Krentz Jayne Ann - Uśmiech losu.pdf - amber - daphne.mezereum

Krentz Jayne Ann

Uśmiech losu

Tytuł oryginalny: Sweet Fortune

Rozdział pierwszy

- Nic nie widzę.

- Proszę się nie niepokoić. Oczy są w idealnym porządku. - Jessie Benedict

pochyliła się nad kruchą postacią Irene Valentine; która leżała na szpitalnym łóżku, i

poklepała uspokajająco jej dłoń wczepioną kurczowo w prześcieradło. - To był na-

prawdę fatalny upadek, więc złamała pani kilka żeber i doznała wstrząsu, ale oczy nie

ucierpiały. Proszę je otworzyć i popatrzeć na mnie.

Pani Valentine podniosła powieki i spojrzała na Jessie wyblakłymi, niebie-

skimi oczami.

- Nie rozumiesz. Ja nie widzę.

- Przecież pani na mnie patrzy. Poznaje mnie pani, prawda? - Jessie zaniepo-

koiła się i uniosła dłoń. - Ile palców pokazuję?

- Dwa. - Siwa głowa pani Valentine poruszyła się niespokojnie na poduszce.

- Na miłość boską, nie o to mi chodzi. Nie rozumiesz. ]a nie widzę. Jessie doznała

olśnienia i spojrzała na panią Valentine z przerażeniem. - Och, nie. jest pani pewna?

Skąd pani wie? Starsza pani westchnęła i znów przymknęła powieki.

- Nie potrafię tego wytłumaczyć - powiedziała niewyraźnie ochrypłym gło-

sem. - Ale wiem, że coś się stało. Czuję się tak, jakbym straciła zmysł smaku i dotyku.

Tak, jakbym naprawdę oślepła. Dobry Boże! Nie mam już po co żyć.

- To dlatego, że uderzyła się pani w głowę. Kiedy szok minie, na pewno

wszystko wróci do normy. - Bez turbanu, marszczonych spódnic i brzęczących korali-

ków, pani Valentine wydała się Jessie krucha i maleńka.

A ona milczała. Leżała nieruchomo na łóżku, ściskając prześcieradło.

- Wszystko w porządku? - spytała szeptem Jessie.

- Ja nie spadłam - mruknęła pani Valentine.

- Słucham?

- Wcale nie spadłam z tych schodów. Ktoś mnie zepchnął.

- Zepchnął? - powtórzyła trwożliwie Jessie. - jest pani pewna? Komu jeszcze

pani o tym mówiła?

- Nie chcieli mi wierzyć. Powiedzieli, że nikogo oprócz mnie tam nie było.

Co ja teraz zrobię? A firma? Co będzie z firmą?

Jessie wyprostowała plecy. Nadeszła jej wielka szansa, której w żadnym wy-

padku nie zamierzała zmarnować.

- Ja się wszystkim zajmę. Proszę się nie martwić. jestem przecież pani asy-

stentką, prawda? I jak każdy asystent muszę pilnować interesów szefa.

Irene Valentine zerknęła na Jessie z powątpiewaniem. - Może lepiej na razie

zawiesić działalność, kochanie. Sam Pan Bóg wie, że nie miałyśmy ostatnio zbyt

wielu klientów.

- Doskonale dam sobie radę - odparła dziewczyna z animuszem.

- Nie jestem taka pewna. Znam cię zaledwie od miesiąca. Nie zdążyłaś się

jeszcze dowiedzieć bardzo wielu rzeczy o moich interesach.

W tej samej chwili do separatki wkroczyła pielęgniarka i uśmiechnęła się

znacząco do Jessie..

- Myślę, że pora kończyć wizytę - powiedziała. - Pani Valentine musi prze-

cież odpocząć.

- Rozumiem. - Jessie po raz ostatni poklepała szefową po ręku. - Przyjdę do

pani jutro. Proszę się nie martwić i wracać do formy. Wszystko będzie dobrze.

- O mój Boże - westchnęła pani Valentine i znowu zamknęła oczy. Rzuciw-

szy stroskane spojrzenie na wymizerowaną postać, Jessie odwróciła się i wyszła na

korytarz. Tam dopadła pierwszego napotkanego pracownika szpitala.

- Pani Valentine uważa, że została zepchnięta ze schodów w swoim własnym

domu. Czy powiadomiono policję?

Lekarz - młody człowiek o szczerym wejrzeniu uśmiechnął się do niej

współczująco.

- Tak. I to natychmiast po wypadku. Słyszałem, że nie znaleziono śladów

najścia. Pani Valentine straciła po prostu równowagę na najwyższym stopniu i stoczy-

ła się na sam dół. Takie rzeczy się przecież zdarzają, szczególnie starszym ludziom.

Może zresztą pani sprawdzić na policji. Sporządzili raport.

- Ale jej się wydaje, że ktoś tam był. Ktoś, kto ją zepchnął.

- Pacjenci z urazami głowy często zapominają wszystko, co działo się tuż

przed wypadkiem.

- I nie odzyskują już pamięci?

- Bardzo często - przytaknął doktor. - Tak więc, nawet gdyby ktoś rzeczywi-

ście ją napadł, nie mogłaby odtworzyć tego zdarzenia.

- Sęk w tym, że pani Valentine różni się nieco od innych ludzi - zaczęła

Jessie i natychmiast doszła do wniosku, że lekarzowi na pewno nie spodoba się opo-

wieść o zdolnościach parapsychicznych jej chlebodawczyni. Cały świat medyczny był

bardzo sceptycznie nastawiony do tego rodzaju zjawisk. -Nieważne. Dziękuję. Do

zobaczenia.

Jessie obróciła się na pięcie i pospieszyła do wind, myśląc intensywnie o no-

wych obowiązkach, jakie czekały na nią w gabinecie. Z przyzwyczajenia odgarnęła za

uszy czarne, obcięte na pazia włosy, które zasłaniały jej wysokie kości policzkowe, a

na karku układały się w trójkąt. Długa, spadająca na czoło grzywka stanowiła oprawę

lekko skośnych, zielonych oczu i uwydatniała delikatne rysy twarzy dziewczyny,

nadając jej dziwnie egzotyczny, prawie koci wygląd.

Wrażenie to potęgowało jeszcze jej smukłe ciało kipiące energią, gdy się po-

ruszała, i zmysłowo rozluźnione, kiedy siadała niedbale na krześle. Czarne dżinsy,

czarne buty i biała bufiasta koszula w stylu poetów romantycznych pasowały znako-

micie do całości.

Czekając niecierpliwie, aby winda dotarła wreszcie na parter, Jessie zmarsz-

czyła brwi i zatopiła się w rozmyślaniach. Przejmując tymczasową odpowiedzialność

za gabinet pani Valentine, wzięła na siebie wiele nowych obowiązków. A przede

wszystkim musiała zacząć od odwołania umówionego wcześniej spotkania.

Ta myśl przyniosła jej natychmiast zarówno ogromną ulgę, jak i uczucie za-

wodu. Na razie pozbyła się kłopotu.

Nie była jednak do końca przekonana, czy naprawdę chce się go pozbyć.

Ostatnio miewała dość często mieszane uczucia i nic nie wskazywało na to,

by ten nieprzyjemny stan mógł ulec poprawie. Intuicja podpowiadała Jessie, że dopóki

Sam Hatchard nie zniknie z jej życia, nie ma szans na rozwiązanie problemu.

Jessie szła szybko ulicą, stukając żwawo obcasami o chodnik. l choć nad Se-

attle rozpostarły się jasnożółte opary, był to naprawdę bardzo piękny wiosenny dzień.

W tym wspaniałym, tętniącym życiem mieście niechętnie wspominano o smogu. Lu-

dzie ignorowali go za każdym razem, gdy miał czelność się pojawić. W takich razach

zazwyczaj rozprawiali żywo o słońcu, które tak rzadko gościło w Seattle. Smog zresz-

tą znikał natychmiast w strugach ulewnego deszczu, a tu na szczęście padało często.

Nad głowami przechodniów rozpościerał się baldachim soczystej zieleni drzew zasa-

dzonych gęsto po obu stronach chodnika. Na tle srebrzystych wód Zatoki Elliotta

rozciągała się przybierająca wciąż nowe kształty sylwetka miasta, w którym budowa-

no ostatnio coraz więcej wieżowców. Promy i tankowce wyglądały z daleka jak łó-

deczki z który na ciemnoniebieskiej tafli stawu. W jasnożółtej mgle trudno było nawet

dostrzec zarys dzikich Gór Olimpijskich.

Jessie zmrużyła oczy, sięgnęła do torebki i wyjęła z niej ciemne okulary. Na

północno-wschodnim wybrzeżu Pacyfiku słoneczne dni psuły ludziom szyki.

Droga do punktu konsultacyjnego pani Valentine, położonego w cichej,

bocznej uliczce, zajęła jej dwadzieścia minut. Nieduża firma mieściła się w dwupię-

trowym budynku z cegły, kilka przecznic od szpitala First Hill, gdzie zabrano panią

Valentine z samego rana.

Na drzwiach wejściowych prowadzących do tej starzejącej się posesji znaj-

dował się szyld pani Valentine oraz stylizowany rysunek gila, logo małej, kiepsko

prosperującej firmy komputerowej, z którą dzieliła lokal. Jessie nacisnęła klamkę i

weszła do ciemnego holu. Natychmiast otworzyły się matowe, szklane drzwi po pra-

wej stronie i pojawiła się w nich potargana głowa młodzieńca dwudziestopięcioletnie-

go .Młody człowiek wyglądał tak, jakby spał w ubraniu, co zapewne nie było dalekie

od prawdy. Ubrany był w dżinsy, adidasy oraz biały podkoszulek z krótkim rękawem.

Z kieszonki na piersiach wystawało plastikowe etui na długopisy i drobne akcesoria

komputerowe. Chłopak łypał na Jessie zza szkieł okularów w rogowej oprawie. W tle

połyskiwał tajemniczo ekran mruczącego komputera.

Jessie uśmiechnęła się.

- Cześć, Alex.

- Ach, to ty - powiedział Alex Rabin. - A już miałem nadzieję , że przyszedł

klient. jak się czuje pani V.

- Wyzdrowieje. Połamane żebra i szok. Lekarze chcą zatrzymać ją na obser-

wacji przez parę dni, a potem pojedzie do siostry. Ale powinno być dobrze. Alex po-

drapał się bezmyślnie po głowie i nastroszył sobie włosy.

- Biedna staruszka. Ma szczęście, że żyje. Co będzie z jej firmą?

Jessie uśmiechnęła się buńczucznie.

- Ja się wszystkim zajmę.

- Naprawdę? - Alex znów przymrużył oczy. - No cóż, powodzenia. W razie

czego, wpadnij. Chętnie służę pomocą.

Jessie zmarszczyła nos.

- Prawdę powiedziawszy, przydałoby nam się po prostu paru nowych klien-

tów.

- Mnie też. Słuchaj, a może byśmy dali wspólne ogłoszenie? - Alex wyszcze-

rzył zęby w uśmiechu. - Robin i Valentine: Psychotroniczne konsultacje komputero-

we.

- Wiesz, to wcale niegłupi pomysł - rzuciła Jessie, ruszając po schodach na

górę. - Powiem więcej: całkiem niezły. Muszę o tym pomyśleć.

- Daj spokój, przecież żartowałem - zawołał za nią Alex.

- Mogłoby się udać - wrzasnęła Jessie z podestu drugiego piętra, otwierając

drzwi, na których widniała wywieszka: PSYCHOTRONICZNE KONSULTACJE

PANI VALENTINE. - Nawet wymyśliłam dla nas slogan reklamowy: Intuicja i inteli-

gencja na usługach naszych klientów.

- Oszalałaś? Natychmiast zleciałyby się tutaj wszystkie czuby.

- Wcale by mi to nie przeszkadzało, gdyby mieli forsę.

- W zasadzie racja.

Jessie weszła do tandetnie urządzonego biura i rzuciła okulary słoneczne oraz

torbę na sofę z wypłowiałym perkalowym obiciem. Potem poszła w przeciwległy kąt

pokoju i stanęła przy staroświeckim biurku z żaluzjowym zamknięciem, wmawiając

sobie, że najlepiej będzie, jeśli zakończy sprawę, zanim opuści ją odwaga.

Opadła na duże drewniane krzesło obrotowe i położyła nogi na biurku, nie

zdejmując nawet butów. Krzesło zaskrzypiało na znak protestu, kiedy Jessie wychyliła

się trochę do przodu, żeby wystukać prywatny numer telefonu ojca - prezesa firmy

Benedict Fasteners.

- Biuro pana Benedicta, słucham. - Spokojny, obojętny głos należał niewąt-

pliwie do doświadczonej sekretarki.

- Cześć, Grace. Tu Jessie. jest tata?

- Jak się masz, Jessie. - W profesjonalny ton wkradła się przyjazna nuta wy-

wołana długoletnią znajomością. Owszem jest, ale jak zwykle nie życzy sobie, żeby

mu przeszkadzano. Chcesz z nim rozmawiać osobiście?

- Koniecznie. Powiedz, że to ważne.

- Zaczekaj. Zobaczę, co się da zrobić. - Grace wcisnęła guzik na interkomie.

W chwilę później w słuchawce odezwał się głos ojca Jessie. Był mocno po-

irytowany.

- Jessie? - spytał pan Benedict zniecierpliwionym tonem. - Właśnie omawiam

kontrakt. Co się dzieje?

Krentz Jayne Ann - Uśmiech losu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: