zęby i wyrastać stałe.

Rozwój motoryczny.
Czas średniego dzieciństwa jest to okres, który charakteryzuje się dużą potrzebą ruchu. Korpus dziecka ulega wydłużeniu na skutek rozrostu kończyn. Obserwuje się u dziecka coraz więcej chęci do biegania, chodzenia, maszerowania, skakania, wspinania się na różne przedmioty, pokonywania wszelakich przeszkód. Jednak ruchy dziecka trzy i czteroletniego nie są jeszcze wystarczająco skoordynowane. Dużo w nich niepewności, chwiejności i oszczędności. Dopiero w piątym roku życia następuje intensywna stabilizacja ruchów postawno - lokomocyjnych. W wieku pięciu lat dziecko przeżywa swój złoty okres w rozwoju ruchowym. Zwiększa się jego zdolność swobodnego biegania i chodzenia. Umie maszerować do rytmu. Nabiera płynności i harmonii ruchów. Zaczyna prawidłowo kopać piłkę i coraz wyżej skakać.
Kształtują się wówczas także funkcje motoryczne, które pozwolą mu na sprawniejsze wykonywanie różnych czynności manipulacyjnych. Osiąga precyzyjność i dokładność ruchów palców, dłoni, stóp. Dzięki temu dziecko zaczyna się interesować takimi zajęciami, które wymagają od niego owej precyzyjności. Sięga po drobne przedmioty, bawi się guzikami, drobnymi elementami zabawek. Dziecko w wieku pięciu lat potrafi nawet nawlec nitkę do igły. Jego rysunki są coraz bardziej dokładne i szczegółowe.
Sześciolatki usprawniają nabyte w tym okresie funkcje motoryczne, tak więc ich bieganie staje się bardziej harmonijne, elastyczne i szybsze. Skoki bardziej dynamiczne i zdecydowane. Paluszki u rączek jeszcze bardziej zdolne do precyzyjnych ruchów. Dziecko staje się na tyle sprawne motoryczne, że zyskuje dużą samodzielność w wykonywaniu podstawowych czynności. Można zauważyć również pewne różnice w sprawności motorycznej i w zainteresowaniach ruchowych, jakie przejawiają dziewczynki i chłopcy.

Rozwój orientacji przestrzennej.
Orientowanie się w czasie i przestrzeni to niezbyt prosta sprawa. Jednak już trzylatki przejawiają pierwsze objawy rozumienia czasu przeszłego wyrażanego przez pojęcia: wczoraj, dziś rano. Posiadają zdolność pamiętania i przypominania sobie o osobach i przedmiotach nieobecnych w danym momencie przy nich. Dokonuje się to za pomocą znaków i symboli. Dzieci z okresu wieku średniego dzieciństwa potrafią ułożyć sobie w głowie wydarzenia z uwzględnieniem ich kolejności. Potrafią ocenić czas - czy coś trwało długo, czy krótko. Dzieci czteroletnie potrafią wybiec w przyszłość, przewidując pewne wydarzenia, spodziewając się ich, używają tej pojęcia "jutro". Kolejne lata przynoszą ubogacenie słownictwa wyrażającego czas, prędkośći przestrzeń, oraz dalszy rozwój orientacji przestrzennej.

Teoria Piageta
Piaget wyróżnił 3 większe okresy rozwoju inteligencji , a w nich podokresy i stadia
I. Okres od 0 do 2 lat
II. Okres i od 2 do 12 lat
Przygotowanie i organizowanie operacji konkretnych w klasach, stosunkach i liczbach. Dzieli się on na dwa podokresy
1. Przedoperacyjny od 2 do 7 lat
Okres przejściowy który kończy się pojawieniem myślenia operacyjnego. Wraz z rozwojem mowy dziecko staje się zdolne do myślenia symbolicznego, jednak możliwości intelektualne nadal zdominowane są przez postrzeżenia niż przez pojęciowe uchwycenie sytuacji i zdarzeń.
Myślenie dziecka podlega takim ograniczeniom jak :
-egocentryzm – dziecko nie potrafi zrozumieć, że mogą istnieć inneü punkty widzenia niż jego
-centracja – zwracanie uwagi na tylko jedną właściwość przedmiotu zü pominięciem innych nawet bardzo ważnych
-nieodwracalność – niezdolność przedoperacyjnego dziecka do powrotu – wü myślach – do punktu wyjścia rozumowania
2. Operacji konkretnych od 7 do 11 lat
Główne właściwości tego stadium to – nabywanie odwracalności myślenia dziecko potrafi odwracać operacje myślowe i – zdolność do decentracji dziecko staje się mniej egocentryczne i potrafi widzieć przedmioty i zdarzenia z różnych punktów widzenia. Inną ważną cechą tego stadium jest wzrastająca zdolność do posługiwania się takimi operacjami jak klasyfikacja – zdolność do logicznego grupowania przedmiotów wg ich wspólnych cech właściwości oraz szeregowania zdolności do porządkowania elementów wg jakiegoś porządku np. wg koloru , wielkości
W tym stadium dziecko aby rozwiązać jakiś problem w sposób logiczny potrzebuje manipulacji i eksperymentowania na rzeczywistych przedmiotach.
III. Okres od 11 do 14 lat
1. Operacje formalne.
Dziecko nabywa zdolności do rozumowania abstrakcyjnego bez odwoływania się do konkretnych przedmiotów i wydarzeń . Dzieci potrafią rozwiązywać problemy w umyśle za pomocą systematycznego testowania zbioru hipotez i równocześnie badania ich wzajemnych zależności. Staje się w coraz większym stopniu podobne do myślenia człowieka.

Wyznaczone przez Piageta granice są tylko orientacyjne. Nie ich chronologia jest ważna , a ich stała kolejność rozwoju. Jest to jeden z 5 wymienionych przez Piageta kryteriów wyróżniania stadiów rozwoju intelektualnego.
Porządek następowania po sobie nowych zdobyczy rozwojowych musi być stały
Integracja struktury nabytej w jakimś celu
Struktura całościowa – stadium stanowi pewną całość, pozwalającą określić wszystkie operacje które są dla niej charakterystyczne.
Formowanie się struktury i osiąganie równowagi – każde stadium obejmuje z jednej strony kształtowanie się struktury, a z drugiej jej osiągnięcie i stabilizację. Każde stadium posiada wyraźny koniec i początek.

Wyróżnianie przez Piageta wg tych kryteriów stadia i okresy rozwoju intelektualnego nie mogą być jego zdaniem uogólniane na inne dziedziny życia psychicznego.