Ślad węża.pdf

Helena Sekuła

Ślad węża

Krysi, Wojtkom, Basi

z podziękowaniem za realia

– Tak dalej być nie może!

Z klubu brydżowego wrócił bardzo wzburzony mąż. Nie powiedział nawet dobry

wieczór. Staje w prześwicie do przykuchennego kąta Bogny, między regałem, dzielącym

pomieszczenie, a ścianą.

A temu co się stało – przegrał mecz – Boże, akurat dzisiaj musiał zjawić się tak

wcześnie – jakie wcześnie – dochodzi północ – niechaj nade mną nie wisi – niech idzie do

siebie – dlaczego tkwi w przejściu.

– Co się stało? – odruchowo pyta Bogna, chociaż wie. Przeważnie to samo. Tylko

pretensje, nigdy konkretne, nigdy dotykające sedna, wybuchają pozornie z różnych przyczyn.

Układ jest niezdrowy. Od dawna. Żyją obok siebie, w swoim dziwodomu. Wyczekują.

Na co czeka Bogna? Już na nic. Czuje się stara. Roztrwoniła życie. Wymieniła na spokój,

którego nie ma, i na mieszkanie, właściwie kąt w kuchni, odgrodzony meblościanką. Jeden

pokój należy do męża, drugi do córki. Co się rozumie samo przez się. Ulka musi mieć

warunki do życia i nauki. Mąż musi mieć warunki do swojego brydża i odpoczynku po dniu

pracy.

Odkąd pękła krucha nić porozumienia, ustała czułość nocy, mąż pozostał w ich

pokoju. Nie jego wina. Mąż widzi zerwanie intymnych więzi w kategoriach przestępstwa i

kary. Bogna zniszczyła wspólnotę, niech więc ponosi konsekwencje swojego czynu. I tak

uważa siebie za bardzo szlachetnego, tolerując nienormalny układ. Oczywiście, gdyby nie

dobro dziecka!

Ale z pokoju nie ruszy się nawet dla dobra dziecka. Jednak zajęcie przez Bognę kąta w

kuchni, tak naturalnie, jakby nie istniała inna konfiguracja, przyjął z nieskrywaną urazą.

Bogna ów podział uważa za oczywisty, jedynie możliwy i mimo wszystko czuje się winna.

Na co czeka mąż Bogny?

Na miłość Bogny, kocha ją jeszcze? Jego zachowanie o tym nie świadczy.

Jak długo można zabiegać o coś, czego nigdy nie było, nie ma i nie będzie? Jedno jest

niezmienne i on o tym wie. W sprawach ważnych można na Bognę liczyć. Bogna wie, w

sprawach ważnych można na męża liczyć. Wzajemne wsparcie to dużo, zwłaszcza kiedy się

nie ma niczego w zamian. W pewien sposób są sobie potrzebni. Żadna miłość.

Miłość jest bezinteresowna. Lojalność stanowi trwały element miłości. No, więc jest

element, tylko nie ma reszty, zwłaszcza wspólnego życia ani w przenośni, ani dosłownie.

Poza tym ważne momenty trafiają się, chwała Bogu, niezbyt często, a powszednie wydarzenia

toczą codziennie, osiadają jak muł na ich związku-nie-związku. Więc oni wszystko, co

drażliwe, splątane i bolące, opakowują w slogan: dla dobra dziecka! To pozwala nie myśleć,

nie zastanawiać się i mieć o sobie dobre mniemanie.

– Co znowu za afera z Kociarą? – denerwuje się mąż.

Bogna, zamknięta w sobie jak małż, wciąż przeżywa niedawne zdarzenie.

– Nie ma lokatorki spod czterdziestego? – tłusty kurdupel bez płci i wieku przyczaił

się poniżej podestu. Dozorca.

Właśnie Bogna zdążyła zatrzasnąć drzwi tego mieszkania. Odwróciła się gwałtownie,

zaskoczona jego obecnością. Nie słyszała, gdy nadszedł, chociaż dobiegł szczęk windy z

piętra wyżej. Widocznie stamtąd skradał się po schodach.

– Nie ma jej? – nie ustępował.

– Nie ma – Bogna schowała klucze do kieszeni.

– Mogę mieć brykę na sobotę. Pojedziem za miasto, odpoczniem, zabawim się.

Bognę, zajętą sobą i słuchającą byle zbyć, trochę zdziwiło, że o dziesiątej wieczorem

pod cudzymi drzwiami dozorca zwierza się jej ze swoich projektów rekreacyjnych. Bogna z

mężem mieszkają tutaj od kilku lat, ale dotychczas jej kontakty z dozorcą nie wyszły poza

dzień dobry i zwyczajowy noworoczny bakczysz, który zresztą dawał mąż. Bogna czuła

odrazę do tego człowieka, dozorca zajadle tępił piwniczne koty i wojował z kocim lobby,

któremu przewodziła emerytowana księgowa spod czterdziestego.

– Gdzie się spotykamy? – chciał wiedzieć dozorca.

Dopiero do niej dotarło. Wypad za miasto pożyczoną bryką nie jest opowieścią o

rodzinnej sobocie ciecia, tylko konkretną propozycją wyrażoną dość kategorycznie.

– Na sądzie ostatecznym! A teraz proszę zejść mi z drogi – Bogna przełożyła koszyk

na lewe przedramię, prawą ręką ujęła rondel, w którym zaniosła sąsiadce zupę, zdecydowana

zdzielić zalotnika, ale odsunął się pod ścianę, dając jej przejście.

W domu puściły nerwy. Dygotały ręce, kiedy próbowała je czymś zająć. Czuła się

znieważona już samym faktem, że ten prymityw śmiał mieć jakieś plany w związku z nią.

Upokorzenie. Odraza. Niepokój.

Typ jest fatalny, dotychczas jednak nie słyszała, aby składał podobne oferty innym

kobietom z bloku. Zrobiła przegląd różnych męskich zachowań względem siebie. Nawet jeśli

było w niej coś prowokującego, skunks przez kilka lat nigdy nie zdobył się na podobne

awanse. Więc dlaczego właśnie teraz, co go aż tak ośmieliło?

A gdyby nie był kurduplem w nieokreślonym wieku z gromadą dzieci na karku,

prymitywem mordującym koty, z aurą małego szpicla, gdyby zamiast kupy tłuszczu z

brakami w uzębieniu, podobnie zachował się mężczyzna wyglądający jak mężczyzna i

bardziej ucywilizowany, byłaby podobnie oburzona? – wtrąciła się druga Bogna, racjonalna,

zawsze poszukująca istoty rzeczy. O zachowaniu tej kreatury nie wspomni mężowi, wie, jak

by zareagował.

– Ty zawsze wpasujesz się w jakiś skandal. Sama jesteś winna, musiałaś dać powód.

Nigdy się nie zdarzyło, aby zaczepiał inne kobiety – wyraziłby przekonanie mąż, chociaż inne

kobiety z bloku mężowi Bogny raczej się nie zwierzają.

– Kogo podkarmiasz w domu przyjaciółki kotów?! – szaleje mąż.

– Koty.

– Ona nie ma domowego kota.

– Skąd wiesz, sprawdzałeś?

– Właśnie miałem zamiar to zrobić. Oddaj klucze od jej mieszkania.

– Dozorca! – olśniło Bognę. – Napuścił ciebie cieć!

– Nieważne. Klucze!!! Dawno przestało mi na tobie zależeć. Godziłem się na ten

chory układ, ponieważ nie masz dokąd pójść, ale w tym środowisku uchodzimy za

małżeństwo i twoje postępowanie uderza we mnie. Kompromituje!

– Nie zrobiłam nic nagannego.

– Nie? A przetrzymywanie faceta piętro niżej uważasz za naturalne? I to ledwo

właścicielka zdążyła przełożyć nogi za próg! A może za jej wiedzą, co?! Rajfura,

stręczycielka! I teraz muszę obić gościowi mordę, chociaż wcale nie mam ochoty, ciebie

wyrzucić z domu, Kociarze przestać się kłaniać, inaczej nie będę miał życia na osiedlu –

ponuro bilansuje mąż.

– Opanuj się, nic nie będziesz musiał. Usiądź, wyjaśnię w czym rzecz.

– Przestań udawać zajączka! Klucze!

– Nie mogę dać kluczy. Zrozum. Przyrzekłam...

Mąż porywa torebkę Bogny wiszącą na kołku przytwierdzonym do boku regału, z

braku innego miejsca wytrząsa zawartość na podłogę, toczą się drobiazgi, sąsiedzkich kluczy

nie ma.

– Wyłamię zamki – z zimną furią cedzi mąż. Rzuca się do kuchennego aneksu izby, z

szafki pod zlewozmywakiem porywa jakieś żelastwo, dopada klamki.

– Zostań, nie ośmieszaj się. To zemsta ciecia! Wszystko ci opowiem – błaga Bogna.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: