120.Jeździec na ogniu.pdf

Ewa wzywa 07... Ewa wzywa 07...

Maciej Zenon Bordowicz

JEŹDZIECMOGNIU

>>ISKRY« WARSZAWA 1981

Kapitan Olecki przejrzał się w lustrze i stwierdził z zadowoleniem, że już od

dawna nie oglądał równie wykończonego faceta.

„Tak jest, oto prawdziwe, rzetelne oblicze stróż?, porządku publicznego.

Tak... Ktoś nie śpi, aby spać mógł ktoś. Wszystko by grało, tylko że ty, stareńki,

jesteś rzeczywiście i dokumentnie wykończony. Potykasz się o własny cień,

zdążyłeś zrobić już Sobie z mózgu wodę, między czwartym a piątym piętrem

dostajesz zadyszki, siatka z zakupami sąsiadki, której zaoferowałeś

dżentelmeńską pomoc, wydala ci się napełnionym kamieniami worem. Dno,

kapitanie Olecki. Wszystko to należy dotlenić, rozruszać, postawić na nogi.

Chciałbym mieć teraz pod ręką tego telewizyjnego gadułkę od ścieżki

zdrowia. Chciałbym go teraz zapytać, kiedy i jak mam swoją ścieżkę uprawiać.

To dobre dla takiego Kubisza. Ten ancymonek między jednym rozdziałem a

drugim zawsze znajdzie na to czas. Zresztą i tak nic po nim nie' widać. Biega nie

biega, ten sam bagażnik z przodu i gęba, jakby na kolację wcinał wyłącznie

spaghetti. Przed miesiącem robiłeś z rana pięćdziesiąt pompek. Może

spróbować? Opanuj sic. stareńki, kto będzie wzuwał pogotowie? No nic,

Raskolnikow siedzi, a przed tobą cały wolny i luźny miesiąc. Poza tym, jeśli

wierzyć głównemu prognostykowi jest to najbardziej w tym kraju zaciekawiający

i anonimowy facet, któremu miliony ludzi miliony razy życzą długich lat,

ciężkich robót więc jeśli mu wierzyć, będziesz się, stareńki, opędzał od słońca

i błagał niebiosa o deszcz".

Spojrzał znowu w lustro.

..Nie sądzi pan, kapitanie Olecki, że należałoby zrobić jakiś porządek na tej

mordzie?'’.

Włączył do kontaktu golarkę, której nic znosił. Wolał zwykłą maszynkę, ale

o używaniu golarki decydował czas. Teraz złapał się na tym i natychmiast

brzęczydło wyłączył. Od dzisiaj jest na urlopie, ma przecież kupę czasu.

W przeciwieństwie do podobnie jak on załatanych, zawalonych pracą

kolegów, którzy rezygnowali z urlopu, bo sprawa nic została zakończona, albo

sprawa dopiero się zaczynała, Olecki twardo obstawał przy należnym mu

odpoczynku. Jego kalkulacja była prosta: nic ..na siłę". „Przychodzi okres, bo

przyjść musi, kiedy jestem nieproduktywny, nieefektywny itp. Nikt, na czele ze

mną, nie będzie miał z mojej pracy korzyści. Oczywiście, mogę jako tako

funkcjonować, działać.* Ale jest to niebezpieczne, może prowadzić do

zniekształceń, marnowania zarówno mojego wysiłku jak i solidnej roboty

innych".

Jasne, że zależało to od charakteru prowadzonej sprawy. Olecki wychodził

z założenia, że każde przestępstwo ma swój czas. Jeśli był pewien, że jego urlop

zmieści się w tym czasie, że nawet będzie to coś w rodzaju pozornego uniku w

stosunku do przestępcy, wtedy bez mrugnięcia powieką dobijał sic u swoich

szefów o należny mu odpoczynek. Zostawiał tylko kogoś, kto trzymał rękę na

pulsie, i „z głowy".

W większości wypadków udawało mu się finalizować sprawy „na pięć

przed dwunastą". Tak jak teraz, przed tygodniem.

Wczoraj zadzwonił do przyjaciela. Kumple z jednego podwórka, potem

kończyli razem prawo. Kubisz panoszył się w fikcji. Na kartach swoich książek

mordował zapamiętale, oszukiwał, kradł, sprzeniewierzał. Potem musiał ten cały

bałagan porządkować, każde draństwo obnażać i zazwyczaj czynił to przy

pomocy natchnionego oficera MO, którego postać za każdym razem wprawiała

kapitana Oleckiego w stan powściągliwej irytacji.

Radosnym tonem oznajmił Kubiszowi, że wybiera się na urlop. Pisarz

poczytnych powieści kryminalnych odpowiedział, że również coś takiego

zaplanował. A potem zaskoczył kapitana, wbił go zdumionego w fotel i kazał

tam pozostać nieruchomo przez kilka minut.

Otóż...

Marian Kubisz zbuntował się przeciwko samemu sobie. Powiedział sobie

dość! Nie wiadomo tylko, na jak długo. Technikę fabularną, stwierdził przez

telefon, mam w jednym bijącym w klawisze maszyny palcu. Czy ja nie mogę

tych moich nygusów zmienić w ludzi: którzy mają inne problemy niż te, którymi

zajmują się organa sprawiedliwości?... Było to niemal wykrzyczane,

dramatycznie i z pasją. „Doktora Faustusa” nie napiszę, ciągnął autor

„kryminałków", ale stać mnie na „normalną” psychologiczną powieść, powieść z

głębią.

Ni mniej ni więcej tylko tak sobą zadysponował Maniuś Kubisz, pisarz o

stutysięcznych nakładach. W pewnym momencie Olecki nie wytrzymał i zapytał

złośliwie, jak się posuwa budowa daczy Kubisza na wolnym jeszcze skrawku

ziemi nad Zalewem. Pisarz zbył to milczeniem. Rozwinął natomiast temat

radosnej twórczości. Wyjeżdża już, zaraz, nic zdradzi nawet przyjacielowi

miejsca pobytu. Potrzebuje koncentracji, ciszy, spokoju, wyrzuci nawet za okno

zegarek, nie bierze radia, tranzystorowego telewizorka, z książek zabiera ze sobą

tylko-„Ulissesa”.

Podobnych „pierduł” wysłuchał kapitan Olecki znacznie więcej i nie przejął

się nimi za bardzo. Znając przyjaciela przewidywał, że przy jego systemie

„produkcji” napisze tę wnoszącą go na Parnas powieść w ciągu trzech tygodni z

zegarkiem w ręku, życie towarzyskie autora w żadnym wypadku na tym nie

ucierpi i w niczym nie będzie przypominać żywota literackiego eremity.

Wreszcie umiejętności pisarskie przyjaciela budziły jego szczere wątpliwości,

miał nawet pewność, że nie doprowadzą go choćby do podnóża owej mitycznej

góry. A poza tym... Nic dałby głowy za to, czy Kubisz w trakcie pisania nic

namówi jakiejś postaci na oszustwo, kradzież, zbrodnię i czy nie pojawi się nagle

na kartach powieści natchniony, oficer MO, który będzie miał skomplikowane

życie domowe (powieść psychologiczna), ale który wszystko do końca pięknie i

z morałem wyjaśni.

Cześć cześć!... Odłożyli słuchawki.

Przeciągnął dłonią po zarośniętych szczękach. Zarost miał silny, powinien

się właściwie golić dwa razy dziennie: Chciał już nałożyć warstwę piany na

twarz, kiedy uprzytomnił sobie, że jest człowiekiem wolnym.

„Kapitanie Olecki, może pan sobie przez miesiąc pozwolić na brodę. Tak

jest, wyhoduje pan sobie na szczęce Puszczę Białowieską i nikt nie ma prawa

mieć tego panu za złe. Kiedy ja ostatni raz nosiłem brodę? Chyba na czwartym

roku... Siedzieliśmy z Mankiem nad jeziorami, w Pasiece...

To było wtedy? Jasne, że wtedy. Nikt wówczas nie nosił brody, teraz co drugi

w nią się ubiera.

'' Kapitanie Olecki, możesz, być przez miesiąc tym co drugim. Te dziesięć

minut, przeznaczone na golenie powiększy czas, który poświęcisz na ścieżkę

zdrowia. Ha ha ha!...”

Wyszczerzył do siebie w uśmiechu zęby i pianą z pędzla pacnął w lustro.

W pół godziny potem, spakowany już, z umieszczonym pieczołowicie

wędkarskim sprzętem, wsiadał do czerwonego „malucha”.

Była godzina szósta rano. Szosa o tej porze prawic pusta, jechał na północ.

Słońce turlało po szosie „malucha” jak zarumienione jabłuszko. Kapitan nie

schodząc poniżej dziewięćdziesiątki, co było dla jego fiacika życiową

szybkością, pogwizdywał sobie i nucił. Między innymi „Wsiąść do pociągu

byle jakiego, nie mieć na bagaż, nie mieć na bilet..." Pogwizdywał, aż wreszcie

musiał gwizdnąć głośno i przeciągle.

Nie zdążył zauważyć we wstecznym lusterku żółtej łady, która przemknęła

obok niego i nietrudno było obliczyć, że musiała mieć na liczniku przynajmniej

sto dwadzieścia.

Zapamiętał numery, aż nadto znajome numery.

Pisarz powieści kryminalnych, w rajdowej czapeczce na głowie, przyssany

do kierownicy jak do wysokości wynagrodzeń, oddalał się w perspektywie szosy

pozostawiając kapitanowi obłok spalin do powąchania.

Olecki uśmiechnął się.

Daj ci Boże, Maniek, po drodze jakiś patrol.

Prorokował, no i stało się.

Nie ujechał nawet pięciu kilometrów, kiedy zobaczył stojącą na poboczu

żółtą ładę, radiowóz, dwóch młodych milicjantów z drogówki i miotającego się

między nimi Kubisza. Ten zdjął już rajdową czapeczkę, nałożył za to okulary,

gestykulował, coś tłumaczył, przedstawiał jakieś dokumenty, papiery,

świadczące pewnie o tym, że całe swoje literackie życie oddał na usługi oficerów

dochodzeniowych MO.

Olecki poczuł satysfakcje, którą w pełni mogą docenić i zrozumieć tylko

kierowcy małolitrażowych pojazdów. Zwolnił przed kontrolą, cały czas zresztą

jechał prawidłowo, zrównując się z patrolem nacisnął lekko klakson. Milicjanci

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: