Howatch Susan - Bogaci są różni 02 - Grzechy ojcow.pdf - ♠Ostatnio czytałam♠ - akinorew12

Susan Howartch

Grzechy ojców cz.1

Część pierwsza

Sam 1949 Rozdział pierwszy 1 Owej burzliwej wiosny 1949 roku - wkrótce po moim

powrocie z Niemiec - szef zaproponował mi, bym ożenił się z jego córką. Było to, jak sobie

od razu uświadomiłem, wydarzenie bez precedensu. Wchodziłem już w wiek średni i

bynajmniej nie chowałem się pod kloszem, ale jeszcze nigdy nie oświadczał mi się

potencjalny teść, na dodatek bez wiedzy i zgody przyszłej panny młodej. Na moment

odebrało mi mowę. - No! - rzucił zachęcająco Korneliusz, zanim milczenie zaczęło ciążyć

nam obu. - Co powiesz? Wiedziałem dokładnie, co mam ochotę powiedzieć. Niemcy mają

specjalny zwrot na takie oka- zje: "ohne mich". W podróży słyszałem go wielokrotnie. "Beze

mnie". "Na mnie nie licz". Te cierpkie słowa stały się dla mnie symbolem wyczerpania i

braku złudzeń powojennej Europy. - Ohne mich! - powiedziałem odruchowo. Byłem zbyt

zaskoczony, żeby bawić się w dyploma- cję. Na szczęście Korneliusz nie zna niemieckiego.

Spojrzał na mnie tępo, a ja zdałem sobie sprawę, że zyskałem kilka cennych sekund, i

błyskawicznie wykorzystałem ten czas, by się pozbierać. - Słucham? - zapytał chłodno. - To

znaczy: "Cóż za kusząca propozycja!" - odparłem pewnie i obdarzyłem go moim najser-

deczniejszym uśmiechem. Dwadzieścia trzy lata w banku inwestycyjnym na Wall Street

rozwinęły we mnie, być może nadmiernie, umiejętność radzenia sobie w podbramkowych

sytuacjach. Siedzieliśmy w jego służbowym gabinecie. Za przeszklonymi drzwiami ukośne

promienie popo- łudniowego słońca wlewały się na patio. Bank, potężny relikt

dziewiętnastego wieku w stylu renesan- sowym, stał przy Willow Street numer 1, tuż obok

skrzyżowania z Wall Street, lecz schowane na ty- łach budynku biuro głównego udziałowca

równie dobrze mogło się znajdować o setki mil od hałaśli- wych ulic centrum Manhattanu.

Okryta kwieciem magnolia przywodziła mi na myśl inne, bezpowrot- nie utracone lata - letnie

miesiące w Maine, w posiadłości, gdzie mój ojciec był głównym ogrodnikiem. Piękno

kwiatów magnolii stało się dla mnie nagle nie do zniesienia. Musiałem odwrócić wzrok, ale

kiedy rozejrzałem się po pokoju, zobaczyłem ponure meble, jaskrawy, utrzymany w

podstawowych barwach obraz nad kominkiem, a za biurkiem drobnego niespokojnego

mężczyznę w dyrektorskim fo- telu. - Zrobisz to, Sam? - zdawać się mogło, że za chwilę

zemdleje z ulgi. - Mogę na ciebie liczyć? Pomyślałem o wszystkich przeszłych sytuacjach, w

których zadawał mi te same pytania, a kiedy ponad jego ramieniem znów spojrzałem na patio,

nie zobaczyłem już magnolii, lecz wysoką ceglaną ścianę, czarną od miejskiej sadzy, i

zamurowane dawno temu przejście, ongiś prowadzące na Willow Street. - Nie tak prędko! -

zaprotestowałem ze śmiechem. - To zbyt uroczysta chwila, abyś mnie poga- niał. Nie co dzień

się zdarza, że zatwardziały czterdziestojednoletni kawaler otrzymuje od szefa tak zaskakującą

ofertę... - Sam, ja wiem, po prostu wiem, że to jedyne wyjście. - ...i nie sądź, że cię nie

rozumiem i nie współczuję ci. Mieć osiemnastoletnią córkę, która właś- nie próbowała

romantycznej ucieczki z plażowym fagasem, to gehenna. Ale jako jeden z twoich naj-

starszych przyjaciół i z pewnością najbardziej lojalny współpracownik, czuję się w

obowiązku zazna- czyć, że mogę być nie najlepszym kandydatem do roli twego zięcia.

Oczywiście doceniam ten niesły- chany komplement, jakim mnie obdarzasz... - Och, na

miłość boską! - zdenerwował się Korneliusz - bądźmy ze sobą szczerzy! Co ma zrobić ojciec

pięknej córki, która odziedziczy po nim fortunę? Jeżeli czuje choć szczyptę

odpowiedzialności moralnej, powinien wydać ją za mąż za kogoś, komu może zaufać, zanim

jakiś przeklęty żigolak zmarnuje jej życie! - Tak, ale... - Problem polega na tym, że ludzi,

którym ufam, jest bardzo niewielu. W gruncie rzeczy na sto procent ufam dziś jedynie trzem

facetom, z którymi się przyjaźniłem, jeszcze zanim Paul zostawił mi cały swój majątek. A

ponieważ Jake jest żonaty, a Kevin to odmieniec, pozostajesz ty. Do diabła, Sam, nie

rozumiem, dlaczego dajesz się prosić! Od lat powtarzasz, że chciałbyś się ożenić, a doskona-

le zdajesz sobie sprawę, że dołożę starań, aby to małżeństwo ci się opłaciło, i to pod wieloma

wzglę- dami. O co ci chodzi, na litość boską? Istniało kilka powodów, które mógłbym

wymienić, lecz jakakolwiek próba szczerej odpowiedzi zaowocowałaby tylko przedłużeniem

rozmowy, a zdążyłem się już zorientować, że trzeba ją natych- miast zakończyć. Korneliusz

potrzebował czasu, żeby się uspokoić. Najwyraźniej po eskapadzie Vic- ky wpadł w panikę,

jeśli wszakże dam mu szansę na odzyskanie równowagi, wkrótce sam dojdzie do wniosku, że

najlepiej będzie zapomnieć o tych wariackich matrymonialnych rojeniach. Odchrząkną- łem,

niechętnie postanowiwszy zataić prawdę i wyłgać się z kłopotu. - Nie widzę problemu -

powiedziałem uspokajająco. - Taką okazję szkoda byłoby przepuścić, ale chyba dasz mi parę

dni, żebym oswoił się z tą myślą? Jestem człowiekiem, a nie robotem zapro- gramowanym

tak, by reagował we właściwy sposób, kiedy ktoś naciśnie odpowiedni guzik! - No wiesz,

Sam! Nigdy nie traktowałem cię jak robota. I mam nadzieję, że ty nie uważasz mnie za

szalonego naukowca, którego korci naciskanie nieodpowiednich guzików! Spojrzał na mnie z

chłopięcym uśmiechem, jednym z najbardziej uwodzicielskich w jego reper- tuarze, który

nadawał mu całkowicie niewinny wygląd, po czym sprężyście zerwał się z fotela i wy-

ciągnął rękę. Szare oczy błyszczały mu ze wzruszenia. - Stokrotne dzięki, Sam! - oznajmił. -

Byłem pewien, że mnie nie zawiedziesz. Zanim zdążyliśmy uścisnąć sobie dłonie, rozdzwonił

się biały telefon na biurku, przez który łą- czono rozmowy na jego prywatnej linii. - To na

pewno Alicja - Korneliusz w mgnieniu oka był znów równie spięty jak przedtem. - Mó- wiła,

że da mi znać, jeśli Vicky tknie choć trochę jedzenia z tacy, którą zostawia się jej pod

drzwiami. Pozwolisz, że cię przeproszę... Uciekłem. 2 Niełatwo się pracuje u kogoś, kto jest

twoim rówieśnikiem. Nie jest też łatwo pracować u swo- jego najlepszego przyjaciela,

zwłaszcza gdy ta przyjaźń trwa od dwudziestu czterech lat. Korneliusz i ja, dziś obaj po

czterdziestce, spotkaliśmy się po raz pierwszy w roku 1925, kiedy mieliśmy po sie-

demnaście lat. Później związała nas wspólna praca, ale cóż za paradoks: bank zbliżył nas do

siebie, a równocześnie stworzył między nami przepaść. Spędziliśmy w nim razem szmat

życia, ponieważ jed- nak to Korneliusz był szefem, nigdy nie stykaliśmy się na równej

płaszczyźnie. Żywiłem dla niego sza- cunek i nasze stosunki układały się harmonijnie, lecz

czasem (w końcu jestem tylko człowiekiem) mi- mo woli złościła mnie myśl o mojej

podrzędnej pozycji, a już nigdy nie czułem się bardziej rozgory- czony niż tego dnia, gdy

Korneliusz próbował mnie skłonić do małżeństwa z Vicky. Poznaliśmy się za sprawą wuja

Korneliusza, Paula Van Zale'a. Był to szalenie bogaty i potężny człowiek, który posiadał

własny bank inwestycyjny na Wall Street, piękną reprezentacyjną żonę, nie- ruchomości przy

Piątej Alei w Nowym Jorku i letnią rezydencję w Bar Harbor w stanie Maine. W okresie gdy

dorastałem, Paul wywarł na mnie niezatarty wpływ. Byłem synem niemieckich imigrantów;

ojciec pracował jako ogrodnik, matka jako gosposia, oboje zaś opiekowali się posiadłością

Paula w czasie długich miesięcy dzielących jego wizyty. Ponie- waż byłem tylko synem jego

służących, nie spodziewałem się nawet, że w ogóle zwróci na mnie uwa- gę, kiedy latem

pojawił się w Bar Harbor. Jednakże gdy skończyłem siedemnaście lat, zaprosił mnie do siebie

na wakacje. Miałem być jednym z trzech towarzyszy, jakich wybrał dla swojego ciotecznego

wnuka z Ohio, który miał go odwiedzić tego lata. Korneliusz był jego jedynym krewnym płci

męskiej. Nie mając własnych synów, Paul doszedł do wniosku, iż najwyższy czas się

przekonać, czy chłopak ma dość silny charakter, by udźwignąć ciężar fortuny Van Zale'ów i

w przyszłości przejąć po nim bank. Z początku Korneliusz był dla mnie niewiadomą,

podobnie jak dwaj pozostali. Wybrany przez Paula kwartet protegowanych robił dziwaczne

wrażenie, a chociaż wszyscy byliśmy w tym samym wieku - mieliśmy po siedemnaście lat -

poza tym nic nas nie łączyło. Kevin Daly był synem bogatego polityka pochodzenia

irlandzkiego i uczęszczał do ekskluzywnej szkoły, którą od mojego liceum w Bar Harbor

dzieliła przepaść. Jake Reischman pochodził z niemiecko-żydowskiej elity Nowego Jorku i

mieszkał w pałacu przy Piątej Alei, którego ja, wychowany w pawilonie pod bramą

posiadłości Van Zale'a, nie potrafiłem sobie nawet wyobrazić. Kevin wydawał się nazbyt

ekstrawertyczny i pewny siebie, Jake - niewiarygodnie ugrzeczniony i przemądrzały. W ich

obecności dotkliwie odczuwałem niższość swojej pozycji towarzyskiej i gdyby nie fakt, że

Korneliusz był przez nich jeszcze bardziej zahukany niż ja, zapewne odrzuciłbym bajeczną

szansę na awans społeczny, którą podsunął mi Paul, i z rozpaczy uciekłbym do domku przy

bramie. Jednakże w krótkim czasie Paul zdołał nas ze sobą oswoić. Pod koniec lata zgodnie

czciliśmy go jak boga i wszyscy bez wyjątku pragnęliśmy odnieść w życiu równie

oszałamiający sukces. Kiedy w 1926 roku ponownie zwołał swoich czterech pupili, wszyscy z

podnieceniem oczekiwali spotkania. Niestety, nasz zjazd nie trwał długo. Wkrótce potem Paul

został zabity. W owych czasach bo- gacze jego klasy byli do tego stopnia narażeni na ataki

bolszewickich fanatyków, że Paul zatrudniał na stałe ochroniarza, ale zamachowcy mieli dość

sprytu, by poradzić sobie z tym powszechnie stosowa- nym środkiem ostrożności.

Oszołomiony wieścią o jego śmierci świat został następnie ogłuszony jego testamentem: Paul

wyznaczył Korneliusza na swego spadkobiercę. Dopiero wtedy po raz pierwszy dał do

zrozumienia, że uznał ciotecznego wnuka za człowieka dostatecznie twardego, by mógł

przyjąć tak znaczną odpowiedzialność. Z biegiem czasu wszyscy stopniowo zdali sobie

sprawę, iż Paul Van Zale postawił na właściwego konia. Korneliusz był chorowity i wyglądał

bardzo delikatnie. W wieku osiemnastu lat miał twarz żyw- cem wyjętą z chłopięcego chóru;

cechował go też szacunek wobec starszych oraz uśmiech, który sprawiał, że kobiety

odczuwały nieodpartą potrzebę matkowania mu. Trudno było sobie wyobrazić kogoś z pozoru

bardziej nieszkodliwego i równocześnie - jak to kiedyś lakonicznie ujął Paul - kogoś, kto z

równą zręcznością potrafił wgryźć się prosto w tętnicę szyjną niczym wampir. Objęcie

stanowiska prezesa zajęło Korneliuszowi parę lat, ale nim jeszcze przekroczył trzydzies- tkę,

jego życie w najdrobniejszych szczegółach stało się lustrzanym odbiciem życia Paula. Miał

swój bank na Wall Street, reprezentacyjną żonę, posiadłość przy Piątej Alei i w Bar Harbor;

odziedziczył po Paulu majątek, karierę i sławę. Mnie także powiodło się nie najgorzej. Po

śmierci Paula w 1926 roku wyjechałem do Nowego Jorku, Korneliusz bowiem, który był

realistą, wiedział, że wkrótce będzie mu potrzebny lojalny sprzymierzeniec, ja zaś - jako

oportunista - nie zamierzałem przepuścić szansy, dzięki której mogłem zrobić karierę i

pieniądze, czyli urzeczywistnić klasyczne amerykańskie marzenie. Rzecz jasna, nikt z

udziałowców u Van Zale'a nie potraktował nas poważnie. Myśleli, że jes- teśmy dwoma

uczniakami, którzy bawią się w bankierów, tak więc ze śmiechem spisali nas na straty

zakładając, że nasze ambicje z góry skazane są na porażkę. Później często myślałem o

ludziach, którzy śmiali się z nas w 1926 roku. Żaden z nich już nie żyje. Kiedy zaczynaliśmy,

najbardziej wpływowym udziałowcem był ulubiony wspólnik Paula, Steve Sullivan, starszy

od nas o jakieś dwadzieścia lat. Potężny, ekstrawagancki, przebiegły, z początku nas

przerażał, lecz już od pierwszego dnia obaj wiedzieliśmy, że właśnie jego trzeba będzie

pozbyć się z banku, jeśli Korneliusz kiedykolwiek ma zasiąść w wyściełanym fotelu prezesa.

- Oczywiście trudno go będzie wyeliminować - powiedział wtedy Korneliusz, wytężając cały

swój strategiczny talent - ale nie widzę powodu, dla którego nie mia- łoby nam się to w końcu

udać. Chcieć to móc. Udało się. Pozbyliśmy się go. Potem umarł. Pośrednio ciążyła na nas

odpowiedzialność za jego śmierć, chociaż Korneliusz nigdy nie dopuszczał do siebie tej

myśli. Twierdził, że to nie nasza wina, że Steve rozbił się samochodem na drzewie po

wypiciu całej butelki whisky. Korneliusz nie był w stanie przyznać, że cokolwiek zaszło z

jego winy. Oświadczał: "Zostałem zmuszony do zrobienia tego, co zrobiłem", a potem

zaczynał mówić o czym innym. Zdawać się mogło, że posiada niewyczerpaną zdolność

odcinania się od przeszłości, o której nie chciał pamiętać. Często mu tego zazdrościłem, bo

cóż by to była za ulga, gdybym potrafił zagłuszyć wyrzuty sumienia nie tylko w związku ze

Steve'em Sullivanem, lecz także z powodu tego, że byłem Amerykaninem niemieckiego

pochodzenia, który nie walczył na wojnie. Właśnie wróciłem z moich pierwszych

powojennych wakacji w Niemczech. Myślałem o nich bez przerwy, odkąd znalazłem się z

powrotem w Nowym Jorku, i czułem, że wspomnienia nadal będą mnie prześladować z

nieznośną ostrością: leżące w gruzach miasta, koszmarna cisza spustoszonych wsi, śmiech

alianckich żołnierzy na ulicach, a w końcu ten jankeski szeregowiec, który stał obok mnie i

gwizdał "Lili Marlene"... Tego kwietniowego popołudnia w 1949 roku, kiedy uciekłem z

gabinetu prezesa, miałem wra- żenie, że w porównaniu z upiorną wizją Niemiec idiotyczny

pomysł ożenienia mnie z córką Korneliu- sza zakrawa niemal na żart. Mój przypływ dobrego

humoru był jednak tylko chwilowy. Sytuacja za- częła się robić niezręczna i kiedy wbiegłem

na górę po schodach z tylnego holu, sapałem nie tylko z wysiłku, lecz także ze

zdenerwowania. Wszedłem do gabinetu. Na biurku znalazłem stertę listów do podpisu, sześć

różowych notek z zapisami rozmów telefonicznych i sążniste memorandum mojego asystenta,

ale postanowiłem nie zwracać na nie uwagi. Zrobiłem sobie podwójne martini z lodem i

sięgnąłem po słuchawkę. Po ósmym sygnale Teresa odebrała telefon. - Cześć - powiedziałem.

- To ja. Jesteś zajęta? - Gotuję jambalayę na kolację dla Kevina i właśnie się zastanawiam,

czy starczy mu odwagi, że- by ją zjeść. Jak leci? - W porządku. Możemy się dzisiaj spotkać? -

No... - Skłamałem. Czuję się fatalnie. Może wypijemy szybkiego drinka? Usiądę w kuchni, a

ty bę- dziesz sobie gotować. - Dobra, to czekam. - Jesteś najwspanialszą dziewczyną w

Nowym Jorku. Już jadę. 3 Teresę poznałem cztery miesiące wcześniej u mojego przyjaciela,

Kevina Daly'ego. Doroczne przyjęcia gwiazdkowe Kevina pozostały jedyną okazją, przy

której on, Jake Reischman, Korneliusz i ja znajdowaliśmy się pod jednym dachem. Od czasu

wakacji w Bar Harbor wszyscy przebyliśmy dłu- gą drogę. - Oto bractwo z Bar Harbor! -

wykrzyknął z emfazą Kevin, kiedy czwórka byłych protegowa- nych Paula Van Zale'a zebrała

się ponownie po wojnie. - Czy może winienem rzec: "mafia z Bar Har- bor"? To prawda, że

słowo "bractwo" było nazbyt sentymentalne, by opisać więzy, jakie wciąż nas łą- czyły, a

nawet słowo "przyjaźń" nie oddawało już precyzyjnie specyfiki naszych stosunków. Jake i ja

spotykaliśmy się wyłącznie w interesach, a odkąd Jake został szefem własnego banku

inwestycyjnego, wolał je załatwiać bezpośrednio z Korneliuszem. Korneliusz widywał się

regularnie z Kevinem na ze- braniach rady Fundacji Sztuk Pięknych Van Zale'a, natomiast

rzadko stykał się z nim towarzysko. Po- nieważ dla mnie sztuka mogłaby nie istnieć,

praktycznie straciłem kontakt z Kevinem do czasu, gdy poznałem Teresę. Komuś z zewnątrz

mogło się wydawać, że Korneliusz i ja jesteśmy sobie najbliżsi, ja jednak podejrzewałem, że

Korneliusz najlepiej rozumiał się z Jakiem. Oczywiście zawsze, a zwłasz- cza po lampce

szampana, gotów był przysięgać, że kocha mnie jak brata. Nigdy też nie zaniedbywał okazji,

by delikatnie umocnić swoją władzę podkreślając, jaki to ja jestem niezastąpiony, aczkolwiek

żaden z nas nie miał złudzeń co do rzeczywistego charakteru naszych układów. Była to

zresztą ich ciemna strona, którą obaj nauczyliśmy się akceptować w milczeniu i która nigdy

nie stała się przed- miotem dyskusji. Nie ma ludzi niezastąpionych. Wiedziałem o tym, tak

samo jak wiedziałem, że Kor- neliusz zawsze będzie szefem, a ja, jeśli będę grzeczny,

zaledwie jego prawą ręką. Roztrząsanie tej sprawy byłoby stratą czasu. Stanowiła fakt, z

którym należało się pogodzić - spokojnie i bez rozdzie- rania szat. - Ech, wy bankierzy! -

rzekł kiedyś Kevin, gdy przypadkiem upiliśmy się na tyle, by zacząć przy nim wspominać

niektóre mniej głośne epizody z naszej wspólnej przeszłości. Kevin nie robił tajemnicy ze

swojej pogardy dla Wall Street, mimo to śledził rozwój naszych karier z zachłanną

ciekawością li- terata, który wszędzie szuka natchnienia. W 1929 roku, gdy porzucił

harvardzki wydział prawa i przeniósł się do Nowego Jorku, zamierzał być powieściopisarzem,

lecz stworzył w życiu tylko jedną powieść. Już od lat pisywał sztuki teatralne, początkowo

zabawne, później coraz bardziej kontrower- syjne, i już dawno przeprowadził się z modnej

kawalerki w Greenwich Village do równie modnego domu z czerwonej cegły, położonego w

tej samej dzielnicy, na zachód od placu Waszyngtona. Kevin uwielbiał swój dom. Korneliusz

wysunął kiedyś tezę, iż był on dla niego substytutem ro- dziny, która nigdy nie wybaczyła

Kevinowi trybu życia, zasługującego w ich oczach na wieczne potę- pienie. Teza ta nie

została ostatecznie dowiedziona, trudno było jednak zaprzeczyć, że Daly wydał mnóstwo

pieniędzy na pokazową chałupę. Ponieważ nie lubił zostawiać domu bez opieki, sporym na-

kładem sił i środków przekształcił górne piętro w mieszkanie z atelier dla dozorczyni.

Dozorczynie utrzymywały się na posadzie przeciętnie pół roku. Młode, atrakcyjne,

nieodmiennie jasnowłose i za- wsze płci żeńskiej, bywały pisarkami, malarkami lub

rzeźbiarkami. Adeptek gry na wszelkich instru- mentach nie wpuszczano, bo robiły za dużo

hałasu. Dziewczęta były szczęśliwe, że mają mieszkanie za darmo i jasne układy z

pracodawcą, który nie ma najmniejszej ochoty zaglądać im do sypialni. Problemy zaczynały

się wtedy, kiedy Kevin odmawiał pożyczenia pieniędzy. Potrafił być twardy. Podobno równie

bezwzględnie pozbywał się z domu młodych chłopców, choć na ogół wolał mieszkać sam.

Mieszkał sam, jeśli nie liczyć aktualnej dozorczyni, kiedy zaprosił mnie do siebie na bibę w

cza- sie ubiegłych świąt Bożego Narodzenia. Jak się okazało, z trójki jego starych przyjaciół

tylko ja jeden przyjąłem zaproszenie. Jake był w Kalifornii, a Korneliusz, któremu nie

podobało się poprzednie przy- jęcie, znalazł sobie jakąś wymówkę. - Nie rozumiem, po co

chcesz się zadawać z tą bandą zboczeńców - powiedział, lecz ja tylko się roześmiałem.

Seksualne upodobania bliźnich były mi obojętne, poza tym Kevin wydawał najlepsze

przyjęcia w mieście. Kiedy przybyłem na miejsce, około czterdziestu osób wytwornie

zdzierało sobie gardła pod kryształowymi kandelabrami w wielkim staroświeckim salonie.

Aby zadośćuczynić konwencjonalnym gustom, gospodarz serwował tradycyjny zestaw

koktajli, choć znakiem firmowym zabaw u Daly'ego było to, że goście mieli okazję upić się

szampanem. Na nieszczęście tego samego dnia podczas lunchu wdzięczny klient uparcie

pompował we mnie szampana. - Poproszę szkocką z lodem - powiedziałem do wynajętego

lokaja i właśnie przymierzałem się do półmiska z kawiorem, kiedy ktoś obok mnie

wykrzyknął: - Pan chyba jest stuknięty! Kto odmawia darmowego francuskiego szampana?

Odwróciłem się. Zobaczyłem pulchną młodą kobietę o rozwichrzonych włosach, wielkim

nosie i szerokich ustach, która uśmiechała się do mnie. Ubrana była w źle dopasowaną

szkarłatną sukienkę, a na szyi zwisał jej złoty łańcuszek z krzyżykiem. Oczy miała bardzo

wąskie, bardzo ciemne i bardzo błyszczące. - Chyba nie jest pan z show-biznesu! - dodała ze

śmiechem. - Ci zawsze piją szampana! - Prawdę mówiąc, myślałem, że się w nim kąpią. Czy

pani też jest aktorką, panno... - Kowalewski. - Słucham? - Teresa. Jestem nową dozorczynią.

Byłem zdumiony. Ta dziewczyna diametralnie różniła się od wiotkich wykształconych

blondy- nek, które zwykle zatrudniał Kevin. - A co się stało z tą Szwedką... Ingrid? -

zapytałem o pierwszą rzecz, jaka mi przyszła do głowy. - Ingrid pojechała do Hollywood. -

Moja rozmówczyni patrzyła na mnie z takim samym zdzi- wieniem, z jakim ja patrzyłem na

nią. - Nie należy pan do tej tłuszczy, która zwykle tu bywa, prawda? Czy nie jest pan

przypadkiem adwokatem Kevina albo kimś w tym rodzaju? - Niezły strzał. Jestem bankierem.

- Kim? Jezu, co za potworny hałas! Przez moment wydawało mi się, że mówi pan:

"bankierem"! - Tak właśnie powiedziałem. A pani, Tereso? - Maluję. Rany, naprawdę pracuje

pan w banku? To znaczy, że przez cały dzień sterczy pan w kasie i wypłaca forsę? Byłem

oczarowany jej ignorancją. Później odkryłem, że ona była oczarowana moją. - Nigdy nie

słyszał pan o Edwardzie Munchu? Ani o Paulu Klee? - Nie - odparłem - ale z największą

rozkoszą czegoś się o nich dowiem. Po kilku randkach napomknąłem jej o swojej pracy. - To

znaczy, że nie mogę przynieść do was dziesięciu dolców, żeby otworzyć rachunek? - Taką

klientelą zajmuje się nasz bank komercyjny, Van Zale Manhattan Trust. P.C. Van Zale i

spółka to bank inwestycyjny. Zbieramy kapitał dla wielkich krajowych korporacji,

wypuszczając pa- piery wartościowe, w które może inwestować zwykły obywatel. - Nie

wierzę w kapitalizm - oświadczyła stanowczo Teresa. - Uważam, że jest niemoralny. -

Moralność jest jak futro z norek - powiedziałem. - Dobrze, jeśli człowieka na nie stać.

Roześmiała się, od tej pory jednak unikałem w rozmowie tematów zawodowych. Tymczasem

Howatch Susan - Bogaci są różni 02 - Grzechy ojcow.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: