Harry Harrison - Planeta śmierci 6.pdf - Harry Harrison - uzavrano

Harry Harrison & Ant Skalandis

Planeta Śmierci 6

Przekład Ewa Skórska

Deathworld VI: The Creatures From Hell

Daleko nad oceanem, ukrytym przed ludzkim wzrokiem za łańcuchem górskim, gromadziły

się ciężkie ołowiane chmury. Na Monaloi burze były dość rzadkim zjawiskiem, ale jeśli już się

zdarzały, rozpętywało się piekło. Nie deszcz i wiatr, ale ściana wody i huragan, istne oberwanie

chmury. Za trzysta słonecznych dni w ciągu trwającego trzysta dwadzieścia dni roku na tej ciepłej,

łaskawej planecie trzeba było płacić elektrycznymi burzami o potwornej sile, i istnymi

wodospadami z niebios.

Setnik Furuhu siedział na drewnianej wieżyczce i uważnie wpatrywał się w ciemniejące

chmury na horyzoncie. Próbował obliczyć, jak długo jeszcze zdołają pracować owocownicy.

Wyszło mu, że najwyżej godzinę. Więc niech się teraz szybciej ruszają przed zbliżającym się

przymusowym odpoczynkiem.

- Ej! - krzyknął Furuhu do swoich dziesiętników przez wiszący mu na piersi wzmacniacz. -

Puśćcie pałki w ruch! Mają się pospieszyć. Jak któryś padnie, to trudno. Najważniejszy jest rezultat.

Jasne? - I dodał: - Wszystkim, którzy zbiorą przed końcowym gwizdkiem sześć pełnych koszy

obiecuję drugą porcję polewki.

Zadanie nie było łatwe, ale wykonalne. Chętnych do drugiej porcji zawsze było wielu, ale

Furuhu mógł sobie pozwolić na takie obietnice - nie był przecież zwykłym setnikiem, lecz

zaufanym setnikiem sułtana Azbaja.

Takich przywódców, jak Azbaj, nie nazywano “tysiącznikami”. Nie stali na czele

konkretnej liczby ludzi i owocowników, lecz byli wszechwładnymi panami wyznaczonych

terytoriów, zwanych sułtanatami. Nad sułtanami był już tylko emir-szach całej planety Monaloi.

Setnik Furuhu był jeszcze młody, ale szybko pokonywał kolejne szczeble służbowej drabiny

i liczył, że wkrótce zostanie osobistym ochroniarzem sułtana. Zasłużył na awans: był taki pilny, taki

bezlitosny, taki okrutny. Już wtedy, gdy był zwykłym dziesiętnikiem podobało mu się bicie

podwładnych. Razem ze wszystkimi pracował po kolana w wodzie pod palącymi promieniami

słońca, wśród rzędów kłującego krzewu ajdyn-czumry, obsypanego ciemnymi kiściami dojrzałych

owoców, ale starał się bardziej od innych.

Teraz jeszcze bardziej podobało mu się siedzenie w specjalnym fotelu zamontowanym na

wieżyczce na długich palach saratelli. Siedział pod baldachimem dającym delikatny chłód i

obserwował, jak jego podwładni poganiają owocowników.

Owocownicy byli dość podobni do ludzi, ale nie umieli mówić po monalojsku, a ich głowy i

niektóre inne części ciała były porośnięte sierścią. Wyglądali niczym makadryle. Monalojczycy

odczuwali naturalną odrazę, patrząc na coś takiego i nikogo nie dziwił zakaz wchodzenia w

jakiekolwiek nieformalne kontakty z tymi żałosnymi stworami.

Furuhu w ogóle nie wyobrażał sobie, jakie mogłyby być nieformalne kontakty z

owocownikami. Jaki kontakt można nawiązać z tymi mutantami? To prawda, wydaje im rozkazy w

ich idiotycznym języku, ale nigdy nie przyszłoby mu nawet do głowy, żeby pogawędzić z

owocownikiem o pogodzie czy jedzeniu! Już sama myśl była wstrętna. A jednak. Niestety, zdarzali

się wśród dziesiętników ludzie, którzy łamali prawo. Sam kilka razy widział dziesiętników, którzy

zaczynali rozmowę z sierściuchami. Nie, nie wśród jego podwładnych, chwała emirowi-szachowi!

Takich dziesiętników od razu zwabiano ze służby. A nieuważnego setnika przenoszono na

zwolnione właśnie miejsce, czyli degradowano. Furuhu nie wiedział dokładnie, co później robiono

z tymi, którzy łamali prawo, ale domyślał się, że ich los był nie do pozazdroszczenia.

Chodziły słuchy, że niektórzy Monalojczycy łączyli się z samicami owocowników. Furuhu

na samą myśl o tym czuł wstręt, jakby gołą stopą wdepnął w ekskrementy. Ale jego przyjaciele,

rżąc wesoło, przekazywali sobie obrastające szczegółami opowieści. Kiedyś setnik Guruzu, widząc

niedowierzanie Furuhu, poklepał go po ramieniu i szepnął z uśmiechem:

- Młody jeszcze jesteś! Oczywiście, że sierściuchy to bydlęta. Ale przyjrzyj się uważniej ich

samicom.

I pewnego dnia Furuhu się przyjrzał. Przedtem nie za bardzo je rozróżniał - co można

wypatrzyć pod strzępami szmat i brudną sierścią? Coś niecoś udało mu się jednak dojrzeć i Furuhu

przeraził się: wyglądali tak samo jak ludzie! No, prawie tak samo. Przez dawny wstręt przebiło się

potajemne, głęboko ukryte i bardzo silne pożądanie. Tak go to zadziwiło, że o mało nie pobiegł

przyznać się przełożonym do swoich brudnych myśli. Tak powinien zrobić, bo tak nakazywał

Statut. Ale - zrezygnował; sam zwalczy to niegodne uczucie. Bał się też kary, która mogła

zaszkodzić mu w karierze.

Do tej pory Furuhu nie złamał żadnego prawa i wierzył święcie, że zostanie nagrodzony

kolejnym awansem. Możliwe, że już niedługo. Czuł, że to nowe stanowisko spodoba mu się jeszcze

bardziej, chociaż niewiele wiedział o życiu wybrańców, którzy większość czasu spędzali w pobliżu

sułtanów za wysokimi ogrodzeniami, gdzie nie wpuszczano nawet zaufanych setników.

Na pewno mają tam dobrze! - rozmyślał Furuhu, próbując wyobrazić sobie wspaniałe sady i

zdumiewające szklane domy, o których lubili pogadać jego starsi przyjaciele. Ale oni zawsze

wymyślali niestworzone rzeczy.

Twierdzili na przykład, że za górami, za oceanem jest inny kontynent, z którego co chwila

wzbijają się w przestrzeń niebiańskie statki - a przesuwające się światła, które można czasem

zobaczyć nocą pośród nieruchomych gwiazd, to właśnie te statki. Że owocownicy są przywożeni na

plantacje nie morzem, lecz drogą powietrzną, i że nawet ich zbiory ajdyn-czumry wysyłają na

ogromnych statkach prosto w niebo, dlatego że tam, bardzo daleko, wśród gwiazd, są planety, na

których też żyją ludzie. Furuhu nie bardzo chciało się w to wierzyć. Zwłaszcza w to o ajdyn-

czumrze, czy też o superowocach, jak je czasem nazywano. On najlepiej wiedział, co działo się z

dojrzałymi owocami - zbiory z całej plantacji codziennie zwożono do Kombinatu. Kombinat je

wchłaniał, by później wydzielić energię życiową, zasilającą całą Monaloi. Kto by tego nie wiedział?

Ale czasem lubił posłuchać różnych niewiarygodnych historii.

W końcu co jeszcze miał do roboty? Mógł pić czorum - dobre owocowe wino. Mógł słuchać

muzykantów, grających na gynde, albo tańczyć z kobietami. Ale porozmawiać z przyjaciółmi

Furuhu też lubił. Nie było to bezpieczne, tych, którzy gadali zbyt dużo, zabierano. Przychodzili

ochroniarze sułtana i związywali im nadgarstki wilgotnymi korzeniami ajdyn-czumry. Mokre

korzenie ściśle przywierały do każdego przedmiotu, a po wyschnięciu można je było tylko

przepiłować, a i to nie każdą piłą. Furuhu wprawdzie nie doświadczył tego na sobie, ale nieraz

widział...

Dlaczego nagle przyszły mi do głowy takie smutne myśli? - zastanowił się, ale natychmiast

odgadł przyczynę, kiedy sobie uświadomił, że od dziesięciu minut uważnie obserwuje ładną samicę

owocowników. Naprawdę wydała mu się pociągająca i to było straszne. Furuhu od dawna miał ten

fatalny zwyczaj, ale wtedy prawomyślna połowa jego mózgu przeciwstawiała się temu haniebnemu

zajęciu i zmuszała młodego setnika do odwrócenia uwagi, automatycznie przywołując jakieś

nieprzyjemne wspomnienie.

Uważaj, Furuhu, bo i tobie kiedyś zwiążą ręce, jeżeli będziesz dawał upust niskim żądzom,

upomniał się. Weź się w garść, przecież potrafisz być okrutny i mądry. Umiesz milczeć, nawet

kiedy masz straszną ochotę, by opowiedzieć komuś idiotyczną historyjkę... nawet po całej butelce

czorumu. Weź się w garść. Oderwij wzrok od tej pokraki!

Wprowadzenie tego polecenia w czyn przyszło mu dość łatwo, bo z drugiej strony jego

wieżyczki rozległ się ogłuszający wrzask. Pośród krzewów wył jakiś opętany owocownik, przestał

pracować i wzniósł ręce do nieba.

Oho, nic dobrego z tego nie będzie! - pomyślał Furuhu. Szaleńcy trafiali się rzadko.

Zazwyczaj od razu ich zabijano, ale i tak bywało, że ściągali nieszczęście. Ostatnim razem, gdy taki

kretyn zaczął wrzeszczeć, burza nadciągnęła pół godziny za wcześnie. Owocownicy nie zdążyli

schować wszystkich koszy i grad wytłukł mnóstwo owoców bezcennej ajdyn-czumry. Najbardziej

przerażające było to, że opętańcy krzyczeli po monalojsku. Kaleczyli język okropnie, ale czasem

udawało im się wymówić nie tylko pojedyncze słowa, ale i całe sensowne zdania. Gdy się tego

słuchało, mróz chodził po kościach. Przecież statut planety Monaloi głosił wyraźnie: “Monalojczyk

nie powinien mówić w języku owocowników, owocownik nie może mówić po monalojsku”. “Nie

może” oznacza tylko jedno - nie może. A z wrzasków tego opętanego dało się wyłowić kilka

całkiem zrozumiałych zwrotów:

- Ratunkujcie się! Niebezpiecza! Burza nie duża zła! Góry więcy stracha!

Jak każdy szaleniec, ten owocownik doskonale rozumiał (tacy jak on potrafią), że ludzie mu

nie uwierzą. Krzyki opętanych zawsze były krzykami rozpaczy. Nie ostrzegali o

niebezpieczeństwie, tylko je ogłaszali, gdy już było za późno, żeby coś zrobić. Za późno, żeby się

“ratunkować”. Ale ten owocownik prócz zwykłych ostrzeżeń zdążył wykrzyczeć coś zupełnie

niezwykłego. Z uporem wymieniał dwa nieznane Furuhu imiona. Prosił, żeby znaleźć pewnego

człowieka i koniecznie mu przekazać, że wszystkiemu winien jest jakiś inny człowiek. Furuhu

bardzo dobrze zapamiętał te dziwnie brzmiące imiona, ale bał sieje powtórzyć, nawet w myślach.

Zupełnie jakby to było złowieszcze czarnoksięskie zaklęcie. Młody setnik nigdy nie przypuszczał,

że imiona mogą być tak przerażające.

Potem jeden z najbardziej krzepkich dziesiętników, wysoki Żumu, uderzył opętanego pałką

i w ten sposób zmusił do zamilknięcia. Zaraz potem dwóch innych przyłączyło się do bicia

owocownika. Furuhu widział, jak zakrwawione ciało odciągają daleko od wieżyczki i wrzucają do

mętnej wody pomiędzy rzędami krzaków.

Cóż, wydarzenie jakich wiele, nic nadzwyczajnego. A jednak coś w tym wszystkim nie

spodobało się Furuhu, coś nie dawało mu spokoju. Do jego duszy zakradło się okropne przeczucie.

Sięgnął do kieszeni po malutki rozmównik. Zaufanym setnikom oprócz wzmacniaczy dawano

również rozmówniki umożliwiające bezpośrednią łączność z sułtanami w wyjątkowych

przypadkach. Furuhu uznał ten przypadek za wyjątkowo wyjątkowy.

Sułtana Azbaja nie było i Furuhu musiał rozmawiać z jego osobistym ochroniarzem. Co za

zdumiewająco tępy typ! Nie chciał potraktować obaw Furuhu poważnie. Co może być strasznego w

waszych górach? - pytał. Ale przynajmniej pozwolił zakończyć pracę piętnaście minut przed

spodziewanym początkiem burzy. Na koniec nazwał Furuhu opętańcem i zachichotał.

Zaufany setnik, zdenerwowany rozmową z przełożonym, całe pięć minut dochodził do

siebie. Posępnie patrzył na plantację, na ołowiane chmury nadciągające od strony morza. Wreszcie

ryknął przez wzmacniacz:

W imię sułtana Azbaja! W związku z burzą, za dziesięć minut koniec pracy! Przekazać

dalej!

Inni setnicy błyskawicznie powtórzyli polecenie. Komenda przeleciała nad rzędami

krzaków, nad szaroniebieskimi pasami wody, nad brązowymi plecami owocowników. Zbieracze

Harry Harrison - Planeta śmierci 6.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: