Vasamazula Credo Mutwa tajemna wiedza Afryki.pdf

Vasamazulu Credo Mutwa i tajemna wiedza Afryki

Wysoki afrykakański szaman Credo Mutwa twierdzi, iż uprowadzony został przez istoty, które jego

lud zwie Mantindane. Co ciekawe przypominają one wyglądem i zachowaniem znanych

mieszkańcom Zachodu Szaraków. Twierdzi, iż istoty te nękają Afrykanów, służąc Chitauli -

ludziom-jaszczurom, których ludzie czcili jako bogów. Według niego zbliża się moment

konfrontacji z nimi. Mutwa mówi też o wielu innych sprawach - nieznanej historii, tajemniczych

kompleksach, hybrydach i abdukcjach...

Kim jest Credo Mutwa?

Wśród różnic dzielących ludzi mentalność i postrzeganie świata wydaje się być jedną z największych barier. To nie

tylko bariera mentalności pokoleń, znana wszystkim, ale także próg, przez jaki musimy przejść starając się zrozumieć

przedstawicieli innych, często skrajnie odmiennych i znacznie starszych kultur. Bariera ta powoduje, iż w Zachód z

pewnym uprzedzeniem postrzega kulturę i dorobek wielu ludów, w tym Afryki.

Wiele jest historycznych przyczyn, z których tak się stało. Jedną z nich było zapewne szerzenie się chrześcijaństwa,

które wykreowało wizerunek Afryki jako lądu koczowniczych wymagających nawrócenia siłą analfabetów. Tymczasem

wszyscy, którym obcy jest ten tok myślenia wiedzą doskonale, że jest zupełnie inaczej, zaś ludom niesłusznie

postrzeganym jako „ dzikie ”, w przeszłości udało się zbudować trwałe cywilizacje o bogatym dorobku kulturalnym oraz

wiedzy o naturze, która dla wielu Afrykanów jest czymś zgoła innym, niż dla przedstawiciela kultury zachodniej.

Drugą kwestią jest tu wiedza, nie tylko ta odnosząca się do sztuki przetrwania i przyrody, ale także wiedza zapomniana

– przekazywana z pokolenia na pokolenie, której głównymi szafarzami jest plemienna starszyzna i szamani. Białemu

człowiekowi wyda się to zapewne obce i prymitywne, jednak niektóre ludy wciąż posiadają coś, co określić możemy

jako „ zapomniana wiedza ” (zapomniana przez białego człowieka), często przez zachodnich badaczy szufladkowana w

ramach folkloru.

Pochodzący z Republiki Południowej Afryki sangoma (szaman lub uzdrowiciel) i wysoki sanusi (jasnowidz i znawca

tradycji) Vusamazulu Credo Mutwa jest tego typowym przykładem człowieka, który posiadł taką wiedzę i jako jeden

z niewielu, podzielił się ją z innymi. Credo uważany jest przez wielu za najbardziej znanego afrykańskiego

uzdrowiciela XX wieku. Jest on także liderem duchowym sanusich i sangomów w Południowej Afryce, jak również

pisarzem i artystą .

Mutwa przyszedł na świat w roku 1921 roku w południowoafrykańskim Natalu. Jego przydomek Vasamazulu nadany

mu został w czasie inicjacji na sangomę i oznacza „ ten, który budzi Zulusów ”. Imię Credo nadane zostało mu przez

ojca – chrześcijanina, który odwrócił się jednak od syna, kiedy ten postanowił zostać szamanem. Dlaczego jednak jego

twierdzenia czynią go innym od reszty sangomów?

Pierwszym i najważniejszym powodem jest to, że Mutwa otwarcie przyznał się do uprowadzenia przez istoty, które w

folklorze Zulusów nazywają się Mantindane . Jednak co więcej, przypominają zdumiewająco swym wyglądem

wielkogłowych Szaraków – którzy zadomowili się na dobre w umysłach mieszkańców Zachodu. Istoty te według słów

Mutwy oskarża się o częste uprowadzenia ludzi i poddawanie ich pewnym zabiegom, często traumatycznym i

bolesnym, czego on sam doświadczył w 1959 roku w górach Zimbabwe.

Wśród pierwszych zachodnich badaczy zjawiska UFO, którzy dotarli do Credo Mutwy, znajdował się John E. Mack .

- Credo zdawał się być dostojną, wręcz majestatyczną postacią wraz ze swymi kolorowymi szatami i ciężkimi

ozdobami sangomy, które jak się wydawało ściągały go na ziemię – wyjaśnia Mack w książce pt. „ Passport to

Kosmos ".

Po nim rozmawiali z nim australijski ufolog Bill Chalker , kontrowersyjny zwolennik teorii spiskowych David Icke

(który nazwał Mutwę „ geniuszem ”) a także znany pisarz poruszający tematy nieznanej historii Ziemi, Zecharia

Sitchin . Wszystkich z nich zainteresowały nie tylko wspomnienia Credo odnoszące się do abdukcji przez Mantindane,

ale i jego twierdzenia mówiące o tym, co najprościej określić można jako „ obca ingerencja ”.

Dla Credo Mutwy, który w swym życiu zwiedził nie tylko całą Afrykę, ale i wiele państw świata i który zapoznał się z

wiedzą i tradycją innych szamanów, zdumiewające wydały się analogie między znanymi mu z Afryki opowieściami i

tym, co opowiedzieli mu azjatyccy lub aborygeńscy szamani. Mutwa, rozdarty jak sam mówi między dwa światy -

„ uwięziony z jednej strony przez myśl zachodnią, w tym religię chrześcijańską oraz myśl afrykańską ” dziś łatwo

akceptuje te zjawiska i rzeczy, które dla innych wydadzą się tylko rzeczą z pogranicza przesądu, wierzeń i zacofania.

Dla niego Ziemia to nie planeta ludzi – przynajmniej nie w całości. Dzielimy ją bowiem z istotami (zupełnie

materialnymi) które wpływając w znaczny sposób na bieg ludzkiej historii , zdają się być owym ukrytym czynnikiem

stojącym za wieloma wydarzeniami. Nie chodzi tu tylko o wymienionych już Mantindane, które są częścią tej wielkiej

całości, lecz ich zwierzchników – istoty znane przez wiele afrykańskich plemion, zaś przez Zulusów określane jako

Chitauli .

Mutwa twierdzi, iż starożytne afrykańskie legendy, znane na całym kontynencie, opowiadają o ich przybyciu z gwiazd

na spokojną Ziemię, na której żyjącym w harmonii ludziom zaszczepione i przekazane zostało to, wskutek czego dziś

cierpią jej mieszkańcy. Przypominający gady Chitauli, którzy przedstawili się jako bogowie obiecali, iż w pewnym

momencie w przyszłości powrócą na Ziemię, która stanie się ich domem. Chitauli, którzy w przeszłości niszczyli

niepokorne ziemskie cywilizacje to niewidoczny czynnik kierujący historią i rozwojem ludzkości, swe cele osiągający

przy pomocy Mantindane, które są „ częścią Ziemi ” i nie powinno się ich uważać za obcych.

- My i mantindane jesteśmy jedną i tą samą głupią rasą – stwierdził raz Mutwa. Nie są nam obcy. Pewien jestem, że to

nasi przyszli potomkowie.

Przyglądając się różnym typom tych istot stwierdzić można, że Mantindane są najważniejszą dla Afrykanów rasą, która

jednocześnie budzi u nich wielki strach. Samo słowo „ mantindane ” tłumaczy się jako „ krzywdzący ”. Credo opisał je

Mackowi jako szkodliwe i „ pasożytnicze ” istoty, obok których istnieje jeszcze kilkanaście innych typów. Mutwa

twierdzi, iż ludzkość nigdy nie osiągnie prawdziwego postępu , dopóki istoty te – „ pasożyty potrzebujące bardziej nas,

niż my ich ”, postrzegane będą jako nadludzie – niepokonani bogowie.

Abdukcja Credo Mutwy

Świat przedstawiany przez Mutwę to miejsce, gdzie przenika się to, co niewidzialne, z tym co

materialne. Takie widzenie świata obce jest już białemu człowiekowi, który swe niegdysiejsze wierzenia

zastąpił zinstytucjonalizowaną religią, która w znacznie większym stopniu pozwala na manipulowanie

masami i utrzymanie porządku. Jednak dla wielu Afrykanów (i nie tylko), świat ukryty i ten, jaki my

nazywamy materialnym, stanowią swego rodzaju jedność.

Postrzeganie świata to jedna sprawa. Przyznać trzeba, że twierdzenia Mutwy nie dla wszystkich okażą

się łatwe to zaakceptowania a nawał przekazanych przez niego informacji dotyczących sfer takich jak

nieznana historia ludzkości , obce istoty , podziemne bazy , hybrydy , abdukcje i implanty daje

wrażenie opowieści (zbyt) fantastycznej. Mimo to, jednoznaczne zaklasyfikowanie jego poglądów jako

prawdy lub fałszu, jest z jednej strony zbyt ryzykowne, a z drugiej niesprawiedliwe.

Jest tak, bowiem z punktu widzenia ufologicznego , opowieść Mutwy dotycząca jego uprowadzenia przez obce istoty

(przypominająca nieco przypadek Villas-Boasa , który miał miejsce 2 lata wcześniej), zawiera wiele interesujących

szczegółów znanych nam z przypadków europejskich i amerykańskich. Jeśli to prawda, iż Mutwa nie miał żadnej

styczności z literaturą ufologiczną i fantastyczną i swe teorie bazuje jedynie na szamańskiej i tradycyjnej wiedzy, jego

spojrzenie na zjawisko UFO i uprowadzeń przez istoty pozaziemskie wydaje się niezwykle ciekawe, oryginalne, trafne i

pokrywające się z wieloma relacjami osób uprowadzonych. Wiele z rzeczy, o których wspomina zuluski szaman,

dotyczących m.in. sposobów przeprowadzania, celu i skutków abdukcji, wydają się pasować do szczegółów opowieści

innych osób, które tego doświadczyły.

Mówienie o istotach pozaziemskich, według Mutwy, to również pewna nieścisłość, bowiem uważa on, że są one takimi

samymi mieszkańcami Ziemi, jak i my, będąc ponadto istotami w pełni materialnymi.

Los Afryki

Credo Mutwa daje także wyraźnie znać o wielkich problemach Afryki i obawach związanych z przetrwaniem jej

najstarszych ludów i zachowaniem wiedzy, której jest strażnikiem, a także wielu innych zjawiskach, często luźno

związanych z jego opowieściami o Chitauli. Każdy czytelnik gotowy zapoznać się z tym, o czym mówi i co zawarte

zostało w poniższym wywiadzie, po przeanalizowaniu zawartych tam twierdzeń, powinien zadać sobie wiele pytań, a

wśród nich: „ Czy naprawdę dobrze odczytujemy sens tego, co mówi ?” Zdaje się, że Mutwa, ze swą wiedzą i

twierdzeniami, doskonale (choć nie wiadomo czy celowo) wpasował się w sensacyjny nurt lansowany przez Davida

Icke – postaci (dyplomatycznie rzecz ujmując) wielce „ kontrowersyjnej ”. Sam Mutwa wyraźnie prosi wszystkich

powątpiewających, w tym naukowców, aby sami próbowali przyjrzeć się bliżej i zbadać to, o czym mówi.

Gdyby powiązać ze sobą niektóre z tych faktów, jawi nam się przed oczyma wielka teoria konspiracyjna mówiąca o

rasie ludzkiej przygotowującej Ziemię do zasiedlenia przez inne istoty (przypominające wyglądem te, które spotkał Jim

Sparks ) - doglądaną przez nie i kontrolowaną kolonię, w pewnym sensie będącą nawet ich tworem. Historie i legendy,

a także mitologie wielu ludów świata rzeczywiście wydają się zawierać wiele podobieństw i zdumiewających analogii.

Czy istnieją jednak podstawy, aby tak twierdzić?

Twierdzeniom Mutwy trudno odmówić oryginalności a czasem i racji. Mimo wszystko, sam czytelnik musi

odpowiedzieć sobie na wiele piętrzących się pytań, jakie powstaną w czasie lektury tego materiału.

Wywiad z Vasamazulu Credo Mutwą

[ Poniższy wywiad z Credo Mutwą przeprowadzony został przez Ricka Martina z magazynu „ Spectrum ” w 1999 roku ]

Rick Martin : Na samym początku pozwolę sobie powiedzieć, iż rozmowa z panem to zaszczyt i przywilej. Chciałbym

podziękować Davidowi Ickle i dr Joubertowi, bez których ta rozmowa nie doszłaby do skutku. Niektórzy z naszych

czytelników zdają sobie sprawę z istnienia zmiennokształtnych gadopodobnych stworzeń, o których chciałbym z panem

porozmawiać.

Zatem pierwsze pytanie: Co może pan powiedzieć o zmiennokształtnych istotach i ich pobycie na naszej planecie?

Czy ma pan o nich więcej informacji? Skąd pochodzą?

Credo Mutwa : Czy pana gazeta może wysłać ludzi do Afryki?

RM : Przepraszam, nie zrozumiałem. Może pan powtórzyć?

CM : Czy pańska gazeta może wysłać kogoś do Afryki w najbliższej przyszłości?

RM : Na razie leży to poza naszymi możliwościami, ale może zmieni się w przyszłości.

CM : Są bowiem pewne rzeczy, które pańska gazeta mogłaby sprawdzić, niezależnie ode mnie. Czy słyszał pan o kraju

o nazwie Rwanda w Środkowej Afryce?

RM : Tak.

CM : Ludy Rwandy jak Hutu , a także Watusi mówią (ale nie jako jedyni w Afryce), że ich najdalsi przodkowie

wywodzili się z rasy istot , które oni nazywają Imanujela , co oznacza dosłownie „ Panowie, którzy przybyli ”. Pewne

zachodnioafrykańskie plemiona jak Bambara mówią o tym samym. Twierdzą, że przybyli z nieba przed wieloma

pokoleniami jako rasa wysoce rozwiniętych istot o przerażającym wyglądzie, które przypominały wyglądem ludzi.

Nazywają je Zishwezi. Słowo to oznacza istoty, które mogą szybować po niebie albo sunąć po wodzie.

Ludy Hutu oraz Tutsi (inaczej Watusi) – według uczonych nie różniące się od

siebie, znane są głównie wskutek masakry, jakiej ekstremiści z Hutu dopuścili się

na Watusi, w ciągu ok. 3 miesięcy w 1994 zabijając od 800.000 do 1.000.000

ludzi.

Wszyscy, drogi panie, słyszeli o ludzie Dogonów z Zachodniej Afryki, który mówi o pozaziemianach.

Nie tylko jednak Dogoni, ale wiele ludów Afryki twierdzi, iż ich królów namaściła rasa istot

nadnaturalnych, która przybyła z niebios.

Dogonowie to lud zamieszkujący Mali w Zachodniej Afryce. Stali się oni celem

wielu badań i kontrowersji wskutek twierdzeń niektórych naukowców, iż Dogoni

posiadają rozległą wiedzę na temat budowy naszego Układu Słonecznego oraz

w szczególności Syriusza . Wiedzieli oni np. rzekomo o istnieniu Syriusza-B, co

niemożliwe jest do stwierdzenia bez użycia nowoczesnych teleskopów.

Wiedza kosmologiczna Dogonów ma odzwierciedlać się także w ich mitologii. Dogonowie,

kiedyś uważani za najlepszy dowód potwierdzający tezę o odwiedzinach cywilizacji

pozaziemskiej (lub nawet osiedleniu się jej członków na Ziemi), dziś stają się obiektem

krytyki. Ich wiedza na temat Wszechświata miała zostać im przekazana przez zachodnich

badaczy, zaś cała sprawa według niektórych wydawała się wielką mistyfikacją. – kliknij, aby

dowiedzieć się więcej -

Czy słucha mnie pan?

RM : O tak, proszę kontynuować.

CM : Mogę tak mówić i mówić, ale proszę pozwolić mi zwrócić uwagę na mój lud – Zulusów z Południa Afryki.

RM : Proszę.

IMBULU

CM : Zulusi ą sławnymi wojownikami i do których należał król Czaka. Jeśli zapytać antropologa z RPA o znaczenie

nazwy Zulusi, powie on, że „ Zulu ” oznacza „ niebo ”, oni sami zaś nazywają się „ ludźmi z nieba ”. Ale to nieprawda

proszę pana. W języku Zulu, słowem oznaczającym niebo, niebieskie niebo, jest „ sibakabaka ”. Z kolei przestrzeń

międzyplanetarną określamy „ izulu " lub „ weduzulu ”, co oznacza „ ciemne niebo z gwiazdami, jakie widać nocą ”. Ma

ono także związek z podróżowaniem. Zuluskim słowem na określającym życie w podróży jest „ izula ".

Rozumie pan, że Zulusi zdawali sobie sprawę z tego, ze można przemierzać przestrzeń kosmiczną , ale przestrzeń –

nie powietrze, jak ptak. Zulusi twierdzą, że wiele, wiele tysięcy lat temu z niebios przybyła na Ziemię rasa ludzi

przypominających jaszczury , które mogły na swe życzenie zmieniać kształty. Ludzie zaś wydawali swe córki za owe

istoty, wskutek czego powstała potężna rasa królów i plemiennych wodzów. Istnieją setki opowieści, w których kobieta-

jaszczur przybiera postać ludzkiej księżniczki i udaje ją, aby wyjść za mąż za zuluskiego księcia.

[Księga Rodzaju mówi: „ A kiedy ludzie zaczęli się mnożyć na ziemi, rodziły im

się córki. Synowie Boga widząc, że córki człowiecze są piękne, brali je sobie

za żony, wszystkie, jakie im się tylko podobały. […] A w owych czasach byli na

ziemi olbrzymi ; a także póżniej, gdy synowie Boga zbliżali się do córek

człowieczych, te im rodziły. Byli to więc owi mocarze , mający sławę w owych

dawnych czasach .”]

Każde dziecko w RPA zna historię księżniczki o imieniu Khombecansini , która poślubiła księcia

Kakakę – którego imię oznacza „ oświecony ”. Pewnego dnia, kiedy Khombecansini zbierała w lesie

drewno, spotkała się z istotą zwaną Imbulu . Imbulu był jaszczurką o ciele i kończynach człowieka, ale z długim

ogonem. Rzekła on do Khombecansini: „ O, jakaż jesteś piękna. Żałuję, że nie jestem taki jak ty. Chciałbym tak

wyglądać. Czy mogę do ciebie podejść ?” – zapytała kobieta Imbulu księżniczkę.

Księżniczka odrzekła: „ Tak, możesz .”

Wtedy to jaszczurka, która była wyższa od niej, podeszła bliżej, plunęła w oczy Khombecansini i zaczęła się zmieniać

w człowieka i wyglądać coraz bardziej i bardziej jak dziewczyna, za wyjątkiem swego długiego ogona. Potem w sposób

agresywny kobieta jaszczur unieruchomiła księżniczkę, zabrała jej bransolety i korale a także suknię i założyła je na

siebie. Tak stała się księżniczką.

W buszu pojawiły się zatem dwie identyczne kobiety – zmieniająca kształty kobieta-jaszczur i Khombecansini.

Jaszczurzyca powiedziała jej: „ Teraz jesteś moją niewolnicą. Będziesz moją druhną w czasie ślubu. Ja będę tobą, a ty

będziesz moją niewolnicą – chodź !” Następnie wzięła kij i zaczęła nim okładać biedną księżniczkę. Potem zaś udała się

obok innych dziewcząt – druhen panny młodej, jak to jest w zuluskim zwyczaju, do wioski księcia Kakaki. Jednak

przed przybyciem do wioski musiała zrobić coś ze swym ogonem i jakoś go ukryć. Zmusiła więc księżniczkę do

utkania sitaki, w którą schowała ogon i przywiązała ściśle do ciała. Wyglądała teraz niczym bardzo atrakcyjna zuluska

kobieta.

Potem, kiedy stała się już żoną księcia, w wiosce zaczęły się dziać dziwne rzeczy. Zaczęło (za sprawą fałszywej

księżniczki) znikać mleko, które nocą wysysała poprzez niewielki otwór na końcu ogona. Jej teściowa rzekła: „Co to?

Dlaczego mleko znika ?” W końcu stwierdziła: „ Widzę, że wśród nas jest Imbulu .”

Jej teściowa, bardzo mądra starsza kobieta powiedziała: „ Należy od frontowej części wioski wykopać dziurę i wypełnić

ją mlekiem .” Tak też zrobiono. Potem wszystkim miejscowym dziewczętom nakazano, aby przeskoczyć przez nią, co

robiły jedna za drugą. Kiedy zmuszono do tego „ zmiennokształtną ” grożąc włócznią, skoczyła, ale jej długi ogon

wysunął się z siatki. Wojownicy zabili ją a prawdziwa Khombecansini stała się żoną Kakaki.

Ta historia ma wiele wersji. Wśród plemion w RPA znaleźć można podobne historie o niezwykłych stworzeniach

zdolnych do zmiany z jaszczura w człowieka , lub z gada w inną formę życia. Te stworzenia, proszę pana, naprawdę

istnieją. Nie ważne gdzie się udać – do Południowej, Wschodniej, Zachodniej czy Środkowej Afryki – wszędzie będą

one opisywane tak samo, nawet wśród plemion, które nigdy w czasie swej długiej historii nie miały ze sobą kontaktu.

Takie stworzenia więc istnieją. Ale skąd pochodzą, tego nie wiem. Coś jednak łączy je z pewnymi gwiazdami na niebie

a jedne z dużą grupą gwiazd, które stanowią część Drogi Mlecznej i którą moi ludzie nazywają Ingiyab – „ Wielkim

Wężem ”. Istnieje tam czerwona, czerwonawa gwiazda w pobliżu wierzchołka tej wielkiej obręczy gwiazd, który ludzie

zwą IsoneNkanyamba .

[ Wąż zdaje się być wspólnym symbolem w wielu światowych kulturach i religiach. Wąż to

zarówno kusiciel z edeńskiego drzewa, jak i aztecki Quetzalcoatl . Istnieje wiele innych

podobnych przykładów.]

Gwiazda nazywa się IsoneNkanyamba, ale udało mi się znaleźć zachodnią nazwę. To Alfa Centauri . Widzi pan, że

istnieje coś wartego dalszego badania. Bowiem dlaczego ponad 500 plemion w różnych częściach Afryki, które

odwiedziłem w ciągu ostatnich 40 czy 50 lat mówią o podobnych stworzeniach?

Credo Mutwa

Mówi się, że żywią się one ludźmi i pewnego razu zawezwały na wojnę samego Boga , ponieważ chciały kontrolować

nasz Wszechświat. Bóg stoczył z nimi wielką bitwę, pokonał je i zranił, zmuszając, aby skryły się w podziemnych

miastach .

Ukryły się one w podziemnych pieczarach, ponieważ zawsze odczuwają chłód . W nich, jak nam mówiono, palą się

ogromne ognie, podtrzymywane przez niewolników. Mówi się także, że ci Zuswazi , Imbulu, czy jakkolwiek się je

nazywa, nie są w stanie spożywać stałych pokarmów. Żywią się albo krwią człowieka, albo tą energią , którą ludzie

wyzwalają, kiedy na powierzchni walczą ze sobą i zabijają się na wielką skalę.

Opis walki z Bogiem i siedziby Chitauli przypomina niezwykle znane

chrześcijanom wyobrażenie piekła , jako miejsca zamieszkania Szatana –

upadłego anioła. Częstokroć przedstawiane jest jako podziemna kraina z

wiecznie płonącym ogniem. Nie wiadomo jednak, czy na legendę, o której

mówi Mutwa nie miało wpływu chrześcijaństwo. W każdy razie,

podobieństwo wydaje się uderzające. Warto zwrócić uwagę na kuszenie do

złego, jakiego zarówno Szatan jak i Chitauli się dopuszczają.

Spotkałem ludzi, którzy uszli początkowej masakrze w Rwandzie i którzy przerażeni byli tym,

co dzieje się w ich kraju. Mówili, że rzezie dokonywane przez Watusi i Hutu to w rzeczywistości karmienie Imanujela.

Ponieważ lubią one pobierać energię generowaną przez zastraszanych lub zabijanych ludzi.

[…]

Przejdźmy zatem do interesującej sprawy. Jeśli przyjrzeć się językom wielu afrykańskich ludów odkryć można, że

zawierają one słowa podobne do słów z języków orientalnych, bliskowschodnich czy indiańskich. Samo słowo

Imanujela oznacza „ Pan, który przychodzi ”. Słowo, które napotkać można w Rwandzie, wśród tamtejszych Hutu i

Watusi jest niezwykle podobne do imienia „ Immanuel ”, co oznacza „ Pan jest z nami ”. Imanujela może oznaczać

„ tych, którzy przybyli, Panów, którzy są z nami .”

PRZYBYCIE CHITAULI

Nasz lud uważa, proszę pana, że my na Ziemi nie jesteśmy panami swego losu , choć w rzeczywistości próbuje się nas

przekonać, że tak właśnie jest. Nasi ludzie mówią, że Czarni ludzie wszystkich plemion, wszyscy afrykańscy szamani,

jeśli już zdecydują się powierzyć komuś swe sekrety to powiedzą, że obok Imanujela są Imbulu. Jest też kolejna nazwa,

którą określa się te istoty – to Chitauli. Ono oznacza „ dyktatorów , tych, którzy przekazali nam prawo ” – innymi słowy

„ tych, którzy w sekrecie powiedzieli nam, co robić .” Mówi się, że Chitauli dokonali dla nas wielu rzeczy, kiedy przybyli

na tą planetę.

Wybaczy pan, ale muszę się podzielić z panem tą historią. To jedna z najbardziej kontrowersyjnych , na jakie można

natrafić w Afryce wśród sekretnych szamańskich stowarzyszeń i innych miejsc, gdzie przechowuje się starożytną

wiedzę i mądrość. Mówi się, że początkowo Ziemia pokryta była bardzo grubą warstwą mgły , tak że ludzie nie mogli

widzieć na niebie Słońca, a jedynie mdłe światło. Nocą Księżyc widzieli jako delikatny pazur z racji mgieł.

Nieprzerwanie padał też deszcz, choć nie było grzmotów ani burz.

[Wizje utraconego raju często przejawiają się w mitologiach i religiach. Najlepszym

przykładem jest Ogród Edenu ukazany w Biblii. Podobne krainy szczęśliwości pojawiały się

także później, np. pod postacią Hiperborei.]

Świat gęsto porastały wielkie lasy i dżungle, zaś ludzie żyli w pokoju. Byli wówczas szczęśliwi, choć jak mówi się, nie

posiadali zdolności mowy. Wydawali jedynie śmieszne dźwięki, jak radosne małpy czy pawiany, ale nie mówili, jak my

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: