Kuttner Henry - Kraina Mroku.pdf - K - TAKAJAQ

HENRY KUTTNER

KRAINA MROKU

Przełożyła: Stefania Szczurkowska

Rozdział l

OgieŃ w nocy

Na tle coraz to ciemniejszego nieba, po jego północnej stronie, snuła się wąska smuga

dymu. Znów poczułem irracjonalny strach popychający mnie do panicznej ucieczki, towarzyszący

mi już od dłuższego czasu. Wiedziałem, że nie ma powodu się bać. To przecież tylko dym

unoszący się ponad zagubioną pośród bagien miejscowością Limberlost, niecałe osiemdziesiąt

kilometrów od Chicago, gdzie człowiek odrzucił przesądy, by zastąpić je potężnymi okowami ze

stali i betonu.

Zdawałem sobie sprawę, że to tylko wiejskie ognisko, a jednak wiedziałem, że nie. Coś

głęboko na dnie mojej świadomości poznało, skąd unosi się dym i kto stoi przy ogniu, bacznie

spoglądając w moją stronę poprzez drzewa.

Obejrzałem się, przebiegając wzrokiem poobwieszane ściany - półki dźwigające

przypadkowe plony złodziejskich skłonności mego wuja kolekcjonera. Inkrustowane fajki do

opium, srebrne i złote hinduskie figury szachowe, miecz...

Odezwały się we mnie ponure wspomnienia, ożył paniczny strach. Zrobiłem dwa kroki i już

byłem przy mieczu. Ściągałem go ze ściany, mocno zaciskając dłoń na rękojeści. Nie w pełni

świadomy tego, co robię, znów znalazłem się naprzeciwko okna, zwrócony twarzą w stronę

odległego dymu. W ręku ściskałem miecz, ale nie było mi z nim dobrze - nie miałem poczucia

bezpieczeństwa, jakie powinien dawać miecz.

- Spokojnie, Ed - usłyszałem za sobą niski głos wuja. - Co się dzieje? Wyglądasz dziwnie.

- To nie ten miecz - usłyszałem siebie, mówiącego bezradnie

Potem coś jakby mgiełka odpłynęło z mojego mózgu. Spojrzałem tępo na wuja,

zastanawiając się, co się ze mną dzieje.

- To nie jest ten miecz - odpowiedział mój głos. - Tamten powinien pochodzić z Kambodży.

Powinien być jednym z trzech talizmanów Króla Ognia i Króla Wody. Trzy najważniejsze

talizmany: wciąż świeży owoc cui zerwany w czasie potopu, gałąź kwitnącej palmy, która nigdy

nie więdnie, i miecz Yana, ducha opiekuńczego.

Wuj spojrzał na mnie z ukosa poprzez dym z fajki. Pokiwał głową.

- Zmieniłeś się, Ed - powiedział tym swoim niskim, łagodnym głosem. - Bardzo się

zmieniłeś. Sądzę, że z powodu wojny; zresztą można się było tego spodziewać. Na dodatek

chorowałeś. Jednak nigdy przedtem nie interesowały cię takie sprawy. Chyba za dużo czasu

spędzałeś w bibliotekach. Miałem nadzieję, że te wakacje wyjdą ci na dobre. Wypoczynek...

- Nie chcę żadnego wypoczynku - powiedziałem z wściekłością. - Półtora roku

odpoczywałem na Sumatrze. Nic nie robiłem, tylko odpoczywałem w tamtej cuchnącej wiosce

pośród dżungli i czekałem, wciąż czekałem.

Zobaczyłem ją teraz i poczułem jej smród. Znów czułem, że mam gorączkę szalejącą we

mnie przez cały czas, kiedy leżałem w szałasie strzeżonym przez tabu.

Cofnąłem się pamięcią o osiemnaście miesięcy do ostatniej chwili, w której wszystko było

jeszcze dla mnie normalne. Do końcowej fazy drugiej wojny światowej, kiedy leciałem nad

dżunglą na Sumatrze. Wojna nigdy oczywiście nie jest dobra ani normalna, ale do tamtego

momentu zamroczenia w powietrzu byłem zwykłym człowiekiem, pewnym siebie, pewnym swego

miejsca na świecie, bez tych nieznośnych odruchów pamięci, zbyt ulotnych, by je uchwycić.

Potem nastąpiła pustka, nagła i całkowita. Nigdy się nie dowiedziałem, co to było. Przecież

nic takiego się nie stało. Jedynych obrażeń doznałem wtedy, gdy runął samolot, i były one

zdumiewająco lekkie. Kiedy ogarnął mnie mrok i pustka, byłem cały i zdrów.

Przyjaźni Batakowie znaleźli mnie leżącego w rozbitym samolocie. Wyleczyli z gorączki i

z szalejącej choroby swoimi dziwacznymi, prymitywnymi, ale skutecznymi sposobami

uzdrawiania. Czasami myślę sobie, że ratując mnie nie wyświadczyli mi przysługi. Ich

lekarz-czarownik również miał w tej sprawie wątpliwości.

On wiedział. Wypowiadał swoje niezwykłe, daremne zaklęcia, stosował magię ryżu i

powiązanego w supły sznura. Pocił się z wysiłku, czego wtedy jeszcze nie rozumiałem.

Przypomniałem sobie jego brzydką, pokrytą szramami, majaczącą w mroku maskę i gesty

świadczące o niezwykłej mocy.

“Wróć, duszo, która błąkasz się po wzgórzach, nad rzeką. Słuchaj, przywołuję cię

zaklęciem toemba bras. zaklinam cię na ptasie jajo radży moelija, na jedenaście ziół leczniczych...''

Tak. początkowo wszyscy się nade mną litowali. Lekarz-czarownik pierwszy wyczuł, że

coś tu jest nie tak. Ta świadomość udzieliła się innym. Czułem, jak się rozprzestrzenia, a oni

zmieniają swoje nastawienie. Bali się. Chyba nie mnie, więc czego?

Zanim przyleciał helikopter, żeby zabrać mnie z powrotem do cywilizacji, lekarz-czarownik

powiedział mi trochę. Pewnie tyle, na ile się odważył.

“Musisz się ukrywać, synu. Przez całe życie musisz pozostać w ukryciu. Szukają cię..." -

tutaj użył słowa, którego nie zrozumiałem. “Przychodzą z Innego Świata, z krainy cieni, żeby cię

dopaść. Pamiętaj o jednym - powinieneś strzec się przedmiotów magicznych. Jeżeli ci się to nie

uda. być może magia stanie się dla ciebie bronią. My nie możemy tobie pomóc. Nasze moce nie są

aż tak potężne."

Był zadowolony, że odchodzę. Wszyscy byli zadowoleni.

Po tym, co się stało, odczuwałem niepokój. Zostałem przecież całkowicie odmieniony.

Czyżby przez gorączkę? Możliwe. W każdym razie nie uważałem już siebie za tego samego

człowieka. Miewałem sny, wspomnienia, prześladujące nagłe niepokoje, jak gdybym gdzieś

zostawił niedokończone życiowe zadanie...

Zorientowałem się, że swobodniej rozmawiam teraz z wujem.

- To było jak podniesienie kurtyny, zdjęcie zasłony dymnej. Niektóre sprawy zobaczyłem

wyraźniej i okazało się, że znaczą coś innego. Ostatnio zdarza mi się to, co przedtem wydawało się

nieprawdopodobne. Ale nie teraz.

Wiesz, że dużo podróżuję. Ale to nie pomaga. I tak zawsze znajdzie się coś, co mi

przypomni tamto - amulet na wystawie lombardu, powiązany w supły sznur, opal - kocie oczko,

jakieś dwie figurki. Wciąż widzę to w snach, bez przerwy. Kiedyś... - Przerwałem.

- Tak? - wuj zachęcał mnie łagodnie.

- To było w Nowym Orleanie. Kiedy którejś nocy obudziłem się, coś było w moim pokoju,

bardzo blisko mnie. Pod poduszką miałem broń - specjalny typ rewolweru. Kiedy po niego

sięgnąłem, to coś, nazwijmy je psem, wyskoczyło przez okno. Tyle tylko, że wcale nie wyglądało

jak pies. - Zawahałem się. - W rewolwerze były srebrne kule - dodałem.

Wuj milczał przez dłuższą chwilę. Wiedziałem, co myśli.

- A ta druga figurka? - spytał wreszcie.

- Nie wiem. Ma na głowie kaptur i jest chyba bardzo stara. Poza tymi dwoma...

- Tak?

- Jest jeszcze głos. Bardzo słodki, natrętny głos. I ogień. A za ogniem twarz, której nigdy

nie widziałem wyraźnie.

Wuj pokiwał głowa. Zapadła ciemność. Ledwie go widziałem. Dym rozszedł się w mroku

nocy. Za drzewami błąkała się jeszcze nikła smużka... A może to tylko moja wyobraźnia?

Nachyliłem się w stronę okna.

- Już kiedyś widziałem ten ogień - powiedziałem do wuja.

- Co w tym złego? Chłopi palą ogniska.

- Nie. To Ogień Klęski.

- Cóż to takiego, u diabła?

- Rytuał - powiedziałem. - Podobnie jak ognie świętojańskie albo ogniska, które rozpalali

Szkoci podczas staroceltyckich majówek. Tyle tylko, że Ogień Klęski roznieca się wyłącznie w

chwili nieszczęścia. To bardzo stary zwyczaj.

Wuj odłożył fajkę i pochylił się do przodu.

- Co to wszystko ma znaczyć, Ed? Czy ty w ogóle coś tu rozumiesz?

- Z psychologicznego punktu widzenia można by to nazwać manią prześladowczą -

mówiłem powoli. - Wierzę w rzeczy, w które przedtem nigdy nie wierzyłem. Chyba ktoś próbuje

mnie odszukać albo raczej już mnie znalazł. I teraz wzywa. Nie wiem, kto to jest, i nie mam

pojęcia, czego chce. Do tego jeszcze przed chwilą odkryłem ten miecz.

Podniosłem broń ze stołu.

- To nie ten miecz, którego mi potrzeba - mówiłem dalej. - Czasami, kiedy myślę w sposób

oderwany, coś z zewnątrz wpływa do mojego umysłu. Podobnie jest z marzeniem o mieczu. Ale

nie byle jakim mieczu, tylko tamtym, jednym jedynym. Nie wiem, jak on wygląda - wiedziałbym

wtedy, gdybym trzymał go w dłoni. - Uśmiechnąłem się z lekka. - Jeżeli wyciągnąłbym go z

pochwy na kilka centymetrów, tamten ogień zgasłby jak płomień świecy. Gdybym wyciągnął

miecz na całą długość, nastąpiłby koniec świata.

Wuj pokiwał głową. Po chwili znów się odezwał.

- A co na to mówią lekarze? - spytał.

- Wiem, co by mówili, gdybym im powiedział - odparłem ponuro. - Całkowity obłęd.

Gdybym miał pewność, że tak jest, byłbym szczęśliwszy. Wiesz, że jakiś pies został zabity wczoraj

w nocy.

- Oczywiście, że wiem. Stary Duke. A może jakiś inny pies z którejś farmy, co?

- Albo wilk. Ten sam, który dostał się wczoraj w nocy do mojego pokoju, stanął nade mną

jak człowiek i odciął mi kosmyk włosów.

Za oknem, gdzieś daleko, buchnął płomień i zgasł w ciemności. To Ogień Klęski.

Wuj podniósł się z miejsca. Stał, przyglądając mi się w mruku. Położył mi swą dużą dłoń na

ramieniu.

- Ty chyba jesteś chory, Ed.

- Myślisz, że zwariowałem. No cóż, możliwe. Ale mam pewne podejrzenia, co do których

tak czy inaczej wkrótce się upewnię.

Podniosłem miecz i położyłem go sobie na kolanach. Siedzieliśmy obaj w milczeniu i

trwało to chyba długo.

W lesie, w kierunku na północ, nieprzerwanie palił się Ogień Klęski. Nie widziałem go, ale

wzniecał płomienie w mojej krwi złowieszcze i tajemnicze.

Kuttner Henry - Kraina Mroku.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: