Hong Ying - Corka rzeki.pdf - Dobre książki - dotadota

Hong Ying

Córka rzeki

przełożyła Anna Zielińska

Mojej matce, Shuhui Tang

Nigdy nie rozmawiałam o moich urodzinach ani z rodziną, ani z najbliższymi

przyjaciółmi. To z początku celowe przemilczanie sprawiło, że w końcu naprawdę o tym dniu

zapomniałam. Przez pierwsze osiemnaście lat nikt o nim nie pamiętał, a potem ja sama po

prostu omijałam ten temat. Ale jednego jestem pewna: to wszystko wydarzyło się w

osiemnastym roku mojego życia.

Krzywy, dziurawy chodnik przed szkolną bramą. Kiedy przechodziłam przez ulicę,

dreszcz przebiegł mi po kręgosłupie; wyraźnie czułam, że znowu ktoś mnie obserwuje.

Nie mając odwagi się obejrzeć, zerknęłam w lewo, potem w prawo, ale nie

zauważyłam niczego niezwykłego. Siłą woli zmusiłam się, aby iść dalej, i dopiero gdy

znalazłam się przy starej kobiecie, która sprzedawała lodowe lizaki, rzuciłam szybkie

spojrzenie za siebie, dokładnie w chwili, gdy ciężarówka z okresu wojny ludowo-

wyzwoleńczej przemknęła obok z wizgiem, rozchlapując błoto. Kilku wyrostków kupujących

lizaki zatupało ze złości, miotając przekleństwa pod adresem rozpędzonej ciężarówki, bo

bryzgi błota wylądowały na ich krótkich spodenkach i gołych nogach. Stara kobieta

przeciągnęła pudło z lodowymi lizakami bliżej muru. Kto, do diabła, tak jeździ, burknęła. Dla

takich niegodziwców nie powinno być miejsca w Czteromilowym Krematorium.

Zamieszanie minęło, zapadła cisza, a ja stałam na środku zabłoconego, dziurawego

chodnika, zastanawiając się, czy przypadkiem nie ponosi mnie wyobraźnia, bo tak dużo

dzisiaj rozmawiałam.

W pewnym okresie mojego dzieciństwa te przebiegające po kręgosłupie dreszcze byty

częstym objawem i zawsze wywoływała je para wpatrzonych we mnie oczu. Kilkakrotnie

zdarzyło mi się dostrzec człowieka, do którego należały, ale zawsze widziałam go tylko przez

chwilę. Mężczyzna o nieokreślonych rysach i potarganych włosach nigdy nie zbliżył się na

tyle, bym mogła mu się przyjrzeć. Pojawiał się przy szkolnym boisku przed lekcjami albo po

lekcjach, ale nigdy za mną nie szedł, jakby wiedział, gdzie w każdej chwili może mnie

znaleźć. Musiał jedynie czekać.

Krążyło wiele przerażających historii o gwałtach, ale ja nigdy się nie obawiałam, że

właśnie to ma na myśli.

Ani razu nie wspomniałam o nim ojcu ani matce. Bo niby co miałam powiedzieć?

Jeszcze by pomyśleli, że posunęłam się do czegoś niewłaściwego, i urządziliby mi piekło.

Więc przez lata nosiłam się z tą tajemnicą, aż w końcu opuścił mnie lęk i wtedy już nie było

tajemnicy. Być może to normalne, że jest się oglądanym, i prędzej czy później każdemu się to

przytrafia, więc nie należy tego traktować jak czegoś strasznego lub odrażającego. Przecież

trudno przejść przez życie, nie będąc narażonym na kłopotliwe spojrzenia, zatem bez trudu

mogłam udawać, że nic sobie z nich nie robię, zwłaszcza że wtedy niewielu ludzi miało

ochotę spojrzeć w moją stronę.

Za każdym razem, kiedy usiłowałam podtrzymać tamto spojrzenie, ono jakimś

sposobem umykało, więc aby sobie udowodnić, że nie ponosi mnie wyobraźnia, poruszałam

się przyczajona, jakbym tropiła jaskrawozieloną ważkę. Jednak czasami, kiedy człowiek się

wysila, żeby zrozumieć coś niejasnego, sukces jedynie sprowadza nieszczęście.

Ale starałam się o tym nie myśleć, bo tamtego roku cały mój świat stanął na głowie.

Tyle rzeczy mi się przydarzyło. Czułam się, jakbym była złożona z samych supłów, podobnie

jak ten porastający mury zielony mech, który przypominał splątane kędziory diabła.

Mój dom stał na południowym brzegu rzeki Jangcy.

Na tym brzegu poprzecinane parowami wzgórza schodzą aż do rzeki. Gdyby nastąpiła

powódź tysiąclecia i całe miasto Czungcing znalazłoby się pod wodą, nasze wzgórza trwałyby

uparcie - ostatnia niezalana wysepka. Od wczesnego dzieciństwa ta myśl była dla mnie

dziwnie krzepiąca.

Jeżeli z przeciwległego brzegu przypływało się promem z doku przy Niebiańskich

Wrotach, najbliżej do mojego domu było z przystani przy alei Strumienia Kotów lub Kamyka

z Procy. W obu wypadkach należało wspiąć się na nabrzeże i przez dwadzieścia minut iść

pooraną koleinami ulicą do połowy wysokości wzgórza, gdzie znajdował się nasz dom.

Stojąc na krawędzi wzgórza przed domem, widziałam miejsce, w którym rzeki Jangcy

i Cialing łączą się ze sobą u Niebiańskich Wrót, bramy do naszego miasta. Sercem Czungcing

jest półwysep ograniczony tymi rzekami. Zbieranina budynków na okolicznych wzgórzach

przypomina bezładnie porozrzucane dziecięce klocki, Pontonowe przystanie znaczą brzegi

obu rzek. Cumują przy nich parowe statki, a kolejki linowe, sypiąc rdzą, suną powoli w górę i

w dół pochyłości. O świcie nad pomarszczoną jak rybie łuski wodą wiszą ciemne chmury, o

zmierzchu, kiedy promienie słońca padają ukośnie na rzekę, zanim znikną za wzgórzami na

północy, resztki słonecznego światła z trudem przedzierają się przez gęstą mgłę. Wtedy

zapalają się lampy na wzgórzach i odbijając w wodzie, rozpraszają mrok. A kiedy ulewne

deszcze zasnują rzeki, słychać syreny statków, które zawodzą na podobieństwo

Hong Ying - Corka rzeki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: